Landskouter 25 maart – Vrienden hadden voor donderdag een reis geboekt naar Zweden voor een congres. Een reis naar een fantastisch project  – The International Youth Initiatie Program of YIP, waar één van hun dochters aan deelneemt. Door de terreuraanslag was de vriend het ‘noorden kwijt’ en bracht het hem angst, twijfel en nog vele andere gevoelens.

In die periode zou ik zorg dragen voor hun thuis. En ook al zou hun reis niet doorgaan, ik voelde dat ik naar hen toe moest. Gewoon er ‘Zijn’ en eventueel mijn hulp aan bieden. Is het enige wat ik kon doen voor hen.

Het verhaal rond dit project, de afstand tussen ouders en kind, de gevoelens en emoties die er aanwezig waren op het moment… Het was ontroerend mooi en het zou jammer zijn dat ze er niet heen konden.  Het klinkt misschien vreemd, buiten is het Lente. Het is volle maan. En met die kracht van moedernatuur en in mezelf laat ik de terreur, waar ook ter wereld, deze me niet van mijn lood slaan. Ik stelde voor om hen te voeren waar het ook moge zijn. De vriend kreeg terug moed, de angst voorbij.

Gisteren mocht ik hen brengen naar de luchthaven in Amsterdam. De radio stond aan, het nieuws. Weinig woorden tussen ons.
De grens voorbij, geen nieuws niet meer hoorbaar. We zaten met zijn drieën naast elkaar, schouder aan schouder.
Het werd stil in de wagen. Steun en kracht was voelbaar.
Op schiphol aangekomen zag ik twee lachende gezichten. Een zoen als teken van een fijne reis.

Ik wens jullie allen een open en warm hart.

Fijne paasdagen aan iedereen!