Mantra

Posted on by

De regen van gisterenavond bracht de heerlijke natuurlijke geuren aan de oppervlakte. Een eerste aarde pad sedert de start van de Mozarabe, zelfs gras is er te zien. Dankjewel moeder aarde om deze zachtheid onder mijn voeten.

Een grote witte hond zit midden het pad. Wanneer Chris, die op een paar meter voor mij wandelt, erbij is, strekt hij zijn voorste poten vooruit en gaat zijn kont naar boven. Zalig om zien. Zo dadelijk is het mijn beurt. En ja hoor, wat een liefdevolle hond.

De uitgebloeide, opgedroogde Granaatappels hangen in de bomen. Kleefkruid is te zien in de berm. Af en toe kraakt een noot onder mijn voeten. Moestuinen worden voorbereid. Ik word wat melancholisch van de zoekende natuur elementen. De Spaanse achtergrond muziek halt me snel terug in het Nu.

Het wandelen op hoge altitude blijft. In de verte… een Hemels wit licht… De zon, de wolken, sneeuw… De Sierra Nevada.

Ik geniet van dit prachtig natuurpark tussen Quentar en Granada.

Een lied trekt mijn aandacht op FB.
Mijn gedachten gaan naar Ukraine en zijn bewoners, maar ook naar de zovele andere landen waar men vandaag nog altijd in oorlog leeft. En ook naar de zovele mensen die oorlog in kleine kring leven, familie, vrienden, buren, we hoeven niet altijd ver te gaan kijken.
Als een mantra zing ik het volgend lied:

“Peace is the world smiling
peace is a gentle dove
peace is sharing
peace is caring
peace is filling the world with love”

(https://www.youtube.com/watch?v=oEBfIBGfIcQ)

Dat de woorden, gedragen mogen worden door de wind en zich verder verspreiden over het landschap zodat iedereen deze horen mag.

’s Avonds slenteren Chris, Hannelore en ikzelf wat door de straten van Granada. Het voelt wat vreemd om plots al het volk te zien en zoveel indrukken te ervaren.
In een bar maken we kennis met een familie die speciaal vanuit Ierland is gekomen om hier zoon en dochter te laten trouwen. Hups, eventjes op en neer, en voilà. Mijn ogen staan wijd open van verbazing.

Quentar

Posted on by
La Peza

Oehoe, een lange tocht staat me vandaag op te wachten.
Het is nog stil in La Peza, behalve in de bar van ‘Oscar’ waar vaak de mannen vóór de start van hun werkdag een koffie komen drinken. Samen met Hannelore neem ik er een ontbijt.
Aan de muur een tv, de beelden spreken weinig hartelijkheid uit. Het raakt me. Oorlog.

Geleidelijk gaat de weg opwaarts tot zo een 1500m altitude. Bramen, heide, lavendel, rozemarijn, eglantier rozen… Een prachtige en indrukwekkende rotsformatie.
Een immense stilte… met hier en daar een klein windbriesje die achter mijn oren een klein ‘zuchtje’ komt geven.

In de verte de Sierra Nevada met deze keer veel meer sneeuw dan de voorbije dagen. De Camino omcirkeld bijna het ganse gebergte om zo naar Granada te stappen.
Een eerste buizerd is hoorbaar. Een innerlijke glimlach.

Op het hoogste punt wandel ik door een oude verlaten mijn. De grond is in-wit en zacht. Dit voelt wat bizar aan.

Vanaf daar begin ik aan fikse afdaling. Mijn knieën vinden dit niet zo leuk, gelukkig helpen mijn twee wandelstokken me wat af te remmen. Een Nederlandstalige fietser trekt zijn fiets naar boven. We staan wat te praten en delen wat over de weg.
Van zodra ik stil sta voel ik het zweet langs mijn scheenbeen, mijn sandaal inlopend.
Niet zo handig wanneer mijn voeten wat blaren hebben, en vanwaar ik al die blaren heb, is mijn een raadsel.

