Aiguilhe

Posted on 30 juni 2020 by Jasmine Marie José

Aiguilhe – Chapelle Saint Michel

Lyon, 6u30 in de morgen. Geen kat te zien.
‘Le train pour Le Puy-en-Velay entre en gare…’, zegt een stem door de luidsprekers.
Een groepje van vijf jongeren stappen mee in. Het is rustig. De trein conducteur komt me melden dat ik hem kan volgen in het volgend station. Mijn wandelstokken en rugzak deden hem vermoeden dat ik naar Le Puy-en-Velay ga.
Ik geraak ontroerd bij het zien van de landschappen. Bossen, ruines, kastelen, La Loir Sauvage… La nature dans toutes sa pureté. Een traan van vreugde rolt langs mijn wang. Mijn hart lacht. Ik dommel in.

Le Puy-en–Velay. De vele trappen opwaarts nemen me mee richting de kathedraal.
Een misviering is gaande. Hmm, na Vézelay, een hemelsbreed verschil. Klassiek, beetje autoritair en om dan niet te vergeten op het einde een grote omslag wordt in de handen geduwd.

In de ‘shop’ van de kathedraal vraag ik naar een overnachtingsplaats. In totaal zijn er nu 30 bedden beschikbaar voor pelgrims… al de rest is gesloten. Alles is bezet. Een zuster wandelt heen en weer…. Haar grijze pij is strak om haar gezicht, een paternoster hangt aan haar bruine lederen centuur. “Bonjour ma sœur avez vous la possibilité d’héberger une pèlerine svp”…. Een half uurtje later sta ik aan het vroegere Clarissen klooster… een huis, huisnr 3, chambre Clarisse.

In de namiddag ga ik naar Aiguilhe, naar de rots ‘Chapelle Saint-Michel’ gebouwd op restante van een oude vulkaan.
Na Monté San’t Angelo (Gargano, It) en Sacra di San Michèle (Turin, It) werd deze kapel gebouwd.. Nadien volgde Mont Saint-Michel…

In 2013, terug komend van vakantie met Tineke en Janus, volgde ik mijn instinct en hielden we hier een halte op de terugkeer. In deze kapel, toen verwoorde ik ‘vroeg of laat zal ik pelgrimeren’…Nooit gedacht dat deze woorden die ik toen spontaan uitte ooit werkelijkheid zouden worden. Pas door een ontmoeting met een priester, op mijn weg in 2018 herinnerde ik me dit moment…. De start van mijn pelgrimeren

https://debelsjasmine.com/2018/06/06/fiorenzuola/

Het is er zo zalig vertoeven dat ik de tijd niet voorbij zie gaan. Een paar uur laat ik me onderdompelen door de aanwezig gedragen energie die hier heerst. Tranen vloeien zonder enige reden, een oneindige vreugde is voelbaar…
Heel blij dat de weg me hier terug naartoe nam… 7 jaren later.

Voordracht

Posted on 16 januari 2019 by Jasmine Marie José

Ik open mijn gordijnen, het is nog donker. Naar de badkamer, de keuken… verwarming op 2…in de gang het hedendaagsbeeld van Franciscus in compagnie van Jacobus, Aertsengel Michael en de Kleine Prins. Een beetje verder een Boeddhabeeld. Ik steek het kaarslicht aan. Terug de keuken in geniet ik van de warmte van de verwarming. Het kaarslicht en op de achtergrond het muziek van les ‘Frères et les Sœurs de Jérusalem’ die een rust met zich meebrengt.

Deze avond geef ik de eerste voordracht rond mijn acht maand pelgrimstocht. Ik voel hierrond wat spanning…wat…beetje teveel naar mijn zin.
Ik heb moeilijkheden bij het ademhalen. Mijn voeten voelen koud. Kortademig. De ganse dag ga ik hier bewust mee om. Het belangrijkste is dat ik me hierin rustig kan houden. ‘Jasmine, waarover moet jij je nu zorgen maken. Je kent het, je hebt het beleefd, gevoeld, doorleefd. Geen enkel reden dus om me zorgen te maken’, gaat door me heen… en toch.

De woonkamer. Een landkaart staat klaar. Mijn credentials liggen op de stoel. De kerstlichten gebruik ik als lichtpunten in de ruimte. Ik vul de kaarsen aan. In het midden een schaal, bloemen, water, vuur en roze kwarts. Ik demp het licht… warmte en huiselijkheid… belangrijk dat iedereen zich thuis mag voelen.

