Wanneer je lang te voet op stap bent, wanneer je een lange tijd de moeite neemt om te vertragen of dit nu wandelend is of op een andere manier, dan kom je sowieso in aanraking met wat levenskwaliteit is, met de essentie… Met wat je in werkelijkheid nodig hebt.

Terwijl ik een rustpauze neem zie ik een reklamerek, Taichi, Qi Qong, fitness, massage, yoga, meditatie… Allen gaan door binnen vier muren in een gesloten omgeving. Allemaal cursussen of workshop die de mens in beweging brengt opzoek naar rust en stilte, zichzelf, onthaadten… Terwijl in de verte een bos zichtbaar is waar ik dagen in loop zonder iemand te ontmoeten op de wandelwegen.
Dan zie ik op FB een artikel over de ontevredenheid dat een zelfstandige met de elektrische wagen niet in Gent binnen mag buiten de uren van laden en lossen. (18u en 11u)…. Waarom deze wagen om ‘Snelheid en tijdbesparing’… Zich haasten om dan te onthaasten. Het onthaasten heeft dan wel een duur prijskaartje op het levenskwaliteit.

Het is niet enkel de luchtkwaliteit die belangrijk is. Dit is één van de zovele zaken binnen het levenskwaliteit. Wat met de zovele prikkels die mensen onbewust ontvangen… en voor deze die bewust leven, wordt de binnenstad vaak onleefbaar. Gewoon even proberen midden op het kruispunt Korenmarkt-veldstraat in Gent gaan staan en open je zintuigen en zet je voelsprieten op… geen 5 minuten. En om al die prikkels te verwerken gaan we dan binnen de vier muren ons opsluiten om ontspanning, rust en stilte op te zoeken.

Wie vind het niet zalig om ergens op een plein te gaan zitten waar je je buurman hoort praten, waar je de vogels nog mag horen, waar je nog kan zitten zonder de verplichtte muziek of reklame te moeten aanhoren, waar de kinderen vrij kunnen lopen zonder angst dat ze ergens onder een voertuig terechtkomen…
Omdat de voertuigen geen tijd hebben om te vertragen want de economie moet draaien….Omdat de mens de illusie heeft dat men zich moet haasten tegen de tijd omdat men denkt tekort te komen.
Waar is de samenleving gebleven?!

En natuurlijk moeten we veel geld verdienen want we dienen die stilte, rust en ontspanning te betalen binnen de vier muren. Hoe contraditorisch is dit allemaal niet… terwijl het zo eenvoudig kan… naar de essentie. Onze overgrootouders wisten nog heel goed wat samenleving betekende in de essentie.
En het is niet enkel een voertuig… De keuken… zoveel plastiek en machines. We wensen altijd meer en beter… hoeveel mensen komen nog werkelijk in aanraking met wat van de aarde komt… De groenten, fruit, graan, kruiden…. het vocht die aan de handen kleeft… Je handen die kleuren… je handen sluiten met een vrucht of kruid binnenin en met een dankbaar gebaar de tijd nemen om te ruiken en je lijf laten onderdompelen door wat moeder aarde ons brengt… Ik hoop van harte dat mensen deze waarden terug mogen voelen, ondergaan, beleven en delen…

Vanuit ‘La Verna’ had ik gedacht richting Bologna te gaan… De weg wijst me duidelijk een andere weg en brengt me dichter en dichter bij Firenze.
Een klom naar een gezellig dorpje in Toscanië, Poppi. Een kerk… Muziek… Canon van Pachelbel… mijn lichaam neemt binnenin een dansende beweging, alsof een veld vol bloemen bewegend mijn lijf streelt… Aangename prikkels hier en daar.

Ik sta stil…. draai me om… twee dagen wandelen, La Verna is nog altijd zichtbaar. ‘OK, daar ben je. Ik ben hier… en daar, daar voor mij ligt mijn weg…ik mag loslaten’, gaat door meheen. Het voelt aan alsof ik mij pij mag verlaten. Alsof ik uit een tijd kom die bij me hoorde lang geleden. Ik voel werkelijk de zwarte van mijn lijf glijden.

Met mijn twee wandelstokken in de linker hand stap ik verder… Met een zelfverzekerde stap het leven tegemoet met de luchtigheid van een vlinder, de speelsheid van de eekhoorn, de kijk van de buizerd, de wijsheid van de uil, de kracht van het paard… Op weg naar… Ik mag gaan. Mij openen aan en voor het leven…
Weg van de zogezegde ‘verboden vruchten’ die we al zolang onbewust meedragen door de eeuwen heen.

Mijn weg eindigt na een uitnodiging in Pieve San Pietro di Romena… een bijzondere plaats waar vernieuwing is… Ik blijf hier overnachten en maak kennis met een warme en hartelijke ‘fraternita di Romena’… Hoe bijzonder… ik verlaat mijn pij en ontmoet vernieuwing… Dankbaar om deze plaats, dankbaar voor deze ontmoetingen…
Dankbaar om op mijn weg mensen, ruimtes te mogen ontmoeten en me de weg wijzen naar wat me te doen staat.

Pieve San Pietro di Romena