3105

Posted on by
Ruta da Pedra e da auga

Zes dagen wandelen tussen Vilanova de Arousa en Tui, daar waar ik nu ben. Tui is de laatste stad van Spanje voor ik de ‘Rio Minho’ oversteek naar Portugal. Ik probeer even achteruit te kijken om wat over deze dagen te schrijven. Dit wordt voor mij minder en minder eenvoudig, vooral wanneer in het Nu leven zo een plaats heeft ingenomen. Eén van de reden waarom mijn schrijven minder is geworden, want neerschrijven is telkens achteruit in de tijd en dit vraagt veel van mijn hersenen.

Ik heb genoten van de wandeldag vóór Tui. De reden hiervan is dat de weg via een prachtig natuurgebied kwam, gelukkig liep hier de Camino gelijk met een GR pad.
Het GR pad waar vaak negatieve reacties op komen door pelgrims/hospitalier die vastgepint zijn op de gele pijlen en niet van de weg willen afwijken … het is te lang, dit is geen Compostela weg. Het valt me wel telkens op dat daar waar de GR doorloopt de pelgrims dit een mooie weg vinden, een mooi gebied… zo is de meest bewandelde/bekende Camino weg naar Compostela de ‘Podiencis’ in Frankrijk en waarom is hij zo mooi omdat GR paden niet meer dan 25% asfalt is (want anders mag dit geen GR pad genoemd worden). Ik vraag me af hoeveel pelgrims/hospitaliers zich hiervan bewust zijn. Voor wie de GR paden graag neemt en graag veel in de natuur wandelt raad ik jullie de app Mapy. Cz aan. Met deze app kan je zelf spelen en kiezen welke je bewandelt per dag.

Zo heb je op de Spiritual, de etappe tussen Vilanova de Arousa en Armenteria. De eerste deel is een loutere Camino (10km asfalt) om dan de gezamenlijke route te nemen van een plaatselijke GR (12km) de weg verandert onmiddellijk van ‘klimaat’ langsheen een historische natuurlijke wandelweg de ‘Ruta da Pedra e da auga’ die voortdurend parallel loopt met de Rio Armenteira. Een aanrader.

De etappe na Armenteira doorbrak ik na Combarro de camino route en bleef ik de kustlijn volgen op de plaatselijke wandelroute van ‘Ruta des Ostras’, mijn benen wisten deze keus goed te appreciëren. Zachte ondergrond, schaduw, zeelucht, korter, en geen lange voorstad met asfalt, wel een zacht landen in de stad Pontevedra.

Na Pontevedra mocht ik terug op een harde manier contact maken met de grond. In 1 sec. lag ik languit horizontaal geplakt tegen de aarde. Wakker ben je onmiddellijk!
Ik besefte dat volle maan op komst was. Duidelijk dat er iets opkomst is en verandering noodzakelijk is.
Dat ik mag landen is goed voelbaar binnenin op verschillende vlakken zowel fysiek voelbaar, in mijn bekken gebied, en ook het verlangen naar een tastbare woonst. … Maar zo hard hoefde het echt niet. Ik kus liever de grond op een zachte manier.
Ik vraag hulp en deel met een gelijkgestemde lieve sister over de val. Onderwerp rechterknie, linker onderrug. We wisselen met elkander uit. Soms is maar één woord of zin noodzakelijk om verder vooruit te kunnen en iets los te maken.

Op één dag kwam ik telkens dezelfde huisnummers tegen. … 31….71…
Aangekomen in Redondela in de albergue was de huiscode 3105… Hi, ik had een binnenpretje toen ik het zag.
‘thuiskomen… op aarde komen…landen…nieuw levensjaar…
In de albergue ontmoet ik een dame. We slapen samen in een compartiment van 4 bedden. “Hi, my name Jasmine. Nice to meet you.” “HI, I am Mira”, een dame uit België wonende in England, niet zo een courante naam, zou ik zeggen. Blij, heel blij dat ik haar mag ont-moeten.
Later deel ik haar mee wat Mira voor mij betekent op deze tocht. We eindigen de avond met een fijn delen over de weg, vooral de spirituele weg en hoe we in het leven staan. Het was deugddoend om een gelijkgestemde te ont-moeten op de weg.

