Nacht

Posted on 30 mei 2018 by Jasmine Marie José

Vercelli

Een dagje rust deed mijn lichaam goed.
Na een aangenaam verblijf in het hostel voor pelgrims met de zeer attentvolle hospitaliero Francisco en Dominico verlaat ik Vercelli via de plaatselijke markt op dinsdag.
Wat me opvalt in Italië is dat er weinig tot geen achtergrond muziek ergens hoorbaar is, noch in de bar, winkels, straten, auto’s, supermarkten… dit vind ik best aangenaam… Geen muziek die wordt opgedwongen. Dit brengt een rust in drukke steden.
Wat ik ook wel heel fijn vind in Italië is dat men geen onderscheid maakt tussen juffrouw en mevrouw. Gewoon ‘dames’

De weg gaat verder via de rijstvelden. In plaats van op gelijke hoogte te wandelen met de velden, wandel ik nu op een verhoogde berm. Dit best wel aangenamer en kan ik daardoor genieten van de reflecties op het water. De fris groene kleur staat prachtig met het blauw van de hemel.

Een boodschap van Tineke… Shiva (onze poes) is gestorven aan een hartkwaal… het raakt me… pijn… mijn tranen vloeien… Ik heb even wat tijd nodig om te bekomen. Tineke deelt beelden van Shiva en over hoe ze afscheid hebben genomen met een ritueel en de goede zorg van Janus, op deze manier ben ik wat verbonden.

Rond 16u kom ik aan in een dorp en beslis om mijn dag in Robbio te eindigen. Boodschappen en een glas gaan drinken met Tobias. Samen met Tobias deel ik de pelgrimsherberg.
Ik ga vroeg slapen en hoop eens een nacht aan een stuk te mogen slapen.

Robbio

In de nacht wordt ik verschillende keren wakker al sprekend met een duidelijke stem. Ik hoor me zeggen “zuidelijk hoofdportaal open je deuren… Noordelijk hoofdportaal open je deuren…” Zodra ik mezelf duidelijk en bewust hoor spreken probeer ik terug in te slapen. Zonder mij vragen te stellen.

Bij het ontwaken besef ik dat er me iets te doen staat, wat is me nog niet helemaal duidelijk. Ik vertrouw en zal hier gewoon in volgen zonder mij teveel vragen te stellen.

Ik wandel vandaag terug een korte dag tot aan Abbazia di Sant’Albino. De houding van een man was me opgevallen bij het binnenkomen van de stad waardoor ik een vermoeden had dat er een pelgrimsherberg was.
Terwijl ik nu schrijf liggen drie mannen in bed. Zit ik in het donker te schrijven.
Buiten komt de wind op… een pauw… donder op de achtergrond… een onweer op komst…

Abbazia di Sant’Albino – Mortara

Rustdag

Posted on 28 mei 2018 by Jasmine Marie José

Een rustdag in Vercelli. Morgen terug op stap verder richting Pavia. Eerst mijn lichaam wat rust schenken.

Saint-Bernardo kerk

Basiliek Sint-André

Kathedraal

Rijstvelden

Posted on 28 mei 2018 by Jasmine Marie José

Een vrouw vraagt me of ze een beeld van mij mag nemen. Ze probeert me uit te leggen waarom, “ponto foto garbidge” terwijl ze haar gsm toont.
Een man in een witte wagen roept van de overkant “bravo”.
Ik verlaat Santhia via het station en kom heel snel tussen de rijstvelden terecht. De regen van gisterenavond was niet voldoende om de temperatuur te doen dalen.

Het landschap waar ik nu doorwandel leikt goed op een West Vlaams landschap. Plat, velden, af en toe een paar bomen, een boerderij. Mais, tarwe, rijst wisselen elkander af en gaat snel over in enkel nog rijstvelden.
Ieder veld wordt eerst volledig onder water gezet zodat de rijst er goed kan op vertoeven. De rijst die straks gezaaid zal worden komen in zakken terecht en worden ondergedompeld in water. De wielen van de traktor zijn in metaal zodat deze gemakkelijk kan rijden in een vochtig veld.

De velden zijn een ideale plaats voor watervogels. Vogels in zwart en wit die ik nog nooit eerder heb gezien met een bijzondere snavel.

