De vos

Posted on by

Ik wandel de kerk van Tannay binnen, wat een deugddoend contrast van temperatuur. Aan de muur hoog boven mijn hoofd hangt een schilderij.
Een boot, een man vooraan, achterin een vrouw met kind. Twee touwen zijn vast aan de boot. Aan het einde van de twee touwen, twee gevleugde wezens. Het tafereel doet me op een of andere manier denken aan ‘Le passeur’, waarover ik eerder schreef.

Ik verlaat Tannay via een drukke baan, gelukkig van korte duur en al heel snel ben ik ergens midden de velden tussen de graangewassen en de kleurrijke voorjaarsbloemen.

In een dorpje vraag ik aan een vrouw of ik even mag uitrusten op een bankje in de tuin.
“Bien sûr”, gevolgd door een mooie glimlach. De vrouw komt even terug op haar stappen, “un petit café cela vous parle ?”
“Oh, avec grand plaisir. Merci.”
We delen een fijn gesprek. Een jonge man, de zoon vraagt me, “vous marché avec un kilométrique ?” “Il y a quelque année oui. Car je croyais l’avoir besoin pour ne pas faire des excès. Depuis deux ans je ne l’utilise plus. Cela me sers plus à rien, car les chiffres non pas d’importance, seule les chiffres qui me guide”, deel ik met een glimlach.
“Mon corps est mon compas. Et si je ne l’écoutais pas, ma boussole interne fait tilt.”
“Et comment vous faite pour dormir ?” “aux début je devais depasser mes préjugés et mes peur pour frapper à une porte. À laissé les jugements des autres chez les autres. En même temps j’ai appris a prendre conscient et surtout faire confiance à mon instinct. Aujourd’hui je me pose plus des question à ce sujet, dans la providence en reçois ce que en a besoin. ” “Veut tu dire que tu serais guider.” “Oui, en peut le dire comme cela, je suis guider en chemin. Et tous le monde peut l’être si en s’ouvre et en est à l’écoute.”

Terug de natuur in. In een klein dorpje waar alles leeg lijkt te zijn, onbewoond. Ontmoet ik een fietsende pelgrim. Een korte babbel, een uitleg over het verschil tussen de Compostella wegen en de GR paden. De voordelen en de nadelen van beiden en wat het met het lichaam doet.
Om dan languit te genieten van het frisse stromend water van de rivier op mijn benen en het heerlijk drinkbaar water van de bron. Terug stappend achter een bocht, komt een vosje niets vermoedend naar me toe gewandeld. Ik bevriest en bewonder de schoonheid. Een spitse neus, lichtroest gekleurd met wit-beige vlekken, een dikke staart en donkere ogen. Plots kijkt de vos op, ziet me blijft staan, gaat zitten, recht zich, draait zich om… Ik zie de vos verdwijnen in de berm in alle rust. Hmmm, wat een bijzonder waardevolle ontmoeting.

”s Avonds stop ik in Cunsy-lès-Varzy. Een klein dorpje. Een gemeentehuis, met internet verbinding niet onbelangrijk want straks heb ik een eerste vergadering met 7 vrouwen voor een groot project. Een pelgrimstocht van Frankrijk naar Jeruzalem op de voetsporen van Maria Magdalena. Sommigen van jullie hadden reeds deze boodschap gelezen op FB.
22 Juli 2022 wordt het ganse project kenbaar gemaakt, het zaadje is reeds gezaaid en voor mij al reeds mijn tocht van vorig jaar.

Deze nacht slaap ik in openlucht op een grasveld vóór de feestzaal in gezelschap van David een jonge man die ik zag in Vézelay.

Voor een kort filmpje klik HIER

En route…

Posted on by
Canal du Nivernais

Na een pauze van 10 dagen neem ik terug de rugzak. Deze keer niet richting Nevers – zoals in 2014 – wel richting Bourges voor een ‘Tour de Vézelay’, een weg van zeven dagen stappen gecreëerd door Huberta en Arnout van de pelgrims herberg ‘L’ esprit du chemin’ gelegen op de weg van Nevers. Zoals velen al weten hoe mijn wandelwegen zich creëeren, nl. dat alles in beweging is en een planning vanuit de ‘mind’ andere wendingen kan aannemen wanneer men in verbondenheid, in het Nu, in de voorzienigheid leeft. Zo wordt het me al snel duidelijk dat het rondje Vézelay niet kloppend is en ik richting het Zuiden wordt getrokken.

Wanneer de pelgrim aan komt kloppen voor info ivm met de Lemovicensis ( één van de oudste historische routes naar Compostella, met als startpunt Vézelay) krijgt een ‘hospitalier’ (een persoon die pelgrims verwelkomt, een luisterend oor is en zorg draagt voor de plaatsen die de pelgrim ter beschikking ontvangt zoals keuken, slaapplaats) vaak de vraag ga ik via Bourges of via Nevers.
Vandaag zou ik antwoorden met volgende vragen:

  • hou je van veiligheid en natuur?
    Dan zeg ik alvast voor het begin ga tot in La Charité sur Loire (op de camino/GR654) en maak pas van hieruit je keuze.

Via veld- en boswegen verlaat ik Vézelay. Ergens in de hoogte op een heuvel draai ik me om en zie ik de basiliek achter me. Hoewel ik al twee kilometer verwijderd ben is het alsof ze heel dichtbij is. Een totaal ander gevoel, gewaarwording dan via Saint-Père, daar waar ze zo veraf lijkt te zijn en toch met dezelfde aantal kilometers verwijderd…. Weg is ze nooit meer.

De voorbije regen heeft de natuur heel veel deugd gedaan. Ik geniet van de rust die de natuur met zich meebrengt en heel snel voelbaar is in het lijf. Eén van de beste manier om te herbronnen, energie op te doen na de drukte of wanneer je je evrnthes verloren voelt. De natuur bron van leven. Uren stap ik door het bos. In la Maison Dieu neem ik een pauze. Zwier mijn rugzak op de bank oef…. mijn lichaam is tevreden. Rond de deur van de kerk zijn heel oude sculpturen te zien het lijken allemaal maskers te zijn, wat toch wel bijzonder is.

