Assisi

Posted on 25 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Tien kilometer stijgen… en puffen… Richting Monte Subasio. Een stevige klim vanuit Spello.
Ik voel de spanning in mijn kuiten… Af en toe kijken Francesca en ik elkander aan… Geen woorden… De ogen vertellen genoeg. Op 800m sta ik plots op een rots, ik probeer Assisi te zien… Eventjes zichtbaar… De weg gaat verder naar boven de 1000 meter.

Van eiken bossen naar naaldbomen… De geur van Dille, Curry en munt wisselen elkander af.
Na de bossen een rotsachtig gebied met open velden van gedroogde bloemen. Een veld met prachtige zachte pastelkleuren, doet me denken aan de voorbije fresco’s die ik mocht zien. Een smal wit pad brengt me naar een rots met zicht op de Assisi Vallei. Terwijl Francesca de top wenst te bereiken van de Monte Subasio wacht ik haar op aan de plaats waar Franciscus regelmatig kwam mediteren.
Ik stap naar een groot houten kruis op een flank… Links ervan een hoop stenen waar pelgrims er een neerleggen. Cruz de Ferro? Neen, naar mijn idee en gevoel zal deze plaats nooit Cruz de Ferro worden.

Ik voel dat deze plaats me diep raakt. Ik snik… Ik word gewaar dat mijn lichaam zich wenst te bevrijden…ik probeer mijn ademhaling in balans te brengen… ter hoogte van mijn middenrif voel ik een blokkade… het lukt me niet. Wat overdonderd van wat deze plaats met me doet, loop ik heen en weer… De rust komt terug. Spontaan haal ik de gewijde kaars uit die ik met me meedraag sedert Monte Sant’Angelo.
Haar plaats is hier…. Ik steek ze aan en zet haar op een beschermde plaats tussen de stenen.
Het voelt goed en juist… Verenigd…

In rust en innerlijke stilte geniet ik van wat hier is. Ik kreeg van een vriendin een ketting mee die ze kreeg van een pelgrim… die ik op mijn beurt kon doorgeven aan iemand die het kon gebruiken.
Ik neem de ketting en hang het over het kruis… als teken van universeel delen.

Ik bel mijn metekind op… een fijne babbel, delen… Blij haar te horen… Ooit breng ik haar mee naar hier en delen we deze plaats… Na het telefoontje neem ik het boek die in een metalen box zit aan de voet van het kruis. Een datum… 24 augustus… Ik word wakker geschud… 24 augustus is de verjaardag van mijn metekind. Ik bel haar terug op om haar een gelukkige verjaardag te wensen. En eigenlijk vind ik het heel mooi wat gebeurde… haar bellen zonder mentaal bezig te zijn met een datum… Contact in diepe verbinding… en wat is de vertaling mooi in het Engels ‘Godchild’. Dankbaar dat deze bijzondere jonge vrouw in mijn leven is.

We dalen richting Assisi… Dennebossen … De geur van ceder.
Een halte in het Eremo van Franciscus. De ruimtes in het Eremo zijn heel klein. De deuren laag en smal, met rugzak geraak ik er niet door. Na het bezoek verder afdalen… Assisi

Samen eet ik iets met Franciska. Ik stap verder naar de Basiliek van Franciscus, terwijl zij opzoek gaat naar een overnachtingsplaats.
In de verte de Basiliek… Superior… Ik ga er kort binnen. Verder naar Minori…daar waar de graftombe is van Franciscus. Ik stap binnen en in een mum van tijd barst ik snikkend in tranen uit… Mijn middenrif lost… Kort en krachtig… Opgelucht… Het is alsof mijn hart heel veel ruimte kreeg… De stilte, de kleuren, de zang… Ja zelfs met de zang is het hier stil… Alles verloopt hier in een uiterst respectvolle en evenwichtig manier.

Om 18 u is er een pelgrimsmis. Na de mis doe ik een poging om een slaapplaats te vinden. Tevergeefs en het stressvolle, vervelende gedrag van de portier doen me vermoeden dat er hier problemen zijn… ‘ge kent de situatie hier zegt de portier tegen een broeder’ in het Italiaans… Het gedrag van een priester en het gebeuren errond maken me al snel duidelijk dat behalve de Basilica minor van Franciscus ik hier niets meer te zoeken heb en alles wat er naast gaande is voor mij niet evenwichtig aanvoelt.

Onder de gaanderijen maak ik mijn bed op… Een nachtje buiten, het voelt juist…
De rust komt over het plein… Niemand meer… Enkel de maan, de basiliek en ik… Het voelt als een diepe verbinding en afscheid… De zon zorgde voor een warm bed… Kijkend naar de maan val ik in slaap.

Ieder zijn weg

Posted on 21 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Terwijl ik geniet van de rust die het landschap met zich meebrengt, hoor ik de gezangen van de jongeren tijdens de laudes… Een jonge dame vraagt me wat ik doe. Wanneer ik bij haar de vreugde in haar ogen zie door mijn de weg te delen.. . vermenigvuldigd de gedeelde vreugde. Wanneer ik mijn aandacht vestig naar de melodieuze zang, verheug ik me aan de manier hoe deze jongeren kleur geven aan hun spiritueel leven. Ja, ik verheug me te zien en horen dat er jongeren zijn die nog geloven op hun manier. Uiteindelijk diep vanbinnen geloven we allen ergens in iets, wat of hoe doet er niet toe.

