Een vriendin zei me laatsleden, “Je staat op een kruispunt.” “Hmm”, terwijl ik mijn wenkbrauwen naar boven haal, “ik voel eerder dat het een omwenteling zal zijn”, deel ik mee.
Nadat woensdag nog een oud pijnstuk/patroon op tafel kwam te liggen bij het trekken van de kaart ‘Osiris’ – (vader, broer, mannelijke energie..) uit de Opgestegen meesters.
De kaart sloeg werkelijk in mijn buik, vooral omdat ik het kort ervoor nog had over een spiegeling die ik kreeg ivm dit thema.
Na de laatste – bijna 2 maanden- heftige periode waarin oude patronen, herbeleefd werden tot op het bot en onophoudelijk naar boven kwamen aan een snelheid die bijna niet bij te houden was. Als op een roetsjbaan doorheen duistere en donkere stukken. Men zegt soms ‘je hebt altijd een keuze’ wel hier had ik niet het idee dat ik die had, ik werd erin gedropt. Ik had wel de keuze, hoe ik ermee om zou gaan… er 100% instappen, de pijn in en ermee aan de slag gaan of het laten sudderen en ploeteren. Ik koos om het eerste.
Gelukkig en verheugd kwam de buizerd ook die dag mij bevestiging geven op een pijnlijke situatie en wat mij te doen stond. Hij vloog pal boven het huis, net op het moment dat de vraag kwam ‘wat moet ik doen’. De tranen barsten los en raakten mijn ziel. Mijn vertrouwde compagnon.
… En zie.. Deze woorden van een paar dagen geleden zitten nog fris in mijn geheugen….
Gisteren voelde ik in de loop van de dag werkelijk een ommezwaai van 180° na een sessie met de arts waarin ik met zorg werd begeleid in een thema… en het ging zo snel vooruit.. dat er vele andere thema’s aanbod kwamen. Van verlaten, naar recht om te bestaan, recht om mijn eigen kracht te beleven, recht op spreken… het was hard werken, naar binnenkeren, gewaarworden, helen… en terug opnieuw… De spanning in mijn lijf nam af, ik was moe van werken. Maar wat voelde het goed en bevrijdend nadien. De transformatie was voelbaar tot in het diepste van mijn cellen.
Toen ik naar huis reed voelde het wat vreemd… euh, hoe zou ik het kunnen noemen… herrezen…
Ja, ik denk dat er voor nu geen ander woord is.
Alsof ik plotseling terug mijn leven in eigen handen had. Ik zat te lachen op de fiets, vreugde was intens voelbaar. Mijn lichaam, geest en ziel badend in Liefde.
”s Avonds stelde ik me de vraag ‘wat was dat de laatste periode’… ik vond er geen antwoord op en maar goed ook, want het heeft geen belang meer.
Deze morgen belde ik het académie op voor gezondheidszorg. Een regeling voor mijn inschrijving omtrent workshop kruiden. De vrouw aan de andere kant van de telefoon stelde me de vraag waarom ik niet de jaaropleiding volgde Herboriste omdat daarin de 3 workshops in verweven zijn. Hoewel ik de intentie had deze te volgen weerhield me iets het te doen. (ik was mezelf aan het boycotten)
Ik wou eerst de kat uit de boom kijken of de inhoud me wel zou liggen voor ik een pak centen op tafel zou leggen.
Uit ervaring van vorige opleidingen, zat de kans erin dat ik eraan zou beginnen en om verschillende reden niet af zou maken.
En ook omwille van het theoretische examens, het studeren, wat niet mijn sterkste kant was. Ik zeg hier wel duidelijk ‘WAS’.
“Oh, waarom niet. Ik ben mijn angsten aan het vastnemen ik kan evengoed ook deze bij de hand nemen”.
De angst om te falen, niet goed te zijn, niet slim genoeg. En hoe meer ik mij bewust werd, hoe meer ik besefte dat dit niet iets van mij was. Dit waren mijn woorden niet, wel de echo uit mijn verleden. ‘je bent niet slim, dat is veel te hoog voor je gegrepen, dat is niet voor jou, moh go gi da ni/nooit kunnen, wa pijsde wel da gie zit, en wa pijsde wel da wij moa goan bluven geld voar je uitgeven…’
… WAS … Gedaan met mezelf te laten neerhalen, klein te houden.
Donderdag ga ik me inschrijven voor de jaaropleiding Herboriste.
Terwijl ik aan het werken ben in de tuin en de kruiden en planten voor mijn voeten zie, voel ik de kracht in mezelf terug groeien. ‘IK BEN’
Voor de eerste keer in mijn leven voel ik me een volle ‘JA’ zeggen voor een opleiding. Geen opleiding om ergens bij te horen en ergens in te passen. Wel een opleiding en inhoud die mijn eigen cellen raakt.
In de voetsporen van mijn grootmoeder en vader. Twee mensen met een enorme bagage aan kruidenkennis en kunde. Ik kon uren geboeid zitten luisteren naar mijn grootmoeder als ze over de natuur, de aarde zat te spreken. Over planten en gezondheid. Ik zie haar potjes en eigen brouwsels nog staan in de keuken… Ik zie haar levendig voor mij.
Straks zal ik mijn eigen kruiden plukken, de Latijnse namen voor ogen zien, alsof ze al op mijn lippen liggen. Een rietenmand om de arm klompen aan en de natuur in. Gaan plukken. Hmm… ik heb dit beeld nog ergens gezien… wie weet…lang geleden.
De weg naar... 