Ondertussen is het in de bar hier wat drukker geworden. Roepen mijn benen om in beweging te komen. Schijnt de zon buiten en na een dagje rust in Tui… Tijd om verder te stappen…. Tot…

PS. Graag post ik een beeld hierbij de tekst over de graden die er wordt gemeten op de grond bij niet gemaaid, gemaaid en asfalt. Zo kan men eens een zicht hebben op wat het ook kan teweegbrengen in het lichaam.

Muziek

Posted on by
In de eetkamer van de monniken. Een bijzonder Maria beeld.

Ik verlaat het klooster van Herbón na een gesprek met de hospitaliero en 2 dames (pelgrim, hospitaliero en die in het bestuur zitten van een Santiago vereniging in Spanje) die de avond voordien in het geniep paspoort gegevens op het register van de hospitaliero aan het fotograferen waren.
Na een nachtje erover te hebben geslapen voelde ik dat het noodzakelijk was dit te delen met de hospitaliero. De dames probeerden langs alle kanten hun onschuld te bewijzen terwijl ik ze op heterdaad bezig had gezien en gehoord had naar wat ze op zoek waren en ook persoonlijk had aangesproken dat dit niet kon.
Ik maakte duidelijk dat bewijzen, of gelijk willen halen hier niet aan de orde waren. Wat geweest is, is geweest. “I hope that it not start again”, deel ik met de dames. “Grazia Jasmine and excuse me”, zei de hospitalero. “I trust the pelgrims and I have learn my lessons, I never let my registre free on the table again.”
Hij dankte me voor mijn openheid, rechtuit zijn en eerlijkheid.

Franciscanen klooster Herbón

Het Franciscanen klooster in Herbón tellen nog drie monniken. Gisterenavond waren we – na een rondleiding door een oud- leerling – met vijf pelgrims die de pelgrimszegen ontvangden. We kregen een document van het klooster in verschillende talen, waarbij ieder afzonderlijk in haar eigen taal de tekst deelde. Het was een heel ontspannen en vreugdevolle zegen.
De Franciscanen van dit klooster waren de eersten die de peper van Padrón ‘Pimientos de Padrón’ en aardappelen mee brachten uit Mexico naar Spanje.

Van hieruit kies ik voor de CaminoEspiritual en stap ik richting de haven in Pontecesures waar ik hoop de boot te kunnen nemen tot in Vilanova de Arousa.


Gelukkige is het hoogwater pas tegen 12u en kan ik meevaren met ‘La Barca de peregrinos’.
Terwijl ik sta te wachten bekijk ik in grote lijnen mijn weg richting Zuid Portugal. Ik vergroot wat de kaart op mijn app en kijk waar Braga ligt, tussen 2 steden zie ik een kruisje en klik ik erop ‘Capela Santa Maria Madalena’ .
Bij de aankomst van de boot stapt een grote groep pelgrims af. Een school blijft nog zitten, samen met hen keer ik terug naar Vilanova.

Het varen begint over de ‘Rio Ulla’.
De leerkrachten samen met de kinderen beginnen te dansen op folklore muziek uit Galicia. Hoewel de rust een welkome was geweest tijdens het varen, geniet ik mee en voel ik de vreugdevolle stilte in mezelf.
terwijl deze vreugde gans mijn lijf vult, tranen parelen in mijn ogen. De wind blaast in mijn haren, mijn ogen sluiten en geniet.


Varend naast het zien van een eerste kruis, langs de rivier speelt het liedje ‘I want to Break free’ van Queen… Gods knows, Gods knows I want to break free.
Even onder een brug door en de ‘Torres del Oeste’ is zichtbaar, een nationaal monument in Galicia.
Aan een volgend kruis langs de oever hoor ik ‘Jerusalema’ van Master KG. Ik krijg een binnenpretje.
Een volgend lied, eentje vanuit de oude doos waar ik de titel mij nu ontsnapt, als zowel de lyrics. Wat ik me wel heel goed kan herinneren was de tekst en zijn betekenis… ‘ik zal je onder mijn armen nemen… vertrouw…’. En om te eindigen ‘Over the rainbow’ van Israel Kamakawiwo’ole. Zalig !

’s Avonds blijf ik overnachten in Vilanova. Drie portugese dames komen aan in de albergue municipale. Eentje draagt er een tambour.

