Frankrijk

Posted on 27 september 2018 by Jasmine Marie José

De ochtendwolken… geen bergtoppen te zien. Ik verlaat Suza na een fijne babbel met één van de franciscaanse zusters. De eerste kilometers richting ‘Le petit Mont cenis’ 2200 meter hoog, beginnen al onmiddellijk in stijgende lijn. Regelmatig hou ik halte en kijk wat rond me. In de verte schijnt de ochtendzon op de streek van Turino. Een topje van de Sacra di San Michèle is nog te zien…

Hoe hoger, hoe rustiger het wordt, hoe minder voertuigen.
Een brug… omleiding… Ik neem de oever. In de verte komt een vrouw aangewandeld met vier honden.
We zeggen elkander een goede dag en spreken verder in het Frans met elkaar. “Je vais tous les jours marcher. Au moins deux heures cela fait reposer les penser.” “Vous avez êtes à Compostelle”, vraagt Corine me. Waarop ik bevestig. “J’allais faire le chemin avec ma sœur”, deelt ze verder terwijl tranen zichtbaar worden. Haar zus is overleden. In stilte blijf ik naar haar luisteren. We geven elkander de hand. Met mijn tweede hand omvat ik haar hand. Verbinding.. gedeeld… gedragen… hartelijkheid … “Bon retour en Belgique”, roept ze nog. In het diepste van mezelf hoop ik dat ze de nog de kracht mag vinden om de eerste stap te zetten naar Compostela

Rondom zijn watervallen zicht–en hoorbaar. Een eerste klein bergdorp is zichtbaar. Novalesa. In de kerk een paar pareltjes van schilderijen, o.a. één van Michelangelo. De Alpen oversteken gaat goed. Eigenlijk had ik niets te vrezen wat de Alpen betreft na zo een lange voorbereidende tocht in de Apennino. Naar het volgend dorp. Moncenisio. Ik probeer een overnachtingsplaats te vinden. De huizen zijn dicht… en het ene toeristische plaats die nog open is, is ver boven mijn budget. Ondertussen trekken de wolken op, is de zon duidelijk zichtbaar en een intens blauwe lucht komt tevoorschijn. Waw… De bergpieken zijn dichter dan ik dacht.

Sedert het contact met Corine deze morgen voel ik de noodzaak om mijn diepere gevoelens en gewaarwordingen niet te uiten en te delen, eerder ze me eigen te maken en integreren, zodat ze zich diep kunnen gaan wortelen.

Hup, nog een uurtje richting de Franse grens.
In vreugde en zachte kracht kom ik moeiteloos aan in Grand-croix waar ik de nacht zal doorbrengen in een dortoir. Voor het slapen gaan een korte wandeltocht in de supergrote tuin… De maan belicht wat de toppen van de bergen, de sterren schitteren aan de hemel.

Susa

Posted on 25 september 2018 by Jasmine Marie José

Amai, wat was me dit een nachtje. Plots kwam ik terug in een pelgrims plaats met 5 andere pelgrims. Drie pelgrims die zich ergerden aan elkaar… De ene snurkte… De andere babbelt… de ander wandelt… De fixatie was zo groot op wat hen stoorde dat dit wel 10 maal erger leek te zijn … Tot… tot ik plots zei “e.. O.. Basta perfavore”, het werd stil. Hmmm… en dan… snurkt en babbelde ik zelf in mijn droom… hi…oordoppen is nu eens een goede uitvinding.

Bij mijn vertrek is mijn bril spoorloos. Ik was ervan overtuigd dat hij op mijn bed lag. Na even mijn rugzak uit te pluizen vertrek ik met een paar grammen minder op mijn neus. Ik laat los… Ik vertrouw, wie weet bellen ze deze avond om te zeggen dat hij terug gevonden is. Nog even naar de bar om een koffie. Ik vul mijn dagboek in en klaar is kees. Uit de bar, naar rechts richting Susa. De Alpen… Niet te zien.. Een grijze dag en wat fris, dit was ik niet meer gewoon. Niet erg… het licht schijnt van binnen.

Voor de rest gaat het heel goed met me op een paar spanningen na die voelbaar zijn op mijn lijf. Wat stramheid in de onderrug en het bed van deze nacht heeft er niet echt goed aangedaan. Een paar nieuwe taping op benen en voeten. Voor de rest moraal tiptop… Humeur kan niet beter… Mijn Italiaans met de dag beter… nog twee dagen om te oefenen.

