Voor mij uitzicht op een tuin nog in bloei. Op de achtergrond het muziek van Ludovico Einaudi-Oltremare. Op tafel een kaars lichtje, Licht van warmte en hoop.

Twee dagen zijn reeds voorbij. De tijd die ik nodig had om mezelf terug te vinden, pijn te verwerken, inzicht te krijgen in het gebeuren bij mezelf en het waarom van deze herhaling, in ontmoeting gaan diep in mij.

Een menselijk ‘ontploffing’ die ervoor zorgde dat ik in een gelijkaardige huiselijke situatie terechtkwam van vele jaren geleden. Waarin angst, onwaarheden, agressiviteit, machtsmisbruik, bemoeizucht, niet respecteren, niet opnemen van eigen verantwoordelijkheden, en in een rol te stappen die niet tot de persoon hoort… aan de orde was. Waar ik noodgedwongen en toe gedwongen ’s avonds op straat stond.
Gelukkig opende’ s avonds nog een deur waar gehoor was zonder oordeel en waar mijn pijn tot rust kon komen die de naam draagt ” tHemelke’.

Na een goede nachtrust ben ik terug op stap gegaan. De regen in. Ik liet het van mij afregenen. Af en toe kwamen beelden terug voor mij ogen. Ik kreeg ze niet weg. Wanneer ik ’s avonds in een open en hartelijke thuis bij Rita terechtkwam, keek ik naar mezelf in de spiegel. Mijn gezicht was getekend, mijn ogen lagen diep, een gesloten blik.

Een hartverwarmende e-mail van iemand die ik in Taize ontmoette, rinkelende telefoon van een vriendin, omarmend warm gebaar… brachten mij stilletjes terug bij het ‘Nu’ bij Mezelf.

Als ik alles op een afstand bekijk.
Ik heb mijn eigen innerlijk stem niet gevolgd die me kwam vertellen dat het niet goed voelde om een dag vroeger aan te komen in mijn ouderlijke thuis. Ik was echter zo blij om er aan tekomen.
Ik heb niet geluisterd naar mijn gevoel die zei ‘het voelt hier niet goed’ waar ik toch heb gebleven omdat ik dacht na 8 maand dat ik krachtig genoeg was om wat ik geleerd had in de praktijk te zetten. Maw. Ik heb geen zorg gedragen voor mijn hart. Want ook het hart kent grenzen. Niet door het afsluiten of er een muur rond te zetten. Wel door de keuze te maken om er zorg voor te dragen.
Heb ik schuld of draag ik hier spijt omdat ik mijn eigen intuïtie en gevoel niet heb gevolgd. Had de situatie vermeden kunnen misschien wel, dan was hij echter op een andere moment voorgeschoteld geweest.
Ik ben dankbaar, dankbaar voor wat ik heb gezien, gevoeld, de herhaling… dit bracht me een stuk verder en bracht vrijheid met zich mee.

Op zeven dagen van ‘thuis’ te mogen en kunnen aankomen, het kunnen aanvaarden dat wat mijn ‘thuis’ was, mijn thuis nooit is geweest. Mijn ‘thuis’ ligt daar … In Mij.