‘Pjoetpjoet’… een trein. Geen enkel boomgaard in zicht waar ik me even kan schuilen voor de zon. Mijn drinkwater is bijna op. Het is heel warm. Net zoals gisterenavond verdwijnt de zon… Zou het nu deze avond gaan onweren…
Een muskusrat vlucht weg wanneer hij me ziet en neemt snel een duik in het water. Hopelijk kan ik dit straks ook… maar dan wel een duik onder een koude douche.

Na twaalf kilometer tussen openvelden kom ik aan in Vercelli. De hoofdstad van de Piëmont.
Ik sleur me door de straten opzoek naar de pelgrimsherberg. Een vrouw helpt me op weg. Een heel vriendelijke man Frederico opent de deur, een warm onthaal volgt en een even warme avond waar we de maaltijd delen.

In de nacht wordt ik wakker door een voelbare trilling. Onweer. Het geluid is zo hard dat zelf met oordoppen ik de slaap niet kan vatten. Dan maar een ontspannen houding aannemen. Handen achter mijn hoofd en genieten van het spektakel. Het onweer wiegt me later in slaap.

Bella dormanti

Posted on 28 mei 2018 by Jasmine Marie José

Piverone

“C’est tous normal ça… depuis ma femme n’est plus la”, zegt Julio in gebroken Frans terwijl hij haastig terug naar zijn wagen stapt. Hij had iets vergeten. Acht uur dertig… een mistige laag hangt over het land. De krekels zijn al goed aktief. Een hevige wind. Zou er onweer in de lucht hangen! Julio brengt me terug waar mijn vorige dag eindigde.
Naar de bakker… buiten staat Julio te bellen in zijn wagen… ik koop een gebakje, erop staat een hart… Ik doe zijn autodeur open en geef hem het pakje… Sluit de deur. Ik ga terug naar de bakker om af te rekenen. Julio komt binnen en verteld met fierheid dat ik in zijn huis heb overnacht. Geven zonder iets terug te verwachten… Het spontane en daarbij kunnen zien hoeveel onverwachte vreugde je aan iemand kan schenken door gewoon te zijn… Zoveel vreugde ontvang je onverwachts terug. Een wederzijds verbondenheid.

Buona giornatta, buona sera, buona notte … Grazie… … Arrivederci….ciao… We kennen ze allemaal, de inhoud van deze woorden. Ze zijn zo eenvoudig te gebruiken… En zo waardevol.

Tussen de wijngaarden…langs een Romaanse kapel in ruïne. Een man staat zijn wijnranken te snoeien. Door de mist zijn de bergen spoorloos geworden. Ik voel iets in mijn rug… een hond loopt me achter, blaffend en aanvallend. Ik draai me net op tijd om en spreek hem aan. Hij blijft blaffen… “si, bellisimo, si si… Jaja je hebt gelijk…”. Ik verzet een stap vooruit. Hij heeft schrik en verdwijnt van de weg om verder te blaffen in een lager veld.

Op een balkon staat een bejaarde vrouw. Twee druppels water mijn grootmoeder. Krullend haar, fijn getekende lippen. Groot met een wat voorover gebogen houding. Ronde oorbellen. Haar gebaren en hoe ze naar haar bloemen kijkt… Het zou haar kunnen zijn… Ik kan haar zo voor me halen… Haar horen… Wat hield ik van haar en nog altijd, ook al is ze er niet meer. De lange gesprekken samen, haar delen, mij in vertrouwen nemen, mij beschermen… Haar wijsheid en interesses. In gedachten even bij haar.

Een man op fiets… een snelle afdaling. In zijn ene hand een plastiekzak. Met zijn andere hand houdt hij zijn stuur vast. “Bravo… Bravo… Ciao”, roept hij me toe met een grote glimlach.
Twee mensen wandelen in tegenrichting. Alberto en Susana. We zeggen elkander een goede dag en stappen naar elkander toe. Een fijne en intense energie is voelbaar. We wisselen kort de weg uit en ervaringen over pelgrimeren. Ze hebben een vereniging opgericht die Rome en Compostella zouden verbinden. Alberto vraagt mijn blognaam.