De bel… een vriendin… We brengen nog wat stoelen naar boven. We eten samen. De bel…nog iemand. Terwijl de twee personen samen in mijn keuken zitten te praten wordt ik wat rustigere en maak ik me de ruimte eigen… Ik steek de kaarsjes aan… De bel…. De bel en zo gaat het een paar keer door. Wanneer de laatste persoon aangekomen is, is er al een fijne energie aanwezig. Het zit goed. Mijn spanning is verdwenen.
De avond begint in stilte met een Harte groet. Nadien volgt het verhaal van hoe mijn pelgrimstocht zich gecreëerd heeft. Fijn om te zien hoe de mensen aandachtig zitten te luisteren. Hoe mensen zich doorheen de avond zich gaan ontspannen. Zelf voel ik me volledig terug op mijn weg, alsof het gisteren was. Mijn lichaam voelt goed. De spanning is compleet verdwenen. Mijn verhaal gebeurt spontaan zonder censuur. Ik heb ook het volste vertrouwen dat wat gedeeld mag worden, zijn plaats zal krijgen op het gepaste moment. Zo wordt ik dan ook even tegengehouden om te praten over een persoon die een belangrijke plaats in mijn leven heeft gehad en sluipend aanwezig was. Het recente verleden heeft me daarin nu al verschillende malen aangetoond dat ik hierin niet alleen ben en beschermd wordt. En zolang alles vanuit het Hart vertrekt en in Liefde, is het altijd juist.
Na de pauze komen vragen naar me toe. Hoe verder de avond, hoe meer ik in mijn kracht ben, hoe meer ik me bewust ben dat dit mijn weg is en dat ik deze weg verder wens te laten groeien.
Boeiende vragen met een rijke inhoud. De antwoorden komen vloeiend, zonder gêne en van een grote vanzelfsprekendheid.
Ik voel me ontroerd, vrij, open, stevig… alle spanning is verdwenen. Dankbaar om de vragen, de vraagsteller die me over een streep hebben geholpen.
Een warme verbondenheid heeft zich geinstalleerd doorheen de avond. En wat fijn om gewaar te worden en te zien hoe mensen in openheid, zacht en hartelijk de woonst verlaten.
De kaarsen gaan uit… De nacht gaat in.

In Mij

Posted on 25 november 2018 by Jasmine Marie José

Voor mij uitzicht op een tuin nog in bloei. Op de achtergrond het muziek van Ludovico Einaudi-Oltremare. Op tafel een kaars lichtje, Licht van warmte en hoop.

Twee dagen zijn reeds voorbij. De tijd die ik nodig had om mezelf terug te vinden, pijn te verwerken, inzicht te krijgen in het gebeuren bij mezelf en het waarom van deze herhaling, in ontmoeting gaan diep in mij.

Een menselijk ‘ontploffing’ die ervoor zorgde dat ik in een gelijkaardige huiselijke situatie terechtkwam van vele jaren geleden. Waarin angst, onwaarheden, agressiviteit, machtsmisbruik, bemoeizucht, niet respecteren, niet opnemen van eigen verantwoordelijkheden, en in een rol te stappen die niet tot de persoon hoort… aan de orde was. Waar ik noodgedwongen en toe gedwongen ’s avonds op straat stond.
Gelukkig opende’ s avonds nog een deur waar gehoor was zonder oordeel en waar mijn pijn tot rust kon komen die de naam draagt ” tHemelke’.

Na een goede nachtrust ben ik terug op stap gegaan. De regen in. Ik liet het van mij afregenen. Af en toe kwamen beelden terug voor mij ogen. Ik kreeg ze niet weg. Wanneer ik ’s avonds in een open en hartelijke thuis bij Rita terechtkwam, keek ik naar mezelf in de spiegel. Mijn gezicht was getekend, mijn ogen lagen diep, een gesloten blik.

Een hartverwarmende e-mail van iemand die ik in Taize ontmoette, rinkelende telefoon van een vriendin, omarmend warm gebaar… brachten mij stilletjes terug bij het ‘Nu’ bij Mezelf.

Als ik alles op een afstand bekijk.
Ik heb mijn eigen innerlijk stem niet gevolgd die me kwam vertellen dat het niet goed voelde om een dag vroeger aan te komen in mijn ouderlijke thuis. Ik was echter zo blij om er aan tekomen.
Ik heb niet geluisterd naar mijn gevoel die zei ‘het voelt hier niet goed’ waar ik toch heb gebleven omdat ik dacht na 8 maand dat ik krachtig genoeg was om wat ik geleerd had in de praktijk te zetten. Maw. Ik heb geen zorg gedragen voor mijn hart. Want ook het hart kent grenzen. Niet door het afsluiten of er een muur rond te zetten. Wel door de keuze te maken om er zorg voor te dragen.
Heb ik schuld of draag ik hier spijt omdat ik mijn eigen intuïtie en gevoel niet heb gevolgd. Had de situatie vermeden kunnen misschien wel, dan was hij echter op een andere moment voorgeschoteld geweest.
Ik ben dankbaar, dankbaar voor wat ik heb gezien, gevoeld, de herhaling… dit bracht me een stuk verder en bracht vrijheid met zich mee.

