Een man spreekt me aan… . “langs ginder” weet hij me te vertellen in het Spaans. “Si, voy à tomar un café.” “Ach,… gazoline…” begrijp ik. “Si”, ik ga idd een koffie drinken aan het tankstation, de enige momenteel open in het dorp. En dan legt hij uit dat er vele pelgrims zijn die hier wandelen, maar zich vergissen en hij hen dan de weg wijst. Hmm, lief van hem. “Grazias, adios”, deel ik hem terwijl ik mijn hand opsteek. “Bon camino”, antwoord hij terug.

Terwijl ik mijn koffie drink vul ik mijn dagboek aan. Af en toe komen er mannen binnen in groene, bruine jachtkledij. Zou het hier jachtseizoen zijn?

De regen van deze nacht en de zon van vandaag bracht een explosie aan geel in de natuur. Klaprozen rijzen hier en daar boven de gewassen uit. De aarde heeft een rode kleur, zoals ik deze ooit eens zag in Corsica en Marokko. Samen met het frisse groen in de velden brengt dit een mooi kleuren palet.

De weg van vandaag gaat voortdurend over asfalt en daar zijn mijn benen niet gelukkig mee. Wel jammer in dit gebied, terwijl het enorm veel mogelijkheden heeft om er een wandelpad aan te leggen, die wat comfort zou brengen onder de voeten en waarbij een GR pad terug zou kunnen ontstaan.

Een Wouw vliegt boven me weg. Aan de rand van een waterpartij springen of tenminste glijden de schildpadden aan een snelheid het water in bij mijn benadering.
Het is rustig en stil… Ik geniet van de talrijke vogelzang.

Op een rechtlijnige weg kan ik wel eens mijn telefoon nemen, piepen op sociale media of zelfs schrijven al wandelend.
Een dame die ik vorig jaar ontmoette ergens op mijn weg en me uitnodigde voor een drankje op terras. Plaatste een muziekpost ‘Mozart-Concerto pour clarinette-Philippe Entremont‘. Ik ga het even opzoeken en beluister het tijdens het wandelen. Harmonieus met de omgeving…zelfs de vogels geven een extra noot.

Bij mijn aankomst in Castuera ben ik opzoek naar een bar. Mijn benen vragen rust, mijn maag protesteert en even tijd nemen om aankomen te komen in een dorp vóór ik naar de albergue doet me goed. Bijna twee kilometer naar de andere kant van de stad… Pfff, die twee kunnen er soms wel teveel aan zijn wanneer men aangekomen is. Het doorstappen doet me even overwegen om verder te stappen. “Jasmine, wees redelijk met jezelf”, spreek ik mezelf in.

Het is bijna vier uur in de namiddag. Ik vind gelukkig nog iets open. De menukaart… niet moeilijk, vaak hetzelfde. Ik mis wat diversiteit op de kaarten. Patatas, bocadillos, gefrituurde gerechten, paddestoelen uit blik… ‘Hmmm, ben ik dan zo kieskeurig! Neen, Jasmine, je weet wat je lijf nodig heeft en hou van gezonde voeding’. Het belangrijkste, er is eten… Hmm

Na het restaurant stap ik naar de lokale politie. Ik blijf wat floreren in de stad. Alles lijkt verlaten, soms vraag ik me af, waar zijn alle inwoners. Op vele huizen en verlaten winkels staat ‘Se vende’. De façade boven de kerkdeur trekt mijn aandacht. Nieuwsgierig naar binnenin. Helaas, zoals vele gebouwen blijven ze gesloten.
Ik blijf wat rondslenteren op het aangenaam pleintje.
In het centrum zijn hier en daar prachtige gebouwen te zien uit een lang ‘rijk’ verleden. Eentje naast de kerk, verbergt zelf achter een donkere deur, een bar en mooie architectuur, die ik te weten kom door te vragen wat dit gebouw is… “Palace”… en “bar” hoor ik. “Está abierto ?”
Ik stap binnen. Blij van mensen te zien.
De klokken beginnen te luiden.
Ik ga erop af…
Ik stap de kerk binnen en blijf aanwezig voor de misviering.
Wanneer ik de viering verlaat zie ik op een affiche staan ‘Iglesia Santa Maria Magdalena’.