Het landschap, de vergezichten zijn golvend en van een aangename zachtheid voor het oog. .. in de vroege avond steek ik de rivier de ‘Yonne’ over. Een aangenaam verzorgt huisje weet me te bekoren, telkens stel ik me dan de vraag ‘zou ik hier kunnen leven’ en beeld ik me zelf in de plaats en toch telkens voel ik… hoe aangenaam het mag zijn… neen… dit is belange nog niet aan de orde…en misschien wel nooit. En dit gevoel, het idee is voor mij vandaag ok en heb ik vrede mee genomen. Wat voel ik me thuis op de weg.
Langs het kanaal ‘du Nivernais’ wandel ik verder tot in Tannay waar een ‘gîte de pelerin’ is. Voor het slapen gaan genieten mijn verhitte voetzolen van een heerlijk koud bad en wanneer ik me horizontaal leg ben ik al heel snel in dromenland.

Klik HIER voor een kortfilm

Obéir

Posted on by
La Colline Éternelle-Vézelay

Een blauwe lucht, de zon… een rust fladdert door de straten van la Colline Éternelle.
Ik duw een zwart metalen poortje open, trapje af. Een huisbel.
Broeder Pierre-Emmanuel doet open, “soyez la bien-venue.” “Merci, Pierre-Emmanuel.”
We nemen plaats in een knus, klein vertrek omgeven door boeken en met zicht op de tuin.
Ik deel wat er gebeurt is tijdens de Paaswake. Met aandacht luistert Pierre-Emmanuel. “Et tu a une idée comment tu vois ton chemin ?”, vraagt P. E. “Oh, comment je vois le chemin. Je peut que dire aujourd’hui avec grande certitude que je veut me marié à Jésus. Après je ne sait pas du tous. C’est aussi un peut nouveau de venir frappé à une porte d’un curé et de déplier comme cela ce qui c’est passer. Een stilte..
“Il y a, entré dans les ordre où continuer comme tu fait maintenant”, deelt P. E. “Oh, les ordres ce n’est pas mon chemin. Car quand on m’appelle, je prend la route, comme des racines qui ce propage sur la terre. Dans la foi et la confiance, dans l’instant présent. Car une petite boule en cristal je n’est pas. Au jour le jour et voir ce qui vient à moi.”

In het instituut kerk, katholieke kerk bestaat er zoiets als Heilige Maagden of Vierge Consacré in het Frans, klinkt in mijn oren wat oubollig.
Nadat zuster Christianne, reeds twee jaar geleden over sprak ben ik even gaan piepen. Een ritueel of heeft dit een andere naam binnen het instituut, het kan, ik weet het niet, is dat de persoon die deze weg neemt beloftes aflegd en het is de bisschop die de dienst doet.

Ik deel hierover aan P. E. “Il y a une chose que je suis certaine. Je me vois pas dans un voile blanc.” Waarschijnlijk was mijn non-verbaal ook duidelijk, we schieten in een lach. Hihi, soms zou ik wel eens mijn eigen expressief gezicht willen zien terwijl ik iets deel.

Een paar dagen later in een gesprek met A. hebben we het over hiërarchie, instituut kerk, over hiërarchie in de verschillende studies die ik deed.
Tot A. me deelt, “tu connais l’éthymologie de Obéir, qui veut dire en latin oboedire ?” “Non, mes j’aimerai bien entendre ton partage” “Cela veut dire écoute, prêter l’oreille à quelqu’un .”
‘Écoute, écoute… blijft door mij gaan’ “Ohhh… waw…”, een bevrijding is voelbaar doorheen mijn lijf, een weerstand is plots als lucht opgegaan en terzelfde tijd kan ik ook de uitdrukking gebruiken ‘ik heb het licht gezien’. “Merci pour ce partage. Bhein ça alors, la ou j’ai toujours u des combats intérieur sur ce qui est la hiérarchie, mes toute ma vie je suis déjà à l’écoute. Dans l’instant présent, la foi. Dans la providence, la providence c’est presque Obéir.” Obéir à l’Esprit Saint.

Ik voel dat het woord Obéire blijft ‘trekken’…. ‘soumettre aux impulsions de quelque chose, exécuter un mouvement commandé par l’homme, être soumis….staat verder geschreven in het woordenboek opgemaakt sedert het jaar stilletjes.

Obéir… gehoorzamen… is het werkelijk dit waar ik het moeilijk mee had. Of is het eerder een manier van optreden van iemand naar iemand vanuit een autoritair gedrag en dan nog meestal vanuit een hiërarchische plaats. (Een voorbeeld is hier overbodig, iedereen kan er voor zichzelf wel eentje naar boven halen.)
Een plaats waar, als men niet alert is het ego fiks kan gestreeld worden en misbruik kan gemaakt worden van zijn of haar positie, om dan vanuit deze positie wetten en regels op te dringen zonder werkelijk een stevig gefundeert argument te geven, of ontstaan vanuit ‘lucht’ zonder werkelijk zelf te hebben aan de lijve ervaren. Is dit dan ongehoorzamen, neen voor mij niet, eerder ik ben niet het ‘kieken zonder kop’, wat ik wel doe is gehoorzamen aan de uitnodiging van het ‘Licht’, daar waar mijn uniek Zijn Is.

Psaume 139

Posted on by

… In de verte zie ik Christian zijn weg verder zetten richting Le Chemin.
Terug naar de salle St. Jacques waar B. op me wacht.
In een gesprek deelt hij verder over zijn privé. Op mijn beurt deel ik hem de stappen die ik aan het nemen ben. “Oh, maar nu begrijp ik het, kan ik het plaatsen. Toen we gisterenmorgen samen aan tafel waren was er iets die mij triggerde. Ik kon het geen plaats geven. Ik voelde bij jou noch vrouw, noch man… het is alsof je daar boven staat”, deelt B.
“Jou delen raakt me B., dankjewel. Dankjewel om mij te zien.” Een traan rolt over mijn wang.

We vertrekken naar de winkel om boodschappen.
Nadien gaat B. naar de arts voor zijn been.
Wanneer hij terugkomt deelt hij wat ik reeds vertelde, een Tendinitis… rust, ijs, essentiële oliën van Helycrisum italicum, Gaultheria in Calophyllum.
12h…de klokken… Amai, wat is de morgen rap voorbij.
B. steekt zijn arm uit. Al grappend wandelen we over het plein naar de viering.
Wat hou ik van de vieringen met de fraterniteit van Jeruzalem. De gebeden zijn als mantra’s, zo noemen we dit vandaag, klinkt minder bedreigend, zoals Universeel, Vadershemels ipv God.
De synchroniciteit blijft verder gaan. De vele bevestigingen, die ik mag ontvangen zijn deugddoend en hartverwarmend.

