Een wonderlijk nieuws… een geboorte.. Janne Tine is haar naam. Ik kijk ernaar uit haar te ontmoeten.

Een lange babbel met Louise aan de ontbijttafel over hoe Maison Bethanie is ontstaan, verhalen van gebeurtenissen, wonderen… De hartelijkheid, de mensen die er wonen. Wanneer je hier binnenkomt ben je iemand die tot het huis hoort. Een woord die ik niet zal vergeten en hier heb geleerd is ‘Couchecouchepanierpapateenron’, met andere woorden tijd om te gaan slapen. Louise een wonderlijke vrouw. Ik verlaat het huis.
“Ma grande…Je peut t’appeler Ma grande? “, zegt Louise. “Oui, bien sûr…”, terwijl ik haar aankijk en mijn handen op haar bovenarmen rusten. “Je peut t’appeler ‘maman’? Van hart tot hart.

Wat een verandering plots van landschap. Plat en open velden. Af en toe wandel ik door een zweem vliegende mieren. Zou er weersverandering in de lucht hangen.

Een open veld, een bank… Leeg… Neen… Ik neem plaats… Alleen… Neen… In de leegte ontmoet je de volheid… Verbondenheid.
Ik geniet van de Volle-leegte. Ik sluit mijn ogen , adem, en voel de wind en de zon op mijn huid.
In vreugde en blijheid denk ik terug aan mijn jeugd.

Wat ik als kind zag en voelde… Waar ik door de jaren heen mijn tanden heb ingezet om mijn waarden, mijn hart te beschermen, kan ik vandaag vloeiend en zonder weerstand beleven.

Waar ik als kind diep van binnen een pijn voelde en een zoektocht was naar graag gezien worden, is vandaag als een stroom die op me afkomt.
Door in mijn eigen volle kracht te staan in openheid zonder verwachtingen en verlangens… Waar beschermen en afschermen niet meer noodzakelijk is omdat mijn liefde krachtig genoeg wordt om in vertrouwen te blijven staan.
Dankbaar zijn dat ter wereld komen in mijn familie, niet zomaar was. En dat dankzij hen en de mensen die me omringde dat zij zonder het te weten me hebben leren in mijn volle kracht te gaan staan, gewoon door wie zij zijn.
Als kind zelf had ik de kracht, het vuur en de liefde al in mij…, alleen had ik niet de juiste sleutel tot evenwichtig om deze met elkaar in verbinding te brengen.

Ik stap verder. Telkens wanneer ik me omdraai om ook de wonderen achter mij te zien en terug naar voor kijk voel ik een spiraal van transformatie door meheen naar mijn ware Zelf, deze die altijd heeft bestaan.

Aankomend in Monthieux. Zitten twee dames – pelgrims op weg naar Assisi – naast de kerk. We zeggen elkander een goede dag, een delen, een kortstondige fijne en warme ontmoeting op de weg. Zij stappen nog wat verder. Ik hou hier halte voor vandaag.
Kort erna ben ik ten huize Chantal, Alain en Isis, een Jack Russel. Een fijne kennismaking. Even wat de dagboek bijbenen. Een uitnodiging bij de buren. Een avond met zeven rond de tafel, ‘l’Apèro chez les voisins en dessous d’ un ciel ouvert pleine d’étoiles ‘.