Wanneer ikzelf onderweg soms mijn verhaal doe omdat men er mij om vraagt, voel ik al snel of men ervoor open staat of niet. Uiteindelijk heb ik ingezien dat de inhoud, het ontstaan ervan voor velen onbegrijpbaar is gewoon omdat het een verhaal is die niet tastbaar en niet vatbaar is, voor sommigen toch, of waar ongeloof aanwezig is… En dat is ok, want het gaat niet over of de ander het begrijpt of gelooft, wel hoe men het zelf beleeft.

Doorheen mijn weken door Italië is ‘Divine providence’ wel begrijpbaar… en meer dan dat hoeft niet. En dan zie ik wel dat men zich vragen stelt… het is dan zo…
Zoals ikzelf niet de weg vind in het dagelijks gebed en het dagelijks herhalen van dezelfde gebeden. Dag op dag, jaar op jaar…

We hoeven aan elkander eigenlijk geen uitleg te geven van hoe… laten we elkander respecteren in elk zijn of haar weg. Er is geen beter of slechter. En als het verhaal wordt gedeeld dan zal de ander wel oppikken wat voor hem of haar noodzakelijk is. Moet de ander mij geloven of niet… Neen…niet meer… want diep vanbinnen weet ik dat er nog mensen zijn en ze ergens wel aanwezig zijn.
Is er iets waar de ander niet kan in mee volgen… Het is… Het gaat erover dat we gewoon mogen Zijn, elk in zijn eigen weg. De rest is ballast en verhinderd ons om vooruit te gaan.

Dit mag niet, dit kan niet…dit wel…dit niet… zus of zo… We zijn allen verschillend. En hoe vaak laten we ons hierin niet in meeslepen, zonder we het ons bewust zijn, omdat we als mens er ergens willen bijhoren. Soms in een fractie van een seconde. Op het ogenblik dat je beseft dat je de ander nodig hebt of de mening… dan is er de kans dat je uit je eigen center bent en jezelf verliest.
Bewust bij jezelf blijven, trouw blijven aan jezelf in vertrouwen met wat is. En op het moment dat er onaangename dingen naar je toe komen, ook al is het niet gemakkelijk, zelf dan dankbaar zijn op de persoon die je misschien komt vertellen dat je de broek van de duivel draagt. En waarschijnlijk zal dit voor velen niet vatbaar zijn, bij ieder kwaad is iets goeds.

Twee uur klimmen in een rustige natuur. Wanneer ik op de top ben, heb ik een prachtig zicht op de Rieti vallei. Boven een open groene vlakte met grasvelden, verschillende bloemen, eikenbomen en kastanjebomen… Het rare is dat ik hier af en toe een wagen tegenkom, op dit o zo waardevol gebied. Mensen wandelen er met rieten à den om de arm… De vochtigheid en afwisselende zon zorgen ervoor dat de eerste paddestoelen hier al te vinden zijn.
Iedere stap die ik neerzet is als een meditatieve stap… Wat rond mij gebeurt is alsof ik bijna naar een groot scherm kijk… een vreemde gewaarwording in een bewust aanwezig zijn.
Een omgeving zoals een paar dagen geleden, een omgeving van gedragen worden. Zelfs de hond zit volledig in de energie van wat de omgeving met zich meebrengt…in rust midden op de straat… Een zeldzaamheid in Italië, meestal reageren ze angstig en/of agressief

Op een bepaald moment gaat mijn schedelpan jeuken en een pulserend gevoel is aanwezig. Het voelt als aangenaam en terzelfde tijd is er ook angst aanwezig… Terzelfde tijd voel ik ook mijn bekken in beweging komen…herkenbaar… Ik laat toe….de weg gaat verder…

Greccio

Posted on 20 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Poggio Bustone

hermitage Poggio Bustone

In vreugde gevoel verlaat ik het convento. Wanneer ik buiten kom ben ik verbluft van wat ik zie…. ‘The Sacred Valley’ is gevuld met een lumineus wolkendek…. Diepe zucht…
Ik kan me goed voorstellen dat Franciscus zich hier vestigde in 1208, wanneer hij voor de eerste keer zijn geboorte dorp achter hem liet. Hij was toen zesentwintig jaar. De stilte, de sereniteit, de bossen, de klif en alles wat het met zich meebrengt is niet in woorden uit te drukken… Eenvoudig weg genieten… Het is… Genieten… Het is…zoveel ontastbaar gevuld met…

Een weg doorheen de natuur brengt me tot aan een natuurreservaat. Van boven de wolken naar erin en eronder. Aan het natuurreservaat kan ik jammer genoeg niet verder door het waterpeil. Ik neem een ponton uit nieuwsgierigheid… en zie… plots sta ik aan het meer te kijken op een open watervlakte en het reilen en zeilen bekijken van de watervogels. Een pracht van een omgeving…

Greccio

Op een uur voor Greccio hoor ik in de verte gedonder over de vallei. Ik hoop de rest van de tocht nog zonder regen te mogen wandelen. Sedert augustus heb ik bijna iedere dag onweer, gelukkig nog maar één maal erin.
Ook de natuur werkt aan zichzelf en zoekt evenwicht in wat wij als mens soms behoorlijk vernietigen.
Plots word mijn rugzak heel zwaar, hij duwt me bijna als het ware de grond in. Het volgende gaat door meheen.
‘Het is daarboven niet te doen, het is hier, hier beneden te doen. In het hier en nu. Op deze aardbodem, het is hier dat de wortels mogen groeien zodat de vruchten kunnen geplukt worden. In het hier en nu neerzetten in vrede en samenhorigheid, in verbinding met al wat is…’
De zware rugzak verdwijnt.

