Hoog op een heuvel. Links rechts, voor mij bergen met zijn sneeuwtoppen. Achter mij een kerk. Ik neem tijd en ruimte om geluiden van wat ondermij aan het gebeuren is in me te opnemen. Kinderen op de speelplaats. Oudere traditionele huizen, recente beton gebouwen, kleine industrie gebouwen. Een supermarkt. En daar tussenin een boer wandelend door de stad met zijn koeien op weg naar of komend van zijn weide. Vroeger moesten ze waarschijnlijk gewoon de stal uitgelaten worden. Veertig bergtoppen, zijn hier zichtbaar de hoogste telt 3600 meter.
Ik sluit mijn ogen. De wind blaast in mijn haren. De zon straalt door een wolkenlaag. Vogelgezang mengt zich door elkaar. De geur van de acacia, de vlier.

Kamperfoelie , eglantier en chèvrefeuille geuren de boswegen. De klaprozen zijn talrijk aanwezig, zelfs tussen de druivenranken. Er wordt hier heel weinig tot niet gesproeid tegen het onkruid. Wat fijn om in een pure, natuurlijke omgeving te wandelen.
Wat voel ik me hier goed in Italië. De vele kleine dorpen zijn aangenaam.
De openheid van het landschap. De bergen en bergtoppen met sneeuw zijn voortdurend te zien.
Rond vier uur beslis ik nog om nog 10 km te stappen. Voor Châtillon twee mannen, een wagen, een hond en koeien op de weg.
De man maakt teken dat ik kan gaan. Ter hoogte vanwaar hij staat vraagt hij me een tal van vragen. “Vous allez ou, avec qui, comment… Moi j’habite aux château. J’ai un B&B”, verteld hij in een gebroken Frans terwijl hij naar de torens wijst.
Aangekomen in Châtillon… zie ik staan… Musée de Art… Het kasteel, de tweede is een ruïne… Jaja, ik had zo een vermoeden dat het niet pluis zat.
’s Avonds kom ik aan in het convent van de kapucijnen, twee pelgrims zijn aanwezig, een moeder met haar dochter. Een meisje van ongeveer 5 jaar. Samen doen ze de Via Francigena.