Opzoek gaan naar… Naar wat ben je opzoek… wat zoek je… Een vraag die ik vaak ontvang en het waarom ik dit pad volg.

Op beiden kan ik geen duidelijk eenzijdig antwoord geven… Of toch wel… Ik ben naar niets opzoek en hoe verder ik kom hoe meer ik me compleet over mag geven aan de weg in volle vertrouwen.
In het diepste van mezelf is iets aanwezig die weet… wat is het?… Is het mijn ziel, mijn zijn of wat dan ook, het doet er niet echt toe… wel ben ik gewaar en zou ik het kunnen symboliseren in een vruchtbaar ei. Klaar om geboren te worden. En hoewel ik altijd een nieuwsgierige ben van aard, mag het deze keer zijn eigen leven leiden, op het tempo die het ei nodig heeft, zonder moeten en zal wat aan het groeien is op tijd en stond en wanneer het klaar is om open gaan ontvangen worden met open armen, zonder angst.

Heb ik dan nooit gezocht. Oh, jawel ik heb nooit anders gedaan. Alleen al mijn nieuwsgierigheid alleen deed me al zoeken. Ik was dan zo gedreven dat wat naast mij was ik het niet meer zag. Mijn hoofd stond nooit stil… Ik probeerde te begrijpen, analyseren, binnenste buiten draaien.
Als ik het nu bekijk van op een afstand leefde ik altijd ergens in het verleden of heden, nooit in het nu. Dit was te confronterend.
Want in het Nu kwam ik telkens in confrontatie met iets die me nooit verlaten heeft ‘Op zoek naar liefde’, het hunkeren naar de liefde, graag gezien worden.

Zoeken naar liefde was pijnlijk, het was een bodemloos vat… een leegte… niemand kon dit opvullen. En als iemand me dan wat genegenheid, liefde gaf, deed het dan zo pijn want ik was het onmiddellijk weer kwijt. Het was niet van blijvende aard. Dit was zo tot ongeveer 35 jaar.

Natuurlijk niet, ik legde het bij de anderen. Ik zag of dacht dat liefde enkel maar kon tot stand komen tussen twee mensen. Dat het de ander was die de liefde kon aansteken, zoals men doet met een vuurtje.

Dat bodemloos vat was donker, leeg, bangelijk en toch daar heel diep van binnen zat leven, daar zat liefde, daar zit de liefde. De pijn was die liefde.

De liefde die grond kreeg, wortels, die in vertrouwen en met kracht traag maar zeker na vele jaren zich heeft durven laten zien. Groeiend naar het licht. Die ieder kleinste uithoek van mijn lijf wakker schud en laat geboren worden.
Het zoeken bij de ander, was een vorm van niet te moeten gaan voelen van binnen want het was ondraaglijk, toch als kind en puber. Op deze manier, en zonder ik het wist verwijderde ik mezelf van wie ik in de kern was, daar waar ik naar opzoek was.
Pas op het moment dat angsten verdwenen en ik stopte met zoeken buiten mezelf, kon liefde ontstaan en stak ik mijn eigen vuurtje aan.

Vandaag kan ik die liefde in mezelf voelen bruisen. Onvoorwaardelijk liefhebben. Vandaag laat ik dit vuur schijnen, laat ik mijn licht schijnen zodat het ei straks in zijn volheid mag openen.