De homélie…
“Notre vie à la suite du Christ, notre vie de foi à toutes les caractéristique de la vie physiologique. Il y a une naissance, une vie qui grandit, une vie qui se nourrit de ses expériences.
Mais la comparaison s’arrête là, car arrivée à maturité, la vie naturelle, la vie humaine commence son déclin inexorable, la courbe s’inverse et les forces diminuent jusqu’à leur extinction.
Il en va tout autrement avec la vie qui est donnée par Dieu, certes elle aussi cette vie dans et de l’Esprit, peut décliner, s’assecher et nourrir. Tous ce qui détourne de Dieu peut nous faire réellement nourrir spirituellement, ne parle-t-on pas de péché mortel ?
Mais tel n’est pas la nature de cette vie que Dieu veut nous donner en partage.
Sa vie, une vie éternelle, infini.
Et si elle est infini, alors sa croissance n’a pas de limite en nous, notre vie de foi, notre vie à la suite du Christ ressuscité est toujours à nouveau appelée à grandir à ce développer, à faire de nouveaux progrès, à franchir de nouveau palier, de nouveau seuils, avec la grâce de Dieu.
Combien de paroles de Jésus, sont nudes, difficiles à entendre pour nous. On peut alors s’habituer à ne plus entendre ces paroles décourageantes.
On peut aussi récriminer secrètement contre elles, contre Jésus, avec toute sorte de stratagème au final faire dire au texte, à la parole de Dieu, ce que nous voulons lui faire dire.
Ayons le courage de regarder en face d’écouter ces paroles de Jésus qui nous scandalisent. C’est l’esprit qui fait vivre, la chair n’est capable de rien, les paroles de Jésus sont Esprit et elle sont vie.
A l’écoute des paroles de Jésus qui me scandalisent, me révolte, m’agasent, me déstabilisent… Qu’est-ce qui réagit, qu’est-ce qui dicte et orienté ma réaction: la chair, mon ego, mes peur, ma soif de pouvoir, de contrôle, de savoir, ou bien l’Esprit de Dieu qui se joint à mon Esprit.
Ce même esprit qui nous fait dire avec St. Pierre “Seigneur Jésus à qui irions nous ? Tu a les paroles de la vie éternelle, oui nous croyons et nous savons que tu es le Saint de Dieu. Sachons rendre grâce à Dieu qui veut voir notre foi grandir dans une liberté toujours plus adulte. Rendons grâce à Dieu pour sa patience et sa miséricorde. Rendons grâce à Dieu qui veut nous faire grandir dans la foi et la confiance. Rendons grâce à la confiance qui veut rendre libre de l’aimer et d’aimer nos frères, d’un amour toujours plus grand et plus fort. Vous donc soyez parfait, comme votre Père Céleste est parfait, oui seigneur je peux tout en toi qui me donne ta force, ton Esprit.

~Pierre Emmanuel, fraternité de Jeruzalem 24.04

Bij het verlaten van de viering deelt B al lachend, “Je vais t’appeler la Psaume 139.”
In de namiddag neemt B. contact met een priester. Wanneer hij terug komt vraag ik hem. “Alors tu a u une réponse satisfaite sur ta question sur l’Ancien Testament ?” “En a passé à coter”, zegt B.

Maandag ‘jour du désert’…geen Laudes bij de fraterniteit.
B. komt afscheid nemen – en ook al is zijn wandel-weg hier momenteel beëindigd, in drie dagen tijd zag ik hoe hij op een andere manier zijn pelgrimstocht mocht bewandelen – een knuffel, een zoen op de wang.
Ik vertrek naar La Cordelle, la Chapelle au pieds de la colline Éternelle, daar waar de Franciscanen in eenvoud geen vieringen delen.

OT

Posted on by
Groot timpaan – Basiliek Saint Marie Madeleine

Salle St. Jacques… De tafel wordt gedekt, er wordt gekookt… Deze avond zitten we met vier aan tafel. Rechts van mijn B., hij kwam gisteren aangewandeld vanuit Parijs. Een tendinitis vraagt hem te vertragen… een rustdag. Schuinover mij A. een vrouw die hier telewerk komt doen en om de lockdown in Parijs te vermijden. Vóór mij Christian, één van de zovele moedige Belgen. Zijn open blik, zijn glinsterende ogen en zachtheid doen me wat denken aan Vincent die ik een paar weken geleden mocht ontmoeten op de weg.

Plots deelt B. dat hij is beginnen lezen in het OT. “Wat ben ik geschrokken van het geweld dat geschreven staat in het Oud-Testament. Ah, echt dit heeft me geshockeerd en maakt me kwaad.”
“Ik kan je begrijpen, antwoord ik hem. Lang geleden deed ik dezelfde opmerking en begreep ik niet wat dit te maken had met het ‘Licht”. Waarom begreep ik het niet omdat ik de tekst plat leesde, in afscherming, overleving en weerstand leefde. Omdat ik veel buiten mezelf zocht. “
A. gaat er verder op in, ze kent de bijbel bijna uit haar broekzak. Volgde theologie en deelt catechese les aan jongeren.
Christian en ik blijven er rustig bij zitten en bekijken vanop afstand het gesprek. In stilte kijken we elkander soms aan en proberen in stilte verder te eten.
Een zekere spanning komt aankloppen. B. stelt vragen omtrent de inhoud en het brengt hem nog meer in stress omdat hij er geen antwoord op ontvangt. Het gesprek verliest zijn verbinding. Een over en weer gebabbel van losse woorden die vertrekken en waarop men terug kletst zonder werkelijk te laten aankomen. Net als een ping-pong balletje die over en weer gaat.
Na een eindje verlaat ik de tafel. Ruim af en maak het aanrecht wat netjes.
B. spreekt me aan “blijf je niet aan tafel, zullen we nog samen een dessert nemen?” Waarop ik me omdraai en zeg, “ik kom straks terug aan tafel. Ik zag de waarde er niet meer in om te blijven zitten. Het gesprek brengt geen aangename sfeer aan tafel, in de ruimte. Het is een constante ping-pong van woorden zonder enige verbinding tussen elkaar, waarop men uren kan verder gaan en jullie geen steek vooruit zal helpen. Doe gerust verder ondertussen ruim ik af. ” ” Excuseer me, je hebt wel gelijk. Ik heb me laten meenemen”, antwoord B. “Vraag morgen even raad aan één van de twee priesters, misschien kunnen zij je helpen. Ik denk dat het goed is voor ons allen dat de rust hier terug mag komen voor het slapen gaan.”
A. verlaat de ruimte in stilte.
Nadat de gemoederen zijn gesust, dek ik de tafel voor het ontbijt en gaan we allen slapen.