Ik voel dat er binnenin weer van alles aan het bewegen is en komt de gewaarwording terug naar boven waarin mijn lichaam in een soort innerlijke huilbui terechtkomt en voorlopig de weg niet naar buiten vind. Ik voel de noodzaak om klank te geven aan deze gewaarwording. Voor ik de ruimte verlaat vraag ik de dame naast me, terwijl ik wijs naar een ander bed of de tambour van haar is. De vrouw maakt teken, ze is doofstom, en maakt duidelijk dat het van haar zus is. Zonder woorden, in stilte hebben we een kort delen.
Nadien had ik er spijt van dat ik niet heb durven vragen om samen muziek te spelen.

Muxia

Posted on by
Nosa Señora de Barca – Muxia

4 dagen stappen waren er tussen Santiago en Muxia. Vier (aarde) dagen over Moeder Aarde wandelend richting zee.
Sedert ik Santiago achter mij liet, is er een volledig andere klimaat voelbaar en hoe verder ik me verwijderde van Santiago hoe zachter het werd. Mijn pijn in mijn rug is niet meer voelbaar.

Wanneer ik even stilsta en zie vanuit welke richting ik kom, is het ook niet raar wanneer ik er de geschiedenis/het verleden erbij zou halen en zie wat op deze weg allemaal gebeurde. Laten we dan ook nog zwijgen over wat gebeurde in het lang verleden op het grote plein voor de kathedraal van Santiago. Allemaal verhalen rond macht en rijkdom.

Sedert ik in Muxia aangekomen ben voelt het hier heel zacht, rustig, gedragen. Een gedragen plaats voor wie werkelijk zich wenst te herbronnen. Ikzelf stap verder richting Zuid Portugal.

Terwijl ik vandaag een rustdag nam om ‘la mer’ tot mij te laten komen, had ik niet onmiddellijk de link gelegd dat het vandaag 8 mei is en moederdag werd gevierd. Wat een synchroniciteit.

Na het telefoontje wandel ik tot aan le sanctuaire ‘Nosa Señora de Barca’ waar ik een misviering bijwoon. De kerk zit vol. Tijdens de viering vroeg ik me af hoe het zou zijn om alles wat binnenin is te verwijderen en de kerk in zijn puurheid zou gezet worden, gewoon de steen, waar de mens de kans zou krijgen dichter bij de essentie te komen en niet een mantel zien.
Geen zorgen om de tastbare uiterlijke ‘Rijkdom’.
Waar de deuren zouden kunnen openblijven tussen twee diensten zonder angst dat er gestolen zou worden. Eén van de grootste reden dat kerken niet toegankelijk zijn midden de stad. Een plaats waar men midden de drukte tot stilte zou kunnen komen. ‘Stilte’ daar waar de werkelijke ontmoeting ligt.

Na de viering ga ik op de rotsen staan voor de kerk uit kijkend naar de grote open blauwe vlakte, de Oceaan. ‘La Mare’ hoe men ze hier noemt. Steunend met mijn rug tegen een rots, valt mijn oog op een amandelvormig symbool, een oog, gegrift in de rots.
‘Mira’, waar ‘zien en Oceaan’ samen komen.

‘Mira’

PS. Voor wie tot naar Muxia gaat vergeet vooral niet om even aandacht te schenken aan het grote stenen krachtig kunstwerk die er staat. Een kunstwerk met een diepere, bredere betekenis dan de kilometer nul paal die er staat.

Mariam

Posted on by

Met de zon in de rug verlaat ik Compostela. Vier bejaarde vrouwen staan voor het hekken van het pelgrims bureau. “alle, encore une photo ensemble”. Ik hoor een andere dame zeggen, “il faut y aller la”.

Ik wandel verder en ga even nog een boodschap doen. Voor de eerste keer stap ik in de morgen in t-shirt en wat doet dit deugd. Bij het stappen breng ik mijn focus naar mijn ademhaling, onderrug en benen. Mijn bekken is namelijk vast komen te zitten na de storm. En mijn rug en bovenbenen kunnen me ’s nachts soms wel parten spelen. Niet altijd évident wanneer ze soms op een kuip-matras proberen te ontspannen.

Mijn tocht is gestart vanuit Almeria, niet omwille van deze stad, wel omwille dat er water was en zon. Gans mijn Zijn vroeg om water en warmte. Mijn intentie was er echter om er te verblijven en uitrusten. Het was duidelijk dat er iets anders voor me klaar lag. Een start van een nieuwe weg.
Toen ik na het boeken van een ticket, zag dat er van daaruit een pelgrimstocht was, werd het al snel duidelijk en kwam intuïtief een weg te voorschijn. Van water naar water, de Mare à Mare, de Mer à Mer.

