Ik verlaat Ducey… na 10 kilometer zie ik uiteindelijk de Mont Saint Michel.
Met een stevige stap en via de GR die me meeneemt langs de oevers komt de Abdij dichter en dichter, groter en groter.

Mijn rugzak voelt op een bepaald moment zo licht dat ik zelf niet meer voel dat ik er een op heb. Zalig… dan is het nog zo fijn aankomen.

Het verwonderd me om zoveel lammetjes te zien in de polders.

Via een lang houten ponton waar ‘les navette’ -autobussen- rijden, die de bezoekers heen en weer van het toeristendorp naar de Abdij brengen.
Bij het binnenkomen ga ik eerst naar het toeristisch bureau. De dame wijst me vriendelijk de weg. Het is behoorlijk rustig, geen stormloop.
Rechts een soort openluchtbar zoals in de pretparken, links het gerenomeerde Mère Poulard restaurant.

Via vele trappen kom ik aan de ingang van de abdij en ga ik door een veiligheidsscan. Verderop de kassa. Ik kom voor een muur te staan, geen enkele mogelijkheid om binnen te gaan in de gebedsruimte waar ik me even in stilte kan terugtrekken.

De abdij is namelijk in handen van de Franse staat en wie zegt staat, zegt kassa kassa.
Dit voelt voor mij niet goed en ik betreur deze situatie. Een onaangename ontvangst in het pelgrimshuis volgt. Het is duidelijk voelbaar dat er hier zoveel regels en wetten zijn dat flexibiliteit hier niet meer mogelijk is. Spanning, haast, rigide. .. Er zijn zoveel regels en wetten ontstaan dat de mens vast komt te zitten in angst.

Na 7 maanden en 16 dagen, rond de 6000km. Van België naar Rome, verder naar Monte Sant Angelo, terug via Assisi, Sacra di San miguel, Vézelay uiteindelijk aangekomen in Mont Saint Michel. Ik installeer me in de kamer en ga terug wat wandelen en frisse heerlijk lucht opsnuiven.
’s Avonds volg ik de vespers mee met la confraternité de Jérusalem in de crypté van de abdij. Met mijn fysieke lichaam ben ik aangekomen… De rest komt nog.