Ik stap de kerk van Greccio binnen gewijd aan Aertsengel Michael, voor ik verder stap naar het sanctuary of Greccio. Aan de voet van de grot nemen de trappen me mee naar de grot waar Franciscus kerst vierde in 1223.

Sanctuary of Greccio

Poggio Bustone

Posted on 19 augustus 2018 by Jasmine Marie José

En op en neer, en op en neer… De ene afdaling en stijging na de andere doorheen een groen dichtbegroeide natuur. Mijn ontmoetingen… een paar honden… Zelf eentje als zijn baasje niet terug was gevonden… waren we waarschijnlijk nu samen. Aan een bar zie ik een hond lopen. Ze komt naar me toe, totaal niet vreemd en weet heel goed de tekens te begrijpen. Op een bepaald moment glipt ze de bar binnen, ik doe alsof ik het niet gezien heb. Onweer, donderslag buiten. Ze heeft schrik. Ik zet me bij haar op de grond… wat schuchter… Na een tijd komt ze bij me. Ze duwt met haar kopje tegen mijn hand, ze vraagt om gestreeld te worden.

Een half uur later mag ze terug naar huis. Wat een lieverd. Na het onweer wandel ik verder richting Poggio Bustone, het convento. Waar Franciscus heeft geleefd. Een behoorlijk pittige en zalige dag om het laatste stuk te wandelen van de via ‘Con I Ali Ai Piedi’. Als ik even achteruit kijk was het geen eenvoudige weg. Een weg waar volharding, kracht, geduld nodig was. Hoe dichter naar Poggio Bustone hoe meer signalisatie er te zien was. Van het ruwe Gargano naar het zachte Lazio. Een weg waar toch enige ervaring noodzakelijk is.

Uit het bos zie ik in de hoogte het dorp en nog wat verderop naar rechts het Convento. De laatste stevige klim van de dag.

Aangekomen… stap ik de kerk binnen… Een kerk die de naam draagt van de Heilige Jacobus. Franciscus en Jacobus samen. In de kerk is een jongeren groep aanwezig… Ik zet me bij… Plots zonder enige aanwijzing begin ik te wenen… Een rust komt over mijn lichaam… Telkens wanneer ik dit heb op deze tocht is het alsof er telkens iets in mij een stap vooruit maakt en ik duidelijke antwoorden krijg. Alsof ik telkens een mantel aflaat en naakter maar rijker wordt. Een bijzondere plaats… Na de mis bezoek ik het sanctuary en vroeger klooster. Het is hier even vredig en met dezelfde energie als in de Abbazia di San Magno. Trappen naar beneden, kom ik in de ruimte waar Franciscus samen met zijn broeders heeft gebeden. Wat verder een kapel gewijd aan aertsengel Michael.

Voor het slapen gaan geniet ik van de rust en stilte in de natuur. Het is er zo stil dat je aan de andere kant de wilde dieren hoor roepen in het bos. Een halve maan is al van de partij… het wordt vroeg donker… Ik voel mijn lijf zwaar worden.. Tijd om te gaan slapen.

Cittaducale

Posted on 18 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Ik duw mijn raam open… Wat een uitzicht deze morgen. De heuvels zijn werkelijk een streling voor het oog. Sprookjesachtig. Groen… Bomen… zwevende lichte nevel… Zuurstof.

Een vroeg ontbijt. Een zuster… Twee zusters… Drie zusters… hun vrolijkheid is zo besmettelijk dat ik hen volg naar de kapel. De weg… die gaat niet lopen… Ik laat mij onderdompelen door hun zachte vreugdevolle aanwezigheid en prachtig gezang.

Schapen, de haan, koeien… lang geleden die geluiden. De temperaturen zijn zalig en ideaal voor de wandelaar. De flora is terug wat verscheiden.
Deze nacht sliep ik in een klooster van de Fransicanessen. Wat me hierin aanspreekt is de rust, stilte en sereniteit die meestal aanwezig is in deze plaatsen. Net zoals vele andere plaatsen waar mensen samen kunnen komen met hartelijke intenties. Op mijn eigen manier beleef ik mijn geloof binnen deze muren los van de instantie en met respect voor elkanders keuze.

De laatste weken is het budget voor overnachtingen vaak wel boven het gemiddeld pelgrimsbudget. Dan worden er soms keuzes gemaakt en stel ik me tevreden met minder. Of het andere is durven vragen en durven delen dat het budget te hoog is en je de mogelijkheid niet hebt.

