Voor de wekker teken heeft, sta ik op. Ik kijk naar buiten… Oeps… ik wist dat het zou regenen, maar dit hmmm.
Ik kijk op de kaart waar ik zal overnachten en bekijk hoe de weg is aangeduid. De weg gaat over een landweg. Ohho… oh, neen geen zin om terug schaatsenrijder te spelen.

Ik breng de sleutel terug naar het politie kantoor.
‘Prrrrrtt’ een tromgeroffel op mijn paraplu. De afvoer van de dakgoten, als die er zijn, zijn als waterspuwers van een kerk, maar wel niet zo mooi versierd.

In een bar bekijk ik welke mogelijkheden ik heb voor vandaag. Ik bestel me een koffie en vraag aan de barman of er eventueel een bus is richting Magacela. Geen.
Ik neem de tijd en wacht af wat het weder zal doen, ondertussen schrijf ik in mijn dagboek en zie de beelden op tv… niet echt om vrolijk van te worden.
Ik dwaal wat weg in mijn boek. Na een tweede koffie neem ik de beslissing om in beweging te komen. Ik zie dat de barman iets deelt met een andere man. Hij maakt teken. Ik krijg een lift. Wat lief.

Terwijl ik op de achterbank zit van een comfortabele verwarmde wagen laat ik me glijden over het landschap van Extremadura, en leiden doorheen het Leven. De chauffeur is ondertussen aan de telefoon. Ik voel me net een princes op die achterbank.
Ik kijk naar het open, immens landschap kom voorbij het dorp Campanario.
En wordt kort erna afgezet in Villanueva de la Serena.

Ondertussen is de regen gestopt en stap ik verder richting Don Benito. Ik twijfel even of ik nog verder stap, maar voel dat mijn lijfje moe is en kies om hier te stoppen voor vandaag.
Hopelijk zijn de weergoden wat beter gehumeurd morgen. Want een dagje als vandaag voelt vermoeiender aan dan eentje waar ik de ganse dag in de natuur mag vertoeven.