Een licht geblaas en af en toe wat gespetter is hoorbaar in de kolenkachel. Een zachte aangename warmte verwarmd de keuken en de rest van het huis. Mijn voorarm leunend op de keukentafel, mijn voeten in een tijltje met wat bicarbonate en 2 druppels Lavendula Angustifolia… geniet ik van deze kostbare huisstilte.
De keuken is gevuld met spullen die me doen denken aan een huis van wel 30 jaar achteruit. Een kleine draagbare cassette recorder, een tv waarvan de diepte even breed is als zijn scherm, vintage kasten, een vals boeket bloemen, tl-lampen… Een droogliggend buitenzwembad. Ik kan me zo inbeelden hoe het hier is geweest. ‘La madre’, aan het aanrecht ‘Los niños’ die in en uit lopen en gaan plonzen. De geur van een maaltijd…. De heer die me verwelkomde komt het huis binnen om de kolenkachel te checken. Met mijn gebrekkig Spaans vraag ik hem of dit het huis is van zijn ouders. Omdat ik me net probeerde in te beelden hoe het hier geweest is. ‘Si, casa familiar…’, kan ik begrijpen uit zijn delen. Een buitenverblijf, nu wonen ze in Bilbao. ‘Un hombre con un gran corazón’, terwijl hij zijn hand op zijn hart legt en zijn ogen wat rood kleuren.
Ondertussen is hij terug de deur uit en mag ik straks samen met andere pelgrims proeven van zijn keuken. Een huiselijke maal. Ik kijk ernaar uit.
De dagtocht liep vandaag parallel met een bijna niet meer gebruikte weg en wat verderop een autosnelweg. De weg onder mijn voeten koos ik voor een eenmanspad die ook gebruikt wordt door schapen, ipv de voertuigbrede kiezelweg. Anders dan gedacht was de weg rustig. Zo een lange weg doet me vaak wegdwalen in gedachte of brengt me gewoon heel rustig dicht bij mezelf. Ik denk even terug aan de Italiaan die zich verontschuldigde ivm het wc in Mérida. Onze weg kruiste terug in Salamanca. Hij had me niet herkent en liep door. Ik draaide me nog even om. Zijn rugzak en broek brachten me bevestiging dat hij het was. Mijn mondhoeken kwamen opwaarts, ik voelde de fonkeling in mijn ogen. Een innerlijke fonkeling van dankbaarheid. Want ook al verwachtte ik geen verontschuldiging. Ik vond het wel een fijn aanvoelen wat zijn gebaar. Zo gaat het soms in het leven, iemand kruist je pad brengt je iets, zaait een zaadje en weg… Korte ontmoetingen met veel waarde. Ik hoop dat ik ook zo iemand mag zijn voor de ander…
Wachtend op de bus naar Salamanca, zittend op een bank, geniet ik van het zicht. De daken vertonen de typische zuiderse dakpannen, lange halve maansvorm, waarvan de ene op de rug en de andere op zijn buik zo een dak vormen, zelfs de zijmuur van het gebouw is met halve dakpannen bekleed. Er bovenuit stekend, de kerktoren in ruitvorm met arcade waar de kerkklok aan bevestigd is. Zwaluwen vliegen in het rond en scheren over straat. Er achter een berg met ontluikend frisgroen, naaldbomen en een blauwe lucht die opkomst is. Een buizerd die net uit de kruin van een boom is gevlogen. Een grasmaaier en de geur van pas afgemaaid gras. Een vrouw komt aangewandeld, opent de deur van vermoedelijk haar huis en daalt moeizaam de twee treden. Een man staat haar binnen op te wachten, opent zijn armen en legt beiden handen op haar schouders. Ze kijken elkander aan. De deur gaat dicht.
Ik hoor heel subtiel mijn adem die zijn stroom volgt in mijn lichaam. De beweging, het leven in mijn body. Gewoon in het hier en Nu zijn, bewust bij mijn ademhaling zijn, daar waar alles is, dan verdwijnt ‘tijd’ . Alles IS. Zo kan ik uren ergens zitten en genieten.