Op zeven dagen van ‘thuis’ te mogen en kunnen aankomen, het kunnen aanvaarden dat wat mijn ‘thuis’ was, mijn thuis nooit is geweest. Mijn ‘thuis’ ligt daar … In Mij.

Menhir

Posted on 22 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Terwijl ik samen met Jacky aan de ontbijt tafel zit. Krijgt Georgette haar ochtend verzorging door haar dochter en een verpleegster. De vreugde van Georgette die we tot in de woonkamer horen vult het huis.
Met de gedeelde vreugde stap ik een nieuwe dag in. Ik dank hen voor de zachtheid en warmte die ze uitstralen… we geven elkander een Franse kus… twee kussen op de wangen.
Ik sluit de deur van het portaal achter me. Pierette en Jacky staan te zwaaien achter het venster. Het raakt me.

De dikke ochtendnevel verlaat langzaam de velden. De zon komt tevoorschijn. In de verte hoor ik opgefokte honden… De jacht.
In Saint-Micaud stap ik de kerk binnen. De laatste dagen mag ik terug kerken zien in alle eenvoud…steen, hout… Zonder pracht en praal… Daar geniet ik het meest van. Wat verder staat een immense Menhir van 6m35 met inscriptie erop.
In het landschap zie ik in het gras een bewegend iets… In de lucht een roofvogel.
Een bruine bidsprinhaan gaat in bevriezing wanneer ik langs kom.

Montchanin stap ik binnen in een cultuurcentrum. Het is zondag, veel wagens op de parking. Zou er een bar zijn! Een film. Wel dat is nu eens een goede timing. ‘Les vieux fourneaux’. Aan de kassa vraag ik naar een mogelijke overnachting in stad. Ah, misschien ken ik wel iemand. Ik wordt voorgesteld aan een vrouw, Christiane… Zonder enige twijfel nodigt de vrouw me om bij haar te overnachten. Een andere vrouw die aan de deur staat geraakt ontroerd door haar gebaar. Maar eerst de film… Het voordeel van niets te plannen. Zalig…

Na de film ga ik dan mee met Christiane. Ik dank haar. “Je suis Chrétienne c’est la moindre des choses”, vertelt ze me. We voelen ons onmiddellijk goed bij elkaar en delen persoonlijke ervaringen. In het huis zijn veel klaprozen te zien.
Deze keer niet één, wel afgebeeld in groep. En zo voelt het. Ik voel me niet meer alleen, integendeel.

Marie-Agnès

Posted on 18 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Ik sluit de deur van de pelgrimsherberg. Een man staat te rusten op zijn krukken. “Bonjour monsieur, une belle journée nous attent.”… en zo begint een gesprek met een bewoner over angst, moed en volhouden.
Twee woorden die in vele levens aan de oppervlakte liggen. En wanneer we hier te lang aan denken en onze bovenkamer ermee vullen…. Dan… Wel de eerste stap wordt telkens opzij geschoven.
De moed, volhouden eerlijk ik weet zelf niet waar ik ze haal…of toch… Gedragen door het hart… Iedere dag mag het groeien en blijven groeien… En dan delen… Delen wat groeit en zo ontstaat terug plaats voor wat groeit en ontstaat evenwicht….

“Et votre lessive. Comment vous faites ?” … “Que trouver vous de mes vêtements.” “Bhein il sont propre” “Et oui il le sont… Et pourtant cela fait dix jours que il n’ont pas êtes laver.” Vous savez c’est tous comme la tête, le corps ce purifie. “Bhein, je vous admire madame…”

Parter dans l’instant présent, faites confiance et le chemin vous apprendra.

Vrij, vrijer wandel ik een nieuwe dag tegemoet. Een jonge vrouw in kleurrijke kledij met rugzak komt aangewandeld. Eli of Élisabeth. We staan een lange tijd de babbelen langs een wei waar geiten ons staan aan te kijken. Af en toe geraken we ontroerd door ons delen…
“Est ce que vous pensez que vous allez encore faire des pèlerinages?” “Non, très profondément je resent que c’est le dernier. Je rentre enfin à la maison…. Après quatre ans et plus, le temps est venue de partager et de construire un endroit pour le partage.” De vrouw krijgt tranen in haar ogen wanneer ik dit vertel. “Je suis heureuse d’entendre vos mots cela me donne du courage et de la force. Cela me touche ce que vous dites.” We geven elkander een knuffel en nemen afscheid.

Samen met de kleine prins redden we een bidsprinkhaan op de baan. De derde die we mogen ontmoeten. Deze was echter aan haar laatste uur gekomen.

