Een tunnel… wat een contrast tussen Zwitserland en Italië. Ik hoor kinderen spelen, ‘leven’ is hoorbaar, gewoon natuurlijke geluiden.
De dorpen zijn uitnodigend. Zo dichtbij en zo verschillend. Elk met hun eigen cultuur, traditie, geloof. Goed dat dit er mag zijn anders zou ik de wereld maar saai vinden.
Ik had het gevoel in Zwitserland dat men zich angstig probeerde vast te houden aan… , dat er weinig ruimte was om vrij te zijn… vooral buitenshuis. Het was niet enkel mijn gevoel ook de nieuwe generatie kon dit beamen.
Ik had het gevoel niet vrij te kunnen zijn… een zekere gladgestrekenheid (ik weet niet hoe ik me anders kan uitdrukken) was voelbaar, alles leek zo op elkaar, één richting… Een land met weinig verscheidenheid op straat. Geen land waar ik me thuis zou kunnen voelen of aarden. Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die zich hier wel in kunnen goed voelen en rust vinden.
Wat ik Zwitserland dankbaar ben is dat ze door haar eigenheid me heeft doen inzien dat een gestructureerd leven niet voor mij is. Wat ik eerder van mezelf dacht dit wel nodig te hebben om te kunnen functioneren in de maatschappij. Samen met de klaprozen brachten ze me een nieuw inzicht.

Wat ben ik blij dat ik de col niet tevoet heb gedaan en mijn gevoel heb gevolgd. In de tunnel was de mist zo dik dat de bus moest stoppen. Aankomen in Italië was kouder en het regende. Van le ‘Vallei’ naar de Aosta vallei.

Het is genieten om dagelijks tussen de bloemenweiden te wandelen… de wereldtuin.
De verscheidenheid aan flora trekt zo mijn aandacht dat ik soms vergeet de weg verder te nemen, dan geraak ik zo opgeslorpt door de microwereld. Ik herinner me dat flora mijn eerste onderwerp was toen ik begon te fotograferen. Maar wat een verschil vandaag en toen. Kunnen tevreden zijn met een niet perfect beeld en daar helpt de wind me wel bij….weg van de perfectie lève mijn eigen vrijheid…
Zalig.

Het is even zoeken in Italië wat taal, accomodatie en regels betreft. Vaststellen hoe verschillend het kan zijn tussen overal openbare toiletten naar geen, tussen wagens die overal stoppen aan het zebrapad naar het negeren van zebrapad. Tussen stilte naar openlijk je mening delen…

Ik klop aan de deur van een kleuterschool. “Servezi Porvavori”, vraag ik aan de leerkracht. Ik zag even wat onwennigheid en twijfel bij haar. Uiteindelijk mocht ik gebruik maken van het toilet. De kinderen hadden elk een geruit schortje aan gekleurd in roze, lichtblauw of groen. Het deed me denken aan het kleine jongetje met zijn korte broek in ‘la vita è bella’.

De geur van mijn kleren…doen me stilstaan dat ik mag opzoek gaan naar een wasserij.

Een bar. “Vous parler français ?”, vraagt de dame van het café met haar glinsterende ogen. “Si, mais je veut bien apprendre la langue Italienne….euhhh… Mi imparare la lingua Italiana”. Een deur opent… We hebben plezier.
De uitspraak via francigeNA verandert naar via franCIgena.
Op straat, borden met overlijdensberichten zo groot als een affiche.

Kilometers daal ik af in de Aosta vallei richting Aosta. Over, op, naast een irrigatie kanaal. Een kapel ‘je te salue’ om de regio te beschermen, wandelaars en pelgrims. De kerkmuren zijn aan de buitenkant prachtig versierd met religieuze schilderkunst.

In Aosta aangekomen…een plein… Iemand loopt me achterna… Hélène… en Fabien die ik eerder ontmoette in Frankrijk. Een blij terugzien. Ik maakte me om hen wat zorgen, ze waren wel de Col over gegaan. Fabien had me een bericht gestuurd twee dagen geleden toen ze boven aangekomen waren en dat het te doen was. Dit bracht me toen in twijfel. Het eerste wat hij me meld, “tu peut être contente de ne pas l’avoir fait, il y a u des moment que j’ai vraiment u peur”, verteld hij me.
“Oui, je suis contente de ne pas l’avoir fais. Il y a trop de gents expérimenter qui m’ont prévenue”, meld ik. Ik vond het ook belangrijk om stil te staan bij mijn eigen keuzes om al of niet te gaan, ook bij de gevolgen die het kan hebben voor anderen.

Pas ’s avonds laat vind ik een overnachting. Religieuze gezangen hadden mijn aandacht getrokken.