Zo heb ik de drie dagen doorgebracht in Baños de Montemayor. De thermen kwamen als gepast. Ik genoot ervan om mij gewoon te laten dobberen in het helend water. In het bubbelbad liet ik mijn handen over het water bewegen op het ritme van de bubbels. Mijn handen, mijn favoriete lichaamsdeel. Ze hebben me zoveel te vertellen, ze kunnen zoveel. De bubbels en de warmte doen me wegzinken in gedachte, in herinnering, ze brengen me even ver weg in de tijd, ‘geboorte’, de geboorte, mijn geboorte. De twee het NU en toen liggen flinterdun naast elkaar.
Plaza Major – Salamanca
Het thema geboorte blijft verder mee gaan de dagen nadien. In Salamanca boekte mijn pelgrimsmaatje een zalige kamer in het centrum bij Plaza del Major, een kamer met bad. Een uur kon ik in het warme badwater liggen ontspannen. Mijn onderrug had er deugd van, in kikvorshouding lag ik in het water. Ik werd ontroerd na de gedachte dat ik in dit leven geen klein zieletje ter wereld heb gebracht. Hoe vreemd en toch kon ik het mij zo levend inbeelden, mijn handen maakten een vloeiende beweging voor me alsof ik een baby in de handen had en kon ik me levend voorstellen hoe het is om een bloot lijfje van een klein wezen op mijn huid te voelen. Een traan rolde over mijn wang van zacht geraaktheid… het lied ‘Santa Maria me mostro o Camino de senhor…’ die ik een paar jaar geleden leerde kwam en begon te zingen. Water zo helend.
Salamanca. Wat voelt het goed in die groot stad. Een gevoel van rust en sereniteit. Een aanrader.
Ondertussen zit ik hier aan tafel in een albergue te schrijven terwijl iedereen al een uur in bed ligt. Het is 21:40. Extramadura ligt in de rug, vandaag kon ik terug beginnen wandelen deze keer in regio Castilië en Leon. Lange wegen, open velden tot oneindig. Doet me wat denken aan het gebied rond Reims op de Lemovicensis. Akkers, akkers, windmolens, hoge electrische palen.
Sedert gisteren neem ik een paar verplichte dagen rust. Een lange etappe in de regen, omdat er tussenin geen woonst aanwezig is. De verplichte lange afstand op asfalt van de voorbije 2 dagen omdat landwegen niet toegankelijk zijn, hebben zijn tol geëist op mijn ledematen. Op een bepaald moment voelde ik zonder enige aankondiging iets springen in mijn voorvoet. Al heel snel kwam het rood, warm met zwelling… een peesontsteking.
Gisteren morgen probeerde ik de bus te nemen om de volgende 10km asfalt te vermijden. Ik twijfelde of er wel eentje was en vroeg naar informatie. ‘Ah, Jasmine (Jazmin op zijn Spaans) waarom heb je getwijfeld’, zei ik tegen mezelf wanneer de bus aan mij voorbij reed. Ahhrrr…. De duim hielp niet, blijkbaar niet een gewoonte in Spanje. Met veel aandacht aan mijn lichaamshouding, stap voor stap, wandelde ik op de drukke asfalt weg richting Baños de Montemayor. De kilometers leken oneindig, de tranen stonden me nader dan het lachen. Gelukkig kwam ik iemand tegen langs de weg die voor mij een taxi wou bellen. Aangekomen in het dorp zag ik Hannelore, even wandelde ik met haar mee om te kijken hoe mijn lijf voelde, wetend dat er verder natuur was en geen asfalt. Maar dit was tevergeefs… mijn lijf voelde zwaar, stram en had geen macht meer. Het voelde op, alsof ik plots een paar jaar ouder was. Hier stoppen was de boodschap.
Ik passeer langs de kerk van het dorp. Santa María de la Asunción. Och, en dit net op de dag – 9 maand voor de geboortedag van Christus- waar de engel Gabriël aan Maria de boodschap bracht dat zij moeder zou worden van Jezus (Rooms Katholieke kerk en de Orthodoxe kerk). De deuren zijn op slot. Een vrouw komt op haar stappen terug, roept me en nodigt me uit om met haar mee te gaan. Ze heeft de sleutel van de kerk. Zet even het licht aan en heeft me de nodige tijd om even bij meZelf in de kerk aanwezig te zijn.
Bij het zoeken naar een overnachtingsplaats zag ik veel volk met sporttassen, witte badjassen in de straat… een kuuroord. Wat een synchroniciteit, net wat mijn lijfje kan gebruiken.