De geitenboerin rijdt heen en terug met haar wagen op de veldweg. “Alle hup… Oeee… Oeee… Vous n’avez rien à faire ici.” De geiten waren uitgebroken.
Mijn dag eindigt in Cluny bij de zusters. Een warm hartige ontvangst… Zuster Marie-Agnes.
Voor de avondgebeden ga ik op boodschappen. Een heerlijke quiche op het menu deze avond met een salade en een zelfgemaakte vinaigrette.
Twee dames wandelen uit een kinderwinkel… “… Bhein… Lettres aux père Noël…”

Een warm gevoel vanbinnen.

La maison

Posted on 18 oktober 2018 by Jasmine Marie José

De wijnranken zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor weilanden. Van boerderij naar boerderij…In mijn zak gepofte kastanjes die ik meekreeg van Didier waar ik overnachte.

Ik denk terug aan de zin ‘niet in de negativiteit te blijven’, nadat ik het verhaal van de priester aan iemand toevertrouwde van een paar dagen geleden. Terwijl het voor mij gewoon een delen was van de situatie tegen iemand met wie ik een nauwe band heb. Net zoals ik het belangrijk vond het te delen op de blog om het kenbaar te maken aan anderen die volgen. Niet om het naar de mens te richten.. wel om het probleem aan te kaarten in openheid.
Terwijl ervoor mij niets negatief aan vasthangt noch bij mezelf, noch naar de andere toe. Ok het was niet aangenaam en ik voel ook geen ballast.

Durven de realiteit onder ogen zien, angsten voorbij. Zonder weg te duwen, zonder ervan weg te lopen, zonder het de rug toekeren. Bij onaangename situaties gaan we dan sussen, minimaliseren, banaliseren. Dit kan omwille dat we niet weten hoe ermee om te gaan, uit eigen angst, onmacht, confronterend is, terwijl luisteren dan gewoon voldoende is. Gevoelens als pijn zijn ook niet te banaliseren want hiermee gaat men het gevoel van de ander ontkennen, minimaliseren. Met het risico dat de ander zich afsluit en het gevoel van pijn naar binnenkeert en zichzelf hiermee op termijn gaat onbewust pijn doen. .

Het verwoorden van een ervaring die je pijn deed of iets onaangenaam bracht, je gevoelens uiten daar is niets mis mee. Het werkt bevrijdend, zolang je er niet blijft indraaien. Blijf je erin draaien dan maak je van jezelf een slachtoffer, waardoor men het dan buiten zichzelf bekijkt en het bij de ander legt.
Het verwoorden en delen is niet verkeerd wanneer ieder met een open hart aanwezig is want dan is het een gezamenlijk dragen.

Had ik er niet overgesproken de avond zelf dan zat ik er waarschijnlijk vandaag nog mee.
Die ervaring was ook niet de eerste op de weg die te maken hadden met het instituut kerk en de gevolgen van wetten en regels (ook al zien sommigen ze zo niet), die gecreëerd geweest zijn uit angsten, onzekerheden, vanuit machten…
Vandaag heb het idee dat net deze instituten – ook instituten die niet met de kerk te maken hebben – slachtoffer worden van wat ze zelf hebben gecreëerd.
Door muren op te bouwen en deze instand te willen houden wordt je gevangen binnen je eigen muren.
Zei Jezus niet ‘ga heen en vermenigvuldig u’! Lees het als gedachtengemeenschap. Ga en groei met een open hart Ipv sluit je op en wees angstig.

Een wagen stopt.. Een man draait zijn venster open. “Vous êtes sur le chemin de Compostelle?”….”Ah je comprends mieux, si non j’aurai dit que vous n’êtes pas dans la bonne direction. Vous avez tous ce qui vous faut ?” … “Oui merci”. Een kortstondige ontmoeting. ‘Et en se souhaite une bonne journée.’

In de verte hoor ik jodelen. Het is middag. Het valt me op dat ik weinig tot geen paddestoelen heb tegengekomen in vergelijking met vorig jaar dezelfde periode. De grond is duidelijk droog.
Een kudde geiten, ik blijf er een tijd naast staan. En wanneer dit in stilte zonder veel beweging gebeurt dan zie je zo hun gedrag veranderen. Af en toe komt hun typische geur onder mijn neusvleugels.
Een vrouw staat met een oranje petje haar was uit te hangen. Wanneer ik aan de andere kant van de heuvel ben roept ze de paar geiten die in de wei staan op stal.
Zeventien uur, de weinig krekels die er nog zijn laten zich nog horen.
Een ontmoeting met een pelgrim uit Keulen die voor veertien dagen op stap gaat. Een warm onthaal en aangename ontmoeting met ‘Jacques’ l’hospitalier van het eenvoudig en warm pelgrimshuis.
In een gesprek vraagt Jacques, “vous êtes une sœur ?” “Non, pourquoi ?” “Parce que vous dîtes ‘la maison'”, na dat ik vertelde dat ik naar huis belde.
Zo voelt het ‘je vais à la maison’ in de bredere zin van het woord.

