Frequentie

Posted on by

Met een yoghurt in de hand stap ik naar de agent. “Heb je goed geslapen”, vragen we elkander in een beetje Engels/Spaans. Ik schenk hem de yoghurt en bedank hem voor de fijne ontvangst.

In een bar binnen stappend, net naast de kathedraal, voel ik de blik van de mannen. Het wordt stil. Ik neem een barkruk en neem plaats aan de bar, tussen hen. Ik voel dat een glimlach in mij wakker wordt.
“Un café con leche. Eeee… Uno tostado con tomates, Por favor.Grazias.” De barman lacht me zacht toe. De mannen beginnen terug te praten. (Soms denk ik in mezelf, mijn oordopjes zijn in een bar meer nodig dan in een slaapruimte.)
Mijn buurman neemt contact met me en al snel hebben we door dat we in het Frans kunnen praten.
“… todos Machista….”, legt de man uit wat de conversatie was, is tussen de mannen. Al lachend zeg ik hem…” Ik kon me wel voorstellen wat het onderwerp was, 1 vrouw, 9 mannen… Daarvoor is geen taal nodig om te begrijpen. De reden waarom ik plezier heb. Ik kon het zo raden. “

Zo een situatie was voor mij een paar jaar geleden niet mogelijk, dan had ik zelf een gedrag van ‘Machista’ aangenomen maar dan met een andere inhoud voor wat dit woord staat. Wel uit bescherming, afscherming en omdat ik niet van dit gedrag hield. Vanuit een kwetsuur. Alleen hier was niets aanwezig van een onderliggende negative toon, geen kleineren of rediculiseren van de vrouw.

Ik sta versteld van hoe de sterke drank hier in grote hoeveelheden over de toonbank glijden. Beetje naif dacht ik dat ze enkel koffie kwamen drinken. Een plaatselijk drankje Zoco 25% met Sleedoorn, kersen, honing, vleugje anijs… lijkt aantrekkelijk, maar wat het teweeg brengt op lange termijn in de bovenkamer en in de lever is veel krachtiger dan die 25%.

Wanneer ik vertrek uit de bar steek ik mijn hand op, glimlach hen allen toe en wens hen een goede dag. Met twee appelsienen extra, gekregen van de barman begint mijn dagtocht.

Uit het dorp, draai ik me nog even om en zie het zonlicht schijnen op de kathedraal van Hinojosa del Duque. Een kathedraal die absoluut niet de omvang heeft als de andere kathedralen die ik ken.
Een raam opening heeft een bijzonder mooi architectuur. Maar wat mij het meest aantrok was de kapel op dit marktplein met haar mengeling van Moorse kunst.

8u30… De natuur ontwaakt…
Mijn lijf voelt zich gedragen door de zachtheid die vertoeft in deze omgeving. Wat een hemelsbreed verschil bij de vorige weken, het gebied vóór Córdoba.

Een ochtendnevel hangt over de horizon. In de verte zijn bergen zichtbaar, misschien wel de volgende om straks te trotseren.
Een bord staat langs de weg ‘je bent uitgenodigd om deze zone netjes te houden’. Och, wat zou ik deze o zo graag meer tegenkomen om de mensen dit bewustzijn aan te leren.

De mimosa is bijna uitgebloeid. Met de zon in mijn rug wijst mijn schaduw naar het westen. Mussen zitten massaal in de struiken, bij mijn aankomst vliegen ze in een zwerm naar de volgende struik. Een pimpelmees is wat moediger en springt van het ene takje, naar het ander.
Het landschap ziet er hier en daar uit als een quilt. Als lappen harmonieus tegen elkaar.

Al wandelend voel ik plots iets bizar…
Ik kan het vergelijken als iemand die de knop aan de radio draaide zodat ik op een ander frequentie terecht kom.
Net alsof ik door de wand ben gestapt van een immense waterbubbel waarin het landschap lichtjes danst, zelfs de bomen zouden bijna kunnen dansen. Ik voel me lichaam vertragen. Ik kijk op mijn telefoon… geen bereik meer. Oeps… OK, no panic… Ga rustig verder en onderga. Ik zoek een plaatsje in de natuur waar ik me kan neervleien… Mijn Zijn neemt me mee naar een eik… Ik zet mijn stokken neer. Breng mijn beide handen plat op de boom steunend en wacht… ik voel mijn hart bonzen… Ik blijf een eindje leunend tegen de boom. Mijn lichaam ademt ruim, diep en vrij. Geen reden tot paniek.
Afwachtend… kijk ik naar de bomen rond mij… Overal, zie ik bijna in iedere boom vrouwelijke vormen…Of met de armen naar boven gericht als ‘vragend’ of naar beneden gericht als ‘aanbidden’… En anderen rechtop ‘ontvangen’.
Leunend tegen de boom, wat uitrusten en zijn kracht voelend… Bomen ik dans met jullie mee op deze golven.