In de namiddag zijn de eerste rijstvelden zichtbaar tussen wat maïs velden en hooivelden. Boeren zijn zijn aan het werken. Ik hou een halt en sta te kijken naar hun werk. Een boer komt langs met de traktor. Hij steekt zijn hand op en zwaait vanuit de pols gevolgd door een glimlach. Een warm gebaar. Ik zwaai en lach terug. Een zachtgebaar die me raakt… Geraakt door de zachtheid van een man. Een gebaar die mijn eigen Ying raakt. Het doet me stilstaan bij de woorden van een vriend die laatstleden tijdens een wederzijds opengesprek met me deelde wat in mij aanwezig is en waar de man zich in aangetrokken zou kunnen voelen… Ik zal het mijn yang noemen… De man geraakt door de yang aanwezig in de vrouw en de vrouw geraakt door de Ying in de man… Ik laat het berusten… Italië zal me hier verder duidelijkheid in brengen.

Zou ik nu zelf zo een ‘Bella dormanti’ kunnen zijn! Ik sta even stil omwille van de jeuk aan mijn kuit. Ik hoor een kikker plonzen en verdwijnen. Haha… een vluchtende prins…

Hoe verschillend gebaren kunnen zijn, zelfs hierin is een taal. Een hand omhoog steken, zwaaien vanuit de pols, vanuit de schouder, vanuit de elleboog…

’s Avonds geniet ik van een concert in Santhia.

Santhià

Bella dormanti

Posted on 27 mei 2018 by Jasmine Marie José

Lago Pistino

Een overnachting bij Matheo en Anna Maria was meer dan deugddoend. Ik open het deurvenster van mijn kamer. Een salamander vlucht weg. De krekels. De zon, de geur, de luiken.. het doet me denken aan mijn grootouders toen ze in Zuid Frankrijk woonden. Een ontbijt samen met Fabien en Hélène genietend van het samenzijn en de heerlijke verse natuurproducten uit de tuin of van plaatselijke boeren. Een yoghurt is hier smaakvoller dan bij ons. Niet raar als je ziet in welke prachtige natuurlijke weiden ze mogen vertoeven.
Nog even op de foto voor op de FB pagina en een foto voor de verzameling rugzakken van Anna-Maria voor een nieuwe dagtocht.

Af en toe zijn bergen nog zichtbaar en kan ik ze bewonderen, afhankelijk in welke richting mijn weg gaat. Ik heb genoten van de bergen. De uitzichten waren prachtig. Nieuwe en andere landschappen staan me op te wachten.

Ivrea

Via een Populieren bos – die het goed doet op vochtige gronden – verlaat ik Borgofranco. De frisheid die het bos met zich meebrengt is deugddoend. Het verschil in temperatuur is duidelijk voelbaar en hoger bij het afdalen in de vallei. De uitlopers van de bergen zijn vochtig. Verschillende meren zijn aanwezig in de streek. Aan het meer of Lago in het Italiaans ‘Pistino’ neem ik de langere weg rond het meer en ik betreur het me niet. De vergezichten en openhemel schenken me een prachtig zicht.
De koekoek, kikkers, konijnen, Vlaamse haaien kruisen mijn weg.
En dan… Ja… Wie zegt vochtigheid zegt… MUGGEN. Aanvalleeeennnn, en ze missen me niet, zelfs door mijn kleren. Was turtle Ninja Michelangelo hier nu maar.

In Ivrea doe ik een poging om een koffie te bestellen. Blijkbaar veranderd de naam in deze regio. Ik probeer er wijs uit te raken van café Lungo (mini straf), naar café Americano (mini met kannetje water, bah), naar een café Lungo tassa grosso (een doorlopende café lungo maar dan langer doorgelopen, in een doorsnee tas, een Doppio (dubbele koffie) daar staat mijn haar van recht.

Mijn lichaam voelt vrij. Een aangename stroming is voelbaar. Mijn lichaam voelt sensueel en eigenlijk voel ik een behoefte om een kleedje te dragen, blootsvoets, rugzak af en te zwieren met mijn lijf.
In de namiddag stap ik een kerkhof binnen… wat verschillend in vergelijking bij ons. Een kerkhof is een ideale plaats voor water, wc, gras en rust.
Op mijn kuiten is de avondzon nog voelbaar, vooraan staat de maan al hoog.

