Buen Camino, wensen we elkander toe. De koude ochtend temperatuur is voelbaar op mijn handen. Momenteel bevind ik me op een hoogte van 1200m altitude. De landschappen zijn prachtig. Een eerste dorpje kondigt zich aan in de verte. Eerst nog een afdaling en een pittige stijging trotseren. “Het is allemaal plat”, zei de man deze morgen. Hmmm.
In het dal geniet ik van het geluid van een stromend riviertje. Op de oevers is vorst zichtbaar.

De inspanning wordt beloond wanneer ik de sfeer in het dorp, Jérez del Marquesado, mag opsnuiven.
Een fijn gesprek met twee dames die de straten netjes houden. Beiden gemaskerd, kan ik enkel hun ogen zien, zo sprekend en stralend.
“Bijzonder rustig is het hier in het dorp. De zuivere lucht, het water die rechtstreeks uit een bron van de Sierra Nevada komt. Waarom zouden wij naar het stad gaan, stad is er om te werken. Hier is het gezonder om te leven”, vertelt de vrouw met fierheid. Hmm, idd. een luxe en daar zijn beide dames heel bewust van.

“Alle torens hier zijn van Moorse afkomst, ook de kerk”, vervolgd de vrouw.
De regio hier doet me enorm denken aan Marokko, het Hoge Atlas gebergte. De olijven, dadels, de rode grond.

Mijn knie doet het wat beter. Een goede taping doet wonderen. Maar wat er vooral meer wonderen zou doen is dat ik mijn bovenbenen meer zal mogen trainen, om zowel de knie als mijn heup minder onder druk te zetten. Goede voornemens, hopelijk kan ik ze waar maken.

In Guadix heeft Hannelore – haar Spaans is pakken beter dan het mijne – ervoor gezorgd dat we een nacht in een ‘cueva’ kunnen overnachten. Een grotwoning. Gezellig vertoeven en warmer binnen dan buiten bij zonsondergang. Bijzonder om in zo een woning te leven. Ikzelf zou snel al het natuurlijk binnenkomend licht missen en de vergezichten die men soms kan waarnemen door een venster.