Na bijna duizend kilometer zie ik voor de eerste keer een eekhoorn. Zo voel ik me in Italië, speels als de eekhoorn.
De geur, de gebouwen in de dorpen doen me wat denken aan deze van in Marokko in het hoge Atlas gebergte. Kippen, konijnen, koeien, geiten… ook zij krijgen hier hun plaats.
Net op het moment dat ik deze gedachte heb, zit op een hoek van de weide een jonge vrouw te telefoneren… in het Arabisch. “Salamaleikoum”,zeg ik wanneer ik voorbij wandel.

Grijze wolken komen zichtbaar. De wind komt op. Wagens komen de berg afgereden met lichten aan. Zou het…!Een paar regen druppels komen amper mijn huid verfrissen.
Een ontspannen lichaam. Ik voel me letterlijk en figuurlijk wegsmelten… weg ballast… Mijn ceintuur mag wat meer aangespannen worden. Mijn broek is te wijd geworden en draait rond mijn benen. Een eerste te grote t-shirt werd al achtergelaten.

Een man komt uit zijn huis gewandeld terwijl ik staat te praten met een poes.
Grijze dikke halflange haren, een wat rond gezicht. Een bril op een ronde neus. Een bleek hemd die half in zijn broek zit… Hij doet me denken aan Gepetto van Pinokkio.

Terwijl mijn gedachten verheugd waren en het idee hadden om af te dalen, wat logisch zou zijn wanneer je de bergen verlaat… Awel… Taratata… Nougabollen…hallococo… Minvoetn… Mamamia. .. Hup… Naar boven….
Ik heb het idee dat ik genoeg stenen gezien heb voor de rest van mijn leven..
Waarschijnlijk ben ik ooit in een vorig leven een berggeit geweest,… Ik zou het nog kunnen geloven…
Lève de Aosta vallei.

Een laatste afdaling voor vandaag richting verres is behoorlijk pittig. Mijn knieën hebben het wat te verduren. Een wat zekerder stap lost de wat de wrijvingen van de knieschijf… Aangekomen beneden… Yes, gelukt.
Hmm… En nog een klim naar de kerk. Aankloppen… “Buonasera fratello. Avete un altro letto libero per un pellegrino”,de sleutel… een huis… een keuken… Een nestje langs de weg.