Loretta

Posted on 10 september 2018 by Jasmine Marie José

Eens ontwaken zonder wekker… zaliggg… Na een gezellige avond, samen een ontbijt brengen Nathalie en Carl me terug waar ze me hebben opgepikt, Pontassieve. Na afscheid met een stevige knuffel wandel ik verder. Vandaag staat Firenze voor de deur… Ennnn…. Ja hoor een volgende uitnodiging ‘Bij Loretta’. Loretta ontmoette ik een paar dagen geleden in Pieve di Romena.
Sedert een paar dagen is er precies iets veranderd, mensen nodigen me uit om te eten, te overnachten… Ik ben er heel blij om, ik had de hoop op gastvrijheid in Italie bijna opgegeven.

Mijn weg begint met een stevige klim… De temperatuur is terug gestegen. Het is zweten. Gelukkig heb ik nog altijd de moed. De geluiden van de wagens verdwijnen op de achtergrond.
In een traditionele eetzaak en terwijl de mensen hun aankopen doen, hoor Ik de woorden prosceco, fromagi… Op de achtergrond het muziek ‘Easy like Sunday morning’…het is!… Neen, het is zaterdag… Euh… Of niet… Toch wel…Jah, wat is tijd?
‘ploep’ zegt het kurk… ‘gloegloe’… de klank van een wijnglas die gevuld wordt. Rechtsvoor mij… een bejaarde man, schuin zittend aan tafel. Een muntstuk in de hand. Op tafel een gekleurde kraskaart… Zijn ogen glinsteren, een glimlach… ik geniet van het zien. Oh, wat gun ik deze man het geluk dat de kaart misschien wel iets kan opbrengen… De handeling wordt trager, zijn mimiek veranderd… Zijn geluksgevoel is verdwenen. De vreugde en geluk buiten jezelf plaatsen, terwijl vreugde binnenin onszelf te vinden is.

Een verlaten dorp in Toscaanse tinten… Een brievenbus die onderdak is geworden voor de bijen. Een gebouw die niet meer onderhouden wordt. Ernaast een immense bewoonde villa. Poggio a Luco. Af en toe steek ik mijn neus in mijn vers gewassen kledij.

Dankzij Silvie van RadioCamino gebruik ik de app Mappy. Cz. Een geweldige app die me gedetailleerde wegen toont. Geen boek en GPS nodig hiermee. Een mengeling tussen asfalt, boswegen en veldwegen. Tussen stad, dorpen en velden…

In Pieve di San Donnino – Villa magna, buig ik me om te zien wat onder een napje te zien is… Een skelet… Op de buik een witte stof met daarop vermoedelijk het rode kruis van de kruisvaarders.
Achter mij een open kist… Een lijk… een begroeting… Heengegaan.
Om 18u kom ik aan bij Loretta. Een fijn weerzien. Terwijl Loretta de maaltijd klaarmaakt, neem ik een douche. Een gezond avondmaal, heerlijke groenten. Een wederkerig delen over het leven. Een verfrissende avondwandeling. Dankjewel Loretta.

Landgenoten

Posted on 9 september 2018 by Jasmine Marie José

Soms ontmoet ik mensen en voel ik vanbinnen dat iets niet in evenwicht is… Ik kan niet uitdrukken wat, wel dat wat ik zie en wat de persoon zegt niet in balans is. Ik vond dit niet gemakkelijk om daarmee om te gaan. Ik heb aan deze gevoelens lang getwijfeld, getwijfeld aan wat ik zag. De twijfel is ontstaan na opmerkingen van derden waardoor ik dan mezelf het verwijt maakte ‘wie ben ik om misschien maar iets negatiefs te denken over de ander’. Dit verwijt zorgde ervoor dat ik mijn gevoel wegduwde ten opzichte van mezelf en van de ander… en kwam ikzelf in disbalans. Daardoor kon ik ook niet verder in mijn puurheid gaan staan, waardoor ik ook de ander niet meer in zijn ‘Zijn’ kon zien met wat was.
Het heeft lang geduurd voordat ik mezelf hier niet meer heb van afsloten, weggeduwd en hier terug vertrouwen in kreeg.
Uiteindelijk heb ik kunnen inzien en dat pas na mezelf geen verwijt niet meer te maken over mij gevoel, dat het niets te maken heeft met een negatieve gedachte of oordeel over de ander. Daardoor kon ik de mens terug zien in zijn Zijn met was is, in balans of disbalans. Mijn gevoel en kijk kan ik dankzij aan mezelf te werken terug in zuiverheid beleven. Puur en zuiver twee woorden die hoog op mijn lijst staan.