Durven vragen is voor veel mensen een barrière omdat daar meestal ook oordelen opzitten. En nochthans is daar niets mis mee en is schaamte overbodig.
Je hoeft niets speciaals te doen om ergens een onderdak of eten te vragen, je hoeft niet creatief te zijn of droopy ogen op te zetten… neen… gewoon jezelf zijn, in je puurste vorm. Eerlijk zijn met jezelf en de ander. Je eerlijkheid zal veel langer aanwezig blijven niet alleen rond je en met je, ook zal het ervoor zorgen dat het zich verspreid na jou… want vergeet niet dat er pelgrims na je komen en dat jij een voorganger had. De zuiverste verbindende vormen blijven het langst duren.
Dus voor mij geen goocheltrucs…daar neem je niet alleen de ander mee in de maling, ook jezelf. Want daarmee leer je gewoon aan de ander dat de volgende ook iets moet doen om iets terug te krijgen. Jaja, ons brain zit soms raar in elkaar.
Hoevelen kunnen er werkelijk nog iets doen naar de ander zonder een gedachten in het achterhoofd te hebben er iets terug voor te krijgen… Of de opmerking na jaren… Ik heb daar zoveel voor gedaan en zie… Verwacht niets…

Dit klinkt voor velen vaak ‘niet kunnen’… En owee als je durft te melden dat je op stap gaat met weinig op zak… De oordelen vliegen dan de pan uit en dat op plaatsen waar je net zou verwachten dat mensen dit zouden begrijpen… het bekijken als een opsomming, je hebt dit en dit en dit en dit… Dit allemaal voor deze prijs. Dan ben je naar mijn mening niet in verbinding van mens tot mens, maar hebben andere zaken prioriteit op het contact met de mens.
Profiteren… of dat gratis niet kan… Of voor iets hoort iets… terwijl dit niets met gratis te maken heeft… Gratis hebben ze ons geleerd in de supermarkt…

Wanneer iets vanuit het hart vertrekt krijgt de materie een totaal andere waarde. Niet de waarde van geld, wel transformeer je de geldwaarde in de waarde van het hart.
En dan krijgen de cijfers minder belang, wel wordt het tastbare, de materie wordt veel groter, breder, vooral veel rijker in een andere vorm.

Op deze manier ben ik ook beginnen fotograferen. Als de mens werd geraakt door mijn beeld had dit voor mij veel meer betekenis, waarde dan wat ik er financieel voor vroeg … Ik vertrouwde ook in dat vroeg of laat alles wat zuiver vertrok ook zuiver terug kwam… En ik ben blij dat ik daar altijd ben in blijven staan en geloven… Ook al vond men dat ik daar naïf in was…toen ik voor de eerste keer naar de Vipassana meditatie hing en hoorde over de manier van werken op financieel vlak… ‘Je betaalt wat het je waard is en binnen je mogelijkheden’ … Oef dacht ik toen, ik ben niet alleen. Ik ben dan toch niet zo raar op dit vlak. Het was een verademing.

Terwijl ik nu schrijf lig ik in de inkomshal van het diocesaan centrum van Cittaducale. Ze waren fier te melden dat er nog pelgrims voor me waren. Darwine en Jasek uit Polen die ik ontmoette op de weg. Zij sliepen in een ruimte bij de kerststal op een eigen matje. Ik ben opzoek geweest naar een matras en kreeg er een plooibed bij. De vrijwilligers beseften hierbij dat een kampeerbed en matrasje een noodzaak was voor de volgende pelgrims. De ruimte bij de kerststal is te vochtig… dus trok ik al mijn hebben en houden tot in de gang waar ik in mijn bed geniet van een concert met niet anders dan Michael Jackson liederen. Boven mij het huis van een charmante priester… met wel…. kamers.

Het is vandaag mijn voorlaatste dag op de ‘Con I Ali a piedi’ een prachtige maar niet te onderschatten weg. Morgen kom ik aan in Poggio Bustone. Het begin van een andere pelgrimstocht, Franciscus van Assisi, hoewel hij sedert Monte Sant’Angelo al aanwezig was…. En vooral ‘the way of archangel michael’ gaat verder.

Schoenen

Posted on 14 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Ik sliep zo diep – dit was lang geleden – dat mijn lichaam het moeilijk heeft om te ontwaken. Ook de zon heeft het moeilijk om zich doorheen de wolken te laten zien.

Gisteren kocht ik noodgedwongen nieuwe schoenen. Na een bijna duizend kilometer hadden de trailschoenen geen grip niet meer en was de zool, zoals ze hier dit noemen ‘morta’. Eigenlijk hadden ze het voor trailschoenen wel supergoed gedaan.
Met het vooruitzicht naar de komende maanden, frisser en vochtiger werden trekkingschoenen mijn derde paar.
Hoewel ze gisteren supergoed aanvoelden klopt er iets niet aan de gewaarwordingen in mijn voeten deze morgen. Mijn voeten, benen… alsof ze gezwollen en gespannen zijn. De rest van mijn lichaam is ook niet vrij… een druk op de borstkas… en wat moeilijk om te ademen.

Een iets is heel duidelijk met deze schoenen kan ik geen honderden kilometers wandelen…
ze voelen onstabiel en mijn voeten zitten in een harnas.
In een bar haal ik mijn steunzolen uit en stap ik verder zonder binnenzolen.
Mijn voeten vragen volledig mijn aandacht… ‘oh neen nu niet… Aub voeten niet opgeven… Nu niet, nu nog niet… gaat er voortdurend door meheen.
Al heel snel voel ik dat mijn voeten meer ruimte hebben. Wat een verademing. Het is alsof gans mijn voetzool plots wordt gemasseerd door de grond en voel ik ook mijn lijf vrij worden.
Plots voel ik iets bewegen in mijn lijf. Mijn bekken wordt ruimer en een kleine bal is voelbaar en verplaats zich in dit gebied. Mijn kundalini wordt aangewakkerd en de kleine bal gaat heel subtiel opwaarts. Een fijne klank komt vrij, het gebied rond mijn hart krijgt meer ruimte. Een traan… Ik begin te wenen… opluchting…
Blijkbaar nog een deeltje die mocht helen…een weg die ik diep van binnen weet dat daar nog iets te doen is… Alles op zijn tijd.