De weinige mensen op straat… een kort babbeltje en een ‘ciao’. Een vriendelijke bakker. Een apotheker die haar opperste best doet in het Frans terwijl ik antwoord in het Italiaans…Mijn lievelingsstripfiguur mogen terug zien van vroeger ‘Sara key’… op een boekenkast… Een fijne herinnering…een plakboek.

En dan bij aankomst in Susa naar de zusters Franciscanen. De vrouw van het onthaal vraagt me of ik van Antonino kom. “OH… mes lunettes” antwoord Ik onmiddellijk. Yes… terug gevonden. Morgen mag ik ze om 8uur afhalen aan het station.

Naar de avond toe klaart de lucht op, de zon… De eerste bergtoppen zijn zichtbaar. Oehoe… Onder een sterrenhemel mag ik gaan slapen… neen een niet buiten… Achter glas, vanuit een zacht bed.

Nog een fijne avond aan iedereen… toedeloe.

Sacra di San Michele

Posted on 25 september 2018 by Jasmine Marie José

De kerkklokken van Trana luiden op de achtergrond. Met een zalige frisse temperatuur verdwijn ik het bos in, langs de rivier.

Na een helende nacht met twee intense wonderlijke, heerlijke, helende dromen. De één mocht ik reizen door een kleurrijk, lumineuze sterrenhemel. De andere een healing op gans mijn lijf waarbij een 2de chakra in zachtheid mocht ontwaken en mijn lijf subtiel dansend in beweging tot leven kwam in volle overgave en acceptatie. In resonantie van tijd…een wedergeboorte. De angst die gisteren in een fractie van een seconde opkwam en ik in vol vertrouwen en hand hand mee verder stapte, werd de vreugde van deze morgen.

Mijn creativiteit bruist langs de weg. Een tekst ontstaat rond het verhaal van de Hazelnotenbomen in België. Ik beleef er plezier aan en het is alsof alles rond mij een nieuw leven werd ingeblazen. Op het moment dat de woorden uit mij vloeien, komt er een wind in de kruin van een hazelaar alsof hij me dankbaar is en me in feest en vreugde dankt.
Ik stop… een uitnodigend dansend geluid…mijn recorder van mijn gsm… Op het moment dat ik de opname wens op te nemen wordt het muisstil… Spirits kan je niet vangen…

Een nieuwe buizerdsveer prijkt tussen mijn huid en bril.
Een wagen stopt en vraagt: “Sacra di San Michèle”. “Sisi, cinque chilometri dritto, à piedi”, deel ik hem met vol enthousiasme. Een bosweg neemt me mee 900m hoger.
Op een top sta ik te kijken naar een getransformeerde bijenkast in boekenkast… ‘Oh, zouden de mensen hier de wijsheid kunnen uithalen en beseffen dat de bijen belangrijk zijn’, gaat door meheen.
Ik draai me om om verder te stappen. Omvergeblazen… het ene wat nog uit mij komt is… ‘OooooOOOOO’
Sacra di San Michèle prijkt hoog op een berg badend in het licht.
In een niet vattende tijd brand het licht in mezelf. Hoewel deze weg geen zoektocht, dat er geen vragen en antwoorden zijn van aardsniveau. Is het me duidelijk dat antwoorden naar me toekomen vanuit een totaal andere dimensie en vanuit dit stuk dien ik deze weg verder te wandelen. Alsof een tweede deur werd geopend.
Wat ik heel bijzonder vind is dat zowel in Monte Sant’Angelo als hier in Sacra di San Michèle ik eraan kom op de vooravond van de Volle Maan en ik de plaats mag verlaten met zijn energie.

In de Sacra ontmoet ik Dorothea een vrouw uit nederland. Een fijne ontmoeting, een delen, een samenzijn, een afscheid op elk onze weg.
In volle vreugde, vuur en licht stap ik verder deze weg van Liefde.

De tijd is rijp

Posted on 23 september 2018 by Jasmine Marie José

Ik wandel langs een terras van bar. Het is 7u30 in de morgen…drie mannen…hun drie hoofden gaan mee in mijn wandelrichting. Ik hoor één van hen zeggen “Arrivo dal mare” … een Sint Jacobsschelp hangt op mijn rugzak.