In het Frans klinkt het als ‘Moeder’ (anders geschreven). Ik schrok (met fonkeling in mijn ogen en een sprongetje in het hart) wanneer ik zonet ben gaan opzoeken wat ‘Mare’ betekent nl. ‘Maria’.
(Op mijn Compostelat staat geschreven in het Latijn ‘Mariam’, de twee andere namen bij het zien waren ‘als’ verdwenen in het niets. Maria een naam die ik eer wens aan te doen. En heel bevreemdend de naam die weggelaten is bij aangifte bij mijn geboorte, terwijl mijn doopmeter Marie-José noemt en niet José alleen. Het middelste deel was verwijderd. Enkel Jasmine José bestaat voor de staat. Dit voelde voor mij nooit evenwichtig. Sedert 2 jaar geleden ben ik deze volledig naam beginnen dragen. Hoe kan er immers evenwicht zijn, wanneer men iets ontneemt, niet mag bestaan of leven. Zo werd ook mijn oorspronkelijke naam ‘Yasmin’ getransformeerd in Jasmine omdat deze in oorsprong veel gebruikt wordt in Arabische landen en afkomstig uit Perzië. Terwijl deze cultuur me zo sterk aanspreekt. En eigenlijk vind ik het best grappig. Want wat men niet wou, of niet mocht bestaan, ben ik toch gaan doen en erin gaan staan). En nu zie ik pas dat mijn naam bestaat uit ‘3’ woorden.
Wanneer ik het dan veel breder bekijk is dit precies een beweging in het groter geheel. Ik dacht eerst het wegebben van het patriarch, ik zou het eerder zien als een evenwicht brengen in het patriarch.

Ik ben dus deze morgen terug vertrokken op weg naar Muxia (een dorp op een eindpunt aan de kust) . Naar het ‘water’. En wat bijzonder toen ik hoorde van Vanguir (een Braziliaanse man, geboeid door het Hebreeuws en Jodendom) toen hij deelde dat Muxia in het Hebreeuws ‘Messias’, de gezalfde betekend.

In de namiddag ontmoet ik de vier dames. Als een vanzelfsprekendheid wandelde ik met hen. Michelle, Yvonne, Marize en Elise. Twee met een leeftijd verschil van 20 en de andere twee van 30. Waw, ik hoop dat ik net als hen binnen zoveel jaren op ‘weg’ mag zijn.

Pakketje

Posted on by

Montamarta… een rustig dorpje op een kwartiertje rijden met de bus of een dagje stappen van Zamora. Ook een ideale plaats om er nog wat rustdagen in te lassen en zorg te dragen voor mijn voeten, helaas zijn ze nog niet optimaal. Mijn lichaam is blijkbaar nog in wintermodus, zo voelt het.

Niet enkel spelen mijn voeten me parten, ook een pakketje die van Amerika afkomt, een nieuwe lichtgewicht rugzak om mijn voeten en onderrug te sparen… en dat is een ander paar mouwen. Vanaf Montamarta wandel ik een paar dagen met Hannelore, waar we samen in Benavente de bus nemen richting Léon. (verplichte, te lange afstanden door niet geopende pelgrimsherbergen en niet aanwezige hostals – aan de deur aankloppen is niet aan de orde in Spanje)

De verzending in Amerika en naar Europa verliep vlot… tot het in Europa aankwam en de douane in Spanje papieren opeiste die ik als Europeaan niet verplicht ben om bij te hebben. De dienst zelf van UPS is werkelijk een ‘fiasco’ en niet aangeraden om deze te gebruiken. Gelukkig en na volharding, geduld en mits de nodige puntjes op de i kon ik eindelijk na 14 dagen het pakket ontvangen in Léon waar ik vijf dagen verbleef in afwachting.

Zoals iemand deelde op FB ‘Jasmine Marie José Debels het leven van een levensgenieter gaat niet altijd over rozen 😏’ er bestaan geen. Echter er zijn geen rozen zonder doornen… Een klassieker. Het is net het leren hanteren van de doornen dat het leven ook boeiend en mooi maakt. Niet altijd évident, wel de moeite waard.

