Sim

Posted on 29 november 2018 by Jasmine Marie José

Zeven uur in de morgen. Hubert daalt de trap af, tijd om de poorten van het Begijnhof te openen. Ik ontwaak. Ik kijk naar de deur door het kleine venster. Het licht is uit. Buiten beginnen de daken zichtbaar te worden bij het ochtendlicht.
Ik vraag aan Hubert wat de ruimte is waar ik deze nacht het licht heb zien branden. Het doksaal. “Mag ik er even naartoe?”, vraag ik hem.
Via een kleine houten wenteltrap kom ik aan in een kleine ruimte met orgel, met zicht op de kapel.

Er wordt aan de deur geklopt. Lut. Lut wandelde de eerste dag mee, acht maanden geleden bij de start en zal de laatste dagen meestappen.

We starten met een heerlijk bio ontbijt, een traktatie van Lut. In de regen wandelen we richting Waregem. Met een tussenstop in Harelbeke waar we de Sint Salvatorkerk bezoeken. Ik ben onder de indruk van de indrukwekkende in hout gesculpteerde preekstoel. Nadien volgt een lange pauze waarin ik de tijd neem om de tekst na te zien van Sim over het interview van gisteren.

Wanneer ik de tekst lees ben ik me bewust hoe mijn denken in gang schiet en voel ik de beperking van wat woorden met zich mee kunnen brengen. Diep inademen en naar binnen gaan zorgt ervoor dat ik mijn rust kan terug vinden. Telkens opnieuw. Het is moeilijk om me te focussen.
Niet enkel de beperking van geschreven woorden, ik wordt ook hierdoor gewaar dat dit een beperking heeft op mijn gevoel, de belevingen op mijn weg, en het niet vrijuit kunnen spreken. Sim had me voorgesteld om niet over mijn spirituele ervaring te schrijven zodat alles op zijn tijd zich kon aanbieden. Een fijn en respectvol gebaar.
Het heeft niet lang geduurd, de tijd en ruimte is er gekomen. Het niet neerschrijven heeft ervoor gezorgd dat ik de beperking kon voelen van het inhouden en niet voluit leven van wat ik de voorbije maanden allemaal heb beleefd. Het gaf me een gevoel alsof mijn keel werd toegesnoerd. Het mag leven.

Dankjewel Sim voor je luisterend oor, warmte, en steun en respectvolle benadering. Dank je om dit in gang te hebben gezet.

’s Avonds overnacht ik in Waregem bij Trees. Iemand die ik 20 jaar geleden heb leren kennen. Ik krijg er een bezoekje van Jolie en Maxence, haar kleinkinderen. Hun nieuwsgierigheid is groot. Van Jolie kreeg ik een tekening met vier hartjes en welkom en in een klein hoekje… een zakje snoepjes eraan gekleefd. Wat een fijne verrassing.

Begijnhof Kortrijk

Posted on 29 november 2018 by Jasmine Marie José

Onder de nachttafel een beeldje van ‘ComingWorldRemenberMe’ die Magda me schonk om het een bijzondere plaats te geven in het pelgrimsthuis. Tot het juiste adres bekenbaar is blijft het hier in Wevelgem staan.
Dank aan kunstenaar Koen Vanmechelen, de persoon die het beeldje maakte en Magda om het door te geven.

Samen met Magda verlaten we Wevelgem via de Leie. Magda met de fiets, ik ernaast. Met een wat sneller tempo kom ik aan in Kortrijk, waar ik heb afgesproken met Sim voor een interview en een uitnoding voor een maaltijd.
Een fijn gesprek waarin ik regelmatig ben geraakt door mijn eigen ervaringen die ik met Sim deel. Wat fijn ook om te mogen voelen, zien en te horen dat hij me kan volgen in wat ik vertel en ik daar ook steun in ontvang. Onderwerp Jezus.

Na de ontmoeting beslis ik om in Kortrijk te blijven. Het is 16u en het wordt al vroeg donker.
Richting het begijnhof… Ik stap binnen in het info huis van het hof. Na een paar minuten krijg ik een ruimte waar een kampeerbed, matras en een warm deken wordt aangeboden. Als kind voelde ik me altijd aangetrokken tot het begijnhof van Kortrijk. Droom ik nog altijd van in zo een huisje te mogen wonen, helaas onbetaalbaar. En zie ik mag er een nachtje doorbrengen.