Na None zie ik plots een heuvel…erachter… ‘un Mirage’… Non, c’est bien les Alpes, verborgen achter een laag vochtigheid en polutie waarvoor de autosnelweg van Turijn naar Frankrijk voor zorgt.

Ik voel een spanning in mijn buik opkomen. Een gelijkaardig gevoel van angst, een gebroken hart van toen ik klein was…als toen er mij iets werd opgedwongen die ik niet wou en waar ik machteloos tegenover stond, het gevoel had alleen in de kou te staan …diezelfde gevoelens had ik ook in mijn nachten… De vele nachtelijke dromen, wat voor mij toen nachtmerries waren… een hel… Van kale ruimtes met een slinger die heen en weer gaat en enkel het geluid ‘tik-tak-tik-tak’… ‘. Gekluisterd aan een bed en een reis met het bed doorheen het heelal aan onmetelijke snelheid…
Oeroude angst. Mijn hart gaat sneller kloppen, mijn ademhaling versneld… rustig Jasmine, rustig Jasmine.

Ik stap een supermarkt binnen. Een lied raakt me. .. verdriet komt aan de oppervlakte…ik loop verder. Ik voel terug angst.
‘Tijd om afscheid te nemen’, gaat door meheen, ik snik. Afscheid van wat was, wie je was, afscheid van een verleden… ik voel door gans mijn lijf… Rouwen… de tijd is aangebroken om afscheid te nemen. Het voelt wat vreemd en toch niet onbekend. Afscheid nemen van wie ik was… angst om al het bekende los te laten en vertrouwen om al het nieuwe te mogen ontvangen.
De tijd is rijp.

Doorheen de jaren heeft men vaak willen sleutelen, me bijbenen, in een richting duwen, gedacht…en soms was de ‘wil’ er om anders te doen en kon ik niet en andere keren wist ik duidelijk van ‘neen’ en rebeleerde ik.
Vaak willen we de andere helpen en bijsleutelen… Zo normaal en intermenselijk. Daarnaast is er nog de vrijheid in groei, de tijd (niet de tijd dat de mens heeft gecreëerd).
De andere de kans geven om te groeien in het tempo die voor het wezen noodzakelijk is en waar wij als mens niets aan kunnen sleutelen…
En toch… Ook al waren bepaalde momenten niet ‘het moment’, ze maakten deel uit van mijn leven. Vreemd hé!

Piossasco

Ik wandel verder en voel spontaan de noodzaak om steun te vragen. ‘Allé Jasmine, stel je niet aan’, zegt een stem in mij… Twijfel…
Jasmine dit is jou stem niet, je hoeft ze niet meer te aanvaarden. Ik neem het hef in handen en vraag hulp, verbinding.
Een afgemaaid velt… een golvende fijne lijn beweegt doorheen het veld terwijl ik schrijf. Het stopt… Terug schrijf ik…. Terug beweegt iets in het veld deze keer op een andere plaats. Laat los Jasmine… Laat los…
Links van me op een paar meter boven het veld… een buizerd…

‘Gij bestaat… daar waar jij hem wenst te zien…’ Op het moment dat deze zin door meheen gaat, begint de zon te stralen in volle kracht en gaar de mais aan het dansen.

13.50 ik wandel door een dorp. Links een waterstroom. Rechts wat huizen….het geluid van couverts en borden… Etenstijd. Hier en daar het geluid van een film…

Mijn dag vult zich met… wandelen… Lange pauzes… Alles gebeurt in een enorme rust, stilte en gedragenheid.
En hoewel ik heel bewust bij mijn weg ben, voel ik de kilometers niet aan mij voorbij gaan. Mijn lichaam voelt vrij… het voelt bijna alsof het klaar is om in volle vertrouwen in overgave te gaan.

Aangekomen in Trana komen mensen spontaan naar me toe om voor me te zorgen. Ik ontvang de sleutel en broodjes worden gebracht.

Trana

Herfst

Posted on 22 september 2018 by Jasmine Marie José

Een vrouw wandelt voor mij. In haar rechterhand een rieten mand. Links haar handtas. De vrouw komt net van de markt…op weg naar huis. De markt… drie kraampjes… Groenten, kaas, kledij.

