Le grand cercle de la Rose

De kust in Normandië is best pittig. Gelukkig heb ik een elektrische fiets, want zonder had ik mijn lijf wel bezeerd en uitgeput.
Bij mijn aankomst in Étretat openden de hemelse sluizen. Twee uur lang regende het pijpenstelen.
Onder een afdak had ik een fijn gesprek met een Nederlands koppel. De man kwam uit een lange revalidatieperiode. Bijzonder mooi om te zien en te horen hoe krachtig een mens weer kan opstaan.

Het zoeken naar een overnachting verliep hier stroef. De energie en de manier waarop ik werd aangesproken, lieten me duidelijk aanvoelen en verstaan: “Jasmine, veeg het zand van je voeten en ga.”
Ik reed verder in de gietende regen en kwam kletsnat aan in een hotel waar ik een kamer aangeboden kreeg. Alles heeft zijn reden. In dankbaarheid en tussen witte lakens viel ik in slaap.

Zo ontmoette ik ook Rémi en Natalie, een koppel uit de regio Parijs dat hun deuren opende in hun kleine, knusse vakantiehuis.
“Deze namiddag zeiden we nog: we hebben weer te veel mosselen gekocht, het is goed voor een derde persoon,” zei Rémi.
“Ja, en dan nog met frieten en een biertje voor een Belgische pelgrim.”
We hadden een fijne avond. De gesprekken waren open, alsof we elkaar al heel lang kenden. Geen gêne, geen achterhouden.
Zo gaat het vaak op mijn weg: mensen delen, en hun woorden worden langs de weg meegedragen en afgegeven aan de aarde, de wind, onderweg.

Voor ik de zee overstak, heb ik eerst een weekend doorgebracht bij zusters, priesteressen van La Voie de la Madeleine.
Stéphanie van écolieu ‘Les Terres de l’Être‘ had begin 2025 een droom om een Rozen Cirkel te co-creëren. Wat ook gebeurde.
We waren met zo’n zeventigtal mensen, waaronder zeven priesteressen en één priester.
Een Rozen Cirkel, waar we hand in hand, met een witte roos op het hart, verenigd waren vanuit liefdeskracht, om deze uit te stralen voor Vrede op Aarde.

Het was een krachtig moment. Toen wij, priesteressen en priester, in de cirkel kwamen te staan – hand in hand – en iedereen lag op het zand met een witte roos op het hart, was er voelbaar een energetische lichtstraal ontstaan in onze rug. Het was eerst even wennen aan haar aanwezigheid. Want ze was zo krachtig dat ik me stevig diende te ankeren in de grond.
Ze verbond ons en hielp ons de cirkel te houden voor de velen die de Zorg van de Roos ontvingen.
Een onvergetelijk moment. De eerste, en zeker niet de laatste, want de volgende is op 25 mei 2026.

Ik vertrok met een vol hart, vol vreugde, en drie woorden die ik mocht ontvangen: Être, Présence, Stabilité.
Ik neem ze verder mee op weg naar de voorstelling van mijn medicijn tijdens het weekend van mijn ordinatie. De spanning hierover is verdwenen. Mijn voorbereiding ook.
Alles is in beweging. Niets is vast. Voldaan stak ik bij nacht de zee over naar het Verenigd Koninkrijk.

La côte en Normandie est plutôt ardue. Heureusement, j’ai un vélo électrique, car sans cela, mon corps aurait été meurtri et épuisé.
À mon arrivée à Étretat, les écluses célestes se sont ouvertes. Il a plu à verse pendant deux heures sans interruption.
Sous un abri, j’ai eu une belle conversation avec un couple néerlandais. L’homme sortait d’une longue période de rééducation. C’était particulièrement émouvant de voir et d’entendre à quel point un être humain peut se relever avec force.

La recherche d’un hébergement ici a été laborieuse. L’énergie et la manière dont on m’a parlé m’ont clairement fait ressentir et comprendre : « Jasmine, essuie la poussière de tes pieds et continue. »
J’ai poursuivi ma route sous une pluie battante, et suis arrivée complètement trempée dans un hôtel où l’on m’a proposé une chambre. Tout a son sens. Dans la gratitude, entre des draps blancs, je me suis endormie.