Aangekomen in Quentar heb ik nog de moed om tot in het dorp te wandelen naar een plaatselijk supermarktje. Op het menu.. Eieren, tomaat, paddestoelen, courgette, look, ui.. En dan straks… Van al dit lekkers een maaltijd toveren.

Guadix

Posted on by

Buen Camino, wensen we elkander toe. De koude ochtend temperatuur is voelbaar op mijn handen. Momenteel bevind ik me op een hoogte van 1200m altitude. De landschappen zijn prachtig. Een eerste dorpje kondigt zich aan in de verte. Eerst nog een afdaling en een pittige stijging trotseren. “Het is allemaal plat”, zei de man deze morgen. Hmmm.
In het dal geniet ik van het geluid van een stromend riviertje. Op de oevers is vorst zichtbaar.

De inspanning wordt beloond wanneer ik de sfeer in het dorp, Jérez del Marquesado, mag opsnuiven.
Een fijn gesprek met twee dames die de straten netjes houden. Beiden gemaskerd, kan ik enkel hun ogen zien, zo sprekend en stralend.
“Bijzonder rustig is het hier in het dorp. De zuivere lucht, het water die rechtstreeks uit een bron van de Sierra Nevada komt. Waarom zouden wij naar het stad gaan, stad is er om te werken. Hier is het gezonder om te leven”, vertelt de vrouw met fierheid. Hmm, idd. een luxe en daar zijn beide dames heel bewust van.

“Alle torens hier zijn van Moorse afkomst, ook de kerk”, vervolgd de vrouw.
De regio hier doet me enorm denken aan Marokko, het Hoge Atlas gebergte. De olijven, dadels, de rode grond.

Mijn knie doet het wat beter. Een goede taping doet wonderen. Maar wat er vooral meer wonderen zou doen is dat ik mijn bovenbenen meer zal mogen trainen, om zowel de knie als mijn heup minder onder druk te zetten. Goede voornemens, hopelijk kan ik ze waar maken.

In Guadix heeft Hannelore – haar Spaans is pakken beter dan het mijne – ervoor gezorgd dat we een nacht in een ‘cueva’ kunnen overnachten. Een grotwoning. Gezellig vertoeven en warmer binnen dan buiten bij zonsondergang. Bijzonder om in zo een woning te leven. Ikzelf zou snel al het natuurlijk binnenkomend licht missen en de vergezichten die men soms kan waarnemen door een venster.

Vrouwen

Posted on by

Terwijl een nieuwe dag tevoorschijn komt, geniet ik van de stilte van de natuur en het golvend landschap.
De zachte roze, oranje tinten weten me te bekoren.
In één dag kan de flora zo verschillen. Geen Hibiscus of jasminoides meer, wel de prachtige en uitbundige bloei van de amandelbomen, afwisselend met mijn favoriete boom, de olijf.

Ik verheug mij bij het zien van de naaldbomen, en terwijl mijn neusvleugels zich spreiden geniet ik tenvolle van hun vrijlatende helende geuren.
Op de toppen van de Sierra Nevada is een vloeiend sneeuwtapijt te zien.

Een dorp kondigt zich aan, in de verte hoor ik een haan die kraait, vogels tjielpen erop los, de geur van verbrande takken.
Na een pauze gooi ik mijn kousen en broekspijpen uit, als ik nu een mond op mijn benen zou tekenen dan zou deze beginnen glimlachen. Stel je voor!

In de dorpen zijn prachtige muurschilderijen te zien. Ik vraag aan een vrouw op straat wat de bedoeling is van deze schoonheden, want het zijn praktisch allemaal vrouwelijke afbeeldingen. De vrouw weet me uit te leggen dat door de vele handenarbeid in de dadel – en olijfboomgaarden er mensen komen werken van andere culturen. Culturen waar de vrouwen niet gelijkwaardig gesteld zijn als de mannen.