Ik stap terug verder. Er is hier een klimaat voelbaar van werkelijk 2 tegenpolen. Als een magneet die men omgekeerd op elkaar probeert te brengen. Zwaar en ijl.. Op het moment dat ik verder stap besef ik dat zelfs de aarde van structuur is veranderd. Daarnet had ik zanderig doorlatende grond, nu wandel ik op een zware kleverige grond. In de verte twee roofvogels. Ik kijk op het uurwerk van mijn telefoon… 10 min zijn voorbij… het lijkt een eeuwigheid.

Rechts voor mij in de verte rijst een andere bewoonde wereld op. Huizen.
‘Komaan Jasmine een kleine 20 kilometer verspreid jullie’. .., spreek ik mezelf de moed in. Als met zwemvliezen aan mijn voeten stap ik verder. Boven mij het krijsend geluid van de arend.
Het gewicht aan mijn voeten en in mijn lijf voelt zo zwaar dat ik het gevoel heb dat ik aan het krimpen ben. Ik voel me precies een dwerg wordend. Hihi, ik begin te lachen en voel vreugde bij deze gedachte.
Op een bepaald moment stop ik… Plaats mijn twee stokken op de grond en zeg ik” ok wat wil je, ik kan hier toch niet blijven staan wat kom je me vertellen”, terwijl ik naar boven kijk.
Op dat moment hoor ik een stem van de boer in de verte die roept…
En net wanneer ik terug een voetstap zet…
Waw, 4 grote herten huppelen weg. Arenden vliegen boven me. Eentje blijft er in mijn buurt…wanneer ik hem in beeld heb, dank ik hem… Ontroerd van het gebeuren.

Ik open een hekken naar een ander terrein.
Gele, witte bloemetjes kleuren de border.
De schapenboer steekt een kudde schapen in een andere wei.
Ik word gewaar dat gans mijn Zijn terug is. Oef… Wat was dat!

Een man komt aangereden… Laat zijn venster neerdalen en roept,” Bounos dias…”, met een grote glimlach als teken van welkom. De boer gaat bergopwaarts naar het huis, zijn hond een bordercollie , volgt hem.

KLIK HIER voor een kortfilmpje

KLIK HIER voor meerdere beelden

Hinojosa del Duque

Posted on by

Ik sluit de deur van het verzorgd huisje en deponeer de sleutels in de brievenbus. Ik wandel mijn eerste uurtje tot aan een volgend dorpje.
Een vrouw die samen met mij de supermercado binnenstapt, lacht me vriendelijk toe. Aan de kassa wordt het bedrag op een briefje geschreven 1,35 euro. ‘Uno trenta cinque’, deel ik terwijl ik hen aankijk met een non verbaal die vraagt ‘klopt dit’. “Cinqo”, antwoorden ze in koor.
De vrouw vraagt me nog “… Alemania”, enkel het laatste woord heb ik begrepen, “No soy de Bélgica”. “Como dé… Adios?”. Ik hou het eenvoudig, “daaag”. “Daag”, terwijl ze haar hand opsteekt. “Adios” lachend naar haar toe. Wat fijn wanneer er een wederkerige communicatie is, ook al is ze miniem, toch hebben de weinige woorden, wel de inhoud een veel groter impact dan men kan denken.

Hier en daar zijn schapen, koeien, kippen, kalkoenen, varkens, paarden, muilezels… te zien en wat voelt dit goed om in de levende wezens meer diversiteit te zien en te horen. Ook de vogels zijn talrijk aanwezig van de pimpelmees tot arend.

Het speenkruid- en Mariadistelblad groeit talrijk tussen de bemoste afgeronde immense steenmassa.
Steeneiken vullen het landschap en hun vormen prikkelen mijn creativiteit.

Ik ben wel heel benieuwd naar dit stuk grondgebied en zijn verleden. Naar zijn rituele verleden.
Beelden stromen hier zuiver en in flitssnelheid aan.flitsen

De bomen, de rotsen… ze hebben hier zoveel te vertellen. Dit gebied voelt voor mij heel beschermd aan. Op een pleintje van het dorp staat een symbool in keien in de grond verwerkt.
Het symboliseert de 4 elementen: water, aarde, vuur en lucht. Een symbool die ik ooit in Saint Jean Pied de port aanschaf in een hanger na reeds 2 maanden over Moeder Aarde mij te hebben verplaatst.

De buizerd en vooral de arend is hier talrijk aanwezig. De nasale knarsende klank van de arend is een totaal verschil dans het zachte hoge toon van de buizerd. Fijn dat ik de arend mag ontmoeten en kennen. Ook zijn vlucht is zo verschillend.
Voor mij op een draad komt een scherp geboekte vogel zitten en vliegt telkens een eindje verder weg.
Terwijl de gevleugelden me omringen begin ik een fijne hoge nasale toon te uiten. Och, bijzonder zo uit het niets spontaan en zonder enige gedachte of iemand mij wel zou kunnen horen. Ik geniet.