Twee relax circuit in warm water bij 43° in water die van onder het kuuroord komt waarin Sulfaat, natrium, magnesium en calcium aanwezig is. Goed voor artrose, artritis, huid en waarschijnlijk nog zoveel meer. Geef ik mezelf cadeau.
Daartussen geef ik mijn voeten, benen en bips massage met mijn zelfgemaakte olie en krijgen mijn voeten drie maal daags een ijsbadje terwijl ik op kamer ben en vooral rust.
Al een paar dagen verwijderd van mijn laatste schrijven. Hoeveel… 6,7,8…hmm… hoeveel… geen belang wanneer men in het Nu leeft. Ondertussen ben ik de oorpluggen en de witte koude neon lampen gewoon. Pelgrims zijn wat meer aanwezig door de Via de la Plata die de zijn start heeft in Sevilla.
Extramadura is een bijzondere mooie regio. Van de ene op andere dag kan het er zo verschillend aanvoelen. Wat me vooral opvalt, is hoe dieper in de regio, hoe minder smeedwerk er voor de ramen aanwezig is van de huizen. De mensen zijn spontaner en minder gesloten en gaan al veel sneller terug reageren op een ‘Buenos dia’.
De zwarte wouw, Buizerds, arends, valken, ooievaars, zijn talrijk aanwezig en andere voor mij nog onbekende vogels. De kraai met zijn blinkende veren. Ik kan zo genieten en ben telkens zo geïntrigeerd bij het zien hoe roofvogels omgaan met andere gevleugelden die hen aanvallen in de lucht en hoe ze op een dansende afwijkende manier niet in aanval gaan hoe ze bij zichzelf blijven.
En dan zijn er de vierpoten… waarmee ik iedere dag in contact kom en door hun weiden mag wandelen. De prachtige koeien met hun horens, zelf de stier schrikt me niet af, ze zijn hier zo rustig aanwezig in hun natuurlijke habitat. De kalfjes die hun moeder roepen wanneer ze dorst hebben, net als de biggetjes met hun hoog stemgeluid. De wilde varkens die soms hoorbaar zijn wanneer ik stil sta en die de massa gevallen eikels weten te appreciëren. De geit en haar bel met de hoge toon, alsof ze een rondje meditatie aankondigt.
De frisse wind maakt aangename geuren vrij. De zachte, zoete geur van de witte brem die zich kan vermengen met de intrigerende, indringende warme geur van de Cistus en daar komt af en toe nog eens de geur van de Lavendel Stœchas.
De prilheid van de lente is hier en daar te zien. Het frisse groen wordt zichtbaar in de bomen. Op één dag tijd kan men wel door drie verschillende grote boomgaarden wandelen. Van naaldbomen, steeneik naar kurkeik. De olijfboomgaarden zijn in minderheid. De kurkeik zet men momenteel in zijn blootje en wordt ontmanteld. De boomstam geeft dan een donker bordeaurood uitzicht en heel bizar de oudere bomen vertonen een soort ruggengraat.
En dan is er een dag die eindigt langs lange omheiningen van braamstruiken waar de meidoorn en sleedoorn er zich in vermengd.
In de borders Rode klaver, weegbree, kleefkruid, munt, Paardebloem…
De paarse kleur van Lavendel, het roze van de Silène armeria, witte, gele voor mij onbekende mini bloempjes…. Simplement ‘un mariage parfait’. De regenbuien brengen avontuur op de weg. Overlopende beekjes of grote plassen zorgen voor extra blaren aan de voeten van de pelgrims. Regenbuien brengen ook prachtige regenbogen en tovert kleur in de donkergrijze lucht. En de ene dag houd de regen niet op, terwijl de andere dag druppels vallen en dankzij de hevige wind onmiddellijk drogen nog vóór ze zich kunnen nestelen in de wand van mijn regenjas.
Extramadura met zijn grote diversiteit aan fauna en flora…. een regio waar mens, dier en natuur heel dicht bij elkaar leven.
