Een rustdag in Granada.
’s Morgens ga ik mee met Hannelore en Chris naar het Alhambra, op goed geluk hopen we nog een ingangsticket te bemachtigen.
Mijn voeten zien af en voel dat ik niet 100% kan doorstappen. Ik ontspan me en vertrouw dat het beter zal worden.
Chris kan een kaartje bemachtigen. Voor Hannelore is het te lang wachten, want straks neemt ze de weg. Ik heb het geluk om het paleis te kunnen zien naar de vooravond.

Na een ontbijt met Hannelore, geven we elkander een knuffel. Zij stapt verder, ik lees wat in een boek. Buen Camino.

Capilla real de Granada. Geraakt door de religieuze kunst binnenin. Schilderijen van Vlaamse primitive zoals Van der Weyden, Hans Menling, Johan Provost en Dierik Bouts… De kleuren, de perfectie in hun werk… allemaal pareltjes. Een beeld van Maria raakt me.

Tussen de Capilla real en de Kathedraal ligt de ligt de kerk van het tabernakel. De deuren zijn net open, er was een privé viering. Ik wandel rond en boel dat ik ruimte en tijd nodig heb om me naar binnen te keren. Ik stap in de kappel van het sacrament. Een dik rood gordijn scheidt de ruimte van de kerk.
Ik neem plaats in de rustigste ruimte. Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen op elkaar. Ik maak contact met mezelf en richt mij op mijn hart. Ik stel me open, groet en vraag om hulp. Hulp vragen, niet echt mijn sterkste kant. Ik plaats mezelf in een wit licht en blijf zo een eindje zitten. De notie van tijd gaat verloren. Deugddoend.
Bij het terug naar buiten gaan. Begin ik te wandelen, tot mijn grote verbazing loop ik vrij zonder pijn voelend en kan ik door stappen. Bizar, zelfs de rest van de dag voel ik de ontsteking niet en voelen mijn voeten licht.

Bezoek aan het Alhambra. Op de banken van het paleis ‘Nazaries’ wachtend op het bezoekuur. Laat ik me onderdompelen in een innerlijke rust, ik luister naar wat binnen in me afspeelt. Ik voel en hoor mijn eigen hartslag. De eerste dagen in Spanje was het hevig. Ik kon het aan de inspanning en hoogte verschil koppelen. Nadien werd mijn hart rustiger. Het komt en gaat en hoewel dit wat nieuw is voor me, toch heb ik diep van binnen een gerust gevoel en voel ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. Soms heb ik het gevoel dat gans mijn Zijn in haar blootje komt te staan.
Dit is nu de derde keer dat ik het Alhambra bezoek, een plaats waar ik zeker terug kom. Het paleis van de ‘Nazaries’ is voor mij tot nu toe één van de mooiste Moorse kunst die ik heb gezien. Een kunst die me enorm aanspreekt, gemaakt met veel zorg en met een schitterende vakmanschap.

N’a een rustdag verlaat ik Granada richting Pinos Puente. Een oninteressant parcour. Onverzorgde buitenwijken en wegen, gedumpt asfalt overal, vandalisme. En eenmaal Granada verlaten is het terug oppassen geblazen voor de zoveel hondenpoep die ligt te loeren tot je erin stapt.
Een ontspannen bad maakt mijn dag goed, niet alleen de dag, gans mijn lijf weet deze ontspanning te appreciëren.

Pinos Puente in de morgen is leeg. Geen kat te zien. De vogels verwelkomen me. In Olivera neem ik een uur rust vóór ik de laatste drie kilometer naar Moclin neem. Hmmm, een 500 stijgen is niet min. En ja hoor, het was puffen. Af en toe sta ik stil ga ik naar binnen, plaats me in het Licht en stap verder. Langs de weg kon ik me optrekken aan kinderen die naast me wandelen en kon ik op mijn beurt hen aanmoedigen. Het was een verademing om aan te komen. Dankbaar om de weg die ik reeds aflegde. En mijn voeten, behalve de blaren die mijn voeten komen versterken, doen het goed.

Voor de mensen die meer beelden wensen te zien. Dit kan op Instagram, Polarsteps, en you-tube.