Het wachten gaf me de mogelijkheid om de stad León beter te voelen, in 2014 ben ik er toen dwars doorheen gewandeld en vond ik het blijkbaar toen niet aangenaam. Gelukkig zijn niet alle dagen gelijk… wel allen evenwaardig.
De tijd in Léon liet ik me onderdompelen in de sfeer van Semena Santa een lang bestaande traditie in Spanje. Iedere avond was er een processie waar verschillende broederschappen (behoren tot een kerkgemeenschap) een beeld van het lijdensverhaal van Jezus in de processie navertelden.
Ik stond versteld hoeveel vrouwen er hieraan deelnamen, sommigen broederschappen – van drager tot muzikanten – waren enkel vrouwen. Dit was fijn om zien.
In Léon noemt met de mensen die een puntmuts dragen ‘Papones’ of op andere plaatsen ‘nazarenos’ of boetedoeners. De puntmutsen stammen uit de tijd van de Spaanse Inquisitie waar de veroordeelden niet zichtbaar mochten zijn.

Bij de eerste twee processie kon ik niet zeggen dat het mij niet raakte, integendeel, zien hoeveel mensen hieraan deelnamen. Gelovigen en niet gelovigen. Het moment die me het meeste raakte was toen ik met de camera laag over de grond was om de voeten in beeld te brengen. Ik kwam in een soort bubbel terecht, weg van de menigte rond mij, opgeslorpt door het kadans en slepende bewegingen van de blote voeten over de grond.

Op een bepaald moment rook ik de Cistus doorheen de straat. Ahhh… ik werd me bewust vanwaar ik die geur kende… een mengsel die vaak aanwezig is in wierook. Het bracht me ook terug bij de herinnering naar de Jemeniet op de place Jemaa El Fna in Marrakech waar ik vaak dit mengsel kocht. Heel bijzonder wat die geur met me doet en vooral hoe mijn lichaam hier op reageert.

Een Vreugdevolle Pasen aan iedereen. Dat Licht en Liefde, in jullie elk aanwezig zichtbaar mag worden.✨🙏💖

PS. Ondertussen is de rugzak aangekomen. En het wachten werd beloond. Dankjewel aan Veerle M. voor haar hulp en vertrouwen in mij. 🙏

Hieronder deel ik graag een paar kortfilmpjes van dd etappes tussen Montamarta en Benavente. Alsook een filmpje met een montage (foto/video) van 4 dagen processie in Léon

Montamarta-Granja de Moruela

Granja de Moruela-Barcial del Barco

Barcial del Barco – Benavente

Semena Santa Léon

Beelden vind je HIER over de weg

Un gran corazón

Posted on by

Een licht geblaas en af en toe wat gespetter is hoorbaar in de kolenkachel. Een zachte aangename warmte verwarmd de keuken en de rest van het huis.
Mijn voorarm leunend op de keukentafel, mijn voeten in een tijltje met wat bicarbonate en 2 druppels Lavendula Angustifolia… geniet ik van deze kostbare huisstilte.

De keuken is gevuld met spullen die me doen denken aan een huis van wel 30 jaar achteruit. Een kleine draagbare cassette recorder, een tv waarvan de diepte even breed is als zijn scherm, vintage kasten, een vals boeket bloemen, tl-lampen…
Een droogliggend buitenzwembad. Ik kan me zo inbeelden hoe het hier is geweest. ‘La madre’, aan het aanrecht ‘Los niños’ die in en uit lopen en gaan plonzen. De geur van een maaltijd….
De heer die me verwelkomde komt het huis binnen om de kolenkachel te checken. Met mijn gebrekkig Spaans vraag ik hem of dit het huis is van zijn ouders. Omdat ik me net probeerde in te beelden hoe het hier geweest is. ‘Si, casa familiar…’, kan ik begrijpen uit zijn delen. Een buitenverblijf, nu wonen ze in Bilbao. ‘Un hombre con un gran corazón’, terwijl hij zijn hand op zijn hart legt en zijn ogen wat rood kleuren.

Ondertussen is hij terug de deur uit en mag ik straks samen met andere pelgrims proeven van zijn keuken. Een huiselijke maal. Ik kijk ernaar uit.

