Ik verlaat Veyrin, met zijn hartelijke mensen, een dorp naar mijn hart. Even terzijde, Lu ik was er de 124 ste pelgrim die er sliep… Heb je hem 😉
Mijn rugzak voelt licht… Hmmm ben ik iets vergeten… Ik voel… Ik denk… Neen niet twijfelen… Hij voelt gewoon vederlicht vandaag…
Ik laat me onmiddellijk onderdompelen in een bad van natuurgeluiden… vogels, eekhoorns, wind, vallende bladeren, een krakkende tak…
De natuur, de grootsheid, de energie, de schoonheid is zo groot dat het ontvangen van deze schoonheid bijna overrompelend is.

Een klim… Pfff, en ik die dacht dat het voorbij was. Verkeerd gedacht. Een pauze op de Romeinse trappen… Zet mijn rugzak af, trui uit… wat een zicht… Diepe zucht. Ik geraak ontroerd door de wind die me vergezeld. Gewoon ontroerd om de schoonheid en intensiteit van het leven… Liefde stroomt voelbaar door gans je lijf…ruimte. SamenZijnInAllEenheid.

De buxusbossen… natuurlijke ruïnes.
Rustig blijf ik stijgen. Stap voor stap, net juist genoeg wat mijn lichaam nog aankan. Ik voel dat er iets subtiel gaande is, transformatie. De gewaarwording en bewustzijn voelt zo afgestemd dat de transformatie zich plaats vind zonder dat er nog ‘tijd’ is tussen wat was en wat zich aanbied. Waar geen ruimte niet meer is om het vast te grijpen en te begrijpen….en wat ook van geen belang niet meer is.
De plaats, een rots, deze berg, de omgeving…een aanwezigheid. Ik zie het niet, voel het wel… een niet tastelijke bries komt alles wegvegen en neemt met zich… het voelt aan als een andere dimensie, waarin ik alles duidelijk voelbaar kan waarnemen en mag beseffen. Een andere dimensie op deze wonderbaarlijke en bijzondere wereld.
De horizontale en vertikaal wereld mag voelen in evenwicht, waar helen en transformatie verweven zijn met elkaar.

Boven mij is een raaf heel présent aanwezig, in een bos getekend door de tijd en waar twee werelden samenkomen. Zo intens en lang heb ik er nog niet mogen in… vertoeven. Het voelt zo juist dat vragen overbodig zijn geworden. En dat ik plots heel veel aanwezigheid mag voelen, zelfs dit is OK en voel ik geen enkel angst, integendeel ik voel me beschermd.
Waar ik me bijna als een schim voortbeweegt… Eén met al.

Van een eentonig wat somber onderbos, naar een vollicht kleurrijk hoog en open bos alsof ik in een elfenwereld vertoef… libellen, icarusvlinder, geluiden scheren langs mijn oren… vliegen en kleine vogels. Van vertragen in stappen naar meer energie. Waar de somberheid me probeerde terug te winnen en waar het licht in mij me hielp vooruit te gaan, zonder dat er bij beiden een trekken of duwen was…. Yin-yang…Een eerste symbool die in mijn leven kwam en vereeuwigd werd op mijn huid.

En hoewel ik er wat tegenop zag voor het klimmen. Ben ik heel blij deze in klimmende richting te hebben genomen. Een beloning aan mezelf.
Een groep boomstammen staan in het licht… Ik ga er naar toe en leg er mijn handen op. Strelend ga ik over de stam, nooit gedacht dat een boom zacht kon aanvoelen en ik liefde via een boom kon ontvangen en geven.
Een plaats waar ik zou eeuwig kunnen blijven. Ik kijk op mijn podometer… exact 7 kilometer… 5 uur klimmen. En om me nog wat bij te leren nog een laatste pittige klim… jaja, het is goed, ik heb het door… het word me duidelijk dat ik het woord ‘alsof’ mag laten zijn voor wat het is en dat ik werkelijk mag gaan staan in wat zich manifesteert zonder nog te twijfelen. En niet meer te denken… ‘Het is alsof’… wel ‘het is’.

Na het klimmen, natuurlijk een daling. Heel voorzichtig en aftastend ga ik naar beneden. De rood-witte strepen van de GR 59 zijn verdwenen onder het bladerdek. De stenen zijn gladdig en niet goed zichtbaar. De bos weg begint gevaarlijk te worden.
Een eerste dorp na 13 kilometer. Gelukkig is er een bar… jammer genoeg geen eten… Niet erg een koffie en hup de laatste kilometers naar Ordannaz via een plateau op een hoogte van een 850 meter.
Met een nog warme avondzon kom ik aan. Ik stap het enig winkeltje binnen die er is. ‘La Fruitière’. “Na waar ga je”, vraagt de vrouw. Wanneer ze hoort dat ik hier blijf vertelt ze me dat ze mij een overnachting kan aanbieden.
Oh, tof. Ik doe mijn aankopen en ga naar het huisje. Ik steek de openhaard aan. Een avondje voor het vuur met stukje heerlijke geitenkaas, cracotte en een verse yoghurt.