In de diepte hoor ik de rivier ‘la Jonte’ zich een weg banen doorheen het dal. Voor mij een schaduw die me dezelfde richting uitwijst… naar Meyrueis. Mijn handen hebben het koud in het vroege ochtendgloren. Op een heuvel, een stofwolk, de landbouwer en het hooi.

Boven de deuren is vaak een steen in trapezium vorm te zien… Erin, gebeitelde jaarnummers tussen 1600 en 1870…
Verschillende kruis vormen zijn aanwezig sedert le Puy-en-Velay.
Het kruis van de Ordre de Saint-Jean of ook genoemd Ordre des Hospitaliers. Heeft zijn oorsprong in de wijk Muristan in Jeruzalem gewijd aan Johannes de Doper (tussen de periode 1020 en 1070) In oorsprong een onafhankelijk orde die pelgrims verplegen. Het waren hoofdzakelijk monniken. Nadien veranderde de onafhankelijk orde naar een katholieke orde. In 113 van hospitaal broeders naar militaire broeders. En legden de geloften af van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid. Het kruis van de Ordre de Malte ontstond. één gelofte verdween op de achtergrond)
Het kruis van de Tempeliers.(1118) Erkend door de Katholieke kerk in 1129, de Orde van de Tempeliers. Het was een monnikenorde met zowel een monastieke als militaire functie. En voerden oorlog tegen moslims in het Heilig land. Beschermende de pelgrims onderweg. Ook de Tempeliers legden de gelofte af van armoede, ze hadden, kregen grote landerijen en schonken hun bezittingen aan de orde. En de orde was….
Naast het kruis is er ook het embleem van l’Occitane. Een embleem die me als kind altijd heeft aangetrokken.

Etherische geuren verspreiden zich doorheen de natuur van Den, Brem, Linde en af en toe ‘un brin de Lavande’. .. Hmmm, Ik kan me zo een warme dampkamer voor de ogen halen en genieten van het vocht op mijn huid….

… Back to reality…

Mijn rugzak wordt voelbaar lichter en lichter hoe dichter ik het Zuiden nader.
Een gedrevenheid … of is het een verlangen die me vooruit duwt. Een beeld van een wit gewaad, komt terug voor mijn ogen. Zijn het herinneringen, een verlangen, of misschien een fantasie… Misschien… het heeft geen belang. Het is mijn denken niet die mij het antwoord zal brengen, integendeel.
Wat het me brengt en schenkt… de gewaarwordingen… deze zijn duidelijk. Een openheid, een vrije gewaarwording op mijn bekken. Een stroming, een doorstroming. Een subtiele zachtheid. Als een bedding die gewiegd wordt.

Ik ben me heel goed bewust dat de weg die ik hier afleg niet zomaar is, net zoals de vorige en ze allen met elkander verbonden zijn.
Dat het niet alleen mij ten goede komt en zal komen.
Het terug vinden van mijn tante maakt hier onderdeel van en het verlangen elkander terug te zien is groot. En hoewel de tijd van afwezigheid lang was… haar stem horen is alsof het gisteren was. Hoe meer we elkander horen, hoe meer we beseffen dat we zoveel gemeenschappelijk hebben, ‘gedragen en ondergaan’

Een aangename geur in de kerk van Lanuéjols. Een kerk vol kitch beelden… Waaronder de Aertsengel Michaël en er tegenover Sint Anna. Bijzonder hoe Sint Anna vaak in mijn oogvizier komt, terwijl dit beeld me nooit is opgevallen of me vreemd was.
Een vrouw, moeder, grootmoeder. Wat als deze vrouw een zoon had ter wereld gebracht… Een onderdeel van deze pelgrimstocht. Grootmoeders, moeders en hun zonen.

De sprinkhanen springen in het rond. Eentje miste haar sprong en belandde tussen mijn teen en sandaal. Het geluid van de krekels. Een daas zoemt in tegenwijzerzin om me heen, wachtend tot het moment ik zou stil komen te staan… geen haar op mijn hoofd die er maar aandenkt.
Buxussen die in de schaduw van de zomereik gedijen, gedroogde helleborussen hangen met hun kopje naar beneden.