Bollengo

La Bella dormanti

In Piverone stap ik de apotheek binnen. Ik word geholpen voor een overnachting. Uiteindelijk beland ik bij Julio. Een aangename man. Met fierheid toont hij me ’s avonds een boek over een pelgrimstocht in Jeruzalem. Aan de muur in zijn woonkamer hangt een kaart van Spanje waarop zijn Compostella weg is aangeduid, de Frances.

Met het prachtige goed klinkende woord’ la Bella dormanti’ val ik in slaap. (Een heuvel waar de schone slaapster zichtbaar is).

Fabien en Hélène

Posted on 26 mei 2018 by Jasmine Marie José

Verres

De pelgrimsherberg wat opruimen en poetsen. Twee niet droge gewassen onderbroeken hang ik op aan mijn rugzak. Klaar voor een nieuwe dag. Samen met Ekaterina en haar vier jarige dochter verlaten we de herberg. De straten in Verres kleuren roze omwille van de Giro.
Ik dacht dat het roze voor een of andere communiefeest was. Hmm, mij even bijbenen met wat gebeurt in de wereld…

In een paar dagen tijd heb ik werkelijk drie seizoenen gehad. Van een kersenboom in bloei, tot groene vruchten en dan tot rijpe vruchten.
Binnenkort is het de beurt aan de vijgen, de bomen zijn rijkelijk gevuld.
Een haan… zijn gekraai weergalmt in het dal.
Een geit in de stal kijkt me aan van achter het glas. Doet me denken aan die kleine vensters, huisjes van in de Efteling… die telkens het kleinekind in mij laat terug laat ontwaken.
In een weide… afgemaaid gras… twee tonnen die dienst doen als zitbank… man en vrouw… Uitrusten.

Arnad

Chiesa do San martino

Het dorpje Arnad binnenstappen kan je niet naast de reuze wijnpers kijken. Ze toont aan hoe rijkelijk en belangrijk de economie hier is geweest.
Mijn telefoon rinkelt… Fabien… we spreken af een paar honderden meter verder aan la Chiesa do San martino. Helaas niet open, wel de moeite waard te zien aan de buitenkant.
Vanaf de kerk stappen we verder samen. Het samen stappen voelt goed… We delen moeilijke momenten, vreugde, kennis, wijsheid, steun…

Lekkernij, spek

Ponte di Echallod

Romaanse weg, Donna

Salamanders en hagedissen vluchten weg bij het horen van de stappen. Droge eiken bosjes.
Ik verlaat vandaag de Aosta vallei voor de Piëmonte, de uitlopers van de Alpen.
Een Romaanse weg bij het binnenkomen van Donna’s. De sporen van de voertuigen van vroeger zijn nog goed zichtbaar.
Na een lange eentonige weg tussen de auto’s… De Romaanse brug van Saint Martin.
Bijzonder om in deze regio te zien hoe de wijngaarden worden gebouwd. Alles gebeurt in de hoogte en worden bevestigd aan stenen pilaren. Een voordeel van samen wandelen is dat de ene de ander kan meetrekken… Is net als in het wielrennen en de voortrekker…
We wandelen een goed 26 km… De laatste zes wegen zwaar… Wel de moeite.
“c’est pas grave que on part on éclaireur ?”, vraagt Fabien en Hélène. “Non non, allez y… Éclairer mon chemin !”

Het is belangrijk dat iedereen zijn tempo kan volgen niet enkel op de weg… Ook in het dagelijks leven.

Citroenplant

Pont Saint Martin

Jasminoides

Taratata nougabollen

Posted on 25 mei 2018 by Jasmine Marie José

Châtillon

Na bijna duizend kilometer zie ik voor de eerste keer een eekhoorn. Zo voel ik me in Italië, speels als de eekhoorn.
De geur, de gebouwen in de dorpen doen me wat denken aan deze van in Marokko in het hoge Atlas gebergte. Kippen, konijnen, koeien, geiten… ook zij krijgen hier hun plaats.
Net op het moment dat ik deze gedachte heb, zit op een hoek van de weide een jonge vrouw te telefoneren… in het Arabisch. “Salamaleikoum”,zeg ik wanneer ik voorbij wandel.