Mijn wekker… La salle St. Jacques. Ik kijk naar de tafel waar we gisteren zaten en herinner mij de situatie alsof ik naar een theater stuk kijk.
Ik zie de tafel duidelijk gesplitst. Rechts 2 mensen in sereniteit, rust, open, verbonden. Links 2 mensen, in spanning, stress, gesloten. Dualiteit ten top. Yin-yang.

Christian komt binnen. “Bonjour, bien dormis.” Zijn glimlach spreekt boekdelen.
Tu c’est Christian je peut te partager quelque chose d’hier ? “” Oui, bien sûr”.
En ik begin te delen hoe ik de tafel zie. “De situatie deed me een beetje denken aan de bijbel op zich. Het stuk die B. las in het OT, wat hem zo overstuur bracht was duidelijk links zicht-voelbaar aan tafel, de inhoud was levend. Rechts het NT. Men zou kunnen zeggen wat hij las was niet zozeer belangrijk, wel wat het in hem naar boven heeft gehaald. Het OT werd een spiegel.”
Ondertussen komt B binnen. Ik vraag hem of ik het ook met hem mag delen wat het bij me opriep. Zijn antwoord is positief.

Wat is het fijn om mensen te ontmoeten die de durf hebben om zich in vraag te stellen, die bereid zijn de weg te nemen van innerlijke groei naar een lichter en vrij leven.

Ik neem de bijbel in handen…en blader grof door het boek tot ik op het einde kom van het OT. “Zie je hoe het boek in elkaar zit? 3/4 OT, 1/4 NT. het NT die voor mij veel meer ‘licht’ bevat. Een vraag die ik me stel, heeft het werkelijk zin om te weten wat de inhoud is, wat waar is of niet. Helpt ons dit werkelijk vooruit. Het zou mooi zijn dat we vandaag evolueren naar 3/4 NT en 1/4 OT
En laten we ook kijken hoe waardevol je lezen was B in het OT. wat het bij je teweeg bracht en je deed inzien. Had je dit niet gelezen, had je de spiegel niet gehad. Dankjewel dat je het boek las, als een leesboek. Je delen, je vraagstelling. “

In de verte hoor ik de klokken luiden. Handig wanneer men geen uurwerk heeft. We vetrekken samen naar de basiliek. Vandaag mag Christian zijn zegen ontvangen.
Ik geraak vreugdevol ontroerd door de tekst die wordt voorgelezen… het vertrouwen in mezelf groeit.
Na de Laudes komen we buiten. Deelt Christian,” de tekst die werd voorgelezen dit gaat toch over wat je deze morgen deelde!” we kijken elkander aan. Onze ogen glinsteren.

Samedi 3e semaine Pâques
Jn 6, 60-69

De saint Bernard
au XIIe siècle
« Voulez-vous partir vous aussi ? »

Nous lisons dans l’Évangile que lorsque le Seigneur s’est mis à prêcher et, sous le mystère de son corps donné en nourriture, à instruire ses disciples sur la nécessité de participer à ses souffrances, certains ont dit : « Cette parole est dure », et ont cessé de l’accompagner. Mais comme Jésus demandait à ses disciples si eux aussi voulaient le quitter, ils ont répondu : « Seigneur, à qui irions-nous ? Tu as les paroles de la vie éternelle ».
De même, je vous le dis, frères, encore de nos jours pour certains les paroles de Jésus sont « esprit et vie », et ils marchent à sa suite. Mais à d’autres elles paraissent dures, si bien qu’ils cherchent ailleurs une misérable consolation. En effet « la Sagesse élève la voix sur les places », et plus précisément sur « la route large et spacieuse qui conduit à la mort », pour appeler ceux qui s’y sont engagés. « Quarante ans, dit un psaume, je me suis tenu proche de cette génération, et j’ai dit : ce peuple a toujours le cœur égaré ». « Une fois Dieu a parlé » : une fois, oui, parce que sa Parole est unique, sans interruption et perpétuelle. Il invite les pécheurs à rentrer dans leur cœur, parce que c’est là qu’il habite, là qu’il parle. « Si aujourd’hui vous entendez sa voix, n’endurcissez pas votre cœur ». Et dans l’Évangile ce sont presque les mêmes paroles : « Mes brebis entendent ma voix ». « Vous êtes son peuple, les brebis de son pâturage, si aujourd’hui vous écoutez sa voix. »

Sermon divers n°5, sur Habaquq ; PL 183,556 (trad. cf. bréviaire)

Bien-Aimé

Posted on by

….
terwijl Joseph de eerste woorden uitspreekt tijdens de homilie, na het evangelie volgens Marcus, “. ..après le sabbat au lever du soleil…”, komt net op dit moment de ochtendzon de basiliek binnenschijnen. Tranen van vreugde rollen over mijn wangen. Mijn hart begint intenser te bonzen, voelt plots heel warm aan… . Mijn ademhaling en longen volgen de intensiteit en zorgen voor meer ruimte in de borststreek.
Plots veranderd het licht van kleur, geen warm zonlicht… een fel wit licht vult de ganse ruimte
Een diepe stilte in mij … overgave…ja, zo voelt het in volle overgave sta ik voor me te kijken. Ik voel me krachtig-vol één worden met wat is, en terzelfde tijd gedragen. ik voel dat ik niet anders kan dan te volgen waardoor ik de viering even zijn loop laat gaan…
Plots hoor ik terug de stem van Joseph, “… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., en zo voelt het… een aardbeving van mijn hart… geraakt, een diep weten, als een fundament die wakker gemaakt werd. Mijn schouders en borststreek krijgen schokken, tranen blijven vloeien en een diepe vreugde is voelbaar.

De viering gaat verder. Na de communie zingen we… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘

Met deze vreugde, deze dansende vreugde zoals het lied het zo prachtig warm verwoord staat een bijzondere nieuwe dag voor de deur.
Samen met Philippe dalen we de trappen af naar de crypte, waar hij een pelgrimszegen zal ontvangen. Ontroerd komen we terug naar boven… en wanneer Aude-Marie me aanspreekt… Vloeien vreugdevolle tranen en krijg ik er bijna geen woord uit…
Ik wist dat het goed was.

