Het voelt wat vreemd. Plots komt het eind van deze tocht zo dichtbij.
Ik ben op amper 24 km verwijderd van de Franse-Belgische grens.
Terwijl ik in de straten van Lille wandel komt mijn denken me even de realiteit voor ogen duwen… De bomen, aarde, bladeren, vogels… hebben plaats gemaakt voor beton, wagen, steen.

‘Hey Jasmine… laat je niet in de maling nemen. Je voelt je goed daar waar je bent. En je goed gevoel hangt niet vast aan je omgeving wel aan de manier van zien. Blijf bij jezelf, blijf bij jezelf….’ kwestie van even in conversatie te gaan met mezelf 😊
In een mum van tijd veranderd de realiteit terug in iets aangenaams.

Verder in de straten neem ik de tijd om te zien en gewaar te worden. De reuzenrad en kerstboom staat al gemonteerd en vult’ la place’.
Ik zie mensen die elkander kruisen en elkander niet aankijken. Iemand die een koppel aanspreekt en om eten vraagt, zij negeren hem kompleet. Mensen die op straat zitten te bedelen en vragen naar een restaurant bon. Aan de vensters, grote stickers ‘Black friday’. Ook hier vliegen de prijzen omhoog. Van €1,70 naar een verdubbelde prijs voor één koffie. Waar eten, en dan nog maar een eenvoudig broodje plots een luxueus product is geworden. Mensen je voorbij wandelen hoofd naar beneden in een telefoon en zelfs niet zien dat een tegenligger afkomt.

Ik stop aan een broodkraampje. De broodjes liggen te lonken. Hmm, heb ik werkelijk honger of is het eerder gewoon zin in. Ik bestel iets… ik kom eigenlijk pas van tafel. Ik draai me om. “Vous avez envie après un café ?” De bedelende man knikt. Een ontbijt voor een bedelaar.
Ik verlaat de stad met zijn overbodige luxueuze winkels, die straks zullen vollopen. Terwijl daar op een paar kilometer wordt gemanifesteerd omdat het leven duurder is geworden. Maar waar ik op een deel van de wereld leef die niet meer weet wat duurzaamheid, kwaliteit van het leven is en de mens is.

Ik verlaat Lille langs le Canal de la Deule richting Wervik. De rode bakstenen van het noorden zijn zichtbaar. Een goed gevoel. Nooit gedacht dat een baksteen mij dit zou kunnen brengen. De typische kleine huisjes van het Vlaamse platteland, een zwarte geschilderde boord, een witte muur en donkere luikjes. Le Plat Pays. Via een vernieuwde brug ‘de Vredesbrug’ steek ik de grens over. Op zes kilometer van mijn ouderlijke thuis. Het is nog niet donker. Wat doe ik… even twijfel… een dag vroeger dan afgesproken. Ik stap door zal hen verrassen. Ik zie er naar uit hen terug te zien.

Ik bel aan. De deur gaat open. “Bonsoir monsieur, je suis…” en zo gaat mijn zin verder zoals ik deed aan de zoveel andere deuren. “jahh…”, hoor ik. De courante verwelkoming ten huize ’13’. Ik stap verder… “kzage juste da ge in Wervik woas”, mijn moeder met de telefoon in haar handen. Enthousiasme, hartelijkheid… Waar… Hmmm. Ik voel hier spanning en zie beelden zonder klank. Een open verbinding is moeilijk … Ik laat het voor wat het is en laat bij hen wat van hen is. De nacht zal rust brengen. De avond brengen we door voor de tv.