Door de beslissing te nemen om me binnenste buiten te draaien, terug opzoek te gaan naar die puurheid, in plaats van naar buiten te kijken, naar de ander. Door de moed te nemen en in de spiegel te kijken dan is het niet enkel een weg naar vrijheid, zuiver en puur ‘Zijn’, er ontstaat een diepe rust. Mijn vader zei altijd ‘Fais ce que je te dis, mais ne fais pas ce que je fais’. Hoewel deze uitdrukking voor hem van toepassing was. Volg ik deze vandaag niet meer en is zeker niet meer van toepassing in mijn leven. Eerder door aan mezelf te werken kan ik een voorbeeld zijn voor anderen en worden woorden dan ook overbodig.

De druiventrossen hangen rijkelijk aan de wijngaarden… Ik kies om de col de Consuma via de rijweg af te dalen. Morgen is hier een autocross tussen Pontassieve en Consuma. Het hooi wordt geplaatst op cruciale plaatsen. Sommige wagens hebben zich vergist van data. Kilometers lang ligt nieuwe asfalt en kraakt de witte lijnen nog onder mijn voeten. En dat terwijl aan de andere kant bruggen in storten wegens niet onderhouden wegen.
Ik bevind mij ergens midden Toscanië op twee dagen stappen van Firenze.
Langs de baan zie ik drie pelgrims….een goed dag… Een selfie… Waarom niet, als ik een ander daar plezier mee kan doen.

Het landschap is anders geworden. Zachter, de Toscaanse cypressen zijn terug zichtbaar en mengen zich met de bosrijke natuurlijk ogende heuvels. Ik geniet van de geuren, de zachte zon , de kleuren die hier en daar wat aan het veranderen zijn in de verte.

Hoewel mijn onderrug tegenstribbelt. Bij iedere stap voel ik mijn lijf bruisen en voel ik soms mijn lichaam verfijnt bewegen als een slang. Alsof ik met mijn eigen lichaam dans. Het klinkt misschien vreemd, zelfs wanneer mijn lichaam de behoefte heeft om te plassen doet de beweging goed, terwijl ik dit eerder altijd als een mechanisch noodzakelijk iets heb gevonden.

Aangekomen in Pontassieve hoor ik mijn moedertaal. Ik draai me om… Zijn jullie van België… Mijn hart bonst…landgenoten…
Ja… Ik kijk ernaar uit en verlang om naar huis te gaan… De avond eindigt in een uitnodiging, een avondje uit, restaurant, een wasmachine, douche, een kleedje,… Maar vooral een warme hartelijke ontmoeting. Bij Nathalie, Carl, Laura en Mathias uit Mechelen. Dankjewel aan jullie

Pontassieve

Christus

Posted on 7 september 2018 by Jasmine Marie José

De zon brengt een bijzonder warme gloed over het landschap. Na een ochtendgebed delen twee mensen open hun gevoelens en danken me ivm gisterenavond. Beiden werden geraakt door mijn delen, inzicht, oprechtheid en eenvoud van dingen te zien. Het is fijn te mogen voelen en zien dat mijn levenservaring zonder ik het zelf wil, iets bijbrengt aan anderen, gewoon door te Zijn. Ik dank hen op hun beurt voor hun delen. Hoewel de wederzijdse dankbaarheid oprecht vanuit het hart komt, toch is er een stukje in mij die het moeilijk heeft om, te ontvangen… of is het nog iets anders. Wat ik deelde was niet speciaals en was, is voor mij zo een vanzelfsprekende intermenselijke communicatie. Ik wordt daar zelfs wat rood en beschaamd van wanneer men dank je zegt hiervoor.
We geven elkander een innige verbonden knuffel.