Met deze vreugdevolle herinnering, ondertussen reeds drie weken geleden, en goed geankerd in mijn hele Zijn ben ik nieuwe stappen aan het ondernemen in mijn leven, verder blijvend bouwen op de stevige fundamenten.
Een weg van Liefde buiten de grenzen van het zichtbare en in het vertrouwen van een diep weten.

… alors que Joseph prononce les premiers mots lors de l’homélie, après l’Évangile de Marc, “. ..après le sabbat au lever du soleil…” , juste à ce moment le soleil du matin éclaire la basilique. Des larmes de joie coulent sur mes joues. Mon cœur commence à battre plus intensément, me sentant soudain très chaud… Ma respiration, mes poumons suivent l’intensité et créent plus d’espace au niveau de la poitrine.

Soudain, la lumière change de couleur, pas un soleil chaud… une lumière blanche et brillante remplit toute la pièce. Un profond silence en moi… l’abandon… oui, c’est ce que je ressens, en plein abondon je regarde devant moi. . Je me sens puissamment ne faire qu’un avec ce qui est, et en même temps je me sens être porté. Je sens que je n’ai pas d’autre choix que de suivre, je laisse la célébration suivre son cours pendant un moment… Soudain, j’entends à nouveau la voix de Joseph,

“… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., et c’est ce que je ressens… un tremblement de terre de mon cœur… touché, une connaissance profonde, comme une fondation qui s’est réveillée. Mes épaules et ma poitrine sont secouées, mes larmes continuent de couler et une joie profonde est palpable.

La célébration continue. Après la communion on chante… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘ ‘

Avec cette joie, cette joie dansante, comme l’exprime si joliment et chaleureusement la chanson, un nouveau jour spécial approche à grands pas. Avec Philippe, nous descendons les escaliers jusqu’à la crypte, où il recevra une bénédiction de pèlerin. Nous remontons émus… et quand Aude-Marie me parle… Des larmes de joie coulent et j’ai du mal à sortir un mot… Je savais que c’était ‘vrai’ .

Avec ce souvenir joyeux, il y a déjà trois semaines, et bien ancré dans tout mon Être, je franchis de nouvelles étapes dans ma vie, continuant de bâtir sur des bases solides. Un chemin d’Amour au-delà des frontières du visible et dans la confiance d’une connaissance profonde.

Paaswake

Posted on by
Basilique Sainte Marie Madeleine-Vézelay

Voor mij een raam… De sterrenhemel… Een cikkeltje… De maan. In de verte een nachtuil en voor de rest een stilte… rondom en in mij. Op mijn bed een groene bedsprei. Aan de muur een ovalen klein Heilig Hart beeld in koper- die nog ingepakt zat en al een jaar met me meereist. Zo krijgt mijn kamertje een persoonlijke toets.

Mijn hart, mijn lijf…
sedert de Paaswake sta ik ieder dag op in vreugde, open ik ”s morgens mijn gordijnen en lach ik de zon tegemoet zelf al zie ik ze niet altijd en dans ik een nieuwe dag in.

Ik sluit even mijn ogen… en zie nog het gans feestgebeuren van Pasen voor me – voor de eerste maal in mijn leven besefte ik hoe bijzonder en waardevol dit Christelijk feest gebeuren was en is.
Een feest die zo Groots is, dat ik een paar dagen nodig had om het allemaal tot mij te laten komen en om het een plaats te geven.
Dankbaar dat ik hier mag zijn op la ‘Colline Eternel’ en deze bijzondere Paastijd mag vieren in de Basilique Sainte Marie Madeleine in Vézelay samen met la confraternité des frères et des sœurs de Jeruzalem.

De Paaswake…
In de’ nacht’, op Paaszondag, met een kaars in de hand wandel ik de basiliek van Maria Magdalena in. Een bijzondere ‘gedragen’ stilte vult de immense ruimte en komt als een mantel van geborgenheid en bescherming me omhullen. Het is er zo stil en vredig dat mijn adem hoorbaar is.
Ik neem plaats op de eerste rij, dicht bij het hart van de basiliek.
Op de linkerflank zie ik een reflectie van het licht van de kloostergang. Af en toe zijn bewegende schaduwen zichtbaar. Ver, dicht, naar rechts, naar links… uit sommige silhouetten kan ik zelfs de personen herkennen. De broeders en zusters maken zich klaar en komen mondjesmaat de sacrale ruimte in.
Hier en daar hoor ik zachte voetstappen… De basiliek vult zich beetje bij beetje.

Een warme stem is plots hoorbaar in de verte… gevolgd door hemelse gezangen “Le Christ ressuscité, le Christ ressuscité…. Ressuscité…. “
Ik draai me om. De viering is begonnen. De paaskaars wordt aangestoken en de Confraterniteit wandelt traag naar voor.
De kaarsen van alle aanwezigen, ontvangen één voor één het licht …. alle gezichten worden zichtbaar. Het wierookvat zwaait heen en weer, de heerlijk ruikende rook vormt een prachtig samenspel met het kaarslicht, een zachte dans ontstaat in de ruimte, een dans die komt en verdwijnt.

Hmmm, een diepe zucht van verwondering, verwondering van de grootsheid die het kleine met zich meebrengt. De dans van kaarslicht en rook.

De zusters en broeders nemen vooraan plaats. De menigte draait zich om. De Genesis wordt voorgelezen, op de achtergrond is de fijne, zachte klank van de citer hoorbaar.
….
‘Au commencement, Dieu créa le ciel et la terre… Dieu dit: “Que la lumière soit” et la lumière fut. “Dieu vit que la lumière était bonne, et Dieu sépara la lumière et les ténèbres. Dieu appela la lumière” jour” et les ténèbres “nuit”. Il y eut un soir et il y eut un matin: premier jour….. ‘

La terre, le ciel, jour, nuit… water, planten, bomen, vruchten, het fruit, zaden, licht, sterren, vogels, vissen, levende wezens, de mens, vrouw en man, vruchtbaarheid… en zo kwam men tot aan de zevende dag.