Ik ga nog even naar stad opzoek naar een postkaart en om wat eten voor de avond. Wanneer ik terug kom staat de tafel gedekt met zoetigheid, kaas en geeft Hubert koffie gezet. Wat een verrassing, alsof de Sint langs is gekomen.

De nacht is er. .. het wordt stil. Ik lig in bed. Schuin boven mij een venster een klein venster. Er achter is een opening van een deur zichtbaar en licht. Midden in de nacht kom ik verschillende keren wakker en voel ik een aanwezigheid. Telkens wanneer ik het naar het venster kijjk komt een zin door meheen. ‘Je bent niet alleen, vertrouw maar.’ Ik probeer niet meer te vatten… Het is… Voorbij alle woorden.

Sauna

Posted on 26 november 2018 by Jasmine Marie José

Het is grijs buiten. Ik stoom me klaar om verder te stappen na een deugddoende rustdag. Een rustdag gevuld met samen wandelen, delen, een heerlijke maaltijd, rumikubben en vooral plezier beleven. Dankjewel Rita.

Een korte wandeldag staat me op te wachten, van Aalbeke naar Wevelgem.
Hoewel ik nu al een paar dagen België in ben gewandeld, voelt het voor mij niet anders. Met hetzelfde ritme, dezelfde ingesteldheid, gaat de weg, het leven verder. Geen gémis, geen vervelend gevoel van het is voorbij, geen heimwee. Blijvend in het nu en dit zal straks ook niet anders zijn.

Ik kan iedereen aanraden wie een lange pelgrimstocht te voet doet om ook de tijd en ruimte te nemen om terug te keren. Niet van het ene naar het andere te springen maar eerder af te bouwen. Dit voelt supergoed.

Ik genoot vandaag van het samenzijn en terugzien van Magda en Dirk. Dirk zijn kookkunsten waren heerlijk… en die zelfgemaakte Sinterklaas koeken hmmmm. Een deugddoende sauna met Magda en ook al hadden we zoveel aan elkander te vertellen.. het was ontspannend en super van genoten. Oehoe… maar die eerste koude douche…. Aaahhhh.

Af en toe denk ik nog wel eens terug aan de thuissituatie. Ik laat het gebeuren en duw niet weg. Het mag er zijn. En ook al is verbinding niet mogelijk van mens tot mens. De verbinding blijft aanwezig in mijn hart want één iets zullen ze me nooit kunnen afnemen of verbieden… Mijn Liefde voor hen.

In Mij

Posted on 25 november 2018 by Jasmine Marie José

Voor mij uitzicht op een tuin nog in bloei. Op de achtergrond het muziek van Ludovico Einaudi-Oltremare. Op tafel een kaars lichtje, Licht van warmte en hoop.

Twee dagen zijn reeds voorbij. De tijd die ik nodig had om mezelf terug te vinden, pijn te verwerken, inzicht te krijgen in het gebeuren bij mezelf en het waarom van deze herhaling, in ontmoeting gaan diep in mij.

Een menselijk ‘ontploffing’ die ervoor zorgde dat ik in een gelijkaardige huiselijke situatie terechtkwam van vele jaren geleden. Waarin angst, onwaarheden, agressiviteit, machtsmisbruik, bemoeizucht, niet respecteren, niet opnemen van eigen verantwoordelijkheden, en in een rol te stappen die niet tot de persoon hoort… aan de orde was. Waar ik noodgedwongen en toe gedwongen ’s avonds op straat stond.
Gelukkig opende’ s avonds nog een deur waar gehoor was zonder oordeel en waar mijn pijn tot rust kon komen die de naam draagt ” tHemelke’.

Na een goede nachtrust ben ik terug op stap gegaan. De regen in. Ik liet het van mij afregenen. Af en toe kwamen beelden terug voor mij ogen. Ik kreeg ze niet weg. Wanneer ik ’s avonds in een open en hartelijke thuis bij Rita terechtkwam, keek ik naar mezelf in de spiegel. Mijn gezicht was getekend, mijn ogen lagen diep, een gesloten blik.

Een hartverwarmende e-mail van iemand die ik in Taize ontmoette, rinkelende telefoon van een vriendin, omarmend warm gebaar… brachten mij stilletjes terug bij het ‘Nu’ bij Mezelf.

