Een vrouw vraagt me of ze een beeld van mij mag nemen. Ze probeert me uit te leggen waarom, “ponto foto garbidge” terwijl ze haar gsm toont.
Een man in een witte wagen roept van de overkant “bravo”.
Ik verlaat Santhia via het station en kom heel snel tussen de rijstvelden terecht. De regen van gisterenavond was niet voldoende om de temperatuur te doen dalen.

Het landschap waar ik nu doorwandel leikt goed op een West Vlaams landschap. Plat, velden, af en toe een paar bomen, een boerderij. Mais, tarwe, rijst wisselen elkander af en gaat snel over in enkel nog rijstvelden.
Ieder veld wordt eerst volledig onder water gezet zodat de rijst er goed kan op vertoeven. De rijst die straks gezaaid zal worden komen in zakken terecht en worden ondergedompeld in water. De wielen van de traktor zijn in metaal zodat deze gemakkelijk kan rijden in een vochtig veld.

De velden zijn een ideale plaats voor watervogels. Vogels in zwart en wit die ik nog nooit eerder heb gezien met een bijzondere snavel.

‘Pjoetpjoet’… een trein. Geen enkel boomgaard in zicht waar ik me even kan schuilen voor de zon. Mijn drinkwater is bijna op. Het is heel warm. Net zoals gisterenavond verdwijnt de zon… Zou het nu deze avond gaan onweren…
Een muskusrat vlucht weg wanneer hij me ziet en neemt snel een duik in het water. Hopelijk kan ik dit straks ook… maar dan wel een duik onder een koude douche.

Na twaalf kilometer tussen openvelden kom ik aan in Vercelli. De hoofdstad van de Piëmont.
Ik sleur me door de straten opzoek naar de pelgrimsherberg. Een vrouw helpt me op weg. Een heel vriendelijke man Frederico opent de deur, een warm onthaal volgt en een even warme avond waar we de maaltijd delen.

In de nacht wordt ik wakker door een voelbare trilling. Onweer. Het geluid is zo hard dat zelf met oordoppen ik de slaap niet kan vatten. Dan maar een ontspannen houding aannemen. Handen achter mijn hoofd en genieten van het spektakel. Het onweer wiegt me later in slaap.