Mijn gedachten gaan even naar fra Francisco. En zijn Cantique des Créatures.

Wanneer ik door dit prachtig bucolisch en mysterieus landschap wandel, kan ik niet anders dan zeggen, kunnen niet het ene zonder het andere eren.

We kunnen niet enkel Vaders Hemels eren en Moeder Aarde opzij laten, negeren. Net zoals we niet enkel Moeders Aarde kunnen eren zonder Vaders Hemels.
We kunnen ook niet enkel leven in de verticaliteit en de horizontaliteit gaan ontkennen en andersom. Net zoals we in elk van ons onze beide polariteit mogen eren en we van beiden mogen houden en vooral laten leven. Ze zijn niet losmakend van elkander. Ze vormen, Zijn één Geheel.
Heb je Lief.

Onder mijn paraplu geniet ik van het landschap die verandert van tinten bij de naderende felle regen.
Wandelend tussen twee groepen schapen – achter draad- roepen de lammetjes om hulp. Moeder schaap komt aangerend en vergezeld ze weg van de omheining. Het geroep van lammetjes hebben de nieuwsgierigheid van de waakhond aangewakkerd. De ene blijft er lui bij liggen tot de ander het signaal aangeeft. De grote witte Patou probeert uit de omheining te komen. Ik wandel rustig verder. Het wordt stil. Een geblaf herbegint. Het is hem gelukt te ontsnappen en staat midden de weg mij aankijkend al blaffend. “Vale, vale…”, ik check even om te zien dat hij mij niet benadert. Neen.

Bij het aankomen kort voor Hinojosa del Duque zitten twee ooievaars. Eén, twee en na de tweede springen ze de lucht in.
Door de regen voel ik me net een ‘schaatserijder’ op de weg. Eén stap en ik schuin 2 cm vooruit. Zandgrond. Ik gebruik de zijkant of middenberm om proberen een vloeiende pas aan te houden, daar waar de wortels de grond samenhouden.

Aangekomen in de stad, ga ik de sleutel halen in het politiekantoor. Deze nacht deel ik mijn kamer met iemand van la Guardia Civil.

Alcaracejos

Posted on by

In de velden is paars, wit, geel te bespeuren. De witte bloemblaadjes van de Camille hangen nog naar beneden en wachten tot de zon hen ontwaakt. Mijn tenen genieten van de ochtenddauw.
In de verte hoor ik stemmen, dierengeluiden en bellen… een schapenboer.
Ik hoor ze roepen “venga, venga”, of zoiets. In deze situatie kan ik me voorstellen dat hij roept dat zijn schapen komen, ‘vient vient’.

Hier en daar zijn zwarte boomstammen te bespeuren in de verte.
Onder mijn voeten is de weg oker roestbruin gekleurd en puur natuur, deze natuurlijke bedding, zijn mijn voeten zo blij om.
Op de zijkant… Rozemarijn (Salvia rosmarinus) , Zonneroosje (Helianthemum) , kurkeik, steeneik…

Wandelend doorheen de stilte, de rust die hier over het landschap hangt… er zijn zo van die plaatsen waar ik zo zou willen blijven vertoeven omringd door al dit waardevolle essentie.

Hoge loofbomen met afpellende schors laten me vermoeden dat er een rivier is… war verder kom ik aan de Rio Guadalbarbo. Of toch voor wat ervan overblijft.

Een konijn zit me aan te kijken en rent weg…’Hmmm, voor jou ben ik geen gevaar. Straks val je nog ten prooi aan…’, gaat door mijn gedachten.
Een paar minuten later op een lange weg, die me wat doet denken aan een Afrikaanse weg, vliegen wel een tiental arenden plots boven me weg. Hun uiterste pennen gericht naar boven, laten ze zich drijven naar de horizon.

Af en toe blijf ik staan om het omgevingsgeluiden in me te laten opnemen. Een paar schitterende lichtblauw gekleurde vogels, met zwart kopje en lange staart vliegen al kabaal makend over de weg. In mijn rug het geluid van een wild-zwijn. Wat verder schapen die blèren.
In de hoogte het knarsend geluid van de arend en af en toe, een deuntje mij zo bekend ‘de buizerd’.

Op een moment zie ik iets harig, elegant springen met de kop naar beneden. Ik haal mijn camera boven en bevries. Zou het de lynx kunnen zijn ! Hi, wanneer ik zie dat het een vrolijke ‘patou’ is, schiet ik uit in een lach. Zelf hij kan elegant springen. Zalig.