Het is rustig in de natuur. Het landschap waar ik doorwandel is heuvelachtig vol met wijnvelden. Er tussen verwilderde gebieden die zorgen voor evenwicht tussen mens en dier.
Bruidsluier, hoppe, hedera, Concolvulvus overwoekeren dan de laag groeiende bosjes. De vos en das hebben hier hun habitat.

De kleine pittoreske dorpen zijn met meer dan de helft verminderd in inwoners. Huizen staan leeg tot een volgende vakantie. Een bejaard koppel zit op een bank te praten. In de verte hoor ik een mannenstem zingen in het Engels… een jogger met een koptelefoon op.

Het is warm… en de warmte zorgt ervoor dat mijn energie wat daalt. Mijn lichaam voelt moe. Terwijl de natuur de herfst ingaat blijft de temperatuur stijgen…te warm voor de periode van het jaar.
En na de hitte van de zomer kijk ik wel uit naar wat afkoeling.
Ik stap een derde seizoen in de herfst.
Ik heb de wijnranken zien groeien en veranderen. Van lege naar stevige ranken vol vruchten die nu worden geplukt en straks zullen worden geproefd. En straks mag ik proeven en laten proeven van mij eigen vruchten.

Mijn schoenen zijn aan een vernieuwing toe. De zool is zijn demping kwijt en zorgt ervoor dat mijn benen sneller vermoeid zijn. Ik kijk uit om straks twee dagen rust te nemen in Chambéry… eerst de Alpen nog.

In volheid

Posted on 21 september 2018 by Jasmine Marie José

Opzoek gaan naar… Naar wat ben je opzoek… wat zoek je… Een vraag die ik vaak ontvang en het waarom ik dit pad volg.

Op beiden kan ik geen duidelijk eenzijdig antwoord geven… Of toch wel… Ik ben naar niets opzoek en hoe verder ik kom hoe meer ik me compleet over mag geven aan de weg in volle vertrouwen.
In het diepste van mezelf is iets aanwezig die weet… wat is het?… Is het mijn ziel, mijn zijn of wat dan ook, het doet er niet echt toe… wel ben ik gewaar en zou ik het kunnen symboliseren in een vruchtbaar ei. Klaar om geboren te worden. En hoewel ik altijd een nieuwsgierige ben van aard, mag het deze keer zijn eigen leven leiden, op het tempo die het ei nodig heeft, zonder moeten en zal wat aan het groeien is op tijd en stond en wanneer het klaar is om open gaan ontvangen worden met open armen, zonder angst.

Heb ik dan nooit gezocht. Oh, jawel ik heb nooit anders gedaan. Alleen al mijn nieuwsgierigheid alleen deed me al zoeken. Ik was dan zo gedreven dat wat naast mij was ik het niet meer zag. Mijn hoofd stond nooit stil… Ik probeerde te begrijpen, analyseren, binnenste buiten draaien.
Als ik het nu bekijk van op een afstand leefde ik altijd ergens in het verleden of heden, nooit in het nu. Dit was te confronterend.
Want in het Nu kwam ik telkens in confrontatie met iets die me nooit verlaten heeft ‘Op zoek naar liefde’, het hunkeren naar de liefde, graag gezien worden.

Zoeken naar liefde was pijnlijk, het was een bodemloos vat… een leegte… niemand kon dit opvullen. En als iemand me dan wat genegenheid, liefde gaf, deed het dan zo pijn want ik was het onmiddellijk weer kwijt. Het was niet van blijvende aard. Dit was zo tot ongeveer 35 jaar.

Natuurlijk niet, ik legde het bij de anderen. Ik zag of dacht dat liefde enkel maar kon tot stand komen tussen twee mensen. Dat het de ander was die de liefde kon aansteken, zoals men doet met een vuurtje.

Dat bodemloos vat was donker, leeg, bangelijk en toch daar heel diep van binnen zat leven, daar zat liefde, daar zit de liefde. De pijn was die liefde.

De liefde die grond kreeg, wortels, die in vertrouwen en met kracht traag maar zeker na vele jaren zich heeft durven laten zien. Groeiend naar het licht. Die ieder kleinste uithoek van mijn lijf wakker schud en laat geboren worden.
Het zoeken bij de ander, was een vorm van niet te moeten gaan voelen van binnen want het was ondraaglijk, toch als kind en puber. Op deze manier, en zonder ik het wist verwijderde ik mezelf van wie ik in de kern was, daar waar ik naar opzoek was.
Pas op het moment dat angsten verdwenen en ik stopte met zoeken buiten mezelf, kon liefde ontstaan en stak ik mijn eigen vuurtje aan.