Un ciel étoilé

Posted on 15 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Een wonderlijk nieuws… een geboorte.. Janne Tine is haar naam. Ik kijk ernaar uit haar te ontmoeten.

Een lange babbel met Louise aan de ontbijttafel over hoe Maison Bethanie is ontstaan, verhalen van gebeurtenissen, wonderen… De hartelijkheid, de mensen die er wonen. Wanneer je hier binnenkomt ben je iemand die tot het huis hoort. Een woord die ik niet zal vergeten en hier heb geleerd is ‘Couchecouchepanierpapateenron’, met andere woorden tijd om te gaan slapen. Louise een wonderlijke vrouw. Ik verlaat het huis.
“Ma grande…Je peut t’appeler Ma grande? “, zegt Louise. “Oui, bien sûr…”, terwijl ik haar aankijk en mijn handen op haar bovenarmen rusten. “Je peut t’appeler ‘maman’? Van hart tot hart.

Wat een verandering plots van landschap. Plat en open velden. Af en toe wandel ik door een zweem vliegende mieren. Zou er weersverandering in de lucht hangen.

Een open veld, een bank… Leeg… Neen… Ik neem plaats… Alleen… Neen… In de leegte ontmoet je de volheid… Verbondenheid.
Ik geniet van de Volle-leegte. Ik sluit mijn ogen , adem, en voel de wind en de zon op mijn huid.
In vreugde en blijheid denk ik terug aan mijn jeugd.

Wat ik als kind zag en voelde… Waar ik door de jaren heen mijn tanden heb ingezet om mijn waarden, mijn hart te beschermen, kan ik vandaag vloeiend en zonder weerstand beleven.

Waar ik als kind diep van binnen een pijn voelde en een zoektocht was naar graag gezien worden, is vandaag als een stroom die op me afkomt.
Door in mijn eigen volle kracht te staan in openheid zonder verwachtingen en verlangens… Waar beschermen en afschermen niet meer noodzakelijk is omdat mijn liefde krachtig genoeg wordt om in vertrouwen te blijven staan.
Dankbaar zijn dat ter wereld komen in mijn familie, niet zomaar was. En dat dankzij hen en de mensen die me omringde dat zij zonder het te weten me hebben leren in mijn volle kracht te gaan staan, gewoon door wie zij zijn.
Als kind zelf had ik de kracht, het vuur en de liefde al in mij…, alleen had ik niet de juiste sleutel tot evenwichtig om deze met elkaar in verbinding te brengen.

Ik stap verder. Telkens wanneer ik me omdraai om ook de wonderen achter mij te zien en terug naar voor kijk voel ik een spiraal van transformatie door meheen naar mijn ware Zelf, deze die altijd heeft bestaan.

Aankomend in Monthieux. Zitten twee dames – pelgrims op weg naar Assisi – naast de kerk. We zeggen elkander een goede dag, een delen, een kortstondige fijne en warme ontmoeting op de weg. Zij stappen nog wat verder. Ik hou hier halte voor vandaag.
Kort erna ben ik ten huize Chantal, Alain en Isis, een Jack Russel. Een fijne kennismaking. Even wat de dagboek bijbenen. Een uitnodiging bij de buren. Een avond met zeven rond de tafel, ‘l’Apèro chez les voisins en dessous d’ un ciel ouvert pleine d’étoiles ‘.

Zeven

Posted on 14 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Nog even geproefd van wat een film met lichaam en ziel kan doen en zeker wanneer Mr Ripley en Julie te l’Escaut op het scherm kwamen… Een onrustige nacht.

Ik draai me even om… heb ik alles bij… Sluit de deur en déposer de sleutels in de brievenbus. De dvd’s terug dragen en een koffie in de bar.
Een gesprek met drie mannen. Een delen. Een koffie wordt getrakteerd, mijn doos wordt gevuld met verse druiven. In fijn gezelschap. Wanneer de mannen het café verlaten zegt een van hen “Merci pour votre gentillesse”. “Pareiment “. We geven elkander de hand.

Le Rhône

Een monument, kapel midden het kerkhof van Langieu vraagt mijn aandacht vraagt mijn aandacht… Een bijzondere kapel en de Engels die het gebouw sieren leiken op deze van Monte San’t Angelo. Een bejaarde heer komt af en vraag hem wat info, echter voor hem onbekend. Een graf van des Marquis et Marquise.