In l’Aquila bezoek ik de Basilica di Santa Maria di Collemaggio die nog niet zolang is gerestaureerd. Een prachtige façade en eenvoudig en sereen intérieur. Prachtige gedetailleerder muurschilderijen. Eentje valt me op… de aertsengel Michael samen met Maria en Jezus, een van de weinige beelden waar ik ze samen zo heb afgebeeld gezien.

Ik verlaat de basilica opzoek naar een winkel met goede wandelschoenen. En ja hoor… het geluk is aan mijn zijde… een verademing wanneer ik terug dezelfde trailschoenen vind…vrijheid aan mijn voeten.
De schoenen en kousen, ja ook de kousen, ik begrijp niet hoe mensen kunnen uren wandelen in synthetische kousen… daar krijg je werkelijk verbrande voeten mee… en blaren zonder twijfel, zijn met de post richting België.
Zo zie je maar hoe ‘schijn bedriegt’…

En nu mijn voeten vrij zijn beslis ik om verder te wandelen en te genieten van de frisheid die de regen met zich meebracht. Weg van de drukte van de grootstad richting Villagrande in een Pro Loco…

Hoogvlakte

Posted on 13 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Voor ik de stad verlaat stap ik binnen in een kerk Chiesa di San Michel Archangelo. Een man in roulator weet me te vertellen dat in 2009 de kerk is ingestort tijdens een aardbeving. Het verklaart denk ik een beetje de hedendaagse schilderijen, Aan de ingang van de kerk, op de grond, liggen kranten over politiek en cultuur. Vreemd om dit te zien.

Wat verderop hoor ik gezang… ik volg de klank. Een kerk. Ik stap binnen, dertig mensen vieren samen. Samen zingen ze een lied over Maria. Mijn hart vult zich.. .. Prachtig om te horen hoe mensen zich verenigen via zang. Het doet me denken aan de vele bijeenkomsten van de Santo Daime waar ik zo kon genieten van de Maria liederen.
Op het einde van Celano is er een fontein. La ‘fonti del Miracolo’ . In de muur werden openingen aangebracht om het water te laten stromen. Rechts de vier parochies met een brede platte opening, links de zes kerken van de stad waar het water uit een koperen buis stroomt.
Symbolisch mooi weergegeven…
Er zijn soms zo van die plaatsen waar mijn lichaam wordt tegengehouden alsof iemand of iets aan me trekt. Ook deze plaats weet me te raken. Een gewaarwording in mijn rompgebied, in alsof het in volume toeneemt. Mijn ademhaling wordt dieper en intenser… Ik laat het geluid van stromend water mijn lijf vullen…De kracht van water…

Vanaf Celano gaat het bergopwaarts. Op een rustige asfalt weg afwisselend, op een weg met witte stenen en bospad. Een auto rijd Traag jes achter me aan en claxoneerd. Ik ga wat op de zijkant. De claxon blijft gaan. Op een bepaald moment voelde ik een andere levend wezen achter me. Ik draai me om…. een kleine hond grommend met zijn tanden bloot… “eh, ça va oui…calme toi”… De vrouw in de wagen zegt dat het OK is… “tranquille”… Jah, rustig zeggen ze dan… De vrouw was met de wagen haar hond aan het uitlaten. Al meerdere malen gezien, de leiband wordt vervangen door de claxon, kwestie van het dier wat op te jagen…

Terwijl mijn benen de klimmen trotseren, bruis ik van de creativiteit… mijn korte haltes geven me de tijd deze te noteren en uit te rusten…. En zo ga ik naar bovennnn….Links onder de rijweg met ‘zoevende zinzare’s’ op twee wielen…moto’s. Op de top kom ik aan in een rustig dorp Ovindoli… allé dat dacht ik… het dorp is zo klein niet, aan de andere kant is er een nieuwer stuk uitgestrekt over een hoogvlakte. Gelukkige met geen te grote appartementsgebouwen die het prachtig landschap vernietigen. Nu is het me duidelijk waar al die zoeven de voertuigen naartoe zijn. De plaats bij uitstek om een vrije dag te vullen…. De ene vleesrestaurant na de andere… Familieparken…en ze hebben geen ongelijk om naar hier te komen, het voelt hier zalig.

Deze hoogvlakte heeft een bijzondere zachte energie. De hoogvlakte die zich over kilometers uitstrekt is omgeven door de bergtoppen. Een ideale plaats om te herbronnen.
In vergelijking met Monte Sant’Angelo die naar mijn gevoel een mannelijke energie had, en Abbazia di Pulsano een vrouwelijke. Is het alsof
beiden hier versmolten met elkaar. Het voelt noch mannelijk, noch vrouwelijke alsof beiden verenigd zijn in het grote geheel. Alsof de materie hier niet tastbaar is. De wagens die langs rijden- en de motorgeluiden die kunnen storend zijn- verdwijnen onmiddellijk zodra ze voorbij zijn. Alsof het onmiddellijk wordt gereinigd… niets blijft hangen. Zelfs mijn voetstappen verdwijnen… het is bijna alsof je onzichtbaar zou kunnen worden.