Als ik alles op een afstand bekijk.
Ik heb mijn eigen innerlijk stem niet gevolgd die me kwam vertellen dat het niet goed voelde om een dag vroeger aan te komen in mijn ouderlijke thuis. Ik was echter zo blij om er aan tekomen.
Ik heb niet geluisterd naar mijn gevoel die zei ‘het voelt hier niet goed’ waar ik toch heb gebleven omdat ik dacht na 8 maand dat ik krachtig genoeg was om wat ik geleerd had in de praktijk te zetten. Maw. Ik heb geen zorg gedragen voor mijn hart. Want ook het hart kent grenzen. Niet door het afsluiten of er een muur rond te zetten. Wel door de keuze te maken om er zorg voor te dragen.
Heb ik schuld of draag ik hier spijt omdat ik mijn eigen intuïtie en gevoel niet heb gevolgd. Had de situatie vermeden kunnen misschien wel, dan was hij echter op een andere moment voorgeschoteld geweest.
Ik ben dankbaar, dankbaar voor wat ik heb gezien, gevoeld, de herhaling… dit bracht me een stuk verder en bracht vrijheid met zich mee.

Op zeven dagen van ‘thuis’ te mogen en kunnen aankomen, het kunnen aanvaarden dat wat mijn ‘thuis’ was, mijn thuis nooit is geweest. Mijn ‘thuis’ ligt daar … In Mij.

België

Posted on 24 november 2018 by Jasmine Marie José

Het voelt wat vreemd. Plots komt het eind van deze tocht zo dichtbij.
Ik ben op amper 24 km verwijderd van de Franse-Belgische grens.
Terwijl ik in de straten van Lille wandel komt mijn denken me even de realiteit voor ogen duwen… De bomen, aarde, bladeren, vogels… hebben plaats gemaakt voor beton, wagen, steen.

‘Hey Jasmine… laat je niet in de maling nemen. Je voelt je goed daar waar je bent. En je goed gevoel hangt niet vast aan je omgeving wel aan de manier van zien. Blijf bij jezelf, blijf bij jezelf….’ kwestie van even in conversatie te gaan met mezelf 😊
In een mum van tijd veranderd de realiteit terug in iets aangenaams.

Verder in de straten neem ik de tijd om te zien en gewaar te worden. De reuzenrad en kerstboom staat al gemonteerd en vult’ la place’.
Ik zie mensen die elkander kruisen en elkander niet aankijken. Iemand die een koppel aanspreekt en om eten vraagt, zij negeren hem kompleet. Mensen die op straat zitten te bedelen en vragen naar een restaurant bon. Aan de vensters, grote stickers ‘Black friday’. Ook hier vliegen de prijzen omhoog. Van €1,70 naar een verdubbelde prijs voor één koffie. Waar eten, en dan nog maar een eenvoudig broodje plots een luxueus product is geworden. Mensen je voorbij wandelen hoofd naar beneden in een telefoon en zelfs niet zien dat een tegenligger afkomt.

Ik stop aan een broodkraampje. De broodjes liggen te lonken. Hmm, heb ik werkelijk honger of is het eerder gewoon zin in. Ik bestel iets… ik kom eigenlijk pas van tafel. Ik draai me om. “Vous avez envie après un café ?” De bedelende man knikt. Een ontbijt voor een bedelaar.
Ik verlaat de stad met zijn overbodige luxueuze winkels, die straks zullen vollopen. Terwijl daar op een paar kilometer wordt gemanifesteerd omdat het leven duurder is geworden. Maar waar ik op een deel van de wereld leef die niet meer weet wat duurzaamheid, kwaliteit van het leven is en de mens is.

Ik verlaat Lille langs le Canal de la Deule richting Wervik. De rode bakstenen van het noorden zijn zichtbaar. Een goed gevoel. Nooit gedacht dat een baksteen mij dit zou kunnen brengen. De typische kleine huisjes van het Vlaamse platteland, een zwarte geschilderde boord, een witte muur en donkere luikjes. Le Plat Pays. Via een vernieuwde brug ‘de Vredesbrug’ steek ik de grens over. Op zes kilometer van mijn ouderlijke thuis. Het is nog niet donker. Wat doe ik… even twijfel… een dag vroeger dan afgesproken. Ik stap door zal hen verrassen. Ik zie er naar uit hen terug te zien.

