Soms ontmoet ik mensen en voel ik vanbinnen dat iets niet in evenwicht is… Ik kan niet uitdrukken wat, wel dat wat ik zie en wat de persoon zegt niet in balans is. Ik vond dit niet gemakkelijk om daarmee om te gaan. Ik heb aan deze gevoelens lang getwijfeld, getwijfeld aan wat ik zag. De twijfel is ontstaan na opmerkingen van derden waardoor ik dan mezelf het verwijt maakte ‘wie ben ik om misschien maar iets negatiefs te denken over de ander’. Dit verwijt zorgde ervoor dat ik mijn gevoel wegduwde ten opzichte van mezelf en van de ander… en kwam ikzelf in disbalans. Daardoor kon ik ook niet verder in mijn puurheid gaan staan, waardoor ik ook de ander niet meer in zijn ‘Zijn’ kon zien met wat was.
Het heeft lang geduurd voordat ik mezelf hier niet meer heb van afsloten, weggeduwd en hier terug vertrouwen in kreeg.
Uiteindelijk heb ik kunnen inzien en dat pas na mezelf geen verwijt niet meer te maken over mij gevoel, dat het niets te maken heeft met een negatieve gedachte of oordeel over de ander. Daardoor kon ik de mens terug zien in zijn Zijn met was is, in balans of disbalans. Mijn gevoel en kijk kan ik dankzij aan mezelf te werken terug in zuiverheid beleven. Puur en zuiver twee woorden die hoog op mijn lijst staan.

Door de beslissing te nemen om me binnenste buiten te draaien, terug opzoek te gaan naar die puurheid, in plaats van naar buiten te kijken, naar de ander. Door de moed te nemen en in de spiegel te kijken dan is het niet enkel een weg naar vrijheid, zuiver en puur ‘Zijn’, er ontstaat een diepe rust. Mijn vader zei altijd ‘Fais ce que je te dis, mais ne fais pas ce que je fais’. Hoewel deze uitdrukking voor hem van toepassing was. Volg ik deze vandaag niet meer en is zeker niet meer van toepassing in mijn leven. Eerder door aan mezelf te werken kan ik een voorbeeld zijn voor anderen en worden woorden dan ook overbodig.

De druiventrossen hangen rijkelijk aan de wijngaarden… Ik kies om de col de Consuma via de rijweg af te dalen. Morgen is hier een autocross tussen Pontassieve en Consuma. Het hooi wordt geplaatst op cruciale plaatsen. Sommige wagens hebben zich vergist van data. Kilometers lang ligt nieuwe asfalt en kraakt de witte lijnen nog onder mijn voeten. En dat terwijl aan de andere kant bruggen in storten wegens niet onderhouden wegen.
Ik bevind mij ergens midden Toscanië op twee dagen stappen van Firenze.
Langs de baan zie ik drie pelgrims….een goed dag… Een selfie… Waarom niet, als ik een ander daar plezier mee kan doen.

Het landschap is anders geworden. Zachter, de Toscaanse cypressen zijn terug zichtbaar en mengen zich met de bosrijke natuurlijk ogende heuvels. Ik geniet van de geuren, de zachte zon , de kleuren die hier en daar wat aan het veranderen zijn in de verte.

Hoewel mijn onderrug tegenstribbelt. Bij iedere stap voel ik mijn lijf bruisen en voel ik soms mijn lichaam verfijnt bewegen als een slang. Alsof ik met mijn eigen lichaam dans. Het klinkt misschien vreemd, zelfs wanneer mijn lichaam de behoefte heeft om te plassen doet de beweging goed, terwijl ik dit eerder altijd als een mechanisch noodzakelijk iets heb gevonden.

Aangekomen in Pontassieve hoor ik mijn moedertaal. Ik draai me om… Zijn jullie van België… Mijn hart bonst…landgenoten…
Ja… Ik kijk ernaar uit en verlang om naar huis te gaan… De avond eindigt in een uitnodiging, een avondje uit, restaurant, een wasmachine, douche, een kleedje,… Maar vooral een warme hartelijke ontmoeting. Bij Nathalie, Carl, Laura en Mathias uit Mechelen. Dankjewel aan jullie

Pontassieve