Ik ben nu reeds bijna vier maand in Italië, het land waar de Rooms-katholieke kerk zijn thuiszetel heeft. Hoe langer ik hier ben hoe meer ik bevestiging krijg op wat ik als puber mocht aanvoelen. Er gebeuren hier zoveel contradictorische handelingen binnen de vier muren van de kerk, dat het werkelijk haaks staat ten opzichte van de waarden waarvoor Christus stond en staat en die zij vertegenwoordigen. Het voelt aan alsof Italië wel dertig jaar achterkomt. En natuurlijk scheer Ik niet allen over dezelfde kam, want ik heb gelukkige nog warme en hartelijke broeders en zusters mogen ontmoeten op mijn weg die deze wel beleven.

Er is ook een beweging van zusters en broeders die niet wensen mee te gaan in de instantie ‘kerk’… Gelukkig en ik hoop met hen mee dat deze groei groter zal worden. Echter de broeders en zusters die voor mij de waarden van Christus beleven zijn meer te vinden buiten de muren van de kerk-instantie daar waar het leven zich afspeelt zonder de vier muren van afscherming en deze zijn in volle groei en overal.
En ik hoop dat we hiermee de vele muren van verschillende groepen kunnen neerhalen en we naast en met elkaar kunnen gaan staan zonder hoge muren en grenzen en zonder nieuwe op te bouwen.

En plaatsen zoals Pieve di Romena, Abbazia di San Magno in Fondo versterken alleen maar deze de essentie van deze waarden door op hun manier in openheid met respect deze terug in het leven brengen. Zelf hoop ik en ja… voor de eerste keer in mijn leven durf ik te zeggen… Ik hoop zoiets gelijkaardig te mogen neerzetten bij mijn thuiskomst. Ik ga er alvast voor.

Ik verlaat de fraterniteit, neem afscheid… geen vaarwel. Nadien volgt een vreugdevol, liefdevolle dag in contact met mens en natuur.
Geniet ik van de buizerd die me… Jaja de weg wijst…

Fraternité di Romena

Posted on 6 september 2018 by Jasmine Marie José

Wanneer je lang te voet op stap bent, wanneer je een lange tijd de moeite neemt om te vertragen of dit nu wandelend is of op een andere manier, dan kom je sowieso in aanraking met wat levenskwaliteit is, met de essentie… Met wat je in werkelijkheid nodig hebt.

Terwijl ik een rustpauze neem zie ik een reklamerek, Taichi, Qi Qong, fitness, massage, yoga, meditatie… Allen gaan door binnen vier muren in een gesloten omgeving. Allemaal cursussen of workshop die de mens in beweging brengt opzoek naar rust en stilte, zichzelf, onthaadten… Terwijl in de verte een bos zichtbaar is waar ik dagen in loop zonder iemand te ontmoeten op de wandelwegen.
Dan zie ik op FB een artikel over de ontevredenheid dat een zelfstandige met de elektrische wagen niet in Gent binnen mag buiten de uren van laden en lossen. (18u en 11u)…. Waarom deze wagen om ‘Snelheid en tijdbesparing’… Zich haasten om dan te onthaasten. Het onthaasten heeft dan wel een duur prijskaartje op het levenskwaliteit.

Het is niet enkel de luchtkwaliteit die belangrijk is. Dit is één van de zovele zaken binnen het levenskwaliteit. Wat met de zovele prikkels die mensen onbewust ontvangen… en voor deze die bewust leven, wordt de binnenstad vaak onleefbaar. Gewoon even proberen midden op het kruispunt Korenmarkt-veldstraat in Gent gaan staan en open je zintuigen en zet je voelsprieten op… geen 5 minuten. En om al die prikkels te verwerken gaan we dan binnen de vier muren ons opsluiten om ontspanning, rust en stilte op te zoeken.