Een pauze onder een olijfboom, zodat ik de lange tocht van vandaag kan wandelen. 34 km.
Verderop wandel ik door een hectaren groot afgebrand bosgebied. Zo bevreemdend. Hoe pijnlijk deze situatie eruit ziet, zo ongelofelijk bijzonder om te zien hoe veerkrachtig Moeder Aarde is bij het zien van de nieuwe scheuten aan de voet van de afgebrande stammen van de eiken.

Een Duitse herder komt vanuit het niets naar mij gelopen. Een gelebber en een duw in mijn knieholtes. Duidelijk zin in spelen. In de verte zie ik hem verder springen met zijn baasje.

Ik nader Alcaracejos. Hier en daar is een Finca zichtbaar. En… Koeien…. Geen zwarte koeien met wit stippen, wel eerder witte met zwarte stippen. Hi, een dalmatierkoe… Haha… Hmm., zou dit het gevolg zijn van teveel zo’n op mijn voeten.

De lange eentonige vier kilometer, lijken me oneindig te zijn. Aangekomen verwelkomt een vriendelijke dame me in de Albergues voor pelgrims. Ik heb deze avond het kleine knusse huis voor mij alleen.

HIER MEER BEELDEN

VillaHarta

Posted on by

Na een goede nachtrust, daal ik af naar de bar voor een ‘café con leche ‘. De tv staat op… een kenbaar deuntje, maar deze keer in het Spaans…’geef nu de hand aan elkander…:
Toen ik gisteren morgen aan een school voorbij kwam werden kinderen en ouders verwelkomt met het lied’ Canon’ van Pachelbel. Zalig toch!

Ik verlaat Cerro Muriano. Een groep joggers steekt me voor… en nog… en nog…
Rechts van mij zie ik andere sporters… Een militaire kazerne. Nu begrijp ik de vierkantige structuur van hoe het dorp is gecreëerd.
Het is me al snel duidelijk dat het niet enkel een kazerne is, wel een gans militair gebied.
Boven de arcade van de militaire basis ‘Todo por la patria’. Hmmm…
De roze reukerwten kleuren de border van het domein. De ooievaars hebben hun nest gemaakt op het radio station.
In de verte – toch voelt het dichtbij- een fikse knal. Woensdag is blijkbaar knaldag.
Op een moment hoor ik een geluid, alsof iemand voortdurend in eerste versnelling rijd en zich er niet bewust van is…Een tank.
Nu begrijp ik de fikse knal.

De ganse dag gaat de wandelweg parallel met een snelle autoweg en een groen zacht GR pad, waar ik af en toe kies voor de zachte bedding van deze laatste.
Léger en wagens, toch voelt deze weg goed en vredig, soms vergeet ik zelf dat er een verkeersweg is.

De Cistus is terug talrijk aanwezig. De koe bij de horens vattend, breng ik mijn neus in de Cistus en laat me bewust onderdompelen.
Maar voor ik dit doe zet ik mijn beide voeten goed op heupbreedte, ga wat door de knieën, steun mijn handen op mijn wandelstokken en adem diep in via de neus. Sluit mijn ogen. Ik laat de geur volledig tot me komen…
Het duurt niet lang voor ik me kan ontsnappen en laat toe wat komt.

Een beeld. Twee silhouetten. Het beeld wordt duidelijker. Twee personen. De ene persoon heeft lange haren, de ander half lange haren. Beiden hebben ongeveer dezelfde gestalte, ze dragen een gelijkaardig soort kledij. Een stof die rechtdoor valt vanaf de schouders zonder taille tot bijna aan de voeten. Wat vuil beige.
Beide personage leggen hun hand in elkander . Ze staan met hun rug naar elkander toegekeerd. Hun borststreek is ruim en open . Hun kin is wat naar bovengericht. Beiden hebben een vredige zachte openblik. Het is voor mij duidelijk dat het gaat om een vrouw en een man. Beiden hebben een gelijkaardige evenwichtige energie, waarbij man en vrouw zou kunnen in het niets opgaan en het geslacht geen betekenis heeft.

Aan de basis komt vanaf de grond een bleekgeel breed vol-licht die vertrekt vanaf hun voeten en aan een snelheid naar boven gaat en verkleurt naar wit. In de hoogte verfijnt het naar bijna niets en toch vol, ruim. Het voelt krachtig en vredig.

Het beeld duurt maar een paar seconden, maar was zo treffend duidelijk.
De boodschap… Dat de tijd gekomen is, niet in een cirkel te staan naar elkaar toekijkend, die als sluitend werkt, beperkt. Het was een tijd nodig. Nu, Wel de kracht van het Licht te gebruiken in onze ruggengraat, elkander steun geven zodat we stevig kunnen staan en het Hart naar buiten richten zodat het zich kan verspreiden, de wijde wereld in, gesteund door de kracht van het licht in de rug.