De dagtocht liep vandaag parallel met een bijna niet meer gebruikte weg en wat verderop een autosnelweg. De weg onder mijn voeten koos ik voor een eenmanspad die ook gebruikt wordt door schapen, ipv de voertuigbrede kiezelweg. Anders dan gedacht was de weg rustig. Zo een lange weg doet me vaak wegdwalen in gedachte of brengt me gewoon heel rustig dicht bij mezelf.
Ik denk even terug aan de Italiaan die zich verontschuldigde ivm het wc in Mérida. Onze weg kruiste terug in Salamanca. Hij had me niet herkent en liep door. Ik draaide me nog even om. Zijn rugzak en broek brachten me bevestiging dat hij het was. Mijn mondhoeken kwamen opwaarts, ik voelde de fonkeling in mijn ogen. Een innerlijke fonkeling van dankbaarheid. Want ook al verwachtte ik geen verontschuldiging. Ik vond het wel een fijn aanvoelen wat zijn gebaar. Zo gaat het soms in het leven, iemand kruist je pad brengt je iets, zaait een zaadje en weg… Korte ontmoetingen met veel waarde. Ik hoop dat ik ook zo iemand mag zijn voor de ander…

Baños de Montemayor

Posted on by

Sedert gisteren neem ik een paar verplichte dagen rust.
Een lange etappe in de regen, omdat er tussenin geen woonst aanwezig is. De verplichte lange afstand op asfalt van de voorbije 2 dagen omdat landwegen niet toegankelijk zijn, hebben zijn tol geëist op mijn ledematen.
Op een bepaald moment voelde ik zonder enige aankondiging iets springen in mijn voorvoet.
Al heel snel kwam het rood, warm met zwelling… een peesontsteking.

Gisteren morgen probeerde ik de bus te nemen om de volgende 10km asfalt te vermijden. Ik twijfelde of er wel eentje was en vroeg naar informatie. ‘Ah, Jasmine (Jazmin op zijn Spaans) waarom heb je getwijfeld’, zei ik tegen mezelf wanneer de bus aan mij voorbij reed. Ahhrrr….
De duim hielp niet, blijkbaar niet een gewoonte in Spanje.
Met veel aandacht aan mijn lichaamshouding, stap voor stap, wandelde ik op de drukke asfalt weg richting Baños de Montemayor.
De kilometers leken oneindig, de tranen stonden me nader dan het lachen. Gelukkig kwam ik iemand tegen langs de weg die voor mij een taxi wou bellen.
Aangekomen in het dorp zag ik Hannelore, even wandelde ik met haar mee om te kijken hoe mijn lijf voelde, wetend dat er verder natuur was en geen asfalt. Maar dit was tevergeefs… mijn lijf voelde zwaar, stram en had geen macht meer. Het voelde op, alsof ik plots een paar jaar ouder was.
Hier stoppen was de boodschap.

Ik passeer langs de kerk van het dorp. Santa María de la Asunción. Och, en dit net op de dag – 9 maand voor de geboortedag van Christus- waar de engel Gabriël aan Maria de boodschap bracht dat zij moeder zou worden van Jezus (Rooms Katholieke kerk en de Orthodoxe kerk). De deuren zijn op slot. Een vrouw komt op haar stappen terug, roept me en nodigt me uit om met haar mee te gaan. Ze heeft de sleutel van de kerk. Zet even het licht aan en heeft me de nodige tijd om even bij meZelf in de kerk aanwezig te zijn.

Bij het zoeken naar een overnachtingsplaats zag ik veel volk met sporttassen, witte badjassen in de straat… een kuuroord. Wat een synchroniciteit, net wat mijn lijfje kan gebruiken.

Twee relax circuit in warm water bij 43° in water die van onder het kuuroord komt waarin Sulfaat, natrium, magnesium en calcium aanwezig is. Goed voor artrose, artritis, huid en waarschijnlijk nog zoveel meer. Geef ik mezelf cadeau.

Daartussen geef ik mijn voeten, benen en bips massage met mijn zelfgemaakte olie en krijgen mijn voeten drie maal daags een ijsbadje terwijl ik op kamer ben en vooral rust.

Mérida

Posted on by

Ik haal het rolluik naar boven. Ik kijk naar de lucht… geel, mistig.
Ik sluit de deur achter me en draag de sleutels naar de bar en vertrek richting Mérida.
De Ooievaars hebben hun habitat in een hedendaagse kerktoren. En wanneer op vele plaatsen de klokken beginnen luiden begeleiden ze deze met hun geklapper. Een vogel die in Extramadura, in de steden goed geïntegreerd is.

Ik volg zo een 10 kilometer een baan, afwisselend asfalt of steentjes, naast de autosnelweg Mérida – Madrid. In San Pedro de Merida heb ik genoeg van deze onaantrekkelijke weg en maak de keuze om de bus te nemen voor het laatste deel van de dagwandeling. Dit zorgt voor me meer tijd om de stad Mérida te ontdekken.