Vandaag kan ik die liefde in mezelf voelen bruisen. Onvoorwaardelijk liefhebben. Vandaag laat ik dit vuur schijnen, laat ik mijn licht schijnen zodat het ei straks in zijn volheid mag openen.

Juan Carlo

Posted on 20 september 2018 by Jasmine Marie José

Een donkerbruine contoir , in de fond van de kast een spiegel. Alcohol flessen kleuren de kast….stoom…de koffiemachine… Opgeklopte melk, een cappuccino. Mensen komen binnen…de ene koffie na de ander, brioches worden bijgevuld.

Langs de weg ga ik binnen in een paticeria.
Foccacia. Een man ziet mijn schelp. Enthousiast vraagt hij me of ik naar Assisi ga…”le Tau et la Colombe”, voegt hij eraan toe. En vertelt dat hij eens een vrouw had ontmoet die naar Assisi wandelde. “No, controverso”. De krijgt tranen in zijn ogen en geraakt ontroerd. Hij draait zich om en zegt tegen de andere mensen “hebben jullie dit gehoord”. Hij maakt een neerbuigend gebaar met zijn handen op elkaar. Ik bestel een foccacia… “No no”, hoor ik. De man wenst mijn brood te betalen. Ik dank hem en geven elkander de hand. Ik vraag zijn naam. “Juan Carlo”. “Grazie mille, Juan-Carlo” en buig mijn hoofd voorover.

Even terug naar de stilte. Een kleine toevoeging aan wat voor mij de beleving is van stilte. Het is niet gelijk aan je afsluiten of ontvluchten. In stilte’ Zijn’ is met hart en ziel in openheid blijven staan naar jezelf en anderen. Van hieruit vertrekkend kunnen woorden dan ook een totaal anders voelen en aankomen bij anderen. Ze vertrekken dan niet meer vanuit een wil, wel vanuit hart en buik.

In de verte komt iemand aangewandeld. Een hoedje… rugzak… wandelstokken. Een pelgrim. Marion. Marion wandelt ‘le chemin de Vézelay’ van Vézelay naar Assisi. Het was lang geleden dat ik nog eens een pelgrim ontmoette.
De appels rollen van de straat..
In het dorpje Rocchetta Palafea hou ik een halte. Een aangename babbel in een bar. Wanneer de dame hoort dat mijn Italiaans niet mijn moedertaal is, begint ze in het Engels te praten. Wat fijn. Ik probeer terug te praten in het Italiaans.
De kleur en structuur van de aarde is veranderd van rood en vaste structuur naar wit en zandgrond.

Rocchetta Palafea

In Canelli ga ik naar het toeristisch infobureau. Twee jonge dames Eleonora en Serena helpen bij het zoeken naar een overnachting. Om 22u mag ik gaan aanbellen bij de priester. In afwachting maak ik me nuttig en help Eleonora en Serena bij de voorbereiding van het wijnfeest voor volgend weekend.

Acqui Terme

Posted on 20 september 2018 by Jasmine Marie José

De deur gaat open van de feestzaal. Het licht gaat aan. Net op tijd uit het kampeerbed. Een man van het rode kruis… bloedafname… De mensen stromen toe en gaan allen in een lijn naast elkaar zitten. Ik maak mijn rugzak klaar en loop van de ene kant van de zaal naar de andere kant. Hun hoofden volgen mijn bewegingen. Bij het verlaten van de zaal roep ik “Buona journata à tuti. Ciao”.

Het is een plezier om de GR paden te gebruiken in Liguria, piedmonte, Aosta vallei. Kortom ‘Noord-Italie’. Ze zijn goed uitgestippeld en verzorgd, een aanrader.

De geur van curry, tijm, munt, den. Hier en daar een wit plekje in de verte, een huis verlicht door de ochtendzon. Een uitnodigende najaarsdag… Richting Acqui Terme.
Op de toppen… van de ene heuvel naar de andere. Bomen in Ikebana stijl.
Het geluid van een vogel… Het stromend water zo een 300m lager…
Ik sta te kijken naar dit bewonderenswaardig landschap… en neem in me op.
Een vraag komt bij me op ‘zal ik dit missen’ de vraag verdwijnt al heel snel met de wind. Waarom zou ik het missen… want de gewaarwording draag ik met me mee.