Natuurlijk is dit iets die ook in mezelf stroomt… waar ik voor open sta en toelaat… anders zou ik het ook niet kunnen gewaarworden.
Zou dit nu het mirakelwater zijn van deze morgen….!?Neen… het resultaat van een lange adem en iedere dag aan mezelf te werken. Hoeveel keer ik in mijn leven heb mogen horen… ‘zoek zo diep niet… geniet van het leven… Trek het je niet aan… Oh, je maakt het zo moeilijk…’, ik begrijp ook vanwaar deze reactie kwamen. Voor mezelf en diep vanbinnen kon ik niet anders… en wat ben ik blij dat ik hierin heb doorgezet ook al was het op sommige momenten potverdikkie zwaar om dragen.

Een lumineus licht is aanwezig. Ik geniet ten volle van al wat is. Ik open even mijn FB om er een beeld op te plaatsen. Ik zie een foto van een jonge man met een pasgeborene in zijn armen. Een jonge man die ikzelf heb weten geboren worden. Mijn nieuwsgierigheid wordt opgewekt… Ja hoor een nieuwe geboorte in de familie van…
Een gedeelde vreugde van een pasgeborene in een thuis waar mensen een bijzondere plaats hebben in mijn hart.
Met een gevuld hart ga ik de rest van de dag tegemoet… “Elle est pas belle la vie…!”

Convento

Posted on 10 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Een korte dag staat me te wachten…ideaal om een uurtje langer in bed te liggen. Aan de ontbijt tafel deelt de eigenares van de B&B in het kort haar leven. Bij mijn vertrek vraagt ze me om haar mee te nemen in gebed. Ik deel met haar wat ze me bijbracht. We geven elkander een zoen.

De eerste dag dat ik de Tau samen met een gele pijl mag zien. Deugddoend… Net als de rood-witte strepen of andere signalisaties bv stikkers hebben een grote waarde voor de pelgrim of wandelaar. Voor mij zijn ze symbool als verbinding van mens tot mens en niet enkel materie. Drie kilometer lang wandel ik in stijgende lijn op een duidelijk pad. Stap voor stap… met volharding… Hmmm, volharding klopt eigenlijk niet, uithouding in volzachtigheid.
Stijgen zonder moeten, zonder het einddoel voor ogen te nemen. Geen moeten en zonder op de tanden te bijten. Gewoon in het nu… stap voor stap… met attentie voor mijn lijf en ademhaling.
Het is een beetje dankzij de Vipassana dat ik dit heb kunnen integreren in mijn dagelijks leven…

Het is net door niet te ‘willen’, gewoon te zijn, mijn lijf te voelen in zijn totaliteit. Door mijn tanden niet in iets te zetten, wel door ontspannen in beweging te komen en te werken met de innerlijke kracht. Op deze manier hou ik het niet alleen vol, het brengt me ook de mogelijkheid te genieten van wat is. En zo gaat het ook met deze pelgrimstocht… geen einddoel voor ogen houden, geen kilometers, geen tijden… Behalve de natuurelementen. Boven aangekomen op de top geniet ik van een prachtig vergezicht… In zachtheid op de top… een vlinder komt me vergezellen.

Aangekomen in Castelvecchio Subequo. Ga ik naar het convento van de Franciscanen. Een broeder brengt me naar een ruimte, twee matrassen, lavabo en toilet. Meer hoeft dit niet zijn. De broeder stempelt mijn credential af en vraagt vijf euro voor het gebruik van water. Ik ga terug naar de ruimte…neem de matrassen… Een Schorpioen… Ohoh… Hmmm… wat doe ik…Ik ga terug naar de broeder en leg uit dat ik liever niet op de grond slaap omwille van het insect, met een bed was het geen probleen geweest. Ik verlaat het convento… piep even in de documenten van de tocht. Convento 30 bedden… hmmm. Ik bel Patricia op, zij zou de vrouw zijn die me kan helpen.
Ze loopt het lijstje af en meld me dat enkel de B&B beschikbaar zijn. Het convento is bezet door een grote groep en de familiale huizen zijn allen bezet. De B&B. Ik meld haar dat het boven mijn budget is en leg haar uit waarom… Ze vraagt me mijn budget… Komt terug en vraagt me hoelaat ik ’s morgens vertrek. Ze neemt me mee terug in het convento… Een slaapzaal met 16 bedden… Ik begin me toch wel vragen stellen. Ik zie de staat van de matrassen… Een lange tijd geleden dat hier nog iemand geslapen… De matrassen zijn vies… Ik voel dat er iets niet klopt… Ik haal de punten op en meld haar dat ik het niet fijn vind wat gebeurt. Hun aanbod op de lijst… Wat ze in werkelijk aanbieden….zogezegd bezet en toch niet is…de prijs… de staat van de matrassen…Eigenlijk begrijp ik niet waarom het convento dit doet, ze verliezen er niets bij door een pelgrim onmiddellijk een bed aan te bieden ipv op de grond te laten slapen op vieze matrassen… Wat hebben ze daar nu eigenlijk aan… Eerlijkheid duurt het langst of dit hier van toepassing is! Het maakt me stil…

Het belangrijkste is eigenlijk dat ik best wel fier op mezelf ben de laatste tijd… Wat ik de laatste tijd al mogen opkomen voor mezelf, zonder enig verzet of hardheid. Wel opkomen voor mezelf in zachtheid en me hierin te laten respecteren.
Dit is wat het mij al heeft bijgebracht … . Zelfrespect en me laten respecteren. En nog zoveel meer…

La Pietra

Posted on 9 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Ik denk terug aan het Christusbeeld van gisteren in de kerk van Pescocostanzo. Een zwaar toegetakelde en uitgemergelde Christus, een zeldzaamheid… Anno 2018…toch meer dan tijd dat dit beeld eens door de parochie in vraag wordt gesteld. Na een deugddoende avond met hartelijke mensen, een zalige nacht en nog voor ik het dorp verlaat ontmoet ik de eerste pelgrims sedert Monte Sant’Angelo. Deugddoend. We wisselen in het kort onze weg uit… even op de foto.