Wie vind het niet zalig om ergens op een plein te gaan zitten waar je je buurman hoort praten, waar je de vogels nog mag horen, waar je nog kan zitten zonder de verplichtte muziek of reklame te moeten aanhoren, waar de kinderen vrij kunnen lopen zonder angst dat ze ergens onder een voertuig terechtkomen…
Omdat de voertuigen geen tijd hebben om te vertragen want de economie moet draaien….Omdat de mens de illusie heeft dat men zich moet haasten tegen de tijd omdat men denkt tekort te komen.
Waar is de samenleving gebleven?!

En natuurlijk moeten we veel geld verdienen want we dienen die stilte, rust en ontspanning te betalen binnen de vier muren. Hoe contraditorisch is dit allemaal niet… terwijl het zo eenvoudig kan… naar de essentie. Onze overgrootouders wisten nog heel goed wat samenleving betekende in de essentie.
En het is niet enkel een voertuig… De keuken… zoveel plastiek en machines. We wensen altijd meer en beter… hoeveel mensen komen nog werkelijk in aanraking met wat van de aarde komt… De groenten, fruit, graan, kruiden…. het vocht die aan de handen kleeft… Je handen die kleuren… je handen sluiten met een vrucht of kruid binnenin en met een dankbaar gebaar de tijd nemen om te ruiken en je lijf laten onderdompelen door wat moeder aarde ons brengt… Ik hoop van harte dat mensen deze waarden terug mogen voelen, ondergaan, beleven en delen…

Vanuit ‘La Verna’ had ik gedacht richting Bologna te gaan… De weg wijst me duidelijk een andere weg en brengt me dichter en dichter bij Firenze.
Een klom naar een gezellig dorpje in Toscanië, Poppi. Een kerk… Muziek… Canon van Pachelbel… mijn lichaam neemt binnenin een dansende beweging, alsof een veld vol bloemen bewegend mijn lijf streelt… Aangename prikkels hier en daar.

Ik sta stil…. draai me om… twee dagen wandelen, La Verna is nog altijd zichtbaar. ‘OK, daar ben je. Ik ben hier… en daar, daar voor mij ligt mijn weg…ik mag loslaten’, gaat door meheen. Het voelt aan alsof ik mij pij mag verlaten. Alsof ik uit een tijd kom die bij me hoorde lang geleden. Ik voel werkelijk de zwarte van mijn lijf glijden.

Met mijn twee wandelstokken in de linker hand stap ik verder… Met een zelfverzekerde stap het leven tegemoet met de luchtigheid van een vlinder, de speelsheid van de eekhoorn, de kijk van de buizerd, de wijsheid van de uil, de kracht van het paard… Op weg naar… Ik mag gaan. Mij openen aan en voor het leven…
Weg van de zogezegde ‘verboden vruchten’ die we al zolang onbewust meedragen door de eeuwen heen.

Mijn weg eindigt na een uitnodiging in Pieve San Pietro di Romena… een bijzondere plaats waar vernieuwing is… Ik blijf hier overnachten en maak kennis met een warme en hartelijke ‘fraternita di Romena’… Hoe bijzonder… ik verlaat mijn pij en ontmoet vernieuwing… Dankbaar om deze plaats, dankbaar voor deze ontmoetingen…
Dankbaar om op mijn weg mensen, ruimtes te mogen ontmoeten en me de weg wijzen naar wat me te doen staat.