Iemand stelde zich de vraag ‘zal ik nog kunnen wennen aan de stad’. Daar kan ik vandaag nog geen antwoord opgeven, momenteel geniet ik nog altijd van wat de natuur met zich meebrengt en af en toe schakel ik steden er tussenin, kwestie van evenwicht erin te houden. Wat ik wel weet is dat bewegen en natuur belangrijk zullen blijven en een dagelijkse portie zal zijn.

Na drie uur ben ik eindelijk beneden aan de rivier… Water… Ik ga uit de kleren en geniet van een bad midden de bergen en bomen. De vissen zwemmen rond mijn benen. De temperatuur is zalig. Ik streel met mijn handen over de oppervlakte van het water. Een goed gevoel en diepe rust. Ik sluit mijn ogen.
Bladeren zijn hoorbaar. De wind draait rond me heen… Een buizerd… De bladeren landen zacht wiebelend op de aarde. De herfst wordt aangekondigd.

Wat fijn om terug in het noorden van Italië te zijn. De hartelijkheid, vriendelijkheid is er terug het is niet alleen zichtbaar ook voelbaar in de omgeving. Een glimlach, een goede morgen… Vooral het zien dat mensen meer open en blij in het leven staan. We samen een gesprek kunnen aanknopen. Deugddoend. Ook de gastvrijheid is terug.

De dag eindigt in Acqui Terme daar waar het water zomaar aan 70° uit de grond komt en ruikt naar…
Ik overnacht bij een zuster. Voor het slapen gaan delen we de avond. Een fijne babbel over haar land vanwaar ze komt, de Filippijnen. Wanneer ik mijn kloosterkamer in ga, een kamer van 2 op 3, hoor ik de zuster praten tegen haar kanaries. Verder in de gang een repeterend koor…. Ik val in slaap.

Ps. Al eens geprobeerd om het verschil te voelen tussen een gefronsd voorhoofd en ontspannen voorhoofd, wat dit met je doet?

Woorden

Posted on 18 september 2018 by Jasmine Marie José

Een kort en krachtige nacht. Midden de nacht een vermoedelijke liefdesverklaring van een kater. Nadien de regen, gelukkig had ik een behoorlijk afdak. En dan de kou… het was kou aan de poep. Ik had dan wel een wollen muts en wollen kousen aan die zorgde voor een thermoregulerende werking, een dons jas en regenvest… Maar de poep, taratata.

Om 5u30 kwam een wagen aangereden-gedempt praten was niet aan de orde naast de hotelkamers- nadien om 6 uur was het vollenbak. De ene wagen na de ander. Reden…na de regen komt… paddestoelen. Wel een dertigtal auto’s…. paddestoelenkermis. Okey… tijd om op te staan. Ik neem mijn spullen mee en ga naar binnen voor een opwarmende koffie.
Ik blijf er nog een uurtje tot mijn lichaam er klaar voor is om in beweging te komen.
Ik praat wat met de mensen over Italië en in alle openheid en eerlijkheid deel ik mijn gevoelens rond de mens. De mensen delen in mijn ervaringen. Ik vind het altijd wel fijn te horen dat het gedeeld wordt, niet dat ik opzoek ben naar bevestiging of twijfel over mezelf. Wel vind ik het vooral belangrijk in mijn verhaal en ervaring die ik deel met anderen dat deze ook klopt en niet enkel gekleurd is door mijn eigen bril.
Bij het verlaten van de zaak deelt de man, “Vous êtes extraordinaire” terwijl we de hand schudden.
Met volle moed stap ik een nieuwe dag in.

Traag en zeker dwarrelen de bladeren van de bomen en zo gaat mijn stappen… traag en zeker…
Liguria en piedmonte hebben schitterende GR paden, onderhouden en duidelijk.
Ik wandel in bossen, langs kleine dorpen in een immense stilte. Het afdalen gebeurt langzaam van de ene steen naar de andere… al dansend op de stenen.