Ik verder Assisi, zij richting Monte Sant Angelo.
Een immense vlakte tussen twee heuvels… hier en daar een grote boerderij… in de wei… koeien, paarden, schapen. Af en toe een hond die aan een deur waakt….en rondom een concert aan bellen die de dieren rond hun hals dragen. Op de heuvel, een herder die zijn kudde samen roept al fluitend… verschillende deuntjes… de hond… zijn rechterhand. Een rust en stilte hangt over het gebied…

Een pauze in een rustig en afgelegen restaurant midden het natuurgebied. Terwijl ik geniet van mij cappucino brengt een vrouw me een stukje cake, wat een heerlijke fijne attentie. Een paar minuten later vraagt de vrouw of ik nog een stukje wens… ik bedank haar en meld dat ik voldoende heb. Nog voor ik vertrek brengt ze me een pakje in een serviette gedraaid “voor langs de weg”, vertelt de vrouw.

Ik sta even stil midden de rijweg, in het nationaal park della Majela. Er heerst hier zo een rust dat ik bijna het gevoel heb dat de natuur in die rust en stilte kan dragen, zelfs wiegen.
De buizerd…zijn geroep …. Een… Twee… Drie… En een vierde buizerd zweven over me heen. Ik open mijn armen en breng ze zijwaarts. Mijn ademhaling wordt dieper. Mijn ogen sluiten, mijn hoofd gaat achteruit. De zon schijnt op mijn aangezicht. Terwijl ze boven me zweven laat ik hun geroep binnenkomen.

Uitkijkend naar een dorp waar ik even iets fris kan drinken. In Cansona het café K2 heeft de man het blijkbaar niet naar zijn zin… tot daar toe… een baaldag kan iedereen hebben. Op het moment ik mijn rekening vraag krijg ik een kassa ticket met één getal, geen detail. Een rariteit. Ik schrik van de prijs die hij me vraagt. “Non è possibile”, zeg ik hem. “Si”. Hij heeft duidelijk de verkeerde persoon vast. Ik vraag hem een gedetailleerd ticket en zeg hem dat de prijs voor het water duidelijk te veel is. Ik blijf in mijn kracht staan en wacht rustig het ticket af. Uiteindelijk krijg ik het ticket. 1 euro goedkoper.
Voor mij is dit gelijk aan diefstal, het is je iets toeeigen die niet van jou is. Als ik zin heb om wat drinkgeld te betalen dan zal dit gebeuren uit vrije wil niet uit macht en manipulatie. En uiteindelijk gaat iemand met zo een gedrag armer door het leven in alle opzichten en vroeg of laat zal deze persoon daar de vruchten van dragen.

Ik haal het pakje van de vrouw uit. Tot mijn grote verwondering zit er tussen het cellofaan papier. Een overheerlijke boterham met heerlijke Italiaanse ham en kaas. De vrouw toverde net een vreugdevolle glimlach tevoorschijn en een bonzen hart. Een klein gebaar van grote waarde. En het broodje… Hmmm

Al vijf dagen op een rij veranderd het weder rond 15 uur, deze keer is het niet anders… Hoge dikke wolken. Geen geroffel…. een bombardement.
Ik stap stevig door… de eerste druppels… Ohoh… ik zal het niet halen… Draai me om… steek mijn duim uit… een bus… Oef. Net ontsnapt. zes kilometer verder ben ik uit het nationaal park en kom ik aan in Sulmona.
Ik ga opzoek naar een overnachting. Beide de eerste convento, caritas bij dd franciscanen wijst de priester grof me de deur. Ik laat het niet aan mijn hart komen en ga terug naar de andere kant van de stad.
Ik bel aan. Twee zusters staan aan het venster Ma en Luz… ze bellen naar hun overste, een priester…neen…ze voelen zich wat verveeld… een fijne babbel samen en ze blijven met man en macht samen zoeken. Het contact ligt supergoed en klikt onmiddellijk. Uiteindelijk is het gelukt en beleef ik een heel warme en aangename avond met zusters van drie verschillende orde, en vier verschillende nationaliteiten (Myanmar, Filipinen, Burundi, Indonésie). Een douche, een avondmaal bij zuster Luz en Ma. Aan tafel haal ik een klein papiertje uit en vouw het open. “Zuster, ik heb iets voor je. Ik weet niet waarom. Ik voel dat ik jullie dit mag schenken”, vertel ik hen in het Engels. “Un Pietra de la grotta de Monte Sant’ Angelo”. Even valt een stilte. Een intense, stevige verbondenheid is voelbaar. We kijken elkander aan… Zuster Ma gaat in de andere ruimte en komt terug met een beige vierkanten doosje. Ze haalt het deksel eraf…. Rozenblaadjes… La Pietra komt terecht op een bed van Rozenblaadjes… Diep vanbinnen voel ik dat dit juist is…. Mille Grazie.

Verbinden

Posted on 28 juli 2018 by Jasmine Marie José

Basiliek Monte San’t Angelo

Om 9.30 heb ik afspraak met Mateo en Matea aan het infobureau van de Via Francigena.
Samen drinken we een koffie…een verwelkoming en kennismaking volgt.

