Verres
De pelgrimsherberg wat opruimen en poetsen. Twee niet droge gewassen onderbroeken hang ik op aan mijn rugzak. Klaar voor een nieuwe dag. Samen met Ekaterina en haar vier jarige dochter verlaten we de herberg. De straten in Verres kleuren roze omwille van de Giro.
Ik dacht dat het roze voor een of andere communiefeest was. Hmm, mij even bijbenen met wat gebeurt in de wereld…
In een paar dagen tijd heb ik werkelijk drie seizoenen gehad. Van een kersenboom in bloei, tot groene vruchten en dan tot rijpe vruchten.
Binnenkort is het de beurt aan de vijgen, de bomen zijn rijkelijk gevuld.
Een haan… zijn gekraai weergalmt in het dal.
Een geit in de stal kijkt me aan van achter het glas. Doet me denken aan die kleine vensters, huisjes van in de Efteling… die telkens het kleinekind in mij laat terug laat ontwaken.
In een weide… afgemaaid gras… twee tonnen die dienst doen als zitbank… man en vrouw… Uitrusten.
Arnad
Chiesa do San martino
Het dorpje Arnad binnenstappen kan je niet naast de reuze wijnpers kijken. Ze toont aan hoe rijkelijk en belangrijk de economie hier is geweest.
Mijn telefoon rinkelt… Fabien… we spreken af een paar honderden meter verder aan la Chiesa do San martino. Helaas niet open, wel de moeite waard te zien aan de buitenkant.
Vanaf de kerk stappen we verder samen. Het samen stappen voelt goed… We delen moeilijke momenten, vreugde, kennis, wijsheid, steun…
Lekkernij, spek
Ponte di Echallod
Romaanse weg, Donna
Salamanders en hagedissen vluchten weg bij het horen van de stappen. Droge eiken bosjes.
Ik verlaat vandaag de Aosta vallei voor de Piëmonte, de uitlopers van de Alpen.
Een Romaanse weg bij het binnenkomen van Donna’s. De sporen van de voertuigen van vroeger zijn nog goed zichtbaar.
Na een lange eentonige weg tussen de auto’s… De Romaanse brug van Saint Martin.
Bijzonder om in deze regio te zien hoe de wijngaarden worden gebouwd. Alles gebeurt in de hoogte en worden bevestigd aan stenen pilaren. Een voordeel van samen wandelen is dat de ene de ander kan meetrekken… Is net als in het wielrennen en de voortrekker…
We wandelen een goed 26 km… De laatste zes wegen zwaar… Wel de moeite.
“c’est pas grave que on part on éclaireur ?”, vraagt Fabien en Hélène. “Non non, allez y… Éclairer mon chemin !”
Het is belangrijk dat iedereen zijn tempo kan volgen niet enkel op de weg… Ook in het dagelijks leven.
Citroenplant
Pont Saint Martin
Jasminoides
De weg naar... 
Beste Mevr. Debels, via Magda Bekaert(schoonzus) maakte ik jaren geleden reeds kennis met je fotografisch talent. Op mijn bezoekjes in Wevelgem zag ik af en toe prachtige plaatjes van jou(ik bedoel geen selfies 😊) Sinds Pinksteren volg ik nu dankzij Magda jouw blog. Tof dat ik momenteel vanuit mijn luie tuinzetel in Hasselt jouw fotografische blik en taalvaardige kijk op de, toch wel zware, voettocht langs de Camino mee kan volgen !! Vriendelijke groeten van Arlette Houben.
Dag Arlette, dankjewel voor je reactie op mijn post en je mag me gerust Jasmine noemen, ook al hebben we elkander maar één gekruist ergens in Wevelgem. Jaja, selfies is niet echt iets voor mij 😉. Dank je voor je compliment enne taalvaardig… Oeps ik voel me wat rood worden…fijn dat je mee geniet… Nog veel lees en kijk genot, groeten Jasmine
Ik krijg kippevel van je mooie foto’s.” La bella Italia”. Met zijn mooie natuur, zijn prachtige dorpjes, zijn lieve mensen…..
Elke dag een mooi verhaal, bedankt om dit alles te delen.
Ben ik juist dat Italië jou een beetje vleugels geeft?.
Dikke knuffel,
Lieve H.
Lieve
Hey Lieve, ik dacht net aan jou… Je bent helemaal juist met wat je schrijft… Dikke knuf, liefs Jasmine
De foto van de cactussen komt als geen ander bij mij binnen. ‘May the force be with you’ 🦋