Wanneer ik mijn ogen open, ziet het veel ruimer uit rond mij.
De weg gaat verder… Hoog in de lucht een bijna halve maan, terwijl de zon me laat genieten van haar stralen. Een roofvogel laat zich leiden op de luchtstroom. Te groot om een buizerd te zijn, vermoedelijk een arend.

Een schaapherder komt mijn richting aangewandeld. Zijn grote herdershond komt snuffelen.
Vlinders zijn meer en meer zichtbaar. Eglantier rozen hebben hun eerste frisse groene blaadjes.
En voor ik het besef kom ik aan in Villaharta.
Aangekomen in een nette en pas nieuwe albergue, mag ik een avondje doorbrengen met twee Spaanse heren. Morgen staat me een lange dag te wachten. Welterusten iedereen.

De Cistus

Posted on by

Ik verlaat Córdoba richting Cerro Muriano.
Luidende klokken brengen me richting een Santa Clara convent. De prachtige handgeschilderde grondtegels hebben hun émail verloren door de jaren heen. Zusters komen één voor één de kerk binnen. Een donker bruin lang kleed, wit koord en een zwart kapje op. Nog voor de viering begint, verlaat ik de ruimte.
Langsheen de Sint-Jacobskerk, Maria-Magdalena kerk. Allen gesloten. En sedert het begin van deze tocht zijn de meeste kerken gesloten. Uitstervend of beschermend of beiden.
Het centrum verlatend valt het me op telkens te zien hoe de straten er verloederd bij liggen. Hoe muren en winkel luiken volgekladerd worden met graffiti.

De weg neemt me mee door een terug ander landschap. Rotsachtig, veel groen. De bomen met hun grillige vormen. Op de middag komt de zon tevoorschijn na een frisse ochtend.

Ik geniet na en is ook voelbaar hoe deugddoend de 2 daagse rust me bracht. In een volledig ontspanning.
Het valt me op hoe verruimend mijn zintuigen zijn.
Af en toe hou ik even een pauze om te zien rond me, te luisteren…
In de verte zijn de bellen van de schapen hoorbaar, vogels, de wind, rond zwevende vliegen, de bijen.

Een klimmende weg die ik moeiteloos bewandel, geflankeerd door Helianthenum of ook wel zonneroosje genoemd en Lavendula stoechas of vlinderlavendel.

Op een bepaald moment sta ik stil en ben ik gewaar hoe zalig het voelt om te Zijn. Om de balans gewaar te worden in mijn vertikale en horizontale as, in en rond me.
Voor me een veld met olijfbomen, niet zoals de vorige dagen waar er werd gekweekt, maar eerder een immense grote tuin in zijn volle rust en puurheid.

Twee stammen trekken mijn aandacht. Het lijkt op een dansende boom. De één armen/takken breed, de ander hoger. Alsof ze een cirkel beweging aan het maken zijn en in elkander opgaan. Een harmonieus geheel.
Ik nader de boom. De twee stammen komen uit één wortel. Ze zijn één, in harmonie. En op een of ander manier brengt deze olijfboom me naar man en vrouw. Naar de creatie van de mens… komen we niet allen uit die één en zelfde wortel. Waar we dansend in harmonie, in balans, het leven zouden kunnen dansen.

Wat geniet ik van de vergezichten. Van de Liefde te beleven met het leven.

Op een gegeven moment komt er een niet onbekende krachtige geur naar me toe. Ik probeer te achterhalen van waar het komt. De Cistus ladanifer. Hier en daar staat een bloem in bloei. Maar de geur komt vooral van de struik zelf.
De geur komt zo krachtig binnen, dat ik gewaar wordt dat het iets vrij maakt. Een emotie komt los, ik probeer in overgave te gaan. Open mijn longen, adem diep in en probeer alles rustig te laten gebeuren. Het is iets kenbaar en niet de eerste keer dat het mij overkomt. Hoe kan ik het verwoorden… iedere keer wanneer ik dit gewaar wordt, voelt het ‘te groot’ aan, alsof ik het niet aan kan of zou kunnen dragen. Het voelt als iets die geboren wil worden… en toch is er iets die me tegenhoud… Ik besef dat er een angst aanwezig is. Ik niet durf. Angst voor wat… Ik kan er niet bij.
Alsof ik binnenin een enorme behoefte heb om te gaan roepen en terzelfde tijd iets zou willen baren…
Ik ween… niet van verdriet… gewoon iets heel oud aanvoelend.
Ik draai me om en zou willen op mijn stappen terug keren, om terug naar die plaats te gaan en proberen in volledige overgave te gaan. ‘Neen, Jasmine’… het moment is er nog niet…. gaat door meheen. Welk moment. Ik stap verder en vraag hulp hierin, dat ik hierin mag vergezeld worden.