De apotheker… opzoek naar tapeverband. Wanneer je lange afstanden wandelt heb je vroeg of laat te kampen met vermoeidheid, ook al draag je veel zorg voor je lichaam. Versleten schoenen, verandering van schoenen, temperaturen, je lichaamsgewicht en deze van de rugzak, je kracht, voeding en nog zoveel meer…kunnen voor aanpassing zorgen.
Mijn pezen blijven lichtjes zeuren, waardoor ik preventief mijn benen een andere kleur zal geven. Pink! Straks zal ik niet enkel witte sokken hebben, ook bleker banden op de voorbenen en kuit. Na nieuwe schoenen te hebben aangekocht in Rome zijn ook deze binnenkort aan vernieuwing toe. Helaas zijn kwalitieve schoenen hier niet zo te vinden. Ik hoop dat ik dan ook binnenkort mag op bosgrond wandelen, wat al een hemelsbreed verschil zal maken.
Niet enkel de pezen… Mijn huid heeft zich aangepast aan de zon en ziet er uit als een nomaden huid. En dan mijn kleren… De oorspronkelijke kleuren… wat was dit weer? Hoe mijn kleren eruit zien daar heb ik eigenlijk geen zorgen mee, het zijn immers niet de kleren die de vrouw maken, het is de uitstraling die van binnenuit komt.

Ik ga terug naar de basiliek… om in ruimte, tijd en zonder rugzak alles op mij te laten afkomen. Een man spreekt me aan bij de ingang. Hij ziet mijn Tau hangen rond mijn hals. “Francescani non possono immettere nella gotta”, of zoiets gelijkaardigs. Het komt erop neer dat ik volgens de man niet binnen mag in de grot. Ik vraag hem waarom. De reden is dat in het jaar 1216 Sint Franciscus bij aankomst geweigerd heeft de grot binnen te stappen omdat hij vond dat hij het niet waard was God te ontmoeten. Hij liet aan de deur een inscriptie achter, de Tau. Deze Tau is vandaag te vinden binnen aan de ingang in de basiliek, aan de rechterkant. antwoord aan de man dat ik de keuze van de Heilige Franciscus respecteer, dat het echter zijn keuze was, niet de mijne. Dat ik niet te voet ben afgekomen van België om aan de deur te blijven.

Aertsengel Michael

Ik daal de trappen af, 86, en zie hoeveel inscripties in de muur gekerfd zijn van de vele pelgrims die hier geweest zijn doorheen de eeuwen. Hand en voetafdrukken… namen, getallen, boodschappen…
Hoe dieper ik de trap afdaal hoe meer ik me voel naar binnenkeren en ingetogen wordt.
Ik loop wat rond in de basiliek en voel… Ik ga zitten… Sluit mijn ogen.
Ik wordt gewaar. Een warmte is voelbaar in mijn buik… alsof een vuurbol in beweging komt, terzelfde tijd wordt ik mijn harteklop gewaar… wat heviger naar mijn gewoonte… Ademen… Ik blijf in rust en met aandacht gewaarworden. Hoe langer ik blijf gewaarworden hoe dieper en intenser het wordt… Ik laat gebeuren in alle vertrouwen. Woorden komen doormeheen ‘kracht, liefde, licht, vuur, evenwicht’…een kaars.
Ik open mijn ogen. Kijk rond… Mensen, kinderen… Ik neem op… Ik voel… Blijf verder gewaarworden. Ik heb het idee dat iets me te doen staat… Voel twijfel, mijn denken. Diep van binnen heb ik een duidelijk beeld of eerder een duidelijke gewaarwording dat diep juist aanvoelt. Mijn denken zegt ‘misschien vul je het gewoon zelf in. .. Neen, Jasmine. Dit patroon oud patroon ken je. Vertrouw. Vertrouw’.
Ik verlaat de basiliek om het verder te laten rusten. Ik ga terug naar ‘Nicola’snestje’.

Terwijl ik op de trede zit van het huis, ik had mezelf buitengesloten (!), komt Nicola aan. Een spontaan en open contact. Samen gaan we eerst op stap voor wat nuttige boodschappen. Wasserij, schoenen… Michèle zijn papa vergezeld ons. Soms ontmoet je mensen op de weg waarbij veel woorden, uitgebreidde uitleg niet noodzakelijk is en je diep vanbinnen weet ‘dit zit juist’. Nicola spreekt me aan over ‘Abbazia di Pulsano’. Zijn vader stelt me voor dat hij me er morgen kan brengen. Zonder enige vraagstelling in mezelf zeg ik OK. Michel regelt er een overnachting bij de monniken. Ik vraag Nicola waar ik een witte noveenkaars kan aanschaffen en of er een mogelijkheid is deze te laten inwijden. Bij deze gaan we opzoek, vinden we de kaars en laten we hen inwijden net op de dag waar de Heilige St. Anna wordt gevierd en honderden kinderen worden gewijd. Ik vind het bijzonder en raakt me… ik krijg er geen woorden uit… mijn vreugde en traan verwoord alles. De kaars die op de pelgrimstocht het Zuiden en Noorden zal verbinden. Nicola, Michèle Mille Grazie et bonna Fortuna.

’s Avonds keer ik nog even terug naar het plein van de basiliek om het vuur en licht aan te steken en in stilte mijn avond in te gaan.