C’est ainsi que j’ai aussi rencontré Rémi et Natalie, un couple de la région parisienne qui m’a ouvert les portes de leur petite chaleureuse maison de vacances.
« Cet après-midi, on disait justement : on a encore acheté trop de moules… c’est parfait pour une troisième personne, » a dit Rémi.
« Oui, et avec des frites et une bière pour une pèlerine belge ! »
Nous avons passé une soirée joyeuse. Les conversations étaient naturelles, comme si nous nous connaissions depuis longtemps. Aucune gêne, aucune retenue.
C’est souvent ainsi sur mon chemin : les gens partagent, et leurs mots sont portés le long de la route, offerts à la terre, au vent, en chemin.

Avant de traverser la mer, j’ai passé un week-end auprès de sœurs, prêtresses de La Voie de la Madeleine.
Stéphanie, de l’écolieu Les Terres de l’Être, avait fait un rêve au début de 2025 : co-créer un Grand Cercle de la Rose. Et ce rêve s’est réalisé.
Nous étions environ soixante-dix personnes, dont sept prêtresses et un prêtre.
Un Cercle de la Rose, main dans la main, une rose blanche sur le cœur, unis par la force de l’amour pour la rayonner en prière pour la Paix sur Terre.

Ce fut un moment puissant. Quand nous, prêtresses et prêtre, sommes entrés dans le cercle – main dans la main – et que tous étaient allongés sur le sable avec une rose blanche sur le cœur, un rayon de lumière énergétique est apparu dans notre dos.
Il a fallu un instant pour s’habituer à sa présence. Car il était si puissant que j’ai dû m’ancrer fermement dans le sol.
Ce rayon nous reliait et nous aidait à maintenir le cercle pour les nombreux êtres qui recevaient les Soins de la Rose.
Un moment inoubliable. Le premier, et certainement pas le dernier, car le prochain aura lieu le 25 mai 2026.

Je suis repartie le cœur plein, dans la joie, avec trois mots que j’ai reçus : Être, Présens, Stabilité.
Je les emporte sur mon chemin vers la présentation de ma médecine, lors du week-end de mon ordination.
La tension à ce sujet s’est dissipée. Ma préparation aussi.
Tout est en mouvement. Rien n’est figé.
Comblée, j’ai traversé la mer de nuit, en direction du Royaume-Uni.

De Heilige lijn

Monte San’t Angelo, Sacra di San Michele, Mont Saint Michel. Drie van de zeven heiligdommen aan de Aertsengel Michael die op een geheimzinnige, denkbeeldige en volmaakte lijn liggen en elkander verbinden.

De zeven zijn:
Skellig Michael (Ireland), St Michael’s Mount (Groot Brittanie), Mont Saint Michel ( Frankrijk), la Sacra di San Michele (Piemonte, Italie), Monte San’t Angelo ( Puglia, Italie), Monastero di San Michele (Griekenland), Monastero di Monte Carmelo (Israel).

En ook al liggen ze zo ver van elkaar, toch liggen ze op een volmaakte lijn. Deze in Europa liggen dan ook nog eens perfect op een zelfde afstand van elkaar. Best wel verrassend.

Bepaalde dingen zijn me opgevallen bij de 3 heilige plaatsen nl.

De omvang van de 3 plaatsen in Europa gaan van klein naar groot

De plaats waar ze gelegen zijn. Monte San’t Angelo ligt onder de grond – aarde, vuur
– Sacra de San Michèle ligt in de hoogte – lucht, licht
– Mont Saint Michèle – midden in het water

De plaats van het beeld Aertsengel die het meest opvalt bij aankomst.
-monte Sant Angelo, onder de grond, Sacra di San Michèle, ernaast. Mont Saint Michel, op de top.

