Een brede straat… een tram… af en toe wandelt me iemand tegemoet. Hoewel ik heel rustig – lichamelijk en mentaal – de weg ben opgegaan word ik gewaar dat er een spanning ontstaat hoog in de buik, mijn keel komt vast te zitten een stikkend gevoel. Een teveel aan prikkels komt me tegemoet.
… Mijn denken, mijn hoofd, mijn gedachten, mijn ego…één iets, is voldoende om mijn hersenen in volle aktie te brengen waaruit onrust ontstaat en mijn lijf net op die bepaalde plaatsen komt vast te zitten…. Ook besef ik dat het een vorm van ontsnappen is, waar ik nog geen duidelijkheid op heb voor wat… Ik vertrouw dat de tijd erkomt.

‘Hmmm, Jasmine, is er nu ergens weerstand in je aanwezig. Zijn er nu emoties die je de vrije loop niet wil geven. Welke gevoelens zijn aanwezig…’, gaat door meheen.
Veel vragen, ik laat ze los en focus me in het Nu op mijn gewaarwordingen zodat mijn denken wat minder in overactiviteit gaat en rust kan krijgen.

‘Komaan Jasmine… Je gaat er niet op in. Je zal de saboteur geen voeding geven. Je stapt niet in weerstand. Je laat zijn en geeft er geen aandacht aan, want dan krijgt de saboteur wat hij kent en nodig heeft…
In zachtheid probeer ik ermee om te gaan, zonder te strijden, zonder er mijn tanden in zetten, zonder mijn hersenen het zwijgen op te leggen want dan ga ik mijn hersenen vanuit dezelfde energie benaderen zoals ze in aktie geschoten zijn, in overleving…. vanuit een mannelijke energie, een hardheid, mijn ratio, het begrijpen.

Ik word gewaar wat verder in mijn lijf gebeurt. Ik focus me op mijn buik… en begin mijn mond lichtjes te openen zodat ik gemakkelijker naar een vrije diepe ademhaling kan gaan. Ik ontspan mijn kaken. Terwijl ik aandacht geef aan mijn lichaam en de gewaarwordingen… terwijl ik in zachtheid aanwezig blijf met wat is, word ik me bewust dat er een verandering gaande is in mijn denken. Mijn gedachten vervagen en worden zachter.
Door een bewustzijn op mijn hersenen en mijn focus te verleggen op mijn gewaarwordingen.
Door mijn denken niet vanuit een oude/harde mannelijke energie te benaderen door het zwijgen op leggen, en terzelfde tijd een benadering/beweging vertrekkend vanuit mijn gewaarwordingen (aanwezig onder de emotie), het vrouwelijke, kan er een verbinding ontstaat tussen beiden via het bewustzijn.

Niet enkel mijn hoofd krijgt meer ruimte en wordt rustig, ook mijn lichaam voel ik in ontspanning gaan. Mijn keel krijgt ruimte waardoor ik beter kan slikken. Mijn diafragma, middenrif ontspant waardoor de druk op mijn plexus afneemt. Ik voel een vertikale beweging, énergie ontstaan. Ik kan zakken in mijn onderbuik, ik voel aktiviteit in mijn bekken. Ik ontspan. Zachtheid is aanwezig.
Het bewustzijn heeft ervoor gezorgd dat het vrouwelijk en de mannelijk energie zich konden verenigen.

Door die beweging te doen, door de bewustwording, herinner ik me dat wat nu al bijna een maand aanwezig is in mijn lijf en terug aan de oppervlakte is gekomen na een hevige trigger waarin mijn lijf in een hevige blokkade is gegaan (ter hoogte van de Plexus was het alsof er met een guillotine mijn lijf dwarsdoor werd gesneden wat onmiddellijk ervoor gezorgd heeft dat mijn levensenergie werd afgesneden en ik niet meer kon ademen), er een gekend patroon, overlevingstrategie is komen opdagen… nl. in het mentale gaan om niet te moeten gaan voelen. Zo ontsnapte ik als kind aan wat ik hoorde, zag en voelde, aan de snelheid en het teveel beweging rond meheen.
Alleen nu, heeft alles zo een proportie aangenomen, door opstapeling door de jaren heen… dat wat aanwezig is, in mijn lichaam, geest en ziel uitput… en het gevoel had dat het bijna op een punt van explosie stond en uit zijn voegen zou gaan barsten.

Van waaruit is die overlevingstrategie ontstaan… Een emotie die zeker geen plaats kreeg in het gezin, was verdriet… al heel snel werd het zwijgen opgelegd en kreeg het geen kans op leven en werd de emoties verpletterd met agressiviteit en kwaadheid. De pijn stapelde zich op en verankerde zich diep in mijn lichaam.
En telkens slikte ik mijn verdriet in, niet vreemd dat ik nu voel alsof ik ga stikken. Hmm, genoeg met inslikken.
Verdriet stond synoniem aan zwakte, negativiteit en zelfs verwijt, dit zal voor velen niet onbekend zijn komende vanuit een patriarchale maatschappij, structuur, waar het mentale/het mannelijke overheerste op het vrouwelijke, de emotie.
Verdriet… verdriet mocht er niet zijn. Een emotie, een vibratie die helend kan werken wanneer je ze toelaat en die iets komt vertellen, laten we ze niet onderdrukken.

En dit is het antwoord op mijn vraag…
Opgehoopt verdriet is aanwezig en zoekt zijn uitweg… Het verdriet op zich doet geen pijn, wel het tegenhouden, het onderdrukken. De laatste week voel ik me zo fragiel dat ik heel snel in die emotie ga.
Een ontroering, iets moois, geraakt worden op hartniveau… In mijn lichaam ontstaan fissuren waardoor het heen kan… eindelijk… nog eventjes… en dan er volledig doorheen…
In mijn verbeelding is het alsof op die plaats bloemen ontkiemen en kleur, lucht, leven komt brengen aan mijn leven. Waaruit mijn zaadjes die diep in mijn buik liggen kunnen gaan bloeien.