Een paar weken geleden toen ik aan het fietsen was waren er twee woorden die mijn hersenen bleef vasthouden… Binding – en verlatingsangst…
Ik koppelde binding aan de emotie boos en verlating aan de emotie verdriet… .
(Ik las in die tijd ook een heel goed boek omtrent deze angsten, ‘Liefdesbang’ van Hannah Kuppen.)

Ik liet los…. Ik kon het niet pakken… (Hmmm, een veelzeggende zin, ‘mijn brain kon het niet pakken’, controle)
Een paar dagen nadien kwam nog iets anders aan de oppervlakte… Ik schreef op om niet te vergeten…terug liet ik los… Ik kon het niet pakken…

Ik schreef toen iets op mijn FB rond angst. Eén zin bleef me bij nadat er iemand een reactie schreef… ‘achter iedere angst zit een verlangen’.

Vandaag… Op de fiets… kwam deze zin terug in me op…toen kwam spontaan het volgende…
Angst zegt de ratio, thuiskomen zegt het hart…
Angst zegt de ratio, thuiskomen zegt het hart…
Angst zegt….
… en zo ging de mantra verder tijdens het fietsen tot ik thuis was. Ik kies voor thuiskomen ipv angst.

Deze namiddag zei iemand, ‘waarom het zo moeilijk maken!? ‘. Ja, voor een buitenstaander kan dit zo overkomen en is het misschien wel deels juist. Waarschijnlijk zou mijn leven veel gemakkelijker zijn, zou misschien minder pijn voelbaar zijn. Het kan, is me onbekend. Alleen ben ik me ook bewust dat deze vorm, deze weg voor mij (vandaag toch, misschien kan dit morgen anders zijn) mijn manier is/was om dit te bewust te worden.

Bij het thuiskomen werd het me duidelijk, dat al de tijd, dat ik probeerde te begrijpen vanwaar of hoe de angst in elkaar zat… Dat alle vragen die ik probeerde te zoeken om vrij te komen van die angst, dat net de vraag opzich en het zoeken naar, angst is, en ik daardoor voortdurend mezelf blijvend in de angst vastzet en voed.

Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat deze bewustwording me verder zal helen van deze emotie…