Pieve San Pietro di Romena

Bibbiena

Posted on 4 september 2018 by Jasmine Marie José

Nog voor mijn nieuwe wandeldag begint eerst even langs de post. De rugzak wordt anderhalve kilo lichter, waw ‘anderhalve’ nooit gedacht dat ik dit woord zou gebruiken als westvloaming. 😉
Wat zomergerief en een jammer genoeg niet meer functionerende stabilisator om te filmen. Niet erg, hup naar België. Uit de vrije hand is nog zo krachtig. Het wordt meer en meer wikken en wegen in gewicht om mijn lagerug wat te sparen die me wat last bezorgt aan mijn knieschijf. Kon ik nu maar heen en terug naar mijn super osteopaat. Helaas, pindakaas.

Tot drie maal toe wil ik een richting nemen, tot drie maal toe zijn er obstakels en laat ik me leiden. OK, ik heb het begrepen. De mind mag geparkeerd worden en ik mag volgen… In wat… in het hoger, en daar vertrouw ik op. Na vier jaar pelgrimeren en naar binnen gaan in het diepste van mezelf kan het niet meer anders dan erop te vertrouwen, het is zo juist, evenwichtig.
Een paar eekhoorns huppelen, springen voor me weg. Een bruin lijf en zwarte staart, hun staart is net een schilderskwast.
Voor me twee vlinders, ze zitten elkander voortdurend achterna. De ene, ik weet niet of het het vrouwtje is of mannetje zit voortdurend het hof te maken. De vleugels gaan voortdurend open en toe, en de poep op en neer terwijl de ander er omheen fladdert. Het liefdesspel.

Een aangename weg brengt me via bossen, veldwegen en vermoedelijk een oude Romeinse weg van La Verna naar Bibbiena. Verschillende stikkers op palen zijn zichtbaar. Zelfs de stikker van ‘le chemin de Vezelay’. Vezelay (Frankrijk op de Lemovicensis, richting Compostella) is voor mij samen met Rocamadour de twee krachtigste plaatsen tot nu toe op mijn pelgrimswegen.
Zelf volg ik geen stikkers meer of vooruitgestippelde pelgrimswegen, en dit doet deugd.
Het is aangenaam om ze te volgen, omdat ze een zeker gemak met zich meebrengen. Het is o zo deugddoend mijn eigen weg te volgen en mij persoonlijke pelgrimstocht te wandelen. Werkelijk de weg die bij me hoort. Mijn leven, zonder deze te volgen van een ander. Kunnen afstappen, je losmaken van de bekende pelgrimswegen is heel verrijkend.

Rustdag

Posted on 3 september 2018 by Jasmine Marie José

Gisterenavond en deze morgen met aangenaam gezelschap aan tafel… Francesca, Barbara, Andrea, Anna…

Het is fijn om mensen te ontmoeten waar communicatie open en mogelijk kan zijn. Wat niet altijd évident is in Italië… hoe meer naar het noorden, hoe meer het opener is.

Vandaag genoten van een dagje rust… Allé, mijn lichaam toch… vooral om niet te moeten dragen. Een babbel met een broeder en met de vrijwilligers. Een Italiaan was zelf geïnteresseerd om ‘de buizerd’ te komen wandelen… Oho… Dit werkt aanstekelijk en krijg je er zin om eraan te beginnen.

Ik kreeg te horen dat eind september de kans erin zit dat ik misschien de Alpen niet te voet zal kunnen oversteken. Ik hoop van wel. Zalig wanneer je de juiste mensen en in resonantie van tijd mag ontmoeten.

Morgen vertrek ik verder richting Bologna en nog een deel in de Apennijen.

La Verna

Posted on 3 september 2018 by Jasmine Marie José

Na de hevige regen van gisteren is de rust terug in de natuur. De zon laat zich af en toe zien achter de wolken.
Druppels water glijden langzaam als een dominospel van het ene blad naar het andere. Sommigen zijn zo groot dat ik mezelf kan waarnemen. De rozenbottels en braambessen staan te glunderen en zijn klaar om in grootmoeders recept terecht te komen.