Na nog een prachtig stuk natuur, met een paar krachtplaatsen eindig ik in Cerro Muriano.

Wens

Posted on by
Mezquita Córdoba

Het ontwaken in een Hostal met een klas jong adolescenten, hmmm, niet zo evident om er rust te bewaren.

Ik maak me klaar om de Mezquita te gaan bezoeken. Vroeg in de morgen en voor de misdienst is er geen entrée te betalen. Best wel goed meegenomen en lief van de man aan de receptie om me hiervan op de hoogte te brengen.

De deuren gaan open. Ik herinner me dat ik hier 25 jaar geleden voor de eerste keer kwam. Mijn ogen konden het niet allemaal waarnemen, ik werd toen overdonderend. Een moskee in een kerk, een kathedraal in een moskee… zo werd het in het verleden opgebouwd. Hoe het gebeurde of hoe men eraan kwam laat ik graag ‘buiten’.
Een fascinerend gebouw. Het samenspel tussen de twee is prachtig. De architectuur, de kunst. De zovelen handenarbeid, het waren grote kunstenaars.
Ik floreer tussen de zuilen tot ik aan de kapel van het Heilig sacrament kom. Een dame is aan het poetsen. Een deur naar buiten staat open. ‘Och!’ , terug denkend aan de gebeurtenis van gisterenavond. De muur aan de Oostzijde. Ik wandel verder de muur af, na de kapel van het Sacrament. Een volgende kapel. Op het hekken staat geschreven ‘Santa Maria Magdalena y Asunción’.
Ik voel een innerlijke glimlach. In dankbaarheid.

Gisteren avond kwam ik onverwachts in een doorlopend straatje terecht ‘Banos Arabes de Cordoba’. Daar mag ik nu gaan van genieten!
Een man verwelkomt me, met een badhanddoek, badpak en teen slippers.
Op de binnenpatio een eerste bad, het zoutbad.
Ik wandel onder de eerste arcadeboog , langs een fluweel overgordijn.
Een karmozijnrode ruimte met aan beide florale Moorse stuc. Het water een koloniaal/turquoise blauw. Drie arcade bogen. Een waterspuwer. Mijn ogen dienen zich wat te wennen aan de donkere omgeving.
Ik stap het warm waterbad in en laat zachtjes mijn lichaam onderdompelen in deze voor mij niet onbekend voelende ruimte. Veruimende emoties komen los. Plots ben ik omringd met vele andere vrouwen, op mijn huid een lang tuniek in natuurkleurige stof kleeft wat op mijn huid en laat mijn lichaamssilhouet zien. Lange haren liggen wat nonchalant op mijn schouder. Ik sluit even mijn ogen, open ze opnieuw. Het beeld vervaagd.
Ik haal diep adem… Zucht.

Na een hotbad en koudbad, een zoutbad waar ik me in volle overgave in neerleg. Kijkend naar de witte wolkjes die voorbij komen, laat ik mijn lichaam langzaam drijven.
Hoewel ik niet zou willen sterven in water, uit schrik te verdrinken, maar heen gaan in een zoutwarmwater bad naakt liggend in overgave op deze manier… zou wel een wens kunnen zijn. Zou wel kunnen… neen, Een wens.

Ermita Nueva

Posted on by

Het verlaten van Moclin was wat mysterieus. In mijn rug was de lucht zo open en vrij dat de Sierra Nevada wel heel dichtbij leek te zijn.
Voor mij een dikke laag mist bedekte de vallei. Het afdalen in de vallei was voelbaar op mijn huid. Afdalend kwam ik in een andere ‘wereld’, een wereld die plots zo dichtbij leek te zijn. Donker en licht speelt er met elkaar. Alsof entiteiten voelbaar meer aanwezig leken te zijn. Flinterdun. Ik genoot van ieder stap die ik nam en van het wondermooi toneelspel die zich rond me afspeelde.

In de verte hoor ik de ‘toeter’ van een bakker die zich aankondigt. Ik kan hem niet waarnemen. Dichtbij, helaas wandel ik niet op zijn ronde.
Een stevige klim tussen de olijfbomen doet me vaak een halte houden, tijd om het landschap op een andere manier te bewonderen. De gele bloemblaadjes van de voorjaarsbloemen kleven op en kleuren mijn tenen.

In Ermita Nueva verschiet ik van een kleine vierpoter die plots uit het niets komt. Klein en venijnig. Vaak zegt het baasje iets van. ‘… no peligroso..’. ‘Mijn voeten’, tot je je omdraait en ze vals terug in aanval gaan. De verloren gelopen honden zijn hier niet gevaarlijk, deze sluipen weg van de mens omdat ze weggejaagd worden, helaas. Zo kwam ik al menigte Podenco’s tegen, op zoek naar voeding en gekwetst aan de poten of achterdij.