Oeps. Geen toiletpapier in het damestoilet. Hup, dan maar richting de heren. Vóór ik de deur sluit staat een man me aan te kijken… ‘daar is het voor jou’, terwijl hij wijst met de vinger. “Sin, papel”, deel ik mee. Hij maakt teken met zijn handen dat ik papier moet nemen en ernaast moet en wijst naar het cryptogram op de deur. Hmmm… “Si, no appel… Hmm, en de rest komt eruit in een mengeling engels/Frans. OK, ik werd gewaar dat mijn uitleg ‘dat ik nu eenmaal niet weet hoeveel papier ik zal nodig hebben’ en een vermoeden zijn haast te zien, stap ik uit het toilet en laat hem voor gaan. Wanneer hij uit het toilet komt, ga ik binnen, herhaald hij nogmaals wat ik al begreep, terwijl ik nu toch dringend moest… Dringende ochtendgebeuren in een albergue.
Richting Aljucén. Nieuwe woningen staan er als kazernes bij. Ouders vergezellen hun kinderen naar school terwijl de politie het verkeer regelt… waar geen wagens doorkomen. Ik draai me even om, in de verte Mérida.
De agave staat in grote omvang in omheinde tuinen. Het frisse lentegroen wordt zichtbaar in de bomen. De brem begint uitbundig te bloeien. Ornithogalum laat zich discreet zien tussen het lange gras. Scabiosa die zijn weg heeft gevonden tussen een spleet van een aangelegd trottoir.
Aan een stuwmuur, Embalse de Proserpina, neem ik de tijd om te kijken naar de overblijsels van de Romaanse bouwconstructie. Boeiend. Ik kan me zo inbeelden hoe het leven hier straks zal zijn… Spelende kinderen, rollende kleurrijke speelballen, spetterende water, Picknick, mensen die hun siësta nemen…
Terug… nu ligt het er wat verlaten bij. Wat strandhuizen die slachtoffer geweest zijn van vandalisme, een versleten zwemmeester stoel… De aalschover, en de eenden hebben het paradijs vandaag voor zich.
Een pelgrim komt me tegemoet. Och, de man van de ‘papel’… Een goededag en… ‘weet je nog deze morgen. Ik wil me graag verontschuldigen voor dit moment.’. Och, wat fijn, een man… die zich verontschuldigt. Ik had wel zin om hem vier kussen te geven. Ik heb geen herinnering… maar op één man na – ooit een opleider- is dit hij één van de weinige mannen die ik ontmoet heb, die zich verontschuldigd en dit is deugddoend.
Een zwart silhouet. Deze keer geen houtenplank in de vorm van een stier, wel een echte. Achter mij hoor ik stemmen. Ik draai me om vier pelgrims wandelend naast elkaar. Pelgrims die de weg gestart zijn in Sevilla, de start van de Via de la Plata. Aan de horizon zijn restanten te zien – of zijn ze nog in gebruik – van Romaanse irrigatie systemen, die doorheen het landschap gaan richting het stuwmeer.
En dan heb je dit ene kleine stukje natuur die mijn hart verwarmt. Mijn innerlijk kind blij maakt en waar ik als een fladderende vlinder mij door de natuur laat bewegen op een slingerend pad. Waar het zand onder mijn voeten mijn tenen streelt. Waar de koe me rustig aankijkt. Dit moment die kleur gaf aan mijn dag. Net zoals, zo een kort moment, waar twee personen elkander kruisen en een zachte glimlach delen met elkander.
Ik haal het rolluik naar boven. Ik kijk naar de lucht… geel, mistig. Ik sluit de deur achter me en draag de sleutels naar de bar en vertrek richting Mérida. De Ooievaars hebben hun habitat in een hedendaagse kerktoren. En wanneer op vele plaatsen de klokken beginnen luiden begeleiden ze deze met hun geklapper. Een vogel die in Extramadura, in de steden goed geïntegreerd is.
Ik volg zo een 10 kilometer een baan, afwisselend asfalt of steentjes, naast de autosnelweg Mérida – Madrid. In San Pedro de Merida heb ik genoeg van deze onaantrekkelijke weg en maak de keuze om de bus te nemen voor het laatste deel van de dagwandeling. Dit zorgt voor me meer tijd om de stad Mérida te ontdekken.