De dag begint stevig en langzaam opwaarts… Hoe hoger ik kom hoe meer valleien ik kan waarnemen vanwaar ik kom.
Af en toe kruis ik pelgrims die richting Assisi gaan, al fluisterend zeggen we elkander ‘Salve’, wat betekent gegroet. De flora verandert naarmate ik nader bij ‘La Verna’ kom.
Ik geniet verder van mijn weg en wat het me brengt. Dankbaar om het leven, dankbaar om wat is.

Wanneer ik hoog uit een bos kom is het zicht adembenemend en verrassend. Monte Calvano. Vreugde…
Hoe langer ik deze plaats bewonder hoe meer ik besef vanwaar ik kom en wat ik heb bereikt. Niet enkel op fysiek vlak en wat zich rondom mij afspeelt, ook mijn innerlijke weg… Tranen rollen van mijn wangen van vreugde. Ik spreid mijn armen zijwaarts en draai rond om deze bijzonder en luchtige plaats ten volle in mij op te nemen. De zin ontbreekt me om verder te stappen, tot ik in de verte gedonder en bliksem zie. Grote witte volle wolken komen dichterbij. Tijd om verder te stappen…

Aangekomen in La Verna is het wat wennen aan de luidruchtigheid van de mensen. Het is zondag. ‘Jasmine bij jezelf blijven’, gaat door meheen.
Ik krijg een plaats in het dormitorium en maak mijn nestje klaar. Wanneer ik de trap afdaal om het sanctuarium te bezichtigen, zie ik in een deuropening Luigi en Maria Pia, een verrassing… Ondertussen is het onweer dichter gekomen…regen…hagel…bliksem…donder…De goten en afvoerbuizen kunnen de hagel niet meer aan. In een mum van tijd stijgt het water op de weg, mijn voeten trotseren het ijs….brrr…
Ik denk nog even terug aan wat Luigi zei tegen Michel als we het hadden over de ‘credential’. “Zei heeft geen credential nodig, kijk wat op haar arm staat, dit is haar credential”.
Een eenvoudige zin van iemand die me van haar nog pluimen kent, die mijn tattoo zag en met een paar woorden zie wie ik ben, gewoon zonder meer. Dit moment draag ik verder in mijn hart.

Eremo di Cerbaioli

Posted on 1 september 2018 by Jasmine Marie José

Chiesa San’t Angelo Sansepolcro

Manuel Schuen

Nog voor ik een nieuw dagverhaal zal schrijven, wens ik me eerst te verontschuldigen aan Luigi en Maria Pia.
Waarom… na de uitnodiging van Luigi gisteren was er een zuster die me melde dat de uitnodiging niet ok was, ze was onduidelijk . Hoewel ik dit vreemd vond, maar ook haar verwittiging niet wou negeren. Heb ik haar angsten boven dit van mijn eigen goed gevoel geplaatst en vooral boven de goedheid van deze mensen geplaatst. Ik ben gaan checken bij Luigi om geen misverstanden te hebben (opzich is daar niets mis mee) alleen heb ik zijn hartelijkheid en goedheid hiermee ook in twijfel getrokken. En dit vind ik niet OK. Twee oprechte en hartelijke mensen.

Luigi et Maria Pia, je souhaite à m’excuse pour avoir hésiter à votre hospitalité et bonté. À bientôt, Jasmine et encore Grazie Mille.

Amai, begin de dertig en wat een talent. Zonder partituur, zonder de orgel te kennen… hups ik zal even wat deuntjes spelen en dit ’s morgens vroeg in een kerk voor ons alleen, zalig… Ik hoop hem eens langer aan het werk te mogen zien. Wie weet 2019.

Onweders hangen in de lucht. Een lange weg in de bergen staat me op te wachten. Ik twijfel. De bergen niet ingaan wil dan ook zeggen dat ik kies voor asfalt en auto’s. Ik kort de pas in en vraag of er een mogelijkheid is om boven te geraken zodat ik toch een deel van de pas kan wandelen. Luigi stelt me voor om me naar de top te brengen van de alto di Viamaggio. Ik ga in op het voorstel.

