Terwijl ik samen met Jacky aan de ontbijt tafel zit. Krijgt Georgette haar ochtend verzorging door haar dochter en een verpleegster. De vreugde van Georgette die we tot in de woonkamer horen vult het huis.
Met de gedeelde vreugde stap ik een nieuwe dag in. Ik dank hen voor de zachtheid en warmte die ze uitstralen… we geven elkander een Franse kus… twee kussen op de wangen.
Ik sluit de deur van het portaal achter me. Pierette en Jacky staan te zwaaien achter het venster. Het raakt me.

De dikke ochtendnevel verlaat langzaam de velden. De zon komt tevoorschijn. In de verte hoor ik opgefokte honden… De jacht.
In Saint-Micaud stap ik de kerk binnen. De laatste dagen mag ik terug kerken zien in alle eenvoud…steen, hout… Zonder pracht en praal… Daar geniet ik het meest van. Wat verder staat een immense Menhir van 6m35 met inscriptie erop.
In het landschap zie ik in het gras een bewegend iets… In de lucht een roofvogel.
Een bruine bidsprinhaan gaat in bevriezing wanneer ik langs kom.

Montchanin stap ik binnen in een cultuurcentrum. Het is zondag, veel wagens op de parking. Zou er een bar zijn! Een film. Wel dat is nu eens een goede timing. ‘Les vieux fourneaux’. Aan de kassa vraag ik naar een mogelijke overnachting in stad. Ah, misschien ken ik wel iemand. Ik wordt voorgesteld aan een vrouw, Christiane… Zonder enige twijfel nodigt de vrouw me om bij haar te overnachten. Een andere vrouw die aan de deur staat geraakt ontroerd door haar gebaar. Maar eerst de film… Het voordeel van niets te plannen. Zalig…

Na de film ga ik dan mee met Christiane. Ik dank haar. “Je suis Chrétienne c’est la moindre des choses”, vertelt ze me. We voelen ons onmiddellijk goed bij elkaar en delen persoonlijke ervaringen. In het huis zijn veel klaprozen te zien.
Deze keer niet één, wel afgebeeld in groep. En zo voelt het. Ik voel me niet meer alleen, integendeel.