En er is maar één die in onvrede leeft de Mont Saint Michel. Het is vandaag nog altijd de plaats waar onenigheid is en waarover een conflict bestaat en dit is voelbaar. nl. Behoort hij tot Bretagne of Normandie. Visueel behoort hij tot geen van beiden, want nergens grenst hij aan… hij bestaat op zichzelf.

img_20181118_2201336587321201016332087.jpg

img_20181119_0230261634727643702997906.jpg

In de keuken van het pelgrimshuis zijn er 3 studenten aanwezig. Samen nemen we het ontbijt. Een delen. Wat fijn om te horen dat jongeren tussen de 17 en 22 jaar zich in vraag stellen. Een jaar ertussenuit gaan om te zoeken, te kijken wat ze werkelijk willen “J’ai besoin de me retrouver qui je suis vraiment, car j’ai l’impression ce que je fait ne m’appartient pas”. Knap en dat er nog velen mogen volgen.

Een zuster komt de keuken binnen, sœur Emilie , een zachte en open vrouw. Een fijn contact. Ik stel haar voor mijn kamer te kuisen omdat die een schoonmaakbeurt best kan gebruiken. Ondertussen kreeg de keuken al zijn beurt.
We spreken wat over de ontvangst voor pelgrims. Ik krijg te horen dat er op de middag een misviering is. Oef, daar ben ik blij om, ik hoef niet te wachten tot zondag. Dankzij haar kan ik de kerk van de abdij vroeger binnen en krijg ik de ruimte om de sfeer op te snuiven.

Tijd om vuur aan te steken…Kaarsen…één voor deze plaats, één voor iedereen want we hebben het allen nodig en één voor een jong gezin.

Een broeder in wit gewaad staat voor een lang touw die uit het dak komt. Hij neemt het vast… trekt het touw naar zich toe, de klokken beginnen te luiden.
Ik daal af in de crypte voor de viering. Een kleine geborgen eenvoudige ruimte onder de linker vleugel van de kerk. Een warmte, ruim gevoel is voelbaar op bekkenniveau alsof ik in mijn eigen lichaam gezeteld ben. Vreugde en ontspannen.

Na de viering verlaat ik de abdij. Op een van de terrassen heb ik een vergezicht over de omgeving. Tijdens de viering is de Mont Saint Michel in het water komen te staan. De baarmoeder, dit kwam bij me op toen ik in de crypte aanwezig was.
Tijd is gekomen om naar huis te gaan. Tijd om af te ronden.

img_20181119_0237005645994940796595000.jpg

 

img_20181117_223221_1152101805582988620900.jpg

Opgeven

 

 

img_20181116_121322557760229235389572.jpg

Via la Voie verte zet ik mijn weg verder. In Saint-Hilaire-du-Harcouët ga ik opzoek naar een wasserette. Kleren uit, andere broek aan. Een man draait vriendelijk en met respect zijn rug naar toe… alles in de… Wasmachine. Hmm, met de camera had ik geen rekening gehouden. Oepsss

Alles terug aan… en terug vertrokken voor een rechte aangename lijn. De zon, warme temperaturen, kleuren en geuren vergezellen me.

 

img_20181116_1214158989274168726754612.jpg

Tegen valavond kom ik aan in Ducey. Het zoeken naar een overnachtingsplaats verloopt niet goed. Angst is voelbaar bij de mensen. En in angst hebben mensen vaak de vreemdste gedragingen en niet altijd de meest aangename.
Wordt ik nu op de laatste avond voor aankomst aan de Mont Saint Michel nog eens op de proef gesteld om te zien of het werkelijk in me zit. Misschien.
Met wat de weg me bijgebracht heeft blijf ik met een open hart en in acceptatie doorgaan, wat het resultaat ook mag wezen. Ook al staat iemand voor me te liegen en is de waarheid achter de deur hoorbaar.

Voor de eerste keer in vier jaar tijd ben ik meer dan twee uur aan het zoeken. Een jonge vrouw komt me tegemoet. Pff, ik geef het op. Tot de jonge vrouw mijn weg kruist, iets me duwt en ervoor zorgt dat draai ik me om…en nog voor ik de jongen vrouw aansprak wist ik diep vanbinnen dat het goed was. “Mademoiselle, …” en ja hoor een deur gaat open bij haar mama. Twee nieuwe engelen op mijn weg.

Later in de avond kwamen dingen duidelijk wat er gaande was en het waarom. Twee andere engelen, via e-mail – ook zij groeien mee met de tijd 😉- brachten duidelijkheid.
Thema, volhouden in zachtheid, zelf-vertrouwen, zelf-waarde versus opgeven (niet meer geloven) en die een omgekeerde spiraal veroorzaakt van de voorgaande items.