Van de Genesis naar Exodus, prophète Ezekiel, Saint Paul, Saint Marc… Gezangen vullen de ruimtes tussen de gelezen teksten. (Luister HIER voor wat sfeer)
Een trom… een prachtige hoge vrouwen stem, en met wat enige inspiratie zou ik kunnen zeggen, een stem zo rakend als een snaar van een Engel. Ander stemmen volgen. Het evenwicht van hoge stemmen en bariton zorgen voor evenwicht.
Hoe warm en waardevol is dat, beiden verenigd.
En zo voelt gans deze viering voor me, het mannelijk en het vrouwelijk, samen op weg.

Sommige teksten komen diep in mij dansen. Teksten van lang geleden en toch zo hedendaags aan de orde.
‘Alors je vous prendrai parmi les nations, je vous rassemblerai de tous les pays étrangers et je vous ramènerai vers votre sol. Je répandrai sur vous une eau pure et vous serez purifiés ;de toutes vos souillures et de toutes vos ordures je vous purifierai. Et je vous donnerai un cœur nouveau, je mettrai en vous un esprit nouveau, j’ôterai de votre chair le cœur de pierre et je vous donnerai un cœur de chair. Ez 36, 24-26

Terug naar de aarde. Naar het belang van Moeder aarde, terug naar onze roots. Naar de paar vierkante meters waar velen terug hebben leren zaaien en oogsten. Lente 2020,weet je nog!
De lucht kwam zuiver, geen bruine laag boven de horizon. De fijne, zoete geuren streelden mijn neusvleugels. De hoge temperaturen in het vroege voorjaar die ons deed stil staan hoe belangrijk water is. Water… heb je al eens stil gestaan dat telkens wanneer men een zaadje water heeft er iets nieuws kan groeien of verder groeien. Een nieuwe geboorte. Staan we daar werkelijk stil bij hoe puur water kan zijn. Wat geniet ik ervan om telkens mijn handen onder een waterstroom te brengen, het water over mijn handen zie vloeien en dit als zuiver mag ervaren.
Hoeveel zijn er niet beginnen kweken en terug gaan ploeteren in de aarde. Hoeveel mensen hebben niet beginnen beseffen dat men uit een lange periode kwam waar men de essentie van het leven naast zich hadden geplaatst en zijn gaan ruchen tegen de klok. Voor wat!
Die terug de waarde van ‘moeder’natuur hebben ingezien.
Die hebben ingezien dat men kan gaan leven met minder. Die de basisbehoeften terug konden ervaren. De eenvoud van het leven terug apprecieerde en waar ruimte terug vrij komt om werkelijk tot diep in contact te komen met ons hart.

Terwijl de viering zijn verder verloop gaat komt het daglicht stilletjes zichtbaar aan de horizon. Heel bijzonder hoe synchroon alles verloopt. Hoe de natuur, rondom de basiliek ontwaakt, de vogels zich laten horen en een roodstaartje zijn plaats zoekt in de viering, de muziek, de teksten, de woorden…

… wordt vervolgd.

Permaperegrina

Posted on by

Ik vul mijn dagboek aan en plaats een filmpje op het net. En bericht nog even met Sylvie van Radiocamino.

‘… Sylvie, j’espère que tu reprendra les chemin ainsi que beaucoup d’autre. La terre, le peuples à besoin des pèlerins.’
‘… C’est beau ce que tu dis “le monde a besoin de pèlerins”. J’aimerais tourner une vidéo sur ce thème. Tu peux m’en dire un peu plus ?’
‘… Plein de gents ce referme sur eux, et se sans bloquer à cause de tous les règlement. Un pèlerin bouge continuellement, pas simplement avec le corps mes tous son âme. Le pèlerin est un  exemple aujourd’hui pour montre que en vie sa liberté. Que tous suffit simplement de osé et prendre la desicion. Le pèlerin inconsiament mais dans son mouvement les gent ensemble.
Donc il vie le contraire de se que la société attend de lui. Ce n’est pas de la rebellie mais il écoute ce qui est beaucoup plus grand, bien au delà ce qui est touchable…’

Er wordt aan de deur geklopt, “Entree”, roep ik terwijl ik rechtsta en naar de deur toe wandel. Annenarie brengt mij een verse koffie, zo eentje met een laagje schuim erop. Heerlijk.

Mijn dagelijkse routine. Ik stop mijn slaapzak, donsvest, thermo slaapzak in elk zijn daarbij horend zakje. Sandalen aan, een lichte regenvest – die me vooral beschermd tegen de wind – muts, handschoenen, rugzak… Klaar is kees…
Oh, ja. Mijn wandelstokken nog.

Ik verlaat Bessy-sur-Cure richting Arcy-sur-Cure.
Op een geheven moment sta ik voor een fikse afdaling in het bos. Oeps, ik wordt gewaar dat ik wat in paniek ga. Ik blijf stilstaan en kijk wat rond me of er een andere mogelijkheid is. Neen.
“OK, Jasmine. Komaan. Hou je rustig, je kan het”, spreek ik mezelf de moed in.
“Komaan, het is jou denken die zegt dat het stijl is en stijl koppelt aan vallen. Als ik rustig en goed aftastend mijn voeten zet, dan heb ik geen reden om angstig te zijn”, verder de moed inspreken.
En ja hoor na een half kom ik beneden. Ik draai me om, “yes, I did it.”
Ik twijfel even of ik verder het bos intrek of kies voor de weg. Of ik kies voor angst of niet.
Zonder angst trek ik verder het bos in richting Vezelay.

Terwijl ik rustig verder stap denk ik terug aan het huisje die ik in de buurt van Vezelay zag. Een paar dagen geleden zag ik dat het verkocht werd. Een beetje ontgoocheld en spijtig. Ik zag het al helemaal voor me. Waar ik wat zou doen, welke materialen… mijn creativiteit was aan het bruisen.
“Jasmine,  je creativiteit stopt toch niet bij dit ene huis”, hihi, als je zolang op weg bent praat je wel eens tegen jezelf, hmm, ook als ik niet op weg ben.
Het belangrijkste is dat ik er plezier en vreugde heb aan beleefd en als ik daaraan terug denk voel ik zo terug de vreugde. En als het huisje verkocht is, dan is het omdat het zo moet zijn. Ik heb het volste vertrouwen dat de dingen zich aan mij zullen aanbieden in ‘right time, right place’.

In Tonnerre dichtbij de kerk stond een stenen bank, daarop lag een klein boekje en omdat het niet door de wind zou wegwaaien, een dikke steen erboven op. Ik liep ernaar toe. Ik voelde dat het boekje voor mij bedoeld was en nam het mee zonder enige twijfel, ‘Évangile selon Luc’.
‘Zou het me nu wel aanspreken, zou het me nu wel lukken om erin te lezen’, terwijl ik het even tussen mijn twee handen neem en daarna in mijn heuptasje steek.

