Ik sliep zo diep – dit was lang geleden – dat mijn lichaam het moeilijk heeft om te ontwaken. Ook de zon heeft het moeilijk om zich doorheen de wolken te laten zien.

Gisteren kocht ik noodgedwongen nieuwe schoenen. Na een bijna duizend kilometer hadden de trailschoenen geen grip niet meer en was de zool, zoals ze hier dit noemen ‘morta’. Eigenlijk hadden ze het voor trailschoenen wel supergoed gedaan.
Met het vooruitzicht naar de komende maanden, frisser en vochtiger werden trekkingschoenen mijn derde paar.
Hoewel ze gisteren supergoed aanvoelden klopt er iets niet aan de gewaarwordingen in mijn voeten deze morgen. Mijn voeten, benen… alsof ze gezwollen en gespannen zijn. De rest van mijn lichaam is ook niet vrij… een druk op de borstkas… en wat moeilijk om te ademen.

Een iets is heel duidelijk met deze schoenen kan ik geen honderden kilometers wandelen…
ze voelen onstabiel en mijn voeten zitten in een harnas.
In een bar haal ik mijn steunzolen uit en stap ik verder zonder binnenzolen.
Mijn voeten vragen volledig mijn aandacht… ‘oh neen nu niet… Aub voeten niet opgeven… Nu niet, nu nog niet… gaat er voortdurend door meheen.
Al heel snel voel ik dat mijn voeten meer ruimte hebben. Wat een verademing. Het is alsof gans mijn voetzool plots wordt gemasseerd door de grond en voel ik ook mijn lijf vrij worden.
Plots voel ik iets bewegen in mijn lijf. Mijn bekken wordt ruimer en een kleine bal is voelbaar en verplaats zich in dit gebied. Mijn kundalini wordt aangewakkerd en de kleine bal gaat heel subtiel opwaarts. Een fijne klank komt vrij, het gebied rond mijn hart krijgt meer ruimte. Een traan… Ik begin te wenen… opluchting…
Blijkbaar nog een deeltje die mocht helen…een weg die ik diep van binnen weet dat daar nog iets te doen is… Alles op zijn tijd.

In l’Aquila bezoek ik de Basilica di Santa Maria di Collemaggio die nog niet zolang is gerestaureerd. Een prachtige façade en eenvoudig en sereen intérieur. Prachtige gedetailleerder muurschilderijen. Eentje valt me op… de aertsengel Michael samen met Maria en Jezus, een van de weinige beelden waar ik ze samen zo heb afgebeeld gezien.

Ik verlaat de basilica opzoek naar een winkel met goede wandelschoenen. En ja hoor… het geluk is aan mijn zijde… een verademing wanneer ik terug dezelfde trailschoenen vind…vrijheid aan mijn voeten.
De schoenen en kousen, ja ook de kousen, ik begrijp niet hoe mensen kunnen uren wandelen in synthetische kousen… daar krijg je werkelijk verbrande voeten mee… en blaren zonder twijfel, zijn met de post richting België.
Zo zie je maar hoe ‘schijn bedriegt’…

En nu mijn voeten vrij zijn beslis ik om verder te wandelen en te genieten van de frisheid die de regen met zich meebracht. Weg van de drukte van de grootstad richting Villagrande in een Pro Loco…