En hun manier van bewustmaking vind ik best geslaagd. Men kan er niet naast kijken. Zelf tot op de servietten in de bar is het te lezen.

Mijn dag eindigt in Alquife. Koken voor Chris en Hannelore en dan gezellig samen tafelen.

Valiente

Posted on by

Gisterenavond kreeg ik nog berichten van de hospitaliero. Voor mij wat vreemd aanvoelend. Ik voelde dat er geruis op de communicatie was komen zitten. Zoals niet snel genoeg reageren, niet reageren zoals men het verwacht, een ongeloof van mijn niet goed voelen, achterdocht… WhatsApp, is nu ook niet ‘het’ middel en zeker niet bij een taalbarrière.

Ik liet los en had een goede nachtrust. Mijn hart was rustig en zacht. Een bijzondere droom over drie zusters van de fraterniteit van Jeruzalem, die eventjes uit het monastieke leven waren gestapt en me om hulp vroegen.

In de ochtend vertrekte de ene pelgrim na de andere. Ik had er zelf ook zin in, koos echter om mijn lichaam wat rust te geven en er zorg voor te dragen. Ik vroeg om nog een extra nachtje te blijven, wetend dat er geen nieuwe pelgrims zou komen opdagen en ik hun plaats niet innam. Ik wachtte een antwoord af.

De communicatie bleef onzuiver met de hospitaliero. Een nadeel wanneer een hospitalier niet ter plaatse is. Men ziet niet en kan de situatie niet juist gaan inschatten. Ik neem de telefoon en probeer met haar in gesprek te gaan. Tevergeefs. Nadien volgt een bericht van de présidente met machtsvertoon, tal van regels, eisen van een ziekte briefje zoniet dreiging tot expultie.
Het was voor mij duidelijk, ik had hier niets meer te zoeken. Pakte mijn rugzak in. Versterkte mijn pezen aan voet en knie met tape verband om wat verder te stappen, met hoop op goed verloop.
Ik vond dit allemaal wat vreemd en had het gevoel dat er een ontbrekende schakel zat in hun doen.
Een pelgrim aan de deur zetten in een moment dat het lichaam niet ok is. Niet echt pelgrims waardig.
Ik ben hier duidelijk geen dag langer welkom, schud het stof van mijn voeten en stap verder.

In de namiddag kwam het aan het licht. De hospitaliero deelde me wat een pelgrim haar zei, ze was achterdochtig geworden nadat de Spaanse pelgrim had meegedeeld dat ik gewoon in de albergue zou blijven zonder de toelating te vragen. Er ontstond controle, angst. En wat ik vanaf dat moment ook mocht zeggen,ik maakte reeds geen schijn van kans meer. Ik was blij dat ik mijn innerlijk stem vertrouwde en niets persoonlijks nam.

De weg was rustig zonder teveel stijgen en dalen. Wat ongemak was voelbaar op de onregelmatig grond in de rivierbedding. Mijn lichaam deed het goed en ik nam voldoende rust.
Ik genoot van de ondergaande zon en haar zachte roze kleuren over de vallei.
Hier en daar kwam ik in aanraking met honden, voornamelijk Podenco’s. Ze doen me af en toe denken aan Lumake, een lieve hond gered uit een asiel in Spanje en die nu leeft bij Els in haar warm en liefdevol nestje.
”s avonds laat kom ik aan in Huéneja. Een dame spreekt me aan. “Valiente”, deelt de vrouw in het Spaans, nadien spreken we verder in het Frans. “Merci, de me parlais en Français”, deel ik haar… en dan komen we tot het Engels. Een vrouw uit England die hier woont. Er volgt een uitnodiging om bij haar te logeren. Ik maak de keus om naar de albergue te gaan. Bij het verder stappen draai ik me nog eens om en zeg, ” Thank you for your invitation and kindness, it makes my day. In gratitude”, en we zwaaien naar elkander. Wat later een vriendelijke Spaanse vrouw wijst me de weg, we hebben een kort gesprek. “Muchas grazias, buenas noches”, verwijderen ons met een grote glimlach en gezwaai.
Oef.. de avond eindigt in vreugde en goed gezelschap in Hueneja.