Ik bel aan. De deur gaat open. “Bonsoir monsieur, je suis…” en zo gaat mijn zin verder zoals ik deed aan de zoveel andere deuren. “jahh…”, hoor ik. De courante verwelkoming ten huize ’13’. Ik stap verder… “kzage juste da ge in Wervik woas”, mijn moeder met de telefoon in haar handen. Enthousiasme, hartelijkheid… Waar… Hmmm. Ik voel hier spanning en zie beelden zonder klank. Een open verbinding is moeilijk … Ik laat het voor wat het is en laat bij hen wat van hen is. De nacht zal rust brengen. De avond brengen we door voor de tv.

Gilets jaune

Posted on 21 november 2018 by Jasmine Marie José

Ik vind het best wel een fijn idee om op deze manier terug huiswaarts te gaan. Iedere dag terug stappen en je dan laten verrassen door de mensen die je een lift geven om na een lange tijd van alleen stappen en iedere dag de weg naar binnen te nemen. De beweging geleidelijk laten veranderen naar ten volle terug in de maatschappij komen. Gewoon geraken aan de snelheid, de gehaastheid, de ontevredenheid en zoveel meer. En dan nog eens terecht komen in de groepen ‘les gilets jaune’ die het meer dan moe is door de staat bespeeld te worden. Waar in Frankrijk en niet enkel hier, arme mensen armer worden, rijken rijker… niet onterecht dus dat de mens op straat komt. Om dan te horen deze morgen in het nieuws dat er 30000 kinderen op straat wonen en aan de andere kant mensen leven met een verteer van 2000 euro per dag of een maand wedde van boven de 100000…

Om dan naar de kapper te gaan, aan de kassa mijn knipbeurt aangeboden te krijgen en dan een lift krijgen om me wat verderop te brengen.

De grassen liggen plat onder de zwaarte van de bevroren ochtenddauw. Om de zoveel seconden komt er een mist wolk vrij uit mijn lichaam.
Mini stalagtieten vormen zich aan de takken en verkeersborden.
Mijn vingertoppen voelen duidelijk het verschil in temperatuur.

Ondertussen ben ik in Rouen en ga straks even kijken of ik met de trein wat dichter bij de grens kan komen. Vrijdag wens ik de groot steden en grote wegen voorbij te zijn. De spanning begint hier te stijgen en vrijdag zullen ze proberen om alle blokkades op te heffen. Zaterdag spreekt men van een grote manifestatie in Parijs.

Lisieux

Posted on 20 november 2018 by Jasmine Marie José

Ik verlaat Vire.
Een situatie komt terug, over iets die ik deelde met Édith.
Een delen van iets die niet van mij is, een soort spreekbuis. Dit is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Het voelt ook niet onwennig, alleen schrik ik soms van wat ik zeg, omdat ik niet weet vanwaar het komt. Ik geef het de ruimte om zich terug te laten manifesteren.

De duidelijke zin komt terug.
“Als ik er niet zal over vertellen dan is het uit angst.
Als ik erover zal spreken dan weet ik dat de mensen die het dichtstbij zullen staan over wat de inhoud zal gaan me zullen wegduwen.”

Het eerste wat kwam, was angst. Nadien werd mijn buik warm en voelde ik een zekere kracht ontstaan. Na de buik was het voelbaar in de keel.

Als ik de zin op een afstand bekijk dan is dit me niet onbekend geweest in mijn jeugd. Het heeft er ook niets meer mee te maken.
Zou ik nu als kind dit hebben meegemaakt om erin te groeien, er te leren mee omgaan, om dan in wat komt er te kunnen in blijven staan. Ja, natuurlijk… leikt me logisch, een vervolg van. Alleen heb ik het gevoel dat wat is niet meer van mij is, niet tot mij aards leven.

Ik besef diep van binnen dat wat ik voel, wat ik gewaar wordt, wat in me leeft dat het leven mag krijgen en dat ik krachtig en Liefde genoeg heb om erin te gaan staan. Kan iets of iemand nu werkelijk in je lijf komen en toch in je volle Zijn aanwezig zijn. Ik ben niet bang. Ik vertrouw en ik geloof dat wat is, vredig is.