Ik denk terug aan het huisje. Sluit even mijn ogen, en maak het stil binnenin. Spontaan stel ik een vraag, ‘Jezus aub, help mij inzicht te krijgen in het waarom het huisje er niet meer is. Wat is de betekenis, wat moet ik hiermee. Ik open me voor je, dank je’.
Hmm, is dit nu wat men een gebed noemt.
Ik wandel ondertussen verder. Neem de telefoon uit mijn heupzakje. Oh, ja het evangelie. Ik neem het vast en doe het lukraak open. Ik lees.

‘Il dit à un autre:
– Suis-moi. Mais celui-ci dit:
– Seigneur, permets-moi d’ aller d’abord ensevelir mon père. Jésus lui dit:
– Laisse les morts ensevelir leurs morts; mais toi, va annoncer le Royaume de Dieu.
Un autre encore dit:
– Je te suivrai, Seigneur; mais permets-moi de prendre d’abord congé de ceux qui sont dans ma maison. Jésus lui dit:
– Nul homme, qui après avoir mis la main à la charrue regarde en arrière, n’est propre pour le royaume de Dieu.

Après cela, le Seigneur en désigna aussi soixante-dix autres, et les envoya deux par deux devant lui dans toute ville et dans tout lieu où il devait lui-même aller. Il leur disait:
– La moisson est grande, mais il y a peu d’ouvriers ; suppliez donc le Seigneur de la moisson, affin qu’il pousse des ouvriers dans sa moisson. Allez; voici, je vous envoie comme des agneaux au milieu des loups. Ne portez ni bourse, ni sac, ni sandales; et ne saluez personne en chemin.
Mais, dans toute maison où vous entrerez, dites d’abord : Paix à cette maison ! Et s’il y a là un fils de paix, votre paix reposera sur elle, sinon elle retournera sur vous.

Euhhh… Frappant en dit na mijn delen met Sylvie en mijn vraag van daarnet.

Ik wandel verder richting Vezelay. Op een tiental kilometer vóór mijn aankomst zie ik la Colline Éternelle voor me. Mijn hart maakt een vreugdesprong. In ‘le Jarie’, vraag ik of ik gebruik mag maken van een tent om in het droge wat te kunnen uitrusten en eten. Ik krijg zelfs een fijn huisje aangeboden met een warm drankje.

De laatste kilometers… Via Asquins, de prachtige kapel van ‘La Cordelle’… een fikse stijging richting la basilique Marie Madeleine.
Tranen van vreugde.

’s Avonds deel ik nog de tekst aan Sylvie na mijn delen.

‘ … Et tu m’écris “le monde a besoin de pèlerins”‘
‘oui’
‘Tu envisages de devenir “permaperegrina” ?’
‘😊 C’est qoui’
‘Perma = tout le temps. Peregrina = pèlerine.’
‘Ah 🤣je pensé à la permaculture’
‘Il y a sûrement un lien. La permaculture vise à atteindre une société moins dépendante des systèmes industriels de production et de distribution. Et la permapèlerine, quel message veut-elle donner au monde ? Ton beau message d’hier était clair…’
‘🙏💖 Merci à toi’

Klik Hier voor bewegend beeld

Saint-Cyr-les-Colons

Posted on by

Ik draai het vensterluik open… Kijk in de lucht, grijs en regen. Ik maak me spullen klaar, open mijn paraplu en vertrek richting de kapper.

Een jonge dame komt naar me toe en geeft me een kapstok. Ik hang er mijn regenvest op en plaats mijn rugzak ergens onder de toonbank.
Met een hip schortje neem ik plaats in de zetel. De jonge dame deelt iets over het oortje van haar dochter
Ik weet niet waarom ik voel dat ik iets met haar mag delen. “excusés moi, j’ai un peut suivi votre partage. C’est l’oreille gauche ou droite ? elle c’est blessé ?” “Oui, elle c’est percé le tympan il y un peu plus que un an. Maintenant le tympan est déjà guéri, mes elle n’arrête pas d’aller dans son oreille. C’est son oreille gauche.” “il y a une chose qui vient à travers moi que je sens que je doit vous partager. Gauche, que veut elle pas entendre, qu’est ce que elle refoule en elle… Comment est votre contact?” “Oh, en est très relié l’un à l’autre.” ” Elle vient de perdre quelqu’un ?” ” Oui, sa grand mère. Un peut plus que un ans. Et cela fait un bon bout de temps que en va chez le docteur pour son oreille et que le problème continue” “Et comment étais le rapport entre toi et ta maman?” Oh, ma mère est en moi. “… . Ze deelt me verder het verhaal… “Cherchez un peut cette direction. Tous pourez bien s’expliquer et ne vous inquiètes pas, le problème a sont oreille pourrais bien se résoudre après.”…
Wanneer ik voor de spiegel mag plaats nemen, zeg ik “tient pourquoi je vous est partagé tous cela. Je me souvient même plus pourquoi ou comment sur quoi notre conversation a débuté.” Hmm, en ook al weet ik niet meer van het waarom, een vol vertrouwen is aanwezig in dat wat ik gedeeld heb, ok is.

In de verte zie ik de mensen in de wijngaarden hun doodhout opbranden. Hier en daar staan kacheltjes tussen de wijnranken.
Ondertussen is de regen verdwenen en geniet ik van de dans tussen de zon en de dreigende wolken.

In een volgend dorpje komt de geur van de openhaard me tegemoet, het brandend hout mengt zich met de eerste bloeiende hyacinten. Een koekoek is hoorbaar op de achtergrond. Een man ledigt zijn emmer.
De groene bladeren van de tulpen en irissen zijn al goed zichtbaar, nu nog de bloemen.

Vroeg in de namiddag stap ik het gemeentehuis binnen van Saint-Cyr-les-Colons. Ik vraag of ik me even mag warmen in hun gîte municipale. Het onthaal is zo warm hartig dat ik beslis om er te blijven overnachten. Het weinig contact die we nog hebben is zo vreugdevol.
De vrouw toont mij de gîte, legt de verwarmingen aan en kijkt of er iets is als koffie of thee. Geeft me de sleutel, en verdwijnt terug achter haar bureau.