Abla

Posted on by
Abla

Vandaag van Ocana naar Abla. Een korte afstand om dan nadien mijn benen te kunnen laten rusten, alsook mijn Hart.

Onderweg besef ik dat ik nog mag lossen uit mijn bagage. De rugzak is me nog te zwaar en deze laat het via mijn lichaam duidelijk verstaanbaar maken.
‘Als ik dit niet doe, zou het wel het einde kunnen zijn’, gaat door me heen. Ik voel dat dit me raakt en het voelt als een ‘scheur’ op hartniveau. Tranen komen vrij… mijn longen open zich… ruimte… een zee van ruimte komt vrij.

Ik besef dat ik straks mijn binnentent mag achterlaten, ook al had ik het verlangen om in een tent te kunnen slapen. Het maakt mij ook niet minder pelgrim omdat ik het niet kan dragen. Integendeel, durven lossen, kijken wat gaande is maakt me in mijn beleving pelgrim ‘tot op den draad’. En in wezenlijkheid met een tastbaar dak of niet… een dak boven mijn hoofd zal er altijd zijn.

Net vóór Abla, stopt een bakker. Ik laat me verleiden met een koek met crème en een laagje chocolade.

De Albergue ligt op het uiterste puntje bijna van het dorp, met een prachtig zicht op de Sierra Nevada. De temperatuur is hier duidelijk lager dan aan de kust.

Kort na mijn aankomst, komt een Spaanse man aan. Kort en opgejaagd wijst hij mij op de manier van hoe ik met de sleutel van de albergue moet omgaan… Ik voel me wat verdwaasd kijken, ‘Alle, ook een goede dag!’, denk ik dan. “Si, comprendo”, deel ik, hihi, of dit nu werkelijk Spaans is?!, en ik breng mijn twee handen naast elkaar en laat ze beiden wat dalen, gevolgd door een vriendelijke glimlach. Later installeerd hij de regel, ‘daar de vrouwen, daar de mannen.’

Op de middag zet ik me op een terras, met een boekje. Een man komt naast me zitten. En maakt contact. Wat later vraagt hij mijn leeftijd. (Hmm, jaja, hij denkt….), hij deelt zijn leeftijd. De man maakt teken met zijn vinger’ jij-ik’ en kruist zijn vingers op elkaar. (… verkeerd gedacht.) ‘No’, kijk hem aan, en breng mijn aandacht terug naar mijn boek.

Later komen er nog pelgrims aan in de albergue.
Een Zweedse mama en haar dochter. Een Belgische dame ‘Hannelore’ … en later nog Chris. Er is leven in huis.

In de namiddag voel ik mijn hart nog tekeer gaan terwijl ik op bed lig te praten met Hannelore. Ik leg mijn handen op mijn borst en stuur mijn hart Liefde.
De pittige dagen is goed voelbaar in mijn lichaam, want ook mijn knie en voet vragen aandacht. Ik overweeg een extra dag hier te verblijven om terug op eigen ritme te komen en me niet onder druk te laten brengen door de soms wel overdonderende berichten via what’s app van de hospitaliero. Indien niet beter, vraag ik om hier een extra dag te blijven.

Puerta de Tierra

Posted on by
rb. Sint-Jacobskerk Almeria, lo. Rioja met zicht op de droge rivierbedding

Almeria. Samen met Chris, een Belgische pelgrim ontvangen we een pelgrimszegen
in het Monasterio de la Purísima Concepción. Het kerkje is gespaard gebleven tijdens de oorlog, daar er geen beelden te vinden waren in de kerk. De inwoners hadden alles verstopt en zo ontsnapte het aan het vuur. We nemen afscheid van Nelly en José.