Grijze wolken komen zichtbaar. De wind komt op. Wagens komen de berg afgereden met lichten aan. Zou het…!Een paar regen druppels komen amper mijn huid verfrissen.
Een ontspannen lichaam. Ik voel me letterlijk en figuurlijk wegsmelten… weg ballast… Mijn ceintuur mag wat meer aangespannen worden. Mijn broek is te wijd geworden en draait rond mijn benen. Een eerste te grote t-shirt werd al achtergelaten.

Een man komt uit zijn huis gewandeld terwijl ik staat te praten met een poes.
Grijze dikke halflange haren, een wat rond gezicht. Een bril op een ronde neus. Een bleek hemd die half in zijn broek zit… Hij doet me denken aan Gepetto van Pinokkio.

Terwijl mijn gedachten verheugd waren en het idee hadden om af te dalen, wat logisch zou zijn wanneer je de bergen verlaat… Awel… Taratata… Nougabollen…hallococo… Minvoetn… Mamamia. .. Hup… Naar boven….
Ik heb het idee dat ik genoeg stenen gezien heb voor de rest van mijn leven..
Waarschijnlijk ben ik ooit in een vorig leven een berggeit geweest,… Ik zou het nog kunnen geloven…
Lève de Aosta vallei.

Een laatste afdaling voor vandaag richting verres is behoorlijk pittig. Mijn knieën hebben het wat te verduren. Een wat zekerder stap lost de wat de wrijvingen van de knieschijf… Aangekomen beneden… Yes, gelukt.
Hmm… En nog een klim naar de kerk. Aankloppen… “Buonasera fratello. Avete un altro letto libero per un pellegrino”,de sleutel… een huis… een keuken… Een nestje langs de weg.

Voor Ann

Verres

Châtillon

Posted on 25 mei 2018 by Jasmine Marie José

Hoog op een heuvel. Links rechts, voor mij bergen met zijn sneeuwtoppen. Achter mij een kerk. Ik neem tijd en ruimte om geluiden van wat ondermij aan het gebeuren is in me te opnemen. Kinderen op de speelplaats. Oudere traditionele huizen, recente beton gebouwen, kleine industrie gebouwen. Een supermarkt. En daar tussenin een boer wandelend door de stad met zijn koeien op weg naar of komend van zijn weide. Vroeger moesten ze waarschijnlijk gewoon de stal uitgelaten worden. Veertig bergtoppen, zijn hier zichtbaar de hoogste telt 3600 meter.
Ik sluit mijn ogen. De wind blaast in mijn haren. De zon straalt door een wolkenlaag. Vogelgezang mengt zich door elkaar. De geur van de acacia, de vlier.

Kamperfoelie , eglantier en chèvrefeuille geuren de boswegen. De klaprozen zijn talrijk aanwezig, zelfs tussen de druivenranken. Er wordt hier heel weinig tot niet gesproeid tegen het onkruid. Wat fijn om in een pure, natuurlijke omgeving te wandelen.
Wat voel ik me hier goed in Italië. De vele kleine dorpen zijn aangenaam.
De openheid van het landschap. De bergen en bergtoppen met sneeuw zijn voortdurend te zien.
Rond vier uur beslis ik nog om nog 10 km te stappen. Voor Châtillon twee mannen, een wagen, een hond en koeien op de weg.
De man maakt teken dat ik kan gaan. Ter hoogte vanwaar hij staat vraagt hij me een tal van vragen. “Vous allez ou, avec qui, comment… Moi j’habite aux château. J’ai un B&B”, verteld hij in een gebroken Frans terwijl hij naar de torens wijst.
Aangekomen in Châtillon… zie ik staan… Musée de Art… Het kasteel, de tweede is een ruïne… Jaja, ik had zo een vermoeden dat het niet pluis zat.
’s Avonds kom ik aan in het convent van de kapucijnen, twee pelgrims zijn aanwezig, een moeder met haar dochter. Een meisje van ongeveer 5 jaar. Samen doen ze de Via Francigena.