In de namiddag krijg ik een rit van Marie. Ipv een rechte lijn richting België, maak ik een hoek van 90° eerst naar Caen en dan naar Lisieux. Het onderwerp in de wagen. Op vakantie in buurlanden ipv het vliegtuig om ergens sneller te zijn. Om dan te zien dat de ervaring heel dicht bij huis super en ontspannen was…. en nog zoveel meer.

Richting België

Posted on 19 november 2018 by Jasmine Marie José

De plankenvloer van de kamer naast me kraakt. Ontwaken. Door mijn venster is een roosrood zacht licht zichtbaar. Ik open het venster… een lichte bries is aanwezig. Aan de horizon komt de zon zichtbaar. Wat een rust dat dit landschap uitstraalt. Een diepe zucht… ik sluit even mijn ogen.

Voor ik vertrek zoek ik een wit papier waarop ik een woord kan achterlaten. Niet vindbaar, een schrijfbord. Op de tafel laat ik een witte veer achter.
Ik verlaat het huis. Daal de trappen af. De brug over, ik verlaat de Mont Saint Michel.
Het ponton is wit van de vorst. Het is glad.

Er rest me een 500 kilometer naar Gent, daar waar ik op 2 december om 11u zal aankomen aan de kathedraal.
Om niet te snel aan te komen ga ik de rest deels stappen en deels auto-stop. Ik laat ook dit stuk afhangen van wat naar me toe komt.

Op het einde van het ponton is er een barrage. Een barrage met heel veel symboliek. Op de twee uiterste punten is het embleem zichtbaar van de twee gebieden die nog altijd wat in onenigheid leven. Links Bretagne, rechts Normandie.
Gegraveerde letters, het alfabet in vier verschillende talen, het Latijn en Grieks, het hebreeuws en Arabisch ze symboliseren het samenkomen van de twee beschavingen oriëntaals en occidentaals. Deze letters zijn een referentie aan het scriptorium van de monniken van de Mont Saint Michel.
En dan zijn er de cijfers van de vier talen van 0 tot 10 met aan begin en einde infinity.
In het midden een tekening uit het manuscript van de 12 eeuw over astrologie ‘de sterrenvanger’.

Ik wandel zo een 15 km wanneer ik mijn duim uitsteek. Een wagen stopt, Édith. Édith brengt me niet alleen een stuk verder, ze nodigt me uit om bij haar te overnachten. Een fijn samenzijn, de ontmoeting met haar kinderen en picknicken in het salon. En het kleinste sprotje ‘hoper’ de speelse kat.
We hebben het over symbolen, intuïtie en het ontvangen van signalen.

De Heilige lijn

Posted on 19 november 2018 by Jasmine Marie José

Monte San’t Angelo, Sacra di San Michele, Mont Saint Michel. Drie van de zeven heiligdommen aan de Aertsengel Michael die op een geheimzinnige, denkbeeldige en volmaakte lijn liggen en elkander verbinden.

De zeven zijn:
Skellig Michael (Ireland), St Michael’s Mount (Groot Brittanie), Mont Saint Michel ( Frankrijk), la Sacra di San Michele (Piemonte, Italie), Monte San’t Angelo ( Puglia, Italie), Monastero di San Michele (Griekenland), Monastero di Monte Carmelo (Israel).

En ook al liggen ze zo ver van elkaar, toch liggen ze op een volmaakte lijn. Deze in Europa liggen dan ook nog eens perfect op een zelfde afstand van elkaar. Best wel verrassend.

Bepaalde dingen zijn me opgevallen bij de 3 heilige plaatsen nl.

De omvang van de 3 plaatsen in Europa gaan van klein naar groot

De plaats waar ze gelegen zijn. Monte San’t Angelo ligt onder de grond – aarde, vuur
– Sacra de San Michèle ligt in de hoogte – lucht, licht
– Mont Saint Michèle – midden in het water

De plaats van het beeld Aertsengel die het meest opvalt bij aankomst.
-monte Sant Angelo, onder de grond, Sacra di San Michèle, ernaast. Mont Saint Michel, op de top.

En er is maar één die in onvrede leeft de Mont Saint Michel. Het is vandaag nog altijd de plaats waar onenigheid is en waarover een conflict bestaat en dit is voelbaar. nl. Behoort hij tot Bretagne of Normandie. Visueel behoort hij tot geen van beiden, want nergens grenst hij aan… hij bestaat op zichzelf.

