Uit ‘De herberg van het hart’ Franciscus en Rumi als gidsen voor onze tijd. Door Hein Stufkens en Marcel Derkse.
Een boek die ik spontaan ter hand nam uit nieuwsgierigheid wie Franciscus was. Ik open willekeurig het boek.
Niets is zomaar. Terwijl ik tenvolle met het thema ‘loslaten’ in alle opzichten bezig ben lees ik onderstaand.
De weg naar essentie. De weg naar je hart. Is laag per laag openen, verwijderen, transformeren en achterlaten. Het is als terug keren naar het kleine wezen die zoveel jaren geleden werd geboren om van hieruit terug in de wijde wereld te gaan staan. Het is de angsten onder ogen durven zien, je legt je letterlijk open en bloot en amai ik sta versteld hoeveel angsten in mij aanwezig zijn en hoeveel bolsters deze angsten hebben beschermd. Het verwijderen van die bolsters zijn niet leuk, wel zijn ze meer dan de moeitewaard en gelukkig van heel korte duur. Het transformeren van angst brengt je al heel snel naar liefde.
Niet enkel angsten ook mijn eigen akties doorheen de jaren heen, ze bewust worden en ze transformeren. Het is leren je grenzen stellen zonder angst afgewezen te worden. Het is leren grenzen stellen om mezelf te respecteren. Het is leren in nabijheid gaan zonder jezelf weg te geven of verliezen.
En soms is het één stap vooruit en twee stappen achteruit. Telkens opnieuw en opnieuw, tot de stappen die ik neem kleiner en kleiner worden en me het gevoel geven dat er een tijd komt… op die momenten weet je en vertrouw je dat je omringt bent met de juiste personen, want diep vanbinnen voel je dat de tijd er rijp voor is.
Het is bewust in verbinding gaan met mezelf en de ander. Het is durven in verbinding te blijven wanneer je in contact komt met je angsten. Het is durven blijven openstaan met mijn gevoelens zonder ze te willen afschermen of ze te willen verzwijgen uit angst van wat zou kunnen volgen.
Want als je spreekt vanuit je hart, als je handelt vanuit je hart kan niets verkeerd zijn… het is zuiver en puur en vraagt om te respecteren en met zorg om te gaan. Ik vertrouw en geloof in de lessen van het leven. Ik geloof in mezelf. Op weg naar herboren worden, op weg naar groei.
De weg naar bevrijding is dit een eeuwige weg of heeft deze een eindmeet…gaat erdoor meheen.
Wie weet komt een antwoord wel nooit op deze vraag…
Wat wel is dat durf en moed nodig zijn om jezelf in de spiegel te kijken en om terzelfdetijd in die onvoorwaardelijke liefde te blijven staan zonder jezelf te verloochenen. Onvoorwaardelijk lief hebben niet enkel naar de ander, ook naar mezelf.
Het gaat voor mij niet om je te bevrijden van de ander, wel zorg te dragen voor jezelf en je te bevrijden van wat in jezelf aanwezig is en leeft. De rest volgt dan vanzelf. Je kan de ander zien als een pion in je leven die je de kans komt brengen diepe stukken in jezelf te transformeren.
Wat niet wil niet zeggen dat je je moet wegcijferen of aanvaarden wat de ander je brengt. Grenzen stellen is belangrijk. Wat gisteren was kan ik niet veranderen, wel kan ik vandaag keuzes maken. De keuze om me te laten respecteren.
Nog altijd als kind en zus van…hoop ik hen te mogen zien groeien naar ruimte waar wraak, manipulatie, macht, jaloersheid… mag omgetoverd worden in Liefde. Waar de vrouw een plaats mag krijgen in gelijkwaardigheid en met respect wordt benaderd. Of is dit een illusie geworden! Ik kan me niet inbeelden dat je hier gelukkig van wordt om duister te handelen. Integendeel.
De mogelijkheid te kunnen zien wat achter handelingen schuilt en vanwaar ze komen, bracht me de moed om telkens verder te doen.
Alleen roept mijn lijf en ziel om zelfzorg.