Ik kom terug een merkteken tegen van de weg van Compostella. ‘Alle wegen leiden niet naar Rome, alle wegen leiden naar Compostella’, gaat door meheen.
Aan mijn rechterkant een veld reigers… 1, 2, 3, 4….zeven reigers. Daar gaan we weer 😉. Lu een vriendin had me eerder attent gemaakt dat er iets met een zeven was. Pas nu kan ik het zelf ook zien. Ik wandel drie (triskele) van de zeven kloosters van de Heilige lijn van de Aartsengel Michael die van Ierland naar Jeruzalem gaat…En zo kan ik er nog opsommen. En terwijl ik dit nu schrijf tel ik uit nieuwsgierigheid de datum van vertrek, waarop ik vertrok zonder erbij stil te staan 01 -04 -2018. Ik doe een oproep op FB, zes mensen reageren… We zijn met zeven…. Euhhhh… Het spoookttt… Grapje, het doet me wel iets en maakt wel iets wakker in mijn lijf.

Langs de rivier l’Ain, een Lac. Afgemaaide maisvelden.. Open landschappen. De geur van koolzaad. De Alpen zijn met de wolken niet meer te onderscheiden, behalve een steekt erboven uit, de Mont-blanc.

In Meximieux probeer ik halte te houden voor de dag. Alles wijst erop dat het hier niet zal gebeuren. Deur zijn uitzonderlijk gesloten, telefoons rinkelen niet… Verder naar Perouges. Een jonge heer van de papeterie van het pittoresk dorp belt wat rond. Een adresje lukt hem. La maison familiale de Bethanie.

Pérouges

In Perouges bezoek ik de kerk van Marie-Madeleine, ernaast een boom midden het plein. Ik leg mijn hand erop. Een fikse hartklop is voelbaar. Ik leg mijn hand op iets anders… neen… Ik ga terug naar de boom. Boumboum Boumboum…

Église forteresse Sainte Marie Madeleine

La maison Bethanie. “Roger… Ronron pour les intimes.”, vertelt Roger me terwijl hij me verwelkomt. Hij vraagt mijn naam. Ik zie hem nadenken. Hij kijkt naar mijn gestalte, groter dan hijzelf en vervolgt “Ma fiance elle avez 1m80. Tu vois ce que cela fait comme résultat.” Ik vind hem schattig.

Ik maak kennis met de inwoners. In het bijzonder Louis. Roger toont mijn kamer en maakt me wegwijs in het gebouw. ’s Avonds delen we de maaltijd aan een lange houten tafel.

Mist

Posted on 13 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Jacques’ de kat, oorspronkelijk ‘Jacqouille’ (de naam die de buurman gaf aan zijn poes, maar niet naar omkijkt) komt aan de deur… honger.
Ik open de deur, hup, recht naar zijn eetpot, even rond mijn benen draaien en hop terug naar buiten.

Ik verlaat het huis na een gezellig ontbijt, afwas en het bed opmaken. Het is warm buiten en muts en trui zijn onmiddellijk overbodig. En hoewel het hier op een paar honderd kilometers noodweer is, blijf ik verder genieten van de nu al meer dan zes maand zon. Het landschap is verbluffend. Vanop een plateau van 850m kijk ik uit op een dal bekleed door wolken, aan de andere kant de Alpen in de verte waar de verschillende dieptes in afstand nog zichtbaar zijn.

Ik wandel afwisselend op de GR59 of le ‘Chemin d’Assise’ die ik soms ook wel ‘Chemin de Vézelay’ omdat ik deze weg in de omgekeerde richting wandel en op de asfalt weg.

Ik herinner me nog heel goed mijn eerste pelgrimsdag op 1 april 2014… Een tendinitis (ontsteking) kwam fiks verandering steken in mijn weg. Pff.. wat was dit toen een knoop in mijn hoofd waar ik niet uitgeraakte. Een tal van scénario’s speelde in mijn bovenkamer… De grootste was ‘mislukkeling’. Gedachten die me kwamen uitdagen, die me naar beneden haalden.
Terwijl mijn hart en buikgevoel mijn kwamen vertellen wat me te doen stond… Zorg dragen, mildheid en vooral van mezelf houden.
Deze knoop doorhakken was een van de moeilijkste, wel een van de waardevolste… ik begon van mezelf te houden.
De eerste stap naar mezelf, de eerste stap naar mijn eigen weg te bewandelen. En zo kwam ik zonder kaart, map, GPS 3 maanden later kwam ik aan in Compostella. Wandel je eigen weg, met wat nodig is in het moment. En als de weg wat afwijkt, of kilometers verschillen, .. het is geen afwijking, het is jou weg.
En als ik mijn eigen schaduw niet had ontmoet dan was ik niet in licht het komen te staan.
En ook andersom als er geen licht is, dan kan ik mijn eigen schaduw niet zien.