Op een terrasje wat verder op de Camino neem ik samen met Chris een ontbijt. Café con leche e un bocadillo calido Con tomate, aceite de Oliva, y jamón. Bij betalen schrik ik van de lage prijs op mijn kassa ticket.

Het duurt een paar kilometers voor ik de urbanisatie uit ben van Almeria. In een kerkje in een volgend dorp stap ik naar het wijwatervat… just…. droog.
Het wijwatervat heeft plaats gemaakt voor een ontsmettingsdispenser die er net naast hangt. Besluiteloos sta ik ernaar te kijken en laat dit beeld bij me binnenkomen.
Waar is in godsnaam de bewustwording gebleven! Wanneer zullen mensen wakker worden en niet meer handelen louter vanuit hun bovenkamer en blind vertrouwen in autoriteit en iets buiten zichzelf gaan zoeken.
Wanneer zal de mens opstaan en zijn innerlijke brain gebruiken, contact maken met de buik, daar waar in elk mens zijn/haar kracht is. Niet voor niets dat de darmen gelijken op onze hersenen.
Wanneer zal men deze samen gaan verbinden met het hart. Is het niet wondermooi hoe we zijn gecreëerd.
Niet enkel via onze oren kunnen we horen, laten we leren luisteren naar onze innerlijke stem, onze intuïtie.
Verbind je met je Zelf! Wordt gewaar.

Via een droge rivierbedding ‘Rio Andarax’ wandel ik richting Rioja.
Al heel snel gooi ik mijn wollen kousen uit – waar ik me gevangen in voelde – en kan ik hierdoor de vrijheid in mijn lijf gewaarworden. De wind blaast een lichte bries op mijn voeten, terwijl de zon al hoog staat, voelbaar op mijn hoofdhuid.

Wat bevreemdend wandel ik door de rivierbedding en het dorre landschap. De overgang van België, vliegen over de Franse Pyreneeën – daar waar de assen van mijn grootvader uitgestrooid liggen – voelde als een poort waar ik door mocht.

Terwijl ik aan het wandelen ben, wordt ik verandering in mijn bewustwording gewaar. Het kenbaar gevoel van thuiskomen.
Het gedumpte afval in de natuur doet me aan een flitssnelheid terugbrengen in het horizontale. Gelukkige kan ik even snel mijn lichaam terug gewaarworden in een groter geheel.

De weg gaat rustig verder…aan een huis, een bordje ‘Puertas de tierra’, met er boven een ’11’.

Aangekomen in Rioja stap ik naar de Albergues Municipales waar Nelly me een code gaf om er te kunnen overnachten. Na een tappa – een klein gerechtje op een dessert bord, ideaal voor mij buikje -, een avondwandeling bij volle maan.

Hart

Posted on by

14 – febr. 2022. Reeds zeven maand geleden werd la Vesdre overstroomd. Na bijna zeven maand vrijwilligerswerk verlaat ik Wallonië voor een nieuw avontuur. Dankbaar om wat er de laatste maand aan het ‘Licht’ is moge komen en zich heeft moge transformeren.
Vandaag neem ik ook afscheid van de zusters van l’Abbaye Paix Notre-Dame. Hier moge zijn/Zijn was heel verrijkend op mijn weg.
Het leven naast hen, zo dichtbij, mijn hulp aanbieden. Mijn kloosterkamer. Een ontmoeting met de zusters in de gang, ook al was het soms kort… wat heb ik daarvan genoten en voelde ik me nauw verbonden met hen. Ik zal hen missen.

In de namiddag mocht ik nog eens alle zusters ontmoeten en ”s avonds kreeg ik de pelgrims zegen tijdens’ les Vigiles’. Een prachtig en persoonlijk gebed mocht ik ontvangen. Het raakte me. Merci, Soeur Madeleine et merci à la communauté. En gratitude.

