Ik verlaat Córdoba richting Cerro Muriano.
Luidende klokken brengen me richting een Santa Clara convent. De prachtige handgeschilderde grondtegels hebben hun émail verloren door de jaren heen. Zusters komen één voor één de kerk binnen. Een donker bruin lang kleed, wit koord en een zwart kapje op. Nog voor de viering begint, verlaat ik de ruimte.
Langsheen de Sint-Jacobskerk, Maria-Magdalena kerk. Allen gesloten. En sedert het begin van deze tocht zijn de meeste kerken gesloten. Uitstervend of beschermend of beiden.
Het centrum verlatend valt het me op telkens te zien hoe de straten er verloederd bij liggen. Hoe muren en winkel luiken volgekladerd worden met graffiti.

De weg neemt me mee door een terug ander landschap. Rotsachtig, veel groen. De bomen met hun grillige vormen. Op de middag komt de zon tevoorschijn na een frisse ochtend.

Ik geniet na en is ook voelbaar hoe deugddoend de 2 daagse rust me bracht. In een volledig ontspanning.
Het valt me op hoe verruimend mijn zintuigen zijn.
Af en toe hou ik even een pauze om te zien rond me, te luisteren…
In de verte zijn de bellen van de schapen hoorbaar, vogels, de wind, rond zwevende vliegen, de bijen.

Een klimmende weg die ik moeiteloos bewandel, geflankeerd door Helianthenum of ook wel zonneroosje genoemd en Lavendula stoechas of vlinderlavendel.

Op een bepaald moment sta ik stil en ben ik gewaar hoe zalig het voelt om te Zijn. Om de balans gewaar te worden in mijn vertikale en horizontale as, in en rond me.
Voor me een veld met olijfbomen, niet zoals de vorige dagen waar er werd gekweekt, maar eerder een immense grote tuin in zijn volle rust en puurheid.

Twee stammen trekken mijn aandacht. Het lijkt op een dansende boom. De één armen/takken breed, de ander hoger. Alsof ze een cirkel beweging aan het maken zijn en in elkander opgaan. Een harmonieus geheel.
Ik nader de boom. De twee stammen komen uit één wortel. Ze zijn één, in harmonie. En op een of ander manier brengt deze olijfboom me naar man en vrouw. Naar de creatie van de mens… komen we niet allen uit die één en zelfde wortel. Waar we dansend in harmonie, in balans, het leven zouden kunnen dansen.

Wat geniet ik van de vergezichten. Van de Liefde te beleven met het leven.

Op een gegeven moment komt er een niet onbekende krachtige geur naar me toe. Ik probeer te achterhalen van waar het komt. De Cistus ladanifer. Hier en daar staat een bloem in bloei. Maar de geur komt vooral van de struik zelf.
De geur komt zo krachtig binnen, dat ik gewaar wordt dat het iets vrij maakt. Een emotie komt los, ik probeer in overgave te gaan. Open mijn longen, adem diep in en probeer alles rustig te laten gebeuren. Het is iets kenbaar en niet de eerste keer dat het mij overkomt. Hoe kan ik het verwoorden… iedere keer wanneer ik dit gewaar wordt, voelt het ‘te groot’ aan, alsof ik het niet aan kan of zou kunnen dragen. Het voelt als iets die geboren wil worden… en toch is er iets die me tegenhoud… Ik besef dat er een angst aanwezig is. Ik niet durf. Angst voor wat… Ik kan er niet bij.
Alsof ik binnenin een enorme behoefte heb om te gaan roepen en terzelfde tijd iets zou willen baren…
Ik ween… niet van verdriet… gewoon iets heel oud aanvoelend.
Ik draai me om en zou willen op mijn stappen terug keren, om terug naar die plaats te gaan en proberen in volledige overgave te gaan. ‘Neen, Jasmine’… het moment is er nog niet…. gaat door meheen. Welk moment. Ik stap verder en vraag hulp hierin, dat ik hierin mag vergezeld worden.

Na nog een prachtig stuk natuur, met een paar krachtplaatsen eindig ik in Cerro Muriano.