Een witte bestelwagen rijd heen en terug en kruist me meerdere malen. Hmm, als hij zo verder blijft rijden – plankgas in het stijgen – dan zal zijn oud bakje het niet lang volhouden.

De bladeren van de bomen beginnen te bewegen. En dwarrelen voor mij. Vreemd. Een geur van oude vochtige kloostergangen komt langs mijn neus heen. Ik kijk rond me heen. Ik zie niets. Geen wind is voelbaar. Het voelt wat frisser. Ik draai me om… Wolken… Ik blijf staan en laat me meeslepen, open mijn armen en bewonder wat aan het gebeuren is. In een mum van tijd bevind ik me van de een wereld in de ander. Het is muisstil. Mystiek. Het bos heeft een totaal andere gedaante, er wordt zelfs gedanst.
Ik draai rond mijn as, hoofd naar achter, armen gespreid…. Dankbaar.

Liefde is werkelijk overal…. overal… men hoeft enkel het te zien en te voelen. Ik daal verder…mist komt en gaat… van omhullen naar het wegtrekken… verdwijnen naar openen… Het tovert voortdurend.
Een bel is hoorbaar… er komt iets aangewandeld op vier poten… een hond… Hij komt en gaat… Draait rond me heen… Zichtbaar, onzichtbaar. Een oude ziel. Hij komt me een goede dag zeggen.

De witte bestelwagen zie ik plots rustig afdalen en uit de mist tevoorschijn komen.
Hij stopt. Prutttpruttt… zegt de motor. Panne.
Ik draai me om. “Je peut vous aider ?”.
“Oh, il va redémarré”, zegt de man terwijl hij aan de sleutel draait en probeer te starten “mes ils faut être patient !”
“Et lui parler en douceur et le caressée, cela peut aider”, voeg ik eraan toe.
De man vraagt wat ik doe. Zijn wenkbrauwen gaan opwaarts na de korte uitleg. Zijn auto doet het nog altijd niet. ” À pied je n’est pas de stress et de voiture qiu tombe en panne.” “Bhein, oui mes ils faut le faire quand même.” “C’est comme aller travailler mes alors sans stress.”
Ondertussen doet zijn auto het terug. Ik steek mijn hand op en zie hem nog een paar keer verschijnen op de weg.

De zon is terug en reist met me mee. De vogels zijn terug hoorbaar. De mist is weg.
Ik kom aan in een pittoresk dorp Saint Sorlin-en- Bugey. Ik stap nog verder langs de Rhône naar Lagnieu.
Ik hoor en zie een eekhoorn en blijf er staan. Geen zwarte niet meer, wel de roestbruin met een witte buik. Ik maak een geluid waarbij de eekhoorn nieuwsgierig is en dichter komt. We blijven communiceren. Hij twijfelt.
Een babbel met een meneer….in het dorp vallen er wat regendruppels. Postkaarten staan buiten aan een etalage. Ik ga binnen in de winkel. “Bonjourrrr”. “Bonjour”, zegt een mannenstem. “Monsieur il tombent des goûtés et vos cartes postales sont dehors.” “Ah, oui. J’avais oublier. Merci.” Hij draait zich nog even om, “Merci pour votre gentillesse.” Ik groet met een glimlach.

La cure. Een vriendelijke en hulpzame priester doet open. Doet een belletje. Neemt me mee in de wagen. Zet me af aan de winkel waar ik mijn aankopen kan doen. Komt me terug oppikken en voert me 4 kilometer terug naar Saint-Sorlin. Stopt aan een huis. Een bejaarde vrouw komt buiten met een sleutel. De sleutel waar ik kan overnachten. Ik laat alles gebeuren. Het vloeit. Zalig.
Aan haar deur stond ik twee uur geleden stil nadenken of ik zou halte houden in het dorp. Mijn energie was nog voldoende om verder te stappen wat goed was want anders had ik geen eten. Niets is zomaar, alles heeft een reden.

Een tv en een dvd speler… Aha… Geen DVD… Alle, hup opzoek naar een dvd in het dorp. Een avondje cinema. Op het programma ‘The talented Mr. Ripley en Julie Lescaut’
Koken. Tafeldekken. En een etentje bij kaarslicht.

Raaf

Posted on 12 oktober 2018 by Jasmine Marie José

Ik verlaat Veyrin, met zijn hartelijke mensen, een dorp naar mijn hart. Even terzijde, Lu ik was er de 124 ste pelgrim die er sliep… Heb je hem 😉
Mijn rugzak voelt licht… Hmmm ben ik iets vergeten… Ik voel… Ik denk… Neen niet twijfelen… Hij voelt gewoon vederlicht vandaag…
Ik laat me onmiddellijk onderdompelen in een bad van natuurgeluiden… vogels, eekhoorns, wind, vallende bladeren, een krakkende tak…
De natuur, de grootsheid, de energie, de schoonheid is zo groot dat het ontvangen van deze schoonheid bijna overrompelend is.