Ik lees wat reacties op mijn pagina, speel blokfluit en geniet van een heerlijke warme douche terwijl mijn was in de wasmachine aan het draaien is… tot ik plots in het donker sta in de douche… Hmm,. Op de tast zoek ik de rest van mijn kleren, niet veel, want de rest zit in de machine. Ik kijk even op straat, alle lichten branden nog. Ohoh… bij het zoeken naar de oorzaak, constateer ik dat de wasmachine de oorzaak is. Ik probeer even het omgekeerde, zet alle verwarmingen, koelkast uit. Tevergeefs.
Mijn was zit vast.
Ik bel een nummer. Een lieve vrouw zal bellen naar de burgemeester…
In een mum van tijd staat de burgemeester, de vrouw naar wie ik belde en een vakman in het huisje.
Terwijl ik op een krukje zit, zie ik een heen en weer geloop van de wasmachine naar de electriciteit kast. “En a un problème, votre linge est bloqué à l’intérieur.” “Oh, bhein ça, hihi, heureusement que je n’avez pas mi tous dedans. J’aurai étais bien ici.”
De spanning verdwijnt in de ruimte.
Finaal breekt men de deur open. Verdwijnt de burgemeester met mijn was, komt ze even terug met ‘un pâte de canard, deux œufs frais, un bout de pain et un dessert’. Later op de avond brengt ze mijn gewassen kledij terug en droog ik ze in de droogkast.
En zo werd mijn avond gevuld met fijne mensen, werd er gelachen mits de situatie.
Hoe fijn is dat stoppen waar het goed voelt, luisteren naar wat het leven je brengt en hierin keuzes maken.
Dankjewel wasmachine, hihi, je vulde onze avond met lachen, ook al wou je langer snoepen van mijn was.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Baudoin

Posted on by
Baudoin

Ik hoor Armelle en Elouan lopen van hun kamer naar de badkamer, trappen naar beneden… De expresso machine.
Ontbijt en zich klaarstomen om naar school te gaan. Alles gebeurt heel gestructureerd en ik voel dat ik een tandje bij mag zetten. Oehoe, dat ben ik niet meer gewoon. Rugzak vullen, halen.
Gisteren avond kreeg ik van Elouan, nadat ze mijn bed als springplank mochten gebruiken, een hartje voor het slapen gaan.
“Je te redonne le petit cœur merci à toi. Toute la nuit le cœur m’a accompagner. ” Verlegen kijkt Elouan me aan. Nog even pauzeren voor de foto met de twee jongens. Zo een lieve kinderen.

In Bar sur seine geven de Primula kleur aan de borders, tussen de vele troep die de mens achterliet, flessen wijn, blikken, papier, plastiek.
Ik wandel tot in het centrum en geniet van de prachtige architectuur die er te zien is. Het ene steegje in, het andere uit.
Ik haal me een afhaal koffie en zoek een plaatsje in de zon.

Ik vul mijn dagboek aan, tussen de vele korte schrijfsels en woorden die ik onderweg typ om niet te vergeten. Al wandelend komt vaak mijn creativiteit los en dan is een notebook of de opname functie op de telefoon wel handig.

Bij het verlaten van de stad wandel ik naast de Seine, links en rechts een bos. In de verte zijn de eerste heuvels zichtbaar van de Champagne.
De velden worden klaargemaakt voor de bloei en krijgen hun zoveelste snoeibeurt. Sommige vertonen een grote stam aan de voet van de rank.

Een man stapt uit zijn wagen. “Bonjour monsieur c’est vignes vous appartient ?” “Oui” “Elle a quelle age. En voyons les pieds j’ai bien l’impression que ce n’est plus des jeunes.” “Oh, Non, c’est vrai. Tous ce que vous voyez ici a 35 ans”. “waw, jolie travaille.”
“Et vous que faite vous”, vraagt de man. “Je suis en route pour Vézelay ou je vais passer les fêtes de Pâques, puis je reste encore 14 jours comme hospitalièr.” “Oh, c’est quoi ?” “c’est prendre soins et acceuillire les pèlerins en route ou aux départ pour Saint-Jacques ou Assise.”
Hij leunend tegen zijn wagen, ik op mijn wandelstokken spreken we elkander aan alsof we al gans ons leven bevriend zijn.
“Je m’appelle comme votre roi… Baudoin”, zegt de man. “Vous savez comment cela s’écrit chez nous dans notre langue.. B.. O.. U.. D..”, en ik doe zo verder. “Aha, et dans votre nom en néerlandais le ‘wijn’ veut dire vin”. Hij kijkt me ongelovig aan.. “Sisi, croyez moi.”

Ik stap verder en wanneer hij langs rijd met zijn wagen opent hij zijn deur en zegt, “mes comment tu fait avec les sandales par ce temps. Et c’est chaussette à cinq doigts.” “Bhein, comme avec les bottines. Je marche”

Wat een fijne babbel hadden we en wat is het fijn om plots bewust te worden dat ik via mijn beweging hier en daar zaadjes uitzaai.

Stel je voor dat we allen enkel nog hartgedragen bewegingen maken en we bij iedere stap die we hebben gezet er zich iets kleur-fleurrijk ontvouwt en er een bloemige zoete geur zich gaat verspreiden…men in een kleurrijke wereld terechtkomt, de straten zich vullen. De vlinders fladderen, er hier en daar een bankje staat waar twee mensen de tijd en ruimte nemen voor elkander.

Wat denk je! Doen!

Zo heb ik ook mijn doosje met zaadjes van de stokrozen uitgehaald om ze langs de weg uit te strooien.

Ik kom aan in Ricey-bas op aanraden van Samuel. En ik ben blij zijn raad te hebben opgevolgd. Wat een prachtig pittoresk dorpje. Ik ga binnen bij ‘la fleuriste’ . Een vrouw die reeds een stuk van de camino wandelde. “OH, quand je vous vois j’ai tellement envie. Mes toute cette histoire de Covid m’empêche de partir.” “N’hésitez surtous pas à prendre le chemin. Si vous sentez l’appel, allez y.” Ze helpt me iemand te vinden voor een overnachting en leent me de sleutel van de kerk.

Wanneer ik terug kom na een bezoekje in de kerk, koop ik me een boeketje tulpen.
Met de tulpen in de ene hand en de paraplu in de andere kom ik aan bij mevr. en Mr Payen. Die me met een warm hart ontvangen in le Ricey – bas.

Klik HIER voor een kortfilmpje