Ik had me dit nooit kunnen voorstellen dat ik zo gemakkelijk een stuk van een weg niet zou wandelen, dit was ‘not done’ 7 jaren geleden. De vol-harding van toen. Het stappen van À naar punt B werkte als een magneet. Ik wou en ik zou.
Wat kan ik voelen hoe deugd dit me doet om het anders te kunnen vandaag. Om te luisteren naar mijn behoeftes, wat ik in het Nu nodig heb. En… Amai, het leven wordt… nog gemakkelijker, rustig, zachter, intuïtief fijn-gevoeliger… Zalig!

In Mérida ontmoet ik terug Hannelore en Chris… een fijn weerzien.
Hier eindigt de camino Mozarabe, morgen stap ik verder op de Via de la Plata.

Voor het uit eten, ga ik op verkenning doorheen de stad. Hier en daar zijn oude Romaanse ruïnes zichtbaar. Een stad die me niet echt aanspreekt.

Wandelend door de winkelstraat, stop ik aan een papeterie. Starend naar de prachtige tekening van Rebecca Dautremer, van het boek ‘Jacominus’ – Klinkt zo mooi in mijn oren – zink ik weg in het beeld en droom eventjes weg midden de drukte van de stad.

Zandstof

Posted on by
Medellín

Een 7 km lange drukke industriële autoweg brengt me van Don Benito naar Medellin. Goed dat ik deze gisterenavond niet nam, en wel, nu, na een goede nachtrust. Want energievretend zijn ze, zowel voor lichaam als geest.

Bij het verlaten van de stad kom ik langs een recente nieuwe arena ten midden industriele/commerciële gebouwen. Nu begrijp ik waarom gisteren in het dorp veel te koop stond. De grote gekende commerciële ketens hebben hun weg hier gevonden.
De Moorse architectuur begint minder zichtbaar te worden, de Romeinse architectuur is hier en daar te zien…

Een bruine, gele vieze smog hangt over het landschap en dit nog eens vermengd met de ochtendmist… Bahhh… Ik kijk even op mijn kaart… Hmm, jaja, autosnelwegen, en piekuur. Bingo… Bahhh, hier kan mijn immuunsysteem niet tegenop.

Ik neem een grindpad naast de weg. Oef, mijn lichaam kan eindelijk wat in ontspanning gaan.
Af en toe kruis ik een mierenstraat. Wat moeten mijn voeten reusachtig zijn voor hen. De geur van koolzaad komt vrij ten midden de drukte van het verkeer, fijn om natuur te ruiken. Een ruiter op zijn paard, wandelt rondjes op een groot terrein, zijn hoofd is gericht naar zijn telefoon. Het gekraai van de haan weergalmt over de vallei.

Yelbes

In de verte kan ik Medellín zien.
Rond tien uur is de verkeersdrukte verdwenen, en komt de zon komt er door, het begint op te klaren.
Kort erna gebeurd iets vreemd, ik begrijp het niet. De verkeersdrukte is verdwenen en plots komt er een donkere bruin-gele wolk af. Bizar.
… tot ik op fb kijk en surrealistische beelden zie. Zandstof die overwaait van de Sahara. Och, zo bevreemdend.
En voor de mensen die denken dat het aan het witbalans ligt van de camera… Neenneen.
Af en toe zijn verschillende warmte stromen voelbaar. Soms is het warm en dan plots een heel frisse wind. In de namiddag komt de wind strakker opsteken, ik hoop dat het nog rustig mag blijven tot ik een overnachtingsplaats heb gevonden.

Na een vier kilometer op een gevaarlijke drukverkeersweg kom ik rond 18 uur eindelijk aan in Torresfresneda.

Het dorp ziet er verlaten uit… Net in een western movie. Naar de plaatselijke bar, hopend om iets warms te kunnen eten. Helaas, ‘ no comer’. Dan maar naar plaatselijk winkeltje. Ik kom naar buiten met een blik kikkererwten en chorizo en een blik carnés erbij.
Hup, de pot in. Wanneer ik de inhoud bekijk, 1 stukje chorizo (2cm op 2) en de vleesballetjes… Brrr. Doen me denken aan de voeding die ik vroeger aan mijn huisdier gaf. ‘Komaan, knop omdraaien. Je maag dient gevuld te worden’,spreek ik mezelf in.