Ik zie een man zich regelmatig bukken, over een voor mij bijna leeg veld. Bij het naderen zie ik de grote stevige asperges in de grond. Ik blijf even staan zeg “Ola, buen dia”, en ook al kunnen we geen lange zinnen maken… een hand in de lucht, een glimlach, zijn werk bewonderen en de boer dan veel goeds wensen, doet soms meer dan vele woorden. Alvast voor mij, deugddoend.

Een zacht looiend landschap, wisselend in een gamma van bruin, groen, grijszilver tinten.
Hier en daar een grootmoeder en haar kleinkinderen wandelend in ont-moeting naar de mannen zittend op de banken vóór een hedendaags gesloten kerkje. Een vrouw met een geruite schort, een strohoed en een wat dikkere pull, heeft plaats genomen in haar voortuin. Naast haar een rieten mand waaruit een draad wiebelend tevoorschijn komt. Onder haar armen twee tikkende naalden. In stilte wandel ik haar huis voorbij genietend van dit zo herkenbaar tafereel.

Beelden van de dag KLIK HIER

Kortfilmpje KLIK HIER

Licht

Posted on by

Een rustdag in Granada.
’s Morgens ga ik mee met Hannelore en Chris naar het Alhambra, op goed geluk hopen we nog een ingangsticket te bemachtigen.
Mijn voeten zien af en voel dat ik niet 100% kan doorstappen. Ik ontspan me en vertrouw dat het beter zal worden.
Chris kan een kaartje bemachtigen. Voor Hannelore is het te lang wachten, want straks neemt ze de weg. Ik heb het geluk om het paleis te kunnen zien naar de vooravond.

Na een ontbijt met Hannelore, geven we elkander een knuffel. Zij stapt verder, ik lees wat in een boek. Buen Camino.

Capilla real de Granada. Geraakt door de religieuze kunst binnenin. Schilderijen van Vlaamse primitive zoals Van der Weyden, Hans Menling, Johan Provost en Dierik Bouts… De kleuren, de perfectie in hun werk… allemaal pareltjes. Een beeld van Maria raakt me.

Tussen de Capilla real en de Kathedraal ligt de ligt de kerk van het tabernakel. De deuren zijn net open, er was een privé viering. Ik wandel rond en boel dat ik ruimte en tijd nodig heb om me naar binnen te keren. Ik stap in de kappel van het sacrament. Een dik rood gordijn scheidt de ruimte van de kerk.
Ik neem plaats in de rustigste ruimte. Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen op elkaar. Ik maak contact met mezelf en richt mij op mijn hart. Ik stel me open, groet en vraag om hulp. Hulp vragen, niet echt mijn sterkste kant. Ik plaats mezelf in een wit licht en blijf zo een eindje zitten. De notie van tijd gaat verloren. Deugddoend.
Bij het terug naar buiten gaan. Begin ik te wandelen, tot mijn grote verbazing loop ik vrij zonder pijn voelend en kan ik door stappen. Bizar, zelfs de rest van de dag voel ik de ontsteking niet en voelen mijn voeten licht.

Generalife- Alhambra

Bezoek aan het Alhambra. Op de banken van het paleis ‘Nazaries’ wachtend op het bezoekuur. Laat ik me onderdompelen in een innerlijke rust, ik luister naar wat binnen in me afspeelt. Ik voel en hoor mijn eigen hartslag. De eerste dagen in Spanje was het hevig. Ik kon het aan de inspanning en hoogte verschil koppelen. Nadien werd mijn hart rustiger. Het komt en gaat en hoewel dit wat nieuw is voor me, toch heb ik diep van binnen een gerust gevoel en voel ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. Soms heb ik het gevoel dat gans mijn Zijn in haar blootje komt te staan.
Dit is nu de derde keer dat ik het Alhambra bezoek, een plaats waar ik zeker terug kom. Het paleis van de ‘Nazaries’ is voor mij tot nu toe één van de mooiste Moorse kunst die ik heb gezien. Een kunst die me enorm aanspreekt, gemaakt met veel zorg en met een schitterende vakmanschap.

N’a een rustdag verlaat ik Granada richting Pinos Puente. Een oninteressant parcour. Onverzorgde buitenwijken en wegen, gedumpt asfalt overal, vandalisme. En eenmaal Granada verlaten is het terug oppassen geblazen voor de zoveel hondenpoep die ligt te loeren tot je erin stapt.
Een ontspannen bad maakt mijn dag goed, niet alleen de dag, gans mijn lijf weet deze ontspanning te appreciëren.

