“C’est tous normal ça… depuis ma femme n’est plus la”, zegt Julio in gebroken Frans terwijl hij haastig terug naar zijn wagen stapt. Hij had iets vergeten. Acht uur dertig… een mistige laag hangt over het land. De krekels zijn al goed aktief. Een hevige wind. Zou er onweer in de lucht hangen! Julio brengt me terug waar mijn vorige dag eindigde.
Naar de bakker… buiten staat Julio te bellen in zijn wagen… ik koop een gebakje, erop staat een hart… Ik doe zijn autodeur open en geef hem het pakje… Sluit de deur. Ik ga terug naar de bakker om af te rekenen. Julio komt binnen en verteld met fierheid dat ik in zijn huis heb overnacht. Geven zonder iets terug te verwachten… Het spontane en daarbij kunnen zien hoeveel onverwachte vreugde je aan iemand kan schenken door gewoon te zijn… Zoveel vreugde ontvang je onverwachts terug. Een wederzijds verbondenheid.

Buona giornatta, buona sera, buona notte … Grazie… … Arrivederci….ciao… We kennen ze allemaal, de inhoud van deze woorden. Ze zijn zo eenvoudig te gebruiken… En zo waardevol.

Tussen de wijngaarden…langs een Romaanse kapel in ruïne. Een man staat zijn wijnranken te snoeien. Door de mist zijn de bergen spoorloos geworden. Ik voel iets in mijn rug… een hond loopt me achter, blaffend en aanvallend. Ik draai me net op tijd om en spreek hem aan. Hij blijft blaffen… “si, bellisimo, si si… Jaja je hebt gelijk…”. Ik verzet een stap vooruit. Hij heeft schrik en verdwijnt van de weg om verder te blaffen in een lager veld.

Op een balkon staat een bejaarde vrouw. Twee druppels water mijn grootmoeder. Krullend haar, fijn getekende lippen. Groot met een wat voorover gebogen houding. Ronde oorbellen. Haar gebaren en hoe ze naar haar bloemen kijkt… Het zou haar kunnen zijn… Ik kan haar zo voor me halen… Haar horen… Wat hield ik van haar en nog altijd, ook al is ze er niet meer. De lange gesprekken samen, haar delen, mij in vertrouwen nemen, mij beschermen… Haar wijsheid en interesses. In gedachten even bij haar.

Een man op fiets… een snelle afdaling. In zijn ene hand een plastiekzak. Met zijn andere hand houdt hij zijn stuur vast. “Bravo… Bravo… Ciao”, roept hij me toe met een grote glimlach.
Twee mensen wandelen in tegenrichting. Alberto en Susana. We zeggen elkander een goede dag en stappen naar elkander toe. Een fijne en intense energie is voelbaar. We wisselen kort de weg uit en ervaringen over pelgrimeren. Ze hebben een vereniging opgericht die Rome en Compostella zouden verbinden. Alberto vraagt mijn blognaam.

In de namiddag zijn de eerste rijstvelden zichtbaar tussen wat maïs velden en hooivelden. Boeren zijn zijn aan het werken. Ik hou een halt en sta te kijken naar hun werk. Een boer komt langs met de traktor. Hij steekt zijn hand op en zwaait vanuit de pols gevolgd door een glimlach. Een warm gebaar. Ik zwaai en lach terug. Een zachtgebaar die me raakt… Geraakt door de zachtheid van een man. Een gebaar die mijn eigen Ying raakt. Het doet me stilstaan bij de woorden van een vriend die laatstleden tijdens een wederzijds opengesprek met me deelde wat in mij aanwezig is en waar de man zich in aangetrokken zou kunnen voelen… Ik zal het mijn yang noemen… De man geraakt door de yang aanwezig in de vrouw en de vrouw geraakt door de Ying in de man… Ik laat het berusten… Italië zal me hier verder duidelijkheid in brengen.

Zou ik nu zelf zo een ‘Bella dormanti’ kunnen zijn! Ik sta even stil omwille van de jeuk aan mijn kuit. Ik hoor een kikker plonzen en verdwijnen. Haha… een vluchtende prins…

Hoe verschillend gebaren kunnen zijn, zelfs hierin is een taal. Een hand omhoog steken, zwaaien vanuit de pols, vanuit de schouder, vanuit de elleboog…

’s Avonds geniet ik van een concert in Santhia.