Klik HIER VOOR NOG BEELDEN

Klik HIER VOOR KORTFILMPJE

Castuera

Posted on by

Een man spreekt me aan… . “langs ginder” weet hij me te vertellen in het Spaans. “Si, voy à tomar un café.” “Ach,… gazoline…” begrijp ik. “Si”, ik ga idd een koffie drinken aan het tankstation, de enige momenteel open in het dorp. En dan legt hij uit dat er vele pelgrims zijn die hier wandelen, maar zich vergissen en hij hen dan de weg wijst. Hmm, lief van hem. “Grazias, adios”, deel ik hem terwijl ik mijn hand opsteek. “Bon camino”, antwoord hij terug.

Terwijl ik mijn koffie drink vul ik mijn dagboek aan. Af en toe komen er mannen binnen in groene, bruine jachtkledij. Zou het hier jachtseizoen zijn?

De regen van deze nacht en de zon van vandaag bracht een explosie aan geel in de natuur. Klaprozen rijzen hier en daar boven de gewassen uit. De aarde heeft een rode kleur, zoals ik deze ooit eens zag in Corsica en Marokko. Samen met het frisse groen in de velden brengt dit een mooi kleuren palet.

De weg van vandaag gaat voortdurend over asfalt en daar zijn mijn benen niet gelukkig mee. Wel jammer in dit gebied, terwijl het enorm veel mogelijkheden heeft om er een wandelpad aan te leggen, die wat comfort zou brengen onder de voeten en waarbij een GR pad terug zou kunnen ontstaan.

Een Wouw vliegt boven me weg. Aan de rand van een waterpartij springen of tenminste glijden de schildpadden aan een snelheid het water in bij mijn benadering.
Het is rustig en stil… Ik geniet van de talrijke vogelzang.

Op een rechtlijnige weg kan ik wel eens mijn telefoon nemen, piepen op sociale media of zelfs schrijven al wandelend.
Een dame die ik vorig jaar ontmoette ergens op mijn weg en me uitnodigde voor een drankje op terras. Plaatste een muziekpost ‘Mozart-Concerto pour clarinette-Philippe Entremont‘. Ik ga het even opzoeken en beluister het tijdens het wandelen. Harmonieus met de omgeving…zelfs de vogels geven een extra noot.

Bij mijn aankomst in Castuera ben ik opzoek naar een bar. Mijn benen vragen rust, mijn maag protesteert en even tijd nemen om aankomen te komen in een dorp vóór ik naar de albergue doet me goed. Bijna twee kilometer naar de andere kant van de stad… Pfff, die twee kunnen er soms wel teveel aan zijn wanneer men aangekomen is. Het doorstappen doet me even overwegen om verder te stappen. “Jasmine, wees redelijk met jezelf”, spreek ik mezelf in.

Het is bijna vier uur in de namiddag. Ik vind gelukkig nog iets open. De menukaart… niet moeilijk, vaak hetzelfde. Ik mis wat diversiteit op de kaarten. Patatas, bocadillos, gefrituurde gerechten, paddestoelen uit blik… ‘Hmmm, ben ik dan zo kieskeurig! Neen, Jasmine, je weet wat je lijf nodig heeft en hou van gezonde voeding’. Het belangrijkste, er is eten… Hmm

Na het restaurant stap ik naar de lokale politie. Ik blijf wat floreren in de stad. Alles lijkt verlaten, soms vraag ik me af, waar zijn alle inwoners. Op vele huizen en verlaten winkels staat ‘Se vende’. De façade boven de kerkdeur trekt mijn aandacht. Nieuwsgierig naar binnenin. Helaas, zoals vele gebouwen blijven ze gesloten.
Ik blijf wat rondslenteren op het aangenaam pleintje.
In het centrum zijn hier en daar prachtige gebouwen te zien uit een lang ‘rijk’ verleden. Eentje naast de kerk, verbergt zelf achter een donkere deur, een bar en mooie architectuur, die ik te weten kom door te vragen wat dit gebouw is… “Palace”… en “bar” hoor ik. “Está abierto ?”
Ik stap binnen. Blij van mensen te zien.
De klokken beginnen te luiden.
Ik ga erop af…
Ik stap de kerk binnen en blijf aanwezig voor de misviering.
Wanneer ik de viering verlaat zie ik op een affiche staan ‘Iglesia Santa Maria Magdalena’.