15 febr. 22.
Een vlucht naar Almeria, met een tussenstop in Madrid. Alles verloopt vlot.
In het vliegtuig, zit ik weg te dwalen en keer ik even terug naar deze morgen na de Laudes. Toen ik de kapel verliet groette ik het altaar, draaide me om en deed de namaste groet. Ik zag sœur Madeleine en sœur Charlotte geknield, beiden mij aankijkend met een warme glimlach. We zwaaide naar elkaar. Mijn hart zag.
En dan sœur Francesca, die me vergezelde tot voor mijn vertrek. Een foto. Een knuffel, een zegen. Mijn hart zag.

Toen ik de trein van Brussel noord naar Zaventem nam, rechtstond bij aankomst en nog eens achteruit keek of ik niets vergeten was… Pas toen zag ik wat er naast mij stond getekend op het venster… Een hart.

In Almeria werd ik hartelijk ontvangen door Nelly en José. Ze stelde me gisteren voor om me te komen afhalen aan het station en zorgde voor een kamer in een convento (klooster). Wat een hartelijke verwelkoming. Grazias Nelly e José.

Les roses de Solange

Posted on by

Het laatste stuk op de GR41 gaat via de abdij van Noirlac, niet ver van Saint-Amand Montrond. Een prachtige abdij in een grote eenvoud. Wanneer ik in de gangen wandel, in de tuin vol rozen, boven op dakhoogte. De ruimte, de eenvoud, de stilte mogen gewaarworden. Wat voel ik me er goed.
Ik stap verder tot aan Bouzais waar ik een dag rust neem. Zorg draag voor mijn voeten en even mijn rugzak opzij zet.

In Loye-sur-Arnon herken ik het dorpje, waar ik zeven jaar geleden zo blij was om een bio winkel te zien op de weg. Ik ga naar het kerkje…het beeld St. Solange is er terug, ik word gewaar dat er zich iets wenst te tonen. Ik laat los.
Ik stap richting de plaats waar ik zal overnachten in een caravan. Bij Justine en Alex die een grote boerderij hebben. Justine komt aan de deur. We stellen ons voor. En plots wordt het duidelijk dat ik bij de persoon terecht gekomen ben, die zeven jaar geleden in de Bio winkel was
Justine nodigt me uit bij haar thuis.
Ik stap de keuken binnen. Een prachtige boerderij gerestaureerd volgens de regels van de kunst… De man des huizes heeft werkelijk ‘gouden’ handen.
Op een kastje staat een heel klein kadertje met een foto van een bejaarde vrouw. Haar glimlach trekt mijn aandacht.

In het gesprek, in het delen over de buurt en langs waar mijn weg is gegaan zegt Justine “je suis de ce village, mes parents habite juste avant le pont” wanneer ik spreek over Bigny. “Oh, le chemin sort sur la route juste à cette endroit. J’ai même étais attiré par des roses roze d’une beauté. Et même la maison me parler”, en ik toon haar op de kaart, waar het is. “Bhein la maison appartient à cette dame, ma voisine, notre petite Solange”, terwijl Justine verwijst naar het klein kadertje op de kast. “Oh”, hmm. OK, er is duidelijk iets die aan het licht wenst te komen.

