Voor ik de stad verlaat stap ik binnen in een kerk Chiesa di San Michel Archangelo. Een man in roulator weet me te vertellen dat in 2009 de kerk is ingestort tijdens een aardbeving. Het verklaart denk ik een beetje de hedendaagse schilderijen, Aan de ingang van de kerk, op de grond, liggen kranten over politiek en cultuur. Vreemd om dit te zien.

Wat verderop hoor ik gezang… ik volg de klank. Een kerk. Ik stap binnen, dertig mensen vieren samen. Samen zingen ze een lied over Maria. Mijn hart vult zich.. .. Prachtig om te horen hoe mensen zich verenigen via zang. Het doet me denken aan de vele bijeenkomsten van de Santo Daime waar ik zo kon genieten van de Maria liederen.
Op het einde van Celano is er een fontein. La ‘fonti del Miracolo’ . In de muur werden openingen aangebracht om het water te laten stromen. Rechts de vier parochies met een brede platte opening, links de zes kerken van de stad waar het water uit een koperen buis stroomt.
Symbolisch mooi weergegeven…
Er zijn soms zo van die plaatsen waar mijn lichaam wordt tegengehouden alsof iemand of iets aan me trekt. Ook deze plaats weet me te raken. Een gewaarwording in mijn rompgebied, in alsof het in volume toeneemt. Mijn ademhaling wordt dieper en intenser… Ik laat het geluid van stromend water mijn lijf vullen…De kracht van water…

Vanaf Celano gaat het bergopwaarts. Op een rustige asfalt weg afwisselend, op een weg met witte stenen en bospad. Een auto rijd Traag jes achter me aan en claxoneerd. Ik ga wat op de zijkant. De claxon blijft gaan. Op een bepaald moment voelde ik een andere levend wezen achter me. Ik draai me om…. een kleine hond grommend met zijn tanden bloot… “eh, ça va oui…calme toi”… De vrouw in de wagen zegt dat het OK is… “tranquille”… Jah, rustig zeggen ze dan… De vrouw was met de wagen haar hond aan het uitlaten. Al meerdere malen gezien, de leiband wordt vervangen door de claxon, kwestie van het dier wat op te jagen…

Terwijl mijn benen de klimmen trotseren, bruis ik van de creativiteit… mijn korte haltes geven me de tijd deze te noteren en uit te rusten…. En zo ga ik naar bovennnn….Links onder de rijweg met ‘zoevende zinzare’s’ op twee wielen…moto’s. Op de top kom ik aan in een rustig dorp Ovindoli… allé dat dacht ik… het dorp is zo klein niet, aan de andere kant is er een nieuwer stuk uitgestrekt over een hoogvlakte. Gelukkige met geen te grote appartementsgebouwen die het prachtig landschap vernietigen. Nu is het me duidelijk waar al die zoeven de voertuigen naartoe zijn. De plaats bij uitstek om een vrije dag te vullen…. De ene vleesrestaurant na de andere… Familieparken…en ze hebben geen ongelijk om naar hier te komen, het voelt hier zalig.

Deze hoogvlakte heeft een bijzondere zachte energie. De hoogvlakte die zich over kilometers uitstrekt is omgeven door de bergtoppen. Een ideale plaats om te herbronnen.
In vergelijking met Monte Sant’Angelo die naar mijn gevoel een mannelijke energie had, en Abbazia di Pulsano een vrouwelijke. Is het alsof
beiden hier versmolten met elkaar. Het voelt noch mannelijk, noch vrouwelijke alsof beiden verenigd zijn in het grote geheel. Alsof de materie hier niet tastbaar is. De wagens die langs rijden- en de motorgeluiden die kunnen storend zijn- verdwijnen onmiddellijk zodra ze voorbij zijn. Alsof het onmiddellijk wordt gereinigd… niets blijft hangen. Zelfs mijn voetstappen verdwijnen… het is bijna alsof je onzichtbaar zou kunnen worden.

Natuurlijk is dit iets die ook in mezelf stroomt… waar ik voor open sta en toelaat… anders zou ik het ook niet kunnen gewaarworden.
Zou dit nu het mirakelwater zijn van deze morgen….!?Neen… het resultaat van een lange adem en iedere dag aan mezelf te werken. Hoeveel keer ik in mijn leven heb mogen horen… ‘zoek zo diep niet… geniet van het leven… Trek het je niet aan… Oh, je maakt het zo moeilijk…’, ik begrijp ook vanwaar deze reactie kwamen. Voor mezelf en diep vanbinnen kon ik niet anders… en wat ben ik blij dat ik hierin heb doorgezet ook al was het op sommige momenten potverdikkie zwaar om dragen.

Een lumineus licht is aanwezig. Ik geniet ten volle van al wat is. Ik open even mijn FB om er een beeld op te plaatsen. Ik zie een foto van een jonge man met een pasgeborene in zijn armen. Een jonge man die ikzelf heb weten geboren worden. Mijn nieuwsgierigheid wordt opgewekt… Ja hoor een nieuwe geboorte in de familie van…
Een gedeelde vreugde van een pasgeborene in een thuis waar mensen een bijzondere plaats hebben in mijn hart.
Met een gevuld hart ga ik de rest van de dag tegemoet… “Elle est pas belle la vie…!”