Stilte… woorden… We hebben taal gecreëerd om ons te kunnen uitdrukken….en zoveel verschillende dan nog. Hoeveel woorden zouden er eigenlijk wel bestaan! Hoeveel woorden gebruiken we om ons uit te drukken. Aan hoeveel woorden verspillen we soms ontzettend veel energie om iets te duiden. Kunnen we bewust omgaan met woorden. De taal heeft naar mijn idee de uitdrukking net bemoeilijkt. Voor mij toch. Hoe verder ik op mijn pad ben, hoe meer voor mij de stilte een taal opzich is. Woorden zijn er overbodig. De stilte een taal die voller is dan gelijk welke andere taal, een universele taal.

Ik herinner me dat ik als kleinkind op school heel stil was. Dat ik liever ergens in een hoek stond en alles op afstand bekeek. Ik zat liever in het kartonnen huisje dan in de drukte van de klas. Ik droomde liever weg om in stilte te kunnen zijn, dan in de drukte van de klas. Ik zit liever in rust in een hoek van een feestzaal en te genieten van het zien wat rond me gebeurt… daar kan ik evenveel vreugde uithalen.
Als kind leerde ik mee doen met de rest… Jah… wie wil er niet ergens bijhoren! … Woorden… woorden…
Geboren onder een luchtteken tweeling en dan nog eens ascendent tweeling en deel van een tweeling (wat dit laatste betreft zijn we niet allen ontstaan vanuit twee!?)… woorden zijn net mijn valkuil en daar ben ik me meer en meer bewust van. Hoe meer woorden, hoe meer ik voel dat ik weg van mijn kern ga, hoe meer ik uit de rust ga.

In stilte en vertrekkend daaruit, vanuit stilte in beweging komen zijn minder woorden nodig en spreekt men vanuit de essentie.

Monte Reixa

Posted on 16 september 2018 by Jasmine Marie José

Kort na de middag verlaat ik de kust, ik verlaat de voor mij niet reëel wereld. Een klim van meer dan 1000 meter staat me op te wachten. Geen pardon onmiddellijk te beginnen met trappen… Iedere halte is een beloning en verwijderd me meer en meer van Genua en de kustlijn. Aan mijn rechterkant in de verte is de kustlijn van Frankrijk al zichtbaar. Het is nog niet voor nu… eerst naar Sacra Michael bij Turijn.

Wat een verschil. Deze morgen stond ik tussen toren hoge betonnen gebouwen, razendsnelle wagens, geluid en onaangename geuren. Nu sta ik op ongeveer 800 m hoog omgeven door bergen, groen-bruin grassen, uitgebloeide hebe, een frisse lucht, openheid.
Ik probeer me terug de situatie van deze morgen in te beelden en hoe het voor me voelt als mens en wat het bij me oproept. Een brainstorm…

In de wereld van beton willen we allemaal iemand zijn… Zoeken… Zoeken… Zoeken… Vechten tegen zichzelf… er willen bijhoren… Idealen zoeken… Vergelijken… op zoek naar geluk… naar liefde… opzoek naar iemand die ons dit kan geven… iemand die de tekorten aanvult. .. de gaatjes van verdriet… pijn… gémis opvullen of invullen… Tal van prikkels… Overweldigend

In de natuur…. Ben je iemand… Hoef je niet te zoeken… Je hebt al alles in je… Je ontdekt jezelf… Je gaat naar je kern waar alles al is… waar liefde is… de natuur ontvangt de mens met open armen als je ze respecteert. Je bent één met de natuur…je bent…

Wat geniet ik van mijn tocht met alles wat is. Zelfs van een stevige klim. Op de top Monte Reixa, 1184 m stap ik nog verder, ten minste nog tot aan de baan. Van zodra het donker wordt zoek ik een rots waar ik mijn nacht kan doorbrengen… Tot… tot ik een gekleurd huis zie staan. Oh… En dit terwijl de kaart geen woonsten aangaf… Zaliggg. In ‘La Nuvola sul Mare’ krijg ik een onderdak aangeboden in de tuin… Een log zetel wordt mijn bed. Het is een waar plezier hier te mogen zijn…. De vriendelijkheid, gastvrijheid, openheid, bereidwilligheid en de warme hartelijke sfeer die hier heerst is een rariteit en raakt mijn hart… Dankbaar… Nu ga ik mijn nachtrust in na hun heerlijke keuken te hebben geproefd met plaatselijke specialiteiten. En ik maak niet zoveel reklame omdat ik zo neutraal mogelijk wens te zijn tijdens mijn tochten. Deze kan ik niet laten… En maak ik graag een uitzondering.