Italie

Posted on 23 mei 2018 by Jasmine Marie José

St. Oyen

Een tunnel… wat een contrast tussen Zwitserland en Italië. Ik hoor kinderen spelen, ‘leven’ is hoorbaar, gewoon natuurlijke geluiden.
De dorpen zijn uitnodigend. Zo dichtbij en zo verschillend. Elk met hun eigen cultuur, traditie, geloof. Goed dat dit er mag zijn anders zou ik de wereld maar saai vinden.
Ik had het gevoel in Zwitserland dat men zich angstig probeerde vast te houden aan… , dat er weinig ruimte was om vrij te zijn… vooral buitenshuis. Het was niet enkel mijn gevoel ook de nieuwe generatie kon dit beamen.
Ik had het gevoel niet vrij te kunnen zijn… een zekere gladgestrekenheid (ik weet niet hoe ik me anders kan uitdrukken) was voelbaar, alles leek zo op elkaar, één richting… Een land met weinig verscheidenheid op straat. Geen land waar ik me thuis zou kunnen voelen of aarden. Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die zich hier wel in kunnen goed voelen en rust vinden.
Wat ik Zwitserland dankbaar ben is dat ze door haar eigenheid me heeft doen inzien dat een gestructureerd leven niet voor mij is. Wat ik eerder van mezelf dacht dit wel nodig te hebben om te kunnen functioneren in de maatschappij. Samen met de klaprozen brachten ze me een nieuw inzicht.

Wat ben ik blij dat ik de col niet tevoet heb gedaan en mijn gevoel heb gevolgd. In de tunnel was de mist zo dik dat de bus moest stoppen. Aankomen in Italië was kouder en het regende. Van le ‘Vallei’ naar de Aosta vallei.

Het is genieten om dagelijks tussen de bloemenweiden te wandelen… de wereldtuin.
De verscheidenheid aan flora trekt zo mijn aandacht dat ik soms vergeet de weg verder te nemen, dan geraak ik zo opgeslorpt door de microwereld. Ik herinner me dat flora mijn eerste onderwerp was toen ik begon te fotograferen. Maar wat een verschil vandaag en toen. Kunnen tevreden zijn met een niet perfect beeld en daar helpt de wind me wel bij….weg van de perfectie lève mijn eigen vrijheid…
Zalig.

Het is even zoeken in Italië wat taal, accomodatie en regels betreft. Vaststellen hoe verschillend het kan zijn tussen overal openbare toiletten naar geen, tussen wagens die overal stoppen aan het zebrapad naar het negeren van zebrapad. Tussen stilte naar openlijk je mening delen…

Ik klop aan de deur van een kleuterschool. “Servezi Porvavori”, vraag ik aan de leerkracht. Ik zag even wat onwennigheid en twijfel bij haar. Uiteindelijk mocht ik gebruik maken van het toilet. De kinderen hadden elk een geruit schortje aan gekleurd in roze, lichtblauw of groen. Het deed me denken aan het kleine jongetje met zijn korte broek in ‘la vita è bella’.

De geur van mijn kleren…doen me stilstaan dat ik mag opzoek gaan naar een wasserij.

Een bar. “Vous parler français ?”, vraagt de dame van het café met haar glinsterende ogen. “Si, mais je veut bien apprendre la langue Italienne….euhhh… Mi imparare la lingua Italiana”. Een deur opent… We hebben plezier.
De uitspraak via francigeNA verandert naar via franCIgena.
Op straat, borden met overlijdensberichten zo groot als een affiche.

Kilometers daal ik af in de Aosta vallei richting Aosta. Over, op, naast een irrigatie kanaal. Een kapel ‘je te salue’ om de regio te beschermen, wandelaars en pelgrims. De kerkmuren zijn aan de buitenkant prachtig versierd met religieuze schilderkunst.

In Aosta aangekomen…een plein… Iemand loopt me achterna… Hélène… en Fabien die ik eerder ontmoette in Frankrijk. Een blij terugzien. Ik maakte me om hen wat zorgen, ze waren wel de Col over gegaan. Fabien had me een bericht gestuurd twee dagen geleden toen ze boven aangekomen waren en dat het te doen was. Dit bracht me toen in twijfel. Het eerste wat hij me meld, “tu peut être contente de ne pas l’avoir fait, il y a u des moment que j’ai vraiment u peur”, verteld hij me.
“Oui, je suis contente de ne pas l’avoir fais. Il y a trop de gents expérimenter qui m’ont prévenue”, meld ik. Ik vond het ook belangrijk om stil te staan bij mijn eigen keuzes om al of niet te gaan, ook bij de gevolgen die het kan hebben voor anderen.

Pas ’s avonds laat vind ik een overnachting. Religieuze gezangen hadden mijn aandacht getrokken.