Een klim… Pfff, en ik die dacht dat het voorbij was. Verkeerd gedacht. Een pauze op de Romeinse trappen… Zet mijn rugzak af, trui uit… wat een zicht… Diepe zucht. Ik geraak ontroerd door de wind die me vergezeld. Gewoon ontroerd om de schoonheid en intensiteit van het leven… Liefde stroomt voelbaar door gans je lijf…ruimte. SamenZijnInAllEenheid.

De buxusbossen… natuurlijke ruïnes.
Rustig blijf ik stijgen. Stap voor stap, net juist genoeg wat mijn lichaam nog aankan. Ik voel dat er iets subtiel gaande is, transformatie. De gewaarwording en bewustzijn voelt zo afgestemd dat de transformatie zich plaats vind zonder dat er nog ‘tijd’ is tussen wat was en wat zich aanbied. Waar geen ruimte niet meer is om het vast te grijpen en te begrijpen….en wat ook van geen belang niet meer is.
De plaats, een rots, deze berg, de omgeving…een aanwezigheid. Ik zie het niet, voel het wel… een niet tastelijke bries komt alles wegvegen en neemt met zich… het voelt aan als een andere dimensie, waarin ik alles duidelijk voelbaar kan waarnemen en mag beseffen. Een andere dimensie op deze wonderbaarlijke en bijzondere wereld.
De horizontale en vertikaal wereld mag voelen in evenwicht, waar helen en transformatie verweven zijn met elkaar.

Boven mij is een raaf heel présent aanwezig, in een bos getekend door de tijd en waar twee werelden samenkomen. Zo intens en lang heb ik er nog niet mogen in… vertoeven. Het voelt zo juist dat vragen overbodig zijn geworden. En dat ik plots heel veel aanwezigheid mag voelen, zelfs dit is OK en voel ik geen enkel angst, integendeel ik voel me beschermd.
Waar ik me bijna als een schim voortbeweegt… Eén met al.

Van een eentonig wat somber onderbos, naar een vollicht kleurrijk hoog en open bos alsof ik in een elfenwereld vertoef… libellen, icarusvlinder, geluiden scheren langs mijn oren… vliegen en kleine vogels. Van vertragen in stappen naar meer energie. Waar de somberheid me probeerde terug te winnen en waar het licht in mij me hielp vooruit te gaan, zonder dat er bij beiden een trekken of duwen was…. Yin-yang…Een eerste symbool die in mijn leven kwam en vereeuwigd werd op mijn huid.

En hoewel ik er wat tegenop zag voor het klimmen. Ben ik heel blij deze in klimmende richting te hebben genomen. Een beloning aan mezelf.
Een groep boomstammen staan in het licht… Ik ga er naar toe en leg er mijn handen op. Strelend ga ik over de stam, nooit gedacht dat een boom zacht kon aanvoelen en ik liefde via een boom kon ontvangen en geven.
Een plaats waar ik zou eeuwig kunnen blijven. Ik kijk op mijn podometer… exact 7 kilometer… 5 uur klimmen. En om me nog wat bij te leren nog een laatste pittige klim… jaja, het is goed, ik heb het door… het word me duidelijk dat ik het woord ‘alsof’ mag laten zijn voor wat het is en dat ik werkelijk mag gaan staan in wat zich manifesteert zonder nog te twijfelen. En niet meer te denken… ‘Het is alsof’… wel ‘het is’.

Na het klimmen, natuurlijk een daling. Heel voorzichtig en aftastend ga ik naar beneden. De rood-witte strepen van de GR 59 zijn verdwenen onder het bladerdek. De stenen zijn gladdig en niet goed zichtbaar. De bos weg begint gevaarlijk te worden.
Een eerste dorp na 13 kilometer. Gelukkig is er een bar… jammer genoeg geen eten… Niet erg een koffie en hup de laatste kilometers naar Ordannaz via een plateau op een hoogte van een 850 meter.
Met een nog warme avondzon kom ik aan. Ik stap het enig winkeltje binnen die er is. ‘La Fruitière’. “Na waar ga je”, vraagt de vrouw. Wanneer ze hoort dat ik hier blijf vertelt ze me dat ze mij een overnachting kan aanbieden.
Oh, tof. Ik doe mijn aankopen en ga naar het huisje. Ik steek de openhaard aan. Een avondje voor het vuur met stukje heerlijke geitenkaas, cracotte en een verse yoghurt.