Ik had me dit nooit kunnen voorstellen dat ik zo gemakkelijk een stuk van een weg niet zou wandelen, dit was ‘not done’ 7 jaren geleden. De vol-harding van toen. Het stappen van À naar punt B werkte als een magneet. Ik wou en ik zou. Wat kan ik voelen hoe deugd dit me doet om het anders te kunnen vandaag. Om te luisteren naar mijn behoeftes, wat ik in het Nu nodig heb. En… Amai, het leven wordt… nog gemakkelijker, rustig, zachter, intuïtief fijn-gevoeliger… Zalig!
In Mérida ontmoet ik terug Hannelore en Chris… een fijn weerzien. Hier eindigt de camino Mozarabe, morgen stap ik verder op de Via de la Plata.
Voor het uit eten, ga ik op verkenning doorheen de stad. Hier en daar zijn oude Romaanse ruïnes zichtbaar. Een stad die me niet echt aanspreekt.
Wandelend door de winkelstraat, stop ik aan een papeterie. Starend naar de prachtige tekening van Rebecca Dautremer, van het boek ‘Jacominus’ – Klinkt zo mooi in mijn oren – zink ik weg in het beeld en droom eventjes weg midden de drukte van de stad.
Een 7 km lange drukke industriële autoweg brengt me van Don Benito naar Medellin. Goed dat ik deze gisterenavond niet nam, en wel, nu, na een goede nachtrust. Want energievretend zijn ze, zowel voor lichaam als geest.
Bij het verlaten van de stad kom ik langs een recente nieuwe arena ten midden industriele/commerciële gebouwen. Nu begrijp ik waarom gisteren in het dorp veel te koop stond. De grote gekende commerciële ketens hebben hun weg hier gevonden. De Moorse architectuur begint minder zichtbaar te worden, de Romeinse architectuur is hier en daar te zien…
Een bruine, gele vieze smog hangt over het landschap en dit nog eens vermengd met de ochtendmist… Bahhh… Ik kijk even op mijn kaart… Hmm, jaja, autosnelwegen, en piekuur. Bingo… Bahhh, hier kan mijn immuunsysteem niet tegenop.
Ik neem een grindpad naast de weg. Oef, mijn lichaam kan eindelijk wat in ontspanning gaan. Af en toe kruis ik een mierenstraat. Wat moeten mijn voeten reusachtig zijn voor hen. De geur van koolzaad komt vrij ten midden de drukte van het verkeer, fijn om natuur te ruiken. Een ruiter op zijn paard, wandelt rondjes op een groot terrein, zijn hoofd is gericht naar zijn telefoon. Het gekraai van de haan weergalmt over de vallei.
Yelbes
In de verte kan ik Medellín zien. Rond tien uur is de verkeersdrukte verdwenen, en komt de zon komt er door, het begint op te klaren. Kort erna gebeurd iets vreemd, ik begrijp het niet. De verkeersdrukte is verdwenen en plots komt er een donkere bruin-gele wolk af. Bizar. … tot ik op fb kijk en surrealistische beelden zie. Zandstof die overwaait van de Sahara. Och, zo bevreemdend. En voor de mensen die denken dat het aan het witbalans ligt van de camera… Neenneen. Af en toe zijn verschillende warmte stromen voelbaar. Soms is het warm en dan plots een heel frisse wind. In de namiddag komt de wind strakker opsteken, ik hoop dat het nog rustig mag blijven tot ik een overnachtingsplaats heb gevonden.
Na een vier kilometer op een gevaarlijke drukverkeersweg kom ik rond 18 uur eindelijk aan in Torresfresneda.
Het dorp ziet er verlaten uit… Net in een western movie. Naar de plaatselijke bar, hopend om iets warms te kunnen eten. Helaas, ‘ no comer’. Dan maar naar plaatselijk winkeltje. Ik kom naar buiten met een blik kikkererwten en chorizo en een blik carnés erbij. Hup, de pot in. Wanneer ik de inhoud bekijk, 1 stukje chorizo (2cm op 2) en de vleesballetjes… Brrr. Doen me denken aan de voeding die ik vroeger aan mijn huisdier gaf. ‘Komaan, knop omdraaien. Je maag dient gevuld te worden’,spreek ik mezelf in.
Voor de wekker teken heeft, sta ik op. Ik kijk naar buiten… Oeps… ik wist dat het zou regenen, maar dit hmmm. Ik kijk op de kaart waar ik zal overnachten en bekijk hoe de weg is aangeduid. De weg gaat over een landweg. Ohho… oh, neen geen zin om terug schaatsenrijder te spelen.