Soms is het zo stil in de natuur dat ik het gefladder van de vlinders kan horen wanneer ze me voorbij vliegen.
Halfgedroogde strontjes verklappen de aanwezigheid van schapen. Hier en daar een gepluimde kip… De vos, gieren…?

Het pad is bijzonder, af en toe wandel ik in een gang van buxussen die in arcades gevormd zijn. Soms voel ik me in andere tijden. Bizar.
Plots hoor ik een geluid. Het lijkt een schril geluid te zijn, als hoge stemmen van vrouwen en kinderen die schreeuwen. Niets te zien. Ik hoor het terug… Ik kijk rond, Niets. Er is hier ook geen enkel dorp of huis dichtbij en rotsen en eikenbossen.

Terwijl ik de gsm in de hand neem en begin te typen wat me overkomt, zie ik plots in een ooghoek, voor mijn voeten drie schedels liggen. Ik kijk verder overal liggen beenderen verspreid, netjes opgekuist. Mijn nieuwsgierigheid prikkelt me en wandel wat verder van het pad af.
Ik werd gezien… Zelf zie ik niets. Naar de zwaarte van de poten en de snelheid… ik heb terug het Hert gemist. Vaak laat hij zich horen, niet zien.

Met een stevige geankerde stap voel ik plots dat ik me een weg baan doorheen de haag. Het voelt eerder aan als een haag van levende wezens. Het voelt als een vastberadenheid, een niet laten onderdrukken en met opgeheven hoofd van zelfzekerheid en waarheid, Een stof… klederdracht , rood-groen fluweel.

Ik kijk over mijn schouder en bij het terug vooruit kijken en wandelen, voel ik dat met mijn beweging, ik achterlaat wat niet van mij is.
Ik verlaat het dorpje Espinassous met een bizar gevoel. In mijn rug hoor ik een haan kraaien…

Het laatste stuk voor vandaag, een afdaling richting het dorpje Trèves. In zigzag daal ik het stijl pad af.
‘Jeruzalem’.. . Hupla, nog eens. ‘Jeruzalem’. .. Ik herken deze manier van hoe plots iets naar me toe komt. Zo was het ook voor Assisi. ‘Ah neen, ah neen gaat doorheen. Niet nu, niet na Sainte Beaume, nu niet, niet nu ‘ Ik zou me zo graag settelen en mijn leven delen met iemand. Wanneer zal dit ophouden’, gaar door meheen. Een traan rolt langs mijn wang. Ik voel me zwak worden en verlies het stevig contact met mijn onderlichaam. Mijn bovenlichaam voel ik aan een kant trekken, naar de afgrond. Ik voel dat ik gecontreerd moet blijven en aandachtig bij de weg. Ik ken en herken deze energie.
Nikhil zijn naam komt in mij op. Waarom? Moet ik nu contact met hem nemen? Ik blijf verder stappen. Het is warm. De tranen in mijn ogen verhinderen me om de weg goed te zien.
‘Het is niet meer ver… nog een klein duwtje…’

Ik weet dat wat net gebeurde, er geen ontsnappen aan is… en dat dit vroeg of laat zal gebeuren en deze weg zal genomen worden.
De tranen vloeien wat zachter.

Vermoeid en uitgeput kom ik aan in een prachtig rustig dorpje Trèves in een vallei midden twee Causses. Een jonge kerel helpt me voor een overnachting. Het lukt hem niet. Ik ga op het ene terras in het dorp zitten… tot ik uitgerust ben. Wanneer ik klaar ben om naar de camping te gaan kijken. Zegt een vrouw tegen me ‘venez avec nous en a une chambre de libre en haut’ bij Danny en Jean-Michel. Belgen die in de vroegere presbytère wonen.

Salvinsac to Trèves