Pinos Puente in de morgen is leeg. Geen kat te zien. De vogels verwelkomen me. In Olivera neem ik een uur rust vóór ik de laatste drie kilometer naar Moclin neem. Hmmm, een 500 stijgen is niet min. En ja hoor, het was puffen. Af en toe sta ik stil ga ik naar binnen, plaats me in het Licht en stap verder. Langs de weg kon ik me optrekken aan kinderen die naast me wandelen en kon ik op mijn beurt hen aanmoedigen. Het was een verademing om aan te komen. Dankbaar om de weg die ik reeds aflegde. En mijn voeten, behalve de blaren die mijn voeten komen versterken, doen het goed.

Voor de mensen die meer beelden wensen te zien. Dit kan op Instagram, Polarsteps, en you-tube.

Mantra

Posted on by

De regen van gisterenavond bracht de heerlijke natuurlijke geuren aan de oppervlakte. Een eerste aarde pad sedert de start van de Mozarabe, zelfs gras is er te zien. Dankjewel moeder aarde om deze zachtheid onder mijn voeten.

Een grote witte hond zit midden het pad. Wanneer Chris, die op een paar meter voor mij wandelt, erbij is, strekt hij zijn voorste poten vooruit en gaat zijn kont naar boven. Zalig om zien. Zo dadelijk is het mijn beurt. En ja hoor, wat een liefdevolle hond.

De uitgebloeide, opgedroogde Granaatappels hangen in de bomen. Kleefkruid is te zien in de berm. Af en toe kraakt een noot onder mijn voeten. Moestuinen worden voorbereid. Ik word wat melancholisch van de zoekende natuur elementen. De Spaanse achtergrond muziek halt me snel terug in het Nu.

Het wandelen op hoge altitude blijft. In de verte… een Hemels wit licht… De zon, de wolken, sneeuw… De Sierra Nevada.

Ik geniet van dit prachtig natuurpark tussen Quentar en Granada.

Een lied trekt mijn aandacht op FB.
Mijn gedachten gaan naar Ukraine en zijn bewoners, maar ook naar de zovele andere landen waar men vandaag nog altijd in oorlog leeft. En ook naar de zovele mensen die oorlog in kleine kring leven, familie, vrienden, buren, we hoeven niet altijd ver te gaan kijken.
Als een mantra zing ik het volgend lied:

“Peace is the world smiling
peace is a gentle dove
peace is sharing
peace is caring
peace is filling the world with love”

(https://www.youtube.com/watch?v=oEBfIBGfIcQ)

Dat de woorden, gedragen mogen worden door de wind en zich verder verspreiden over het landschap zodat iedereen deze horen mag.

’s Avonds slenteren Chris, Hannelore en ikzelf wat door de straten van Granada. Het voelt wat vreemd om plots al het volk te zien en zoveel indrukken te ervaren.
In een bar maken we kennis met een familie die speciaal vanuit Ierland is gekomen om hier zoon en dochter te laten trouwen. Hups, eventjes op en neer, en voilà. Mijn ogen staan wijd open van verbazing.

Quentar

Posted on by
La Peza

Oehoe, een lange tocht staat me vandaag op te wachten.
Het is nog stil in La Peza, behalve in de bar van ‘Oscar’ waar vaak de mannen vóór de start van hun werkdag een koffie komen drinken. Samen met Hannelore neem ik er een ontbijt.
Aan de muur een tv, de beelden spreken weinig hartelijkheid uit. Het raakt me. Oorlog.

Geleidelijk gaat de weg opwaarts tot zo een 1500m altitude. Bramen, heide, lavendel, rozemarijn, eglantier rozen… Een prachtige en indrukwekkende rotsformatie.
Een immense stilte… met hier en daar een klein windbriesje die achter mijn oren een klein ‘zuchtje’ komt geven.

In de verte de Sierra Nevada met deze keer veel meer sneeuw dan de voorbije dagen. De Camino omcirkeld bijna het ganse gebergte om zo naar Granada te stappen.
Een eerste buizerd is hoorbaar. Een innerlijke glimlach.

Op het hoogste punt wandel ik door een oude verlaten mijn. De grond is in-wit en zacht. Dit voelt wat bizar aan.

Vanaf daar begin ik aan fikse afdaling. Mijn knieën vinden dit niet zo leuk, gelukkig helpen mijn twee wandelstokken me wat af te remmen. Een Nederlandstalige fietser trekt zijn fiets naar boven. We staan wat te praten en delen wat over de weg.
Van zodra ik stil sta voel ik het zweet langs mijn scheenbeen, mijn sandaal inlopend.
Niet zo handig wanneer mijn voeten wat blaren hebben, en vanwaar ik al die blaren heb, is mijn een raadsel.

Aangekomen in Quentar heb ik nog de moed om tot in het dorp te wandelen naar een plaatselijk supermarktje. Op het menu.. Eieren, tomaat, paddestoelen, courgette, look, ui.. En dan straks… Van al dit lekkers een maaltijd toveren.