Via la Voie verte zet ik mijn weg verder. In Saint-Hilaire-du-Harcouët ga ik opzoek naar een wasserette. Kleren uit, andere broek aan. Een man draait vriendelijk en met respect zijn rug naar toe… alles in de… Wasmachine. Hmm, met de camera had ik geen rekening gehouden. Oepsss

Alles terug aan… en terug vertrokken voor een rechte aangename lijn. De zon, warme temperaturen, kleuren en geuren vergezellen me.

Tegen valavond kom ik aan in Ducey. Het zoeken naar een overnachtingsplaats verloopt niet goed. Angst is voelbaar bij de mensen. En in angst hebben mensen vaak de vreemdste gedragingen en niet altijd de meest aangename.
Wordt ik nu op de laatste avond voor aankomst aan de Mont Saint Michel nog eens op de proef gesteld om te zien of het werkelijk in me zit. Misschien.
Met wat de weg me bijgebracht heeft blijf ik met een open hart en in acceptatie doorgaan, wat het resultaat ook mag wezen. Ook al staat iemand voor me te liegen en is de waarheid achter de deur hoorbaar.

Voor de eerste keer in vier jaar tijd ben ik meer dan twee uur aan het zoeken. Een jonge vrouw komt me tegemoet. Pff, ik geef het op. Tot de jonge vrouw mijn weg kruist, iets me duwt en ervoor zorgt dat draai ik me om…en nog voor ik de jongen vrouw aansprak wist ik diep vanbinnen dat het goed was. “Mademoiselle, …” en ja hoor een deur gaat open bij haar mama. Twee nieuwe engelen op mijn weg.

Later in de avond kwamen dingen duidelijk wat er gaande was en het waarom. Twee andere engelen, via e-mail – ook zij groeien mee met de tijd 😉- brachten duidelijkheid.
Thema, volhouden in zachtheid, zelf-vertrouwen, zelf-waarde versus opgeven (niet meer geloven) en die een omgekeerde spiraal veroorzaakt van de voorgaande items.

‘Tu peux être fière de toi, tu vas réussir. Hier soir, tu as mis de la lumière dans notre vie et dans notre foyer. On est bien content de t’avoir accueilli.’ Annie-Claude

En het andere was een aanmoediging voor een ‘thuis’ bij aankomst.