‘Tu peux être fière de toi, tu vas réussir. Hier soir, tu as mis de la lumière dans notre vie et dans notre foyer. On est bien content de t’avoir accueilli.’ Annie-Claude

En het andere was een aanmoediging voor een ‘thuis’ bij aankomst.

 

 

 

 

 

Jésus

 

img_20181115_1123566777364399705056133.jpg

Domfront

Midden in de nacht ontwaken voor een breed hoekvenster… zalig… Sterren fonkelen aan de hemel. Ik denk terug aan het hartelijk gesprek die ik gisteren avond had met een priester.
Een gesprek waar voelbaar werd geluisterd vanuit een diepe verbondenheid. Na in het kort het tot stand komen van de weg te hebben gedeeld hoor ik de woorden… “l’arcange Michel, fra François…”een stilte volgde”… et Jesus? “. Zijn vraag raakte me diep. Tranen rolden over mijn wangen. Jesus is iemand waarmee ik me altijd nauw verbonden heb gevoeld en altijd aanwezig is.
Zo die vraag horen… opende wel iets binnenin mezelf.

img_20181115_1319324568169226143407418.jpg

Nadien werd me gevraagd of ik ook verbinding had met de eucharistie. “Non, je resent rien…” Neen, ik heb er geen voeling mee. En dit veranderd ook niets aan mijn verbondenheid en nauw band, ook heb ik er geen nood aan en zie er de meerwaarde niet van in.

img_20181115_1322245088940459893602451.jpg

Ik dommel nog wat in en geniet verder van dit vredig huis en met zijn inwoners. In de morgen verlaat ik Domfront, ik daal de oude vestingen af tot aan Notre Dame sur l’eau een 12°eeuwse kerk. Waar hemel en aarde elkander raken. Ik wandel vandaag op une voie verte. Een lange lijn in de natuur… gedachten op oneindig.

 

img_20181115_1323337948088565708464990.jpg

Domfront

img_20181113_2300155342019630525674972.jpg

‘Bhein, ils faut avoir du courage’ of ‘je vous admire…’, uitspraken die ik vaak hoor.
Nochtans heb ik gedaan zoals vele anderen iedere dag doen. Ontwaken, de nodige zelfzorg en in beweging komen. Een nieuwe dag tegemoet.

 

Wat wel anders is, is dat ik leef op het ritme van wat de mens in werkelijkheid aankan. Een ritme van mijn lichaam samen met het ritme van de natuur. De enige ‘tijd’ die in werkelijkheid bestaat. De rest is iets wat ik mezelf zou gaan dwingen of opleggen tegen mijn nature in.
Ik besef dat ik straks terug in een maatschappij zal stappen die op een ander ritme leeft. Een ritme waar ik me vaak heb in verloren. Waarin ik niet trouw was aan mezelf, omdat ik van het idee was dat het zo moest.
Een ritme die ik als kleine ukkepuk al op de speelkoer niet voor te vinden was. Uitspraken als ‘ze is zo stil, scheelt er iets… blabla, blabla…’ Dus de kleine ukkepuk zei ‘OK, laten we dan meedoen’ . Alleen, dit was ik niet en werd ik al snel uitgesloten, wat ik dan niet begreep en zo komt men al snel in een visieuze cirkel die je jaren met je kan meeslepen.img_20181113_2306162278861541120792085.jpg