De machteloosheid bracht me naar ‘niet begrijpen’, nadien kwaadheid en grenzen stellen. We zijn een week verder. Mijn lichaam brengt me duidelijke signalen. Verschillende angsten zijn de kop komen opsteken. Oude pijnen, oeroude patronen … schrik om wanneer ik door wraak, agressie wordt benaderd er een gelijkaardig stukje in mij wordt geraakt, een oerinstinct die mezelf gaat beschermen. Schrik dat dit stukje dezelfde weg zou kunnen opgaan als wat ik al zo vaak in mijn leven heb gezien en gehoord. Ook al ben ik me bewust dat mijn kracht en bewustzijn groot genoeg zijn om te vertrouwen.
Misschien wordt het tijd om het te aanvaarden en te healen.
Angst om te durven mijn eigen leven te gaan leiden omwille van de reacties die zouden kunnen afkomen en waardoor ik het gevoel krijg dat ik hen in de steek laat.
Mijn leven is de grote wereld intrekken in ontmoeting gaan met anderen en gewoon ‘Zijn’. Daar verlang ik naar. Waar wederzijds respect, warmte, vertrouwen en authenticiteit mag zijn. Mijn leven te delen met mensen die gelijke waarden hebben. Een leven in ‘Liefde’ . Het is tijd om die stap te zetten en me los te maken van gedragingen die ik niet wens en uitspraken (echo’s) uit mijn hoofd te krijgen.
Van jezelf leren houden!
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid,
op het juiste moment en de juiste plaats ben.
Dat alles wat gebeurt goed is.
Vanaf dat moment heb ik rust.
Nu weet ik dat men dat VERTROUWEN noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden
slechts waarschuwingen voor me zijn,
dat ik niet mijn waarheid leef.
Nu weet ik dat men dat AUTHENTICITEIT noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik ermee opgehouden naar een ander,
beter leven te verlangen.
Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien.
Nu weet ik dat men dat RIJPEN noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik er mee opgehouden mezelf van mijn vrije tijd te beroven.
Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst.
Nu doe ik slechts wat me vreugde en plezier brengt,
waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt.
Op mijn manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik dat men dat EERLIJKHEID noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was.
Van eten, mensen, dingen en situaties, van alles
dat me steeds maar weer naar beneden trok, weg van mezelf.
In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme,
nu weet ik dat het ZELFLIEFDE is.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben.
Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd.
Nu weet ik dat men dat NEDERIGHEID noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven
en me zorgen te maken om de toekomst.
Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik, daar waar alles gebeurt.
Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het BEWUST ZIJN.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken.
Op het moment dat ik mijn hart liet spreken…
werd mijn verstand, mijn denken, een belangrijke partner.
Deze verbinding noem ik DE WIJSHEID VAN HET HART.
We hoeven niet bang te zijn ons bloot te geven.
Ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen:
zelfs sterren botsen weleens op elkaar en juist daardoor
ontstaan er ook weer nieuwe… (‘sterren’)
Nu weet ik: DAT IS HET LEVEN….
Charlie Chaplin
Toen ik vorig jaar de beslissing nam om op 1 april 2018 een nieuwe pelgrimstocht te wandelen ‘Francigena’ richting Assisi, Rome en dan Compostela, kreeg ik de melding ‘Allé wat een rare datum’. Ik voelde dat dit juist was. Toen deed iemand de agenda open en zag dat het de dag van Pasen was. Het voelde voor mij nog meer juist en was verheugd dat ik mijn intuïtie volgde.
Ik zal vertrekken vanuit de Sint-Baafskathedraal waar ik de pelgrimszegen zal ontvangen door Monseigneur Van Looy.
Ik zou het heel fijn vinden samen met jullie deze paasviering te mogen delen in jullie nabijheid.
Bij deze nodig ik jullie allen hartelijk uit voor de paasviering op 1 april 2018 om 11 uur in de Sint-Baafskathedraal te Gent.
Tot dan, liefs Jasmine
‘Er is maar één weg, de weg van het hart’
De weg naar... 