Nog even geproefd van wat een film met lichaam en ziel kan doen en zeker wanneer Mr Ripley en Julie te l’Escaut op het scherm kwamen… Een onrustige nacht.

Ik draai me even om… heb ik alles bij… Sluit de deur en déposer de sleutels in de brievenbus. De dvd’s terug dragen en een koffie in de bar.
Een gesprek met drie mannen. Een delen. Een koffie wordt getrakteerd, mijn doos wordt gevuld met verse druiven. In fijn gezelschap. Wanneer de mannen het café verlaten zegt een van hen “Merci pour votre gentillesse”. “Pareiment “. We geven elkander de hand.

Le Rhône

Een monument, kapel midden het kerkhof van Langieu vraagt mijn aandacht vraagt mijn aandacht… Een bijzondere kapel en de Engels die het gebouw sieren leiken op deze van Monte San’t Angelo. Een bejaarde heer komt af en vraag hem wat info, echter voor hem onbekend. Een graf van des Marquis et Marquise.

Ik kom terug een merkteken tegen van de weg van Compostella. ‘Alle wegen leiden niet naar Rome, alle wegen leiden naar Compostella’, gaat door meheen.
Aan mijn rechterkant een veld reigers… 1, 2, 3, 4….zeven reigers. Daar gaan we weer 😉. Lu een vriendin had me eerder attent gemaakt dat er iets met een zeven was. Pas nu kan ik het zelf ook zien. Ik wandel drie (triskele) van de zeven kloosters van de Heilige lijn van de Aartsengel Michael die van Ierland naar Jeruzalem gaat…En zo kan ik er nog opsommen. En terwijl ik dit nu schrijf tel ik uit nieuwsgierigheid de datum van vertrek, waarop ik vertrok zonder erbij stil te staan 01 -04 -2018. Ik doe een oproep op FB, zes mensen reageren… We zijn met zeven…. Euhhhh… Het spoookttt… Grapje, het doet me wel iets en maakt wel iets wakker in mijn lijf.

Langs de rivier l’Ain, een Lac. Afgemaaide maisvelden.. Open landschappen. De geur van koolzaad. De Alpen zijn met de wolken niet meer te onderscheiden, behalve een steekt erboven uit, de Mont-blanc.

In Meximieux probeer ik halte te houden voor de dag. Alles wijst erop dat het hier niet zal gebeuren. Deur zijn uitzonderlijk gesloten, telefoons rinkelen niet… Verder naar Perouges. Een jonge heer van de papeterie van het pittoresk dorp belt wat rond. Een adresje lukt hem. La maison familiale de Bethanie.

Pérouges

In Perouges bezoek ik de kerk van Marie-Madeleine, ernaast een boom midden het plein. Ik leg mijn hand erop. Een fikse hartklop is voelbaar. Ik leg mijn hand op iets anders… neen… Ik ga terug naar de boom. Boumboum Boumboum…

Église forteresse Sainte Marie Madeleine

La maison Bethanie. “Roger… Ronron pour les intimes.”, vertelt Roger me terwijl hij me verwelkomt. Hij vraagt mijn naam. Ik zie hem nadenken. Hij kijkt naar mijn gestalte, groter dan hijzelf en vervolgt “Ma fiance elle avez 1m80. Tu vois ce que cela fait comme résultat.” Ik vind hem schattig.

Ik maak kennis met de inwoners. In het bijzonder Louis. Roger toont mijn kamer en maakt me wegwijs in het gebouw. ’s Avonds delen we de maaltijd aan een lange houten tafel.