In de keuken van het pelgrimshuis zijn er 3 studenten aanwezig. Samen nemen we het ontbijt. Een delen. Wat fijn om te horen dat jongeren tussen de 17 en 22 jaar zich in vraag stellen. Een jaar ertussenuit gaan om te zoeken, te kijken wat ze werkelijk willen “J’ai besoin de me retrouver qui je suis vraiment, car j’ai l’impression ce que je fait ne m’appartient pas”. Knap en dat er nog velen mogen volgen.

Een zuster komt de keuken binnen, sœur Emilie , een zachte en open vrouw. Een fijn contact. Ik stel haar voor mijn kamer te kuisen omdat die een schoonmaakbeurt best kan gebruiken. Ondertussen kreeg de keuken al zijn beurt.
We spreken wat over de ontvangst voor pelgrims. Ik krijg te horen dat er op de middag een misviering is. Oef, daar ben ik blij om, ik hoef niet te wachten tot zondag. Dankzij haar kan ik de kerk van de abdij vroeger binnen en krijg ik de ruimte om de sfeer op te snuiven.

Tijd om vuur aan te steken…Kaarsen…één voor deze plaats, één voor iedereen want we hebben het allen nodig en één voor een jong gezin.

Een broeder in wit gewaad staat voor een lang touw die uit het dak komt. Hij neemt het vast… trekt het touw naar zich toe, de klokken beginnen te luiden.
Ik daal af in de crypte voor de viering. Een kleine geborgen eenvoudige ruimte onder de linker vleugel van de kerk. Een warmte, ruim gevoel is voelbaar op bekkenniveau alsof ik in mijn eigen lichaam gezeteld ben. Vreugde en ontspannen.

Na de viering verlaat ik de abdij. Op een van de terrassen heb ik een vergezicht over de omgeving. Tijdens de viering is de Mont Saint Michel in het water komen te staan. De baarmoeder, dit kwam bij me op toen ik in de crypte aanwezig was.
Tijd is gekomen om naar huis te gaan. Tijd om af te ronden.

Mont Saint Michel

Posted on 18 november 2018 by Jasmine Marie José

Ik verlaat Ducey… na 10 kilometer zie ik uiteindelijk de Mont Saint Michel.
Met een stevige stap en via de GR die me meeneemt langs de oevers komt de Abdij dichter en dichter, groter en groter.

Mijn rugzak voelt op een bepaald moment zo licht dat ik zelf niet meer voel dat ik er een op heb. Zalig… dan is het nog zo fijn aankomen.

Het verwonderd me om zoveel lammetjes te zien in de polders.

Via een lang houten ponton waar ‘les navette’ -autobussen- rijden, die de bezoekers heen en weer van het toeristendorp naar de Abdij brengen.
Bij het binnenkomen ga ik eerst naar het toeristisch bureau. De dame wijst me vriendelijk de weg. Het is behoorlijk rustig, geen stormloop.
Rechts een soort openluchtbar zoals in de pretparken, links het gerenomeerde Mère Poulard restaurant.

Via vele trappen kom ik aan de ingang van de abdij en ga ik door een veiligheidsscan. Verderop de kassa. Ik kom voor een muur te staan, geen enkele mogelijkheid om binnen te gaan in de gebedsruimte waar ik me even in stilte kan terugtrekken.

De abdij is namelijk in handen van de Franse staat en wie zegt staat, zegt kassa kassa.
Dit voelt voor mij niet goed en ik betreur deze situatie. Een onaangename ontvangst in het pelgrimshuis volgt. Het is duidelijk voelbaar dat er hier zoveel regels en wetten zijn dat flexibiliteit hier niet meer mogelijk is. Spanning, haast, rigide. .. Er zijn zoveel regels en wetten ontstaan dat de mens vast komt te zitten in angst.

Na 7 maanden en 16 dagen, rond de 6000km. Van België naar Rome, verder naar Monte Sant Angelo, terug via Assisi, Sacra di San miguel, Vézelay uiteindelijk aangekomen in Mont Saint Michel. Ik installeer me in de kamer en ga terug wat wandelen en frisse heerlijk lucht opsnuiven.
’s Avonds volg ik de vespers mee met la confraternité de Jérusalem in de crypté van de abdij. Met mijn fysieke lichaam ben ik aangekomen… De rest komt nog.