Op de top wandel ik verder richting Pieve Santo Stefano. Koeien, stieren, buizerds, eekhoorns… Op het midden van het parcour ga ik even om, naar eremo di Cerbaiolo.
Eikenboomgaarden, een grote rots. Plots sta ik versteld van wat ik zie… Een Christus aan het kruis volledig uitgehouwen in de rots… aan de voet van het kruis een vermoedelijke vrouwelijk figuur.
Als ze mij zouden vragen hier een jaar te verblijven zou ik geen neen zeggen. Een eremo uit de 8ste eeuw boven op een rots met uitzicht op een vallei en meer.

Beneden aangekomen… Op twee meter naast me, vijf herten… ze kijken me aan… En springen aan een elegante snelheid weg… Wat een geschenk.
Aangekomen in Pieve Santo Stefano… een pauze… Op een bepaald moment hoor ik een enorm geluid. Een onophoudelijke stevige hagelbui en onweer… Blij dat ik een lift kreeg… De straten staan blank…

Terwijl ik nu zit te schrijven, is het buiten geel-grijs van kleur, gietende regen… Mijn ogen sluiten, ik droom even weg van uitgestrekt in een zetel te liggen, boekje, muziekje…. Openhaard.

Luigi

Posted on 1 september 2018 by Jasmine Marie José

Cita di Castello

Citerna

Op mijn linkerkant de deur naar de kerk van het convento. Een lange houten bank. Een persoon. Een wit tenue, op het hoofd een wit katoenen muts. Een zuster. Ik neem afscheid van de twee zusters.

Zeven uur in de morgen.
Een licht wolkendek hangt over de velden, de heuvels van gisteren zijn onzichtbaar.
September staat voor de deur… De natuur wordt terug wat zachter. De mist zorgt voor zachte pasteltinten. De silhouetten van de bomen zorgen voor diepte in het landschap. Het is rustig, de natuur is rustig, ook de mens is rustig… De wagens rijden minder geweldig. De honden komen lief naar me toe.
Zowel de Rieti vallei als de regio na Assisi voelt heel vredig aan.

Een vrouw staat in de tuin vijgen te plukken. We zeggen elkander een goede dag. Een witte mini wagen komt aangereden. Ik blijf staan en laat hem door. Wat later zie ik de wagen terug. Een grote man stapt uit… Soepel zijn is wel een noodzaak in zo een wagentje.
De man spreekt me aan. Hij verzamelt foto’s van de pelgrims op de weg en vraagt hen ook om mee te helpen om de weg te optimaliseren… Daar kan ik alleen maar ‘ja’ opzeggen. Wegwijzers die verkeerd staan, niet meer leesbaar, de waarden van Fra Franciscus meer naar voor brengen…
Luigi… een aangename man. Zijn voorkomen doet me wat denken aan mijn vader… en heeft wel gelijkenissen, een artiest…
Een gesprek, een delen, een handgeschud… De mini verdwijnt in de verte. Een paar kilometer verder hij komt terug. Een uitnodiging volgt om ’s avonds samen te eten en ideeën uit te wisselen. Zonder twijfel’ ja’.
Hij brengt me aan het lachen wanneer hij terug in de kleine wagen stapt.

Zijn spontaan gedrag, het contact brengt vreugde. Het vreugde lontje aansteken gaat zonder inspanning, is eenvoudig,werkt aanstekelijk en zonder je er iets voor hoeft te doen verspreidt het zich rondom je.

Ook in mij is een grote vrede aanwezig. Vrede met me, vrede in me. Dan wordt alles rond me rustig en vredig. Met dit gevoel is een ‘paradijs’ gaan opzoeken overbodig, is midden in de bossen gaan wonen in stilte en afzondering geen noodzaak meer geworden … De rust en stilte in jezelf vinden… Is de weg naar harmonie en vrede in jezelf en met de ander.

Na een heel fijne avond in gezelschap van lieve mensen, Luigi, zijn vrouw Maria Pia, Michèle en Manuel ga ik slapen in een houten huis in de tuin van een Convento.