Ik verlaat Vire.
Een situatie komt terug, over iets die ik deelde met Édith.
Een delen van iets die niet van mij is, een soort spreekbuis. Dit is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Het voelt ook niet onwennig, alleen schrik ik soms van wat ik zeg, omdat ik niet weet vanwaar het komt. Ik geef het de ruimte om zich terug te laten manifesteren.

De duidelijke zin komt terug.
“Als ik er niet zal over vertellen dan is het uit angst.
Als ik erover zal spreken dan weet ik dat de mensen die het dichtstbij zullen staan over wat de inhoud zal gaan me zullen wegduwen.”

Het eerste wat kwam, was angst. Nadien werd mijn buik warm en voelde ik een zekere kracht ontstaan. Na de buik was het voelbaar in de keel.

Als ik de zin op een afstand bekijk dan is dit me niet onbekend geweest in mijn jeugd. Het heeft er ook niets meer mee te maken.
Zou ik nu als kind dit hebben meegemaakt om erin te groeien, er te leren mee omgaan, om dan in wat komt er te kunnen in blijven staan. Ja, natuurlijk… leikt me logisch, een vervolg van. Alleen heb ik het gevoel dat wat is niet meer van mij is, niet tot mij aards leven.

Ik besef diep van binnen dat wat ik voel, wat ik gewaar wordt, wat in me leeft dat het leven mag krijgen en dat ik krachtig en Liefde genoeg heb om erin te gaan staan. Kan iets of iemand nu werkelijk in je lijf komen en toch in je volle Zijn aanwezig zijn. Ik ben niet bang. Ik vertrouw en ik geloof dat wat is, vredig is.

In de namiddag krijg ik een rit van Marie. Ipv een rechte lijn richting België, maak ik een hoek van 90° eerst naar Caen en dan naar Lisieux. Het onderwerp in de wagen. Op vakantie in buurlanden ipv het vliegtuig om ergens sneller te zijn. Om dan te zien dat de ervaring heel dicht bij huis super en ontspannen was…. en nog zoveel meer.