Ik breng de sleutel terug naar het politie kantoor. ‘Prrrrrtt’ een tromgeroffel op mijn paraplu. De afvoer van de dakgoten, als die er zijn, zijn als waterspuwers van een kerk, maar wel niet zo mooi versierd.
In een bar bekijk ik welke mogelijkheden ik heb voor vandaag. Ik bestel me een koffie en vraag aan de barman of er eventueel een bus is richting Magacela. Geen. Ik neem de tijd en wacht af wat het weder zal doen, ondertussen schrijf ik in mijn dagboek en zie de beelden op tv… niet echt om vrolijk van te worden. Ik dwaal wat weg in mijn boek. Na een tweede koffie neem ik de beslissing om in beweging te komen. Ik zie dat de barman iets deelt met een andere man. Hij maakt teken. Ik krijg een lift. Wat lief.
Terwijl ik op de achterbank zit van een comfortabele verwarmde wagen laat ik me glijden over het landschap van Extremadura, en leiden doorheen het Leven. De chauffeur is ondertussen aan de telefoon. Ik voel me net een princes op die achterbank. Ik kijk naar het open, immens landschap kom voorbij het dorp Campanario. En wordt kort erna afgezet in Villanueva de la Serena.
Ondertussen is de regen gestopt en stap ik verder richting Don Benito. Ik twijfel even of ik nog verder stap, maar voel dat mijn lijfje moe is en kies om hier te stoppen voor vandaag. Hopelijk zijn de weergoden wat beter gehumeurd morgen. Want een dagje als vandaag voelt vermoeiender aan dan eentje waar ik de ganse dag in de natuur mag vertoeven.
Een man spreekt me aan… . “langs ginder” weet hij me te vertellen in het Spaans. “Si, voy à tomar un café.” “Ach,… gazoline…” begrijp ik. “Si”, ik ga idd een koffie drinken aan het tankstation, de enige momenteel open in het dorp. En dan legt hij uit dat er vele pelgrims zijn die hier wandelen, maar zich vergissen en hij hen dan de weg wijst. Hmm, lief van hem. “Grazias, adios”, deel ik hem terwijl ik mijn hand opsteek. “Bon camino”, antwoord hij terug.
Terwijl ik mijn koffie drink vul ik mijn dagboek aan. Af en toe komen er mannen binnen in groene, bruine jachtkledij. Zou het hier jachtseizoen zijn?
De regen van deze nacht en de zon van vandaag bracht een explosie aan geel in de natuur. Klaprozen rijzen hier en daar boven de gewassen uit. De aarde heeft een rode kleur, zoals ik deze ooit eens zag in Corsica en Marokko. Samen met het frisse groen in de velden brengt dit een mooi kleuren palet.
De weg van vandaag gaat voortdurend over asfalt en daar zijn mijn benen niet gelukkig mee. Wel jammer in dit gebied, terwijl het enorm veel mogelijkheden heeft om er een wandelpad aan te leggen, die wat comfort zou brengen onder de voeten en waarbij een GR pad terug zou kunnen ontstaan.
Een Wouw vliegt boven me weg. Aan de rand van een waterpartij springen of tenminste glijden de schildpadden aan een snelheid het water in bij mijn benadering. Het is rustig en stil… Ik geniet van de talrijke vogelzang.
Op een rechtlijnige weg kan ik wel eens mijn telefoon nemen, piepen op sociale media of zelfs schrijven al wandelend. Een dame die ik vorig jaar ontmoette ergens op mijn weg en me uitnodigde voor een drankje op terras. Plaatste een muziekpost ‘Mozart-Concerto pour clarinette-Philippe Entremont‘. Ik ga het even opzoeken en beluister het tijdens het wandelen. Harmonieus met de omgeving…zelfs de vogels geven een extra noot.
Bij mijn aankomst in Castuera ben ik opzoek naar een bar. Mijn benen vragen rust, mijn maag protesteert en even tijd nemen om aankomen te komen in een dorp vóór ik naar de albergue doet me goed. Bijna twee kilometer naar de andere kant van de stad… Pfff, die twee kunnen er soms wel teveel aan zijn wanneer men aangekomen is. Het doorstappen doet me even overwegen om verder te stappen. “Jasmine, wees redelijk met jezelf”, spreek ik mezelf in.
