7 maart 2016 – Begin 2016 is heftig geweest. Ik werd bewust van oude patronen die terug aan het licht kwamen. Er was geen ontsnappen aan. Geen nieuwe uitwegen ter beschikking. Het ene oud patroon volgde de ander al heel snel op. De pijn was te voelen op harts niveau, zowel fysisch als psychisch.

Er was maar één mogelijkheid om eruit te komen. Erin stappen. Dwars erdoor. Door de angst heen, met de angst mee. De pijn toelaten en er ontspannen proberen in te staan.
Richting transformatie.
Pas begin februari was het alsof ik terug in het leven stond.
De pijn verdween als een speld in een hooiberg. Het transformatie proces kon beginnen.

Tijdens de opleiding ELW (vzw Nel), het voorbije weekend kwam ik in aanraking met een ander stukje in mezelf.
De tijd was rijp. Ik werd geconfronteerd met mijn geboorte. Tijdens een meditatie kwamen er beelden te voorschijn. Het drong niet onmiddellijk tot me door, tot het moment dat ik in groep een ademhalingsoefening kreeg. Het bleef niet meer bij de beelden. Wat ik gewaar werd was overduidelijk en bevestigend. Ik zat er plots middenin. De baarmoeder. Met vertrouwen en de steun die ik voelde rond mij kon ik het laten gebeuren.

Zo een tien jaar geleden kwam ik voor de eerste keer in aanraking met ‘familie opstelling’. Ik zie me daar nog zitten op de stoel naast de begeleider.
Voor mij, een touw op de grond. Mijn levenslijn. En een persoon die ik had aangewezen als representant die mijn levenslijn afliep.
Mezelf. Mijn spiegelbeeld.
Hoe verder de persoon verwijderd was van het NU en dichter bij mijn geboorte kwam, hoe meer hartklop ik voelde.
Aan het punt van mijn geboorte, dacht ik ‘dit is het eindpunt’. Niets was minder waar, de tocht ging gewoon door. Eén stap.
Mijn buik voelde vreemd, onwennig.
Rond mijn hals een witte sjaal.
Eén hand, deze van de begeleider. Mijn sjaal. Ik hangde.
Ik hapte naar lucht. Mijn hand greep de sjaal. Ik kwam niet op adem. Een paar seconden wist ik niet meer waar ik was. Wat er gebeurde.
‘Geen paniek, je bent hier’, hoor ik nog zeggen. Ik keek de begeleider aan. Ik zag zijn mondhoeken naar achter. Ik interpreteerde dit als een glimlach. Mijn ogen voelden groot, open. Een traan. Ik durfde niet te spreken.
De angst had mijn lichaam toegenepen.
Ik had afstand gedaan van het gebeuren.
‘Je stelt je waarschijnlijk vragen?’, terwijl hij me aankeek.
Een uitleg volgde…’Vanishing Twin Syndroom’ was het laatste wat ik er nog kon bij horen.

Dit was toen mijn eerste en laatste ontmoeting met familieopstelling en het woord Vanishing Twin. (wil je er meer over weten, klik dan HIER)

Tussen toen en nu kwam de situatie en het woord sporadisch eens terug aan de oppervlakte. Ik had er verder niets meegedaan.

Waarom? Oh, dit heeft verschillende redenen. Het geweld die mijn lichaam heeft aangevoeld tijdens de sessie. De angst die extra voeding had gekregen. Het vermijden van beelden die ik als kind zag. Een niet meer veilig voelen bij de begeleider en het centrum. Hieruit vloeide toen ongeloofwaardigheid. Ook al ben ik even gaan checken en verder gaan zoeken bij het thuiskomen.
Internet…gaan luisteren bij mijn ouders…Echografie was toen niet gebruikelijk. Of…hebben artsen toen gezwegen om de vreugde niet te ontnemen van de ouders… Het was allemaal vaag. Antwoorden voldeden niet aan mijn verwachtingen. Mijn denken kreeg geen voldoening. Mijn gevoelens zaten nog heel diep verborgen. Niemand kon me helpen, zelfs ik niet. Ik kwam in een impasse terecht.

Dit was toen.

Vandaag.

Natuurlijk kon niemand me toen helpen, ik duwde het onbewust weg. Ik plaatste het toen buiten mezelf. Het was te confronterend. Lag het aan de begeleiding? Het heeft er zeker geen goed aangedaan. Het heeft het proces enkel uitgesteld.
Het universum had nog eerst iets anders voor mij in petto.
Ik was er niet klaar voor. Mijn lichaam was er toen niet klaar voor. Ik had de draagkracht nog niet.
Vandaag kan ik voelen en zien dat het diep vanbinnen niet onbekend was. Kan ik voelen dat het al altijd aanwezig is geweest al sedert heel klein.

Het gevoel van ‘ik ben niet alleen’ kon ik niet plaatsen. Ik voelde het wel, maar wat kon ik ermee?
Hoe ga je delen met anderen dat je wat je voelt in je lichaam, je het gevoel hebt dat je niet alleen bent.
Dat er nog iets is. Maar wat! Ik kon het zelf geen plaats geven, hoe kan je het dan in woorden omzetten.
Al eens iets proberen delen met anderen wat niet tastbaar is? Waar geen bewijzen voor zijn! Hoe breng je zoiets onder woorden zodat je je begrepen zou voelen!
Gelukkig dat ik niet in de middeleeuwen leef. Het risico van de brandstapel zou waarschijnlijk groot zijn. En eigenlijk moet ik nog zover niet terug. Toen ik twintig jaar geleden mijn eerste stap in de psychiatrie zette. Hoorde ik mijn grootmoeder het woord ‘zottekot’ gebruiken. Dan ga je best maar zwijgen.

Ik herinner me nog mijn post ivm het kind in mij die ik had terug gevonden tijdens mijn tocht naar Compostella. Ik had er toen een eureka gevoel bij.
Vandaag heb ik dit eureka gevoel niet en dat terwijl ik besef dat het bewust worden van dit deel van me, die ook mijn leven is, hierdoor wel veel zaken een plaats zal krijgen. Plots werden veel zaken mij overduidelijk.
Kan ik de vele nachtmerries, angsten, mezelf opsluiten in de kast opzoek naar de warmte van de schouw, het gevoel dat er iemand mijn voeten vast nam, de aanwezigheid van iemand in mij kamer… Mijn nachtmerries krijgen plots een totaal andere betekenis.

Iets is zeker, ik laat me door niemand meer beïnvloeden hieromtrent. Geloven of niet.
Mijn lichaam weet beter dan wie ook en daar vertrouw ik op.
Ik stap het leven in met wat is.
En tot mijn grote verwondering is er een rust gekomen. Heb ik de behoefte niet meer te zoeken via verschillende wegen naar waarheden of een waarom.
De waarheid is in mij.
Het mag eindelijk een plaats krijgen in mijn leven…

Ik heb het recht op bestaan en dit samen met mijn zielebroertje.