Ik geniet ten volle van de boerderij. Het ziet eruit als in een sprookje van Hans Christian Andersen. Witte ganzen wandelen wiebelend over het pacht. Een kalkoen loopt achterna. Een haan laat zijn gekraai horen over diversen hoeken. Is hij niet in de geitenstal, dan kraait hij ergens op de omheining van het prachtig roze varken met haar lange wimpers. ‘Trompette’ de bordercollie gaat af en toe spelen met de ganzen. Hier en daar een lieve poes. 50 geiten en alles wat niet zichtbaar is.
Terwijl Justine hooi geeft aan de geiten, ga ik het hoge gras afmaaien. Met een koptelefoon op mijn hoofd, een grasmaaier hangend aan een harnas, zwier ik van rechts naar links.
Zelf een deugddoende verfrissende onweerswolk houd me niet tegen.
”s avonds zit ik met 4 jongeren rond de tafel en het raakt me, het is zo hartverwarmend om te zien hoe ze op een liefdevolle zachte manier omgaan met elkander. Hoe ze met zoveel liefde spreken over hun job bio-boeren, Bio voeding. Het raakt me om te zien hoe zij terug de weg nemen van de natuur, daar waar velen er zover van verwijderd zijn. Hoe ze bewust in het leven staan… En als ik dit zie wordt mijn hoop en geloof naar een positieve toekomst alsmaar groter.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Nicoleann

Posted on by

Na een warme en fijne ontmoeting bij Jérôme en Veronique vertrek ik richting het centrum. Op een terras zit een man en vrouw. Mijn blik kruist de uitnodigende innerlijke lach van de vrouw. Ik stap wat verder, laat het tot mij komen, stopt, draai me om en ga terug richting het terras voor een koffie. Al heel snel komt een vraag van de vrouw naar me toe en zitten we met zijn drieën samen te praten. Een uitgebreide warme ontmoeting met Christian en Caroline.

Ik ben duidelijk wat ‘locomotief’ vandaag, zalig, in de flow zijn met wat is. Pas tegen de middag verlaat ik Bourges. Stap nog eerst een biowinkel binnen. Vreugdevolle mensen bedienen hun klanten. Ik sta te luisteren naar het muziek van Charles Trenet en te genieten van de ambiance in de zaak.
Een vrouw komt naar me toe. “Vous diserez madame !” “Oui, une banane et un yaourt svp.” Ik wandel naar de kassa. “C’est quoi votre musique ?” “Radio Montmartre”, zegt een vrouw terwijl ze meezingt. “Cela fait plaisir de voir et resentire l’ambiance chez vous et de voir des gents joyeux, on y resterai bien plus longtemps. C’est vraiment agréable. Merci”

Een kleurrijke geklede vrouw langs de weg spreekt me aan. “Vous allez ou comme ça ?”… De vrouw doet het ene verhaal na het andere, waar het verhaal telkens eindigt in een vorm van ‘slachtoffer’ zijn, van haar goed bedoelde beweging en waar de andere de ‘boosdoener’ is. Af en toe komt ze wat dichterbij. Of veranderd ze van positie en plaats de vrouw haar ene been op de fiets, voorgebogen over het stuur. Ik blijf aandachtig luisteren. “Est ce que je peut comprendre que vous avez un ressenti que vous êtes victime de la situation ?” “Bhein, oui, c’est normale, tu veut du bien et en reçois du mal. Trouvais vous cela normale ?” , vraagt ze me. ” Est ce que je peut vous tutoyé svp. Je trouve cela plus abordable.” “Euh, non”, en ik zie de vrouw zich rechten. “Je ne peut répondre à votre question. Mes je peut vous partagé ceci. Essaye de faire des chose sans attendre en retour. Tous les jours en gratitude vers l’autre. Voir la Paix autour de vous. Bien possible que cela va vous aider.”…” J’y penserais. Merci à vous. ” En voor we afscheid nemen zegt de vrouw,” Je m’appelle Nicoleann.”” Moi c’est Jasmine Marie José, enchanté. “” Merci, Marie José et j’ai deux ailes”, voegt de vrouw eraan toe. “Alors Nicoleann, rappelé vous bien mon partage et vos ailles… tu va voir ils vont ce dé-collé.

Na een lange drukke asfaltweg langs legerterrein en industriezone stop ik in Villeneuve sur-Cher waar ik bij jongeren logeer en een gezellige avond mag delen met hen.