Het is bijna vier uur in de namiddag. Ik vind gelukkig nog iets open. De menukaart… niet moeilijk, vaak hetzelfde. Ik mis wat diversiteit op de kaarten. Patatas, bocadillos, gefrituurde gerechten, paddestoelen uit blik… ‘Hmmm, ben ik dan zo kieskeurig! Neen, Jasmine, je weet wat je lijf nodig heeft en hou van gezonde voeding’. Het belangrijkste, er is eten… Hmm
Na het restaurant stap ik naar de lokale politie. Ik blijf wat floreren in de stad. Alles lijkt verlaten, soms vraag ik me af, waar zijn alle inwoners. Op vele huizen en verlaten winkels staat ‘Se vende’. De façade boven de kerkdeur trekt mijn aandacht. Nieuwsgierig naar binnenin. Helaas, zoals vele gebouwen blijven ze gesloten. Ik blijf wat rondslenteren op het aangenaam pleintje. In het centrum zijn hier en daar prachtige gebouwen te zien uit een lang ‘rijk’ verleden. Eentje naast de kerk, verbergt zelf achter een donkere deur, een bar en mooie architectuur, die ik te weten kom door te vragen wat dit gebouw is… “Palace”… en “bar” hoor ik. “Está abierto ?” Ik stap binnen. Blij van mensen te zien. De klokken beginnen te luiden. Ik ga erop af… Ik stap de kerk binnen en blijf aanwezig voor de misviering. Wanneer ik de viering verlaat zie ik op een affiche staan ‘Iglesia Santa Maria Magdalena’.
Met een yoghurt in de hand stap ik naar de agent. “Heb je goed geslapen”, vragen we elkander in een beetje Engels/Spaans. Ik schenk hem de yoghurt en bedank hem voor de fijne ontvangst.
In een bar binnen stappend, net naast de kathedraal, voel ik de blik van de mannen. Het wordt stil. Ik neem een barkruk en neem plaats aan de bar, tussen hen. Ik voel dat een glimlach in mij wakker wordt. “Un café con leche. Eeee… Uno tostado con tomates, Por favor.Grazias.” De barman lacht me zacht toe. De mannen beginnen terug te praten. (Soms denk ik in mezelf, mijn oordopjes zijn in een bar meer nodig dan in een slaapruimte.) Mijn buurman neemt contact met me en al snel hebben we door dat we in het Frans kunnen praten. “… todos Machista….”, legt de man uit wat de conversatie was, is tussen de mannen. Al lachend zeg ik hem…” Ik kon me wel voorstellen wat het onderwerp was, 1 vrouw, 9 mannen… Daarvoor is geen taal nodig om te begrijpen. De reden waarom ik plezier heb. Ik kon het zo raden. “
Zo een situatie was voor mij een paar jaar geleden niet mogelijk, dan had ik zelf een gedrag van ‘Machista’ aangenomen maar dan met een andere inhoud voor wat dit woord staat. Wel uit bescherming, afscherming en omdat ik niet van dit gedrag hield. Vanuit een kwetsuur. Alleen hier was niets aanwezig van een onderliggende negative toon, geen kleineren of rediculiseren van de vrouw.
Ik sta versteld van hoe de sterke drank hier in grote hoeveelheden over de toonbank glijden. Beetje naif dacht ik dat ze enkel koffie kwamen drinken. Een plaatselijk drankje Zoco 25% met Sleedoorn, kersen, honing, vleugje anijs… lijkt aantrekkelijk, maar wat het teweeg brengt op lange termijn in de bovenkamer en in de lever is veel krachtiger dan die 25%.
Wanneer ik vertrek uit de bar steek ik mijn hand op, glimlach hen allen toe en wens hen een goede dag. Met twee appelsienen extra, gekregen van de barman begint mijn dagtocht.
Uit het dorp, draai ik me nog even om en zie het zonlicht schijnen op de kathedraal van Hinojosa del Duque. Een kathedraal die absoluut niet de omvang heeft als de andere kathedralen die ik ken. Een raam opening heeft een bijzonder mooi architectuur. Maar wat mij het meest aantrok was de kapel op dit marktplein met haar mengeling van Moorse kunst.
