Pelgrimstocht/ pelerinage ‘De Buizerd’

In 2013 ergens midden de Pyreneeën stop ik langs de baan om een buizerd te bekijken in een rotsflank. Achter mij een waterstroom, een kapel, de Sint-Jacobsweg. Mijn eerste ontmoeting  met de camino naar Santiago de Compostela. Op 1 april 2014 ben ik – zonder voorbereiding – deze weg gaan wandelen. Mijn startpunt was Namen. Drie maanden later kwam ik aan in Compostela.

Ik had de smaak van het wandelen te pakken gekregen – vooral wat wandelen met zich meebrengt. Een vorm van reizen die me naar rust, stilte, puurheid, harmonie brengt, in verbondenheid met mezelf en de andere, de natuur en het groter geheel.

In de zomer van 2015 wandelde ik een tocht in België – Vlaanderen – waarin ik van de ene Sint-Jacobskerk naar de ander wandelde als vervolg op de camino. Ik was heel nieuwsgierig om het verschil te voelen tussen een weg waar dagelijks duizenden pelgrims zijn en een onbekende pelgrimstocht in eigen land. Hoe de verbinding tussen mensen kon zijn. En zo ontstond, ’40 dagen stappen, 40 dorpen, 40 ontmoetingen met 40 euro in totaal’. Een deel van de tocht ging via het ‘Jacobskerkenpad’, een pad ontstaan om het 25-jarig bestaan van de Vlaamse Compostelagenootschap te vieren.

Als persoon en als pelgrim was voor mij de weg in België niet af zonder dat ik de andere Sint-Jacobskerken in het zuiden van het land had verbonden met de weg die ik had gewandeld. In 2016 ben ik alle Sint-Jacobskerken van Wallonië gaan verbinden met die van Vlaanderen. Zo ontstond er een nieuwe pelgrimsweg, die alle Sint-Jacobskerken in België met elkaar verbindt.

Meer dan duizend kilometer langs GR paden, prachtige natuurgebieden, bossen, velden en waterwegen, met af en toe een been in Nederland, Luxemburg en Frankrijk, op wegen die leiden naar Compostela. Een weg waar grenzen vervagen en waar verbinding ontstaat.

Een weg die ik graag met jullie deel, om via mijn eigen beleving jullie warm te maken voor de weg, jullie weg, een vorm van reizen in bredere zin. Ook om deze tocht de wijde wereld in te sturen in de hoop dat er nog vele mensen mij zullen volgen om op deze manier in ontmoeting te gaan met zichzelf en ook in ontmoeting met het land België en zijn prachtige diverse gebieden en vooral niet te vergeten met de mensen die er leven. Een weg voorbij alle grenzen, in verbinding.

Quand la buse me montre le chemin

En 2013 quelque part au beau milieu des Pyrénées, je m’arrête le long de la route pour observer une buse flanquée dans un rocher. Derrière moi un cours d’eau, une chapelle, le chemin de Saint-Jacques. Ma première rencontre avec le chemin de Saint-Jacques-de-Compostelle.

Le 1 avril 2014 je commence, sans préparations préalables, à parcourir ce chemin. Mon point de départ, Namur. Trois mois plus tard j’arrive à Compostelle.

J’avais pris gout à la marche, mais surtout à ce que la marche apporte. Une façon de voyager qui m’apporte calme, silence, pureté, harmonie, en connexion avec moi-même et l’autre, la nature et l’essentiel.

Durant l’été 2015 je marche un parcours en Belgique, plus précisément en Flandre. Je marche d’une église Saint-Jacques à l’autre en succession au camino. J’étais curieuse de découvrir et de ressentir la différence entre un chemin où chaque jour des milliers de pèlerins passent et un chemin de pèlerinage inconnu dans mon propre pays. Voir comment les gens se rencontrent et se connectent. À cet instant le projet ’40 jours de marche, 40 villages, 40 rencontres et cela avec seulement 40 euro en poche’, prend forme.

Une partie du parcours se déroule sur le ‘Jacobskerkenpad’ (un sentier qui à vu le jour lors du 25ème anniversaire de l’association Flamande de Compostelle).

Comme individu et comme pèlerin le chemin en Belgique n’était pour moi pas terminé aussi longtemps que les églises Saint-Jacques du sud du pays n’étaient pas reliées avec le chemin que j’avais parcouru. En 2016 je suis partie pour relier toutes les églises Saint-Jacques de Wallonie avec celles de Flandres. C’est comme cela qu’est né le nouveau chemin de pèlerinage qui relie toutes les églises Saint-Jacques de Belgique.

Plus de mille kilomètres par sentiers de GR, de magnifiques réserves naturelles, forêts, champs, cours d’eau, avec de temps à autre un moment au Pays-Bas, Luxembourg, France, sur des chemins qui mènent à Compostelle. Un chemin où les frontières s’estompent et où les liens sont présents.

Un chemin que j’aimerais partager avec vous, de façon à vous inviter, à travers mes propres expériences, à prendre le chemin, votre chemin. Une façon de ‘voyager’ dans le plus large sens du mot.

J’espère aussi en envoyant ce ‘voyage’ dans le monde, que d’autres personnes marcherons sur mes pas et iront ainsi à la découverte d’eux même et à la découverte de la Belgique avec ses magnifiques régions si diversifiées et surtout à la rencontre de ses habitants. Un chemin nous reliant bien au-delà des frontières.