img_20181113_2307452198117069077864431.jpg

Mijn leven bestond uit 80% hoofd en mijn lijf volgde maar. Het gevolg hiervan was dat ik niet meer in verbinding was met mijn ‘Zijn’ en niet in verbinding met je ‘Zijn’ is ook niet in verbinding met de ander. Een parasiet zorgde ervoor dat een operatie noodzakelijk werd- na mijn eerste pelgrimstocht– waarbij mijn lijf bijna volledig doormidden werd gesneden, dit bracht verandering en bewustzijn met zich mee.
En wanneer beiden aan de orde zijn kom je al snel oude patronen tegen, waarin je voelt dat dit niet meer bij je hoort. In dit niet meer wensen komt opstand, omdat dit de enige manier is die ik kende om me te kunnen losmaken van wat ikzelf had gecreëerd om te kunnen bestaan in de maatschappij. De weg naar transformatie en ook de opstand transformeert zich. Foert wat was ik kwaad als ik terug in eenzelfde situatie stond, deze keer niet als kleine ukkepuk maar de volwassenen die in haar eigenwaarde en Zijn aanwezig was tijdens mijn laatste opleiding. Terug interpreteerde men wat ik zo vaak had gehoord ‘ik zonderde me af’ . Daar waar voor mij net de plaats was om in een veilige omgeving te groeien en mij te openen. Daar kreeg ik het deksel op de neus. Dit deksel was een ‘STOP’ om ‘neen’ te zeggen tegen mezelf en mezelf niet meer te kneden omdat men het graag zo had gewild binnen een kader.

pixlr_201811140740549603590172883854757778.jpg

Wel… ik geloof in de mens, in het leven.

 

Waar ik niet in geloof zijn die muren, wanden die ontstaan zijn in groepen, instanties en opgetrokken zijn uit angst om zich te beschermen, af te schermen … die ervoor zorgen dat discriminatie is ontstaan, een niet meer kunnen delen vanuit een vanzelfsprekendheid, macht, zelfzucht, eilanden, die er net voor zorgen dat mensen zich afzonderen van zichzelf, jaloezie ontstaat, afkeuren, dualiteit en nog zoveel meer.

Het is meer dan tijd dat de muren mogen dalen en we allen hand in hand door het leven gaan waarin evenwicht en harmonie zijn plaats mag vinden waarin we de mens zien verder dan wat de ogen kunnen zien. Dit is alvast mijn intentie.img_20181114_0738251523228793636008029.jpg
img_20181113_2313509049024455868203865.jpg

Sacrum

img_20181109_2125402406642547950632721.jpg

Na een ontbijt met de priester, een uitwisseling en een pelgrimszegen, ben ik al heel snel de natuur in, in deze bijzondere regio ‘La Normandie’.
Zeven maanden de aarde voelen onder mijn voeten, in beweging. Waar ik ontvang, mag dragen, delen en straks verder zal doorgeven.
Een weg van vuur naar licht wandelend naar het water toe. Een weg vol symbolen en tekens.
Van intens werken naar het ontvangen zonder nog te hoeven gaan zoeken en waar ontspanning zijn plaats krijgt.

img_20181109_2128194621625734051590937.jpg

img_20181109_2133361750404715379004226.jpg

Omcirkeld door warmoranje, geel en groen. Bomen bewegen in de wind, hun kracht is voelbaar als armen die me verder duwen richting zee. De zuurstof rijke lucht vult mijn longen. Gedragen door moeder natuur. Ontroerd.
Mijn sacrum… opent en ontvangt. Stroming. Een bron van leven.
Een traan van vreugde.
Een traan van dankbaarheid.

img_20181109_2134031110128251778696465.jpg

Beweging is leven… met evenwicht tussen het aardse en het hogere. En waar beiden elkander raken… daar is voor mij het oneindig vertrekpunt… Het hart.

Met de ondergaande zon, de warmte die de dag met zich meebracht, de vogels met hun avondlied… De sfeerlampen die een voor een sfeer achter het raam brengen. Breng ik een boeiende en leerrijke avond door bij zuster Michaele met als onderwerp evenwichtig.

 

 

 

 

 

 

 

Gastvrijheid

img_20181108_2155307932292881294043377.jpg

Van de ene gastvrijheid in de andere. De eenvoud en openheid van de mensen. Een uitnodiging hier, een uitnodiging daar. Het samen vreugde delen en door in eenvoud Zijn een lichtpuntje voor een andere mogen zijn. Dieren komen me een goededag wensen en zelfs de grootste hond die zijn terrein beschermt komt zich tegen mijn benen wrijven en vraagt om gestreeld te worden. De natuur die me een dagelijks kleurenbad schenkt. De frisse lucht, aarde, zuurstof… De geuren en kleuren. Een lichaam bruisend van leven. Een prikkeling hier, een prikkeling daar.

Mijn lichaam, ziel en geest worden gevoed. Een dankbare evenwichtige wisselwerking.

img_20181108_174312_8783554816680571883261.jpg