8u30… De natuur ontwaakt… Mijn lijf voelt zich gedragen door de zachtheid die vertoeft in deze omgeving. Wat een hemelsbreed verschil bij de vorige weken, het gebied vóór Córdoba.
Een ochtendnevel hangt over de horizon. In de verte zijn bergen zichtbaar, misschien wel de volgende om straks te trotseren. Een bord staat langs de weg ‘je bent uitgenodigd om deze zone netjes te houden’. Och, wat zou ik deze o zo graag meer tegenkomen om de mensen dit bewustzijn aan te leren.
De mimosa is bijna uitgebloeid. Met de zon in mijn rug wijst mijn schaduw naar het westen. Mussen zitten massaal in de struiken, bij mijn aankomst vliegen ze in een zwerm naar de volgende struik. Een pimpelmees is wat moediger en springt van het ene takje, naar het ander. Het landschap ziet er hier en daar uit als een quilt. Als lappen harmonieus tegen elkaar.
Al wandelend voel ik plots iets bizar… Ik kan het vergelijken als iemand die de knop aan de radio draaide zodat ik op een ander frequentie terecht kom. Net alsof ik door de wand ben gestapt van een immense waterbubbel waarin het landschap lichtjes danst, zelfs de bomen zouden bijna kunnen dansen. Ik voel me lichaam vertragen. Ik kijk op mijn telefoon… geen bereik meer. Oeps… OK, no panic… Ga rustig verder en onderga. Ik zoek een plaatsje in de natuur waar ik me kan neervleien… Mijn Zijn neemt me mee naar een eik… Ik zet mijn stokken neer. Breng mijn beide handen plat op de boom steunend en wacht… ik voel mijn hart bonzen… Ik blijf een eindje leunend tegen de boom. Mijn lichaam ademt ruim, diep en vrij. Geen reden tot paniek. Afwachtend… kijk ik naar de bomen rond mij… Overal, zie ik bijna in iedere boom vrouwelijke vormen…Of met de armen naar boven gericht als ‘vragend’ of naar beneden gericht als ‘aanbidden’… En anderen rechtop ‘ontvangen’. Leunend tegen de boom, wat uitrusten en zijn kracht voelend… Bomen ik dans met jullie mee op deze golven.
Ik stap terug verder. Er is hier een klimaat voelbaar van werkelijk 2 tegenpolen. Als een magneet die men omgekeerd op elkaar probeert te brengen. Zwaar en ijl.. Op het moment dat ik verder stap besef ik dat zelfs de aarde van structuur is veranderd. Daarnet had ik zanderig doorlatende grond, nu wandel ik op een zware kleverige grond. In de verte twee roofvogels. Ik kijk op het uurwerk van mijn telefoon… 10 min zijn voorbij… het lijkt een eeuwigheid.
Rechts voor mij in de verte rijst een andere bewoonde wereld op. Huizen. ‘Komaan Jasmine een kleine 20 kilometer verspreid jullie’. .., spreek ik mezelf de moed in. Als met zwemvliezen aan mijn voeten stap ik verder. Boven mij het krijsend geluid van de arend. Het gewicht aan mijn voeten en in mijn lijf voelt zo zwaar dat ik het gevoel heb dat ik aan het krimpen ben. Ik voel me precies een dwerg wordend. Hihi, ik begin te lachen en voel vreugde bij deze gedachte. Op een bepaald moment stop ik… Plaats mijn twee stokken op de grond en zeg ik” ok wat wil je, ik kan hier toch niet blijven staan wat kom je me vertellen”, terwijl ik naar boven kijk. Op dat moment hoor ik een stem van de boer in de verte die roept… En net wanneer ik terug een voetstap zet… Waw, 4 grote herten huppelen weg. Arenden vliegen boven me. Eentje blijft er in mijn buurt…wanneer ik hem in beeld heb, dank ik hem… Ontroerd van het gebeuren.
Ik open een hekken naar een ander terrein. Gele, witte bloemetjes kleuren de border. De schapenboer steekt een kudde schapen in een andere wei. Ik word gewaar dat gans mijn Zijn terug is. Oef… Wat was dat!
Een man komt aangereden… Laat zijn venster neerdalen en roept,” Bounos dias…”, met een grote glimlach als teken van welkom. De boer gaat bergopwaarts naar het huis, zijn hond een bordercollie , volgt hem.
De weg naar... 