Acqui Terme

Posted on 20 september 2018 by Jasmine Marie José

De deur gaat open van de feestzaal. Het licht gaat aan. Net op tijd uit het kampeerbed. Een man van het rode kruis… bloedafname… De mensen stromen toe en gaan allen in een lijn naast elkaar zitten. Ik maak mijn rugzak klaar en loop van de ene kant van de zaal naar de andere kant. Hun hoofden volgen mijn bewegingen. Bij het verlaten van de zaal roep ik “Buona journata à tuti. Ciao”.

Het is een plezier om de GR paden te gebruiken in Liguria, piedmonte, Aosta vallei. Kortom ‘Noord-Italie’. Ze zijn goed uitgestippeld en verzorgd, een aanrader.

De geur van curry, tijm, munt, den. Hier en daar een wit plekje in de verte, een huis verlicht door de ochtendzon. Een uitnodigende najaarsdag… Richting Acqui Terme.
Op de toppen… van de ene heuvel naar de andere. Bomen in Ikebana stijl.
Het geluid van een vogel… Het stromend water zo een 300m lager…
Ik sta te kijken naar dit bewonderenswaardig landschap… en neem in me op.
Een vraag komt bij me op ‘zal ik dit missen’ de vraag verdwijnt al heel snel met de wind. Waarom zou ik het missen… want de gewaarwording draag ik met me mee.

Iemand stelde zich de vraag ‘zal ik nog kunnen wennen aan de stad’. Daar kan ik vandaag nog geen antwoord opgeven, momenteel geniet ik nog altijd van wat de natuur met zich meebrengt en af en toe schakel ik steden er tussenin, kwestie van evenwicht erin te houden. Wat ik wel weet is dat bewegen en natuur belangrijk zullen blijven en een dagelijkse portie zal zijn.

Na drie uur ben ik eindelijk beneden aan de rivier… Water… Ik ga uit de kleren en geniet van een bad midden de bergen en bomen. De vissen zwemmen rond mijn benen. De temperatuur is zalig. Ik streel met mijn handen over de oppervlakte van het water. Een goed gevoel en diepe rust. Ik sluit mijn ogen.
Bladeren zijn hoorbaar. De wind draait rond me heen… Een buizerd… De bladeren landen zacht wiebelend op de aarde. De herfst wordt aangekondigd.

Wat fijn om terug in het noorden van Italië te zijn. De hartelijkheid, vriendelijkheid is er terug het is niet alleen zichtbaar ook voelbaar in de omgeving. Een glimlach, een goede morgen… Vooral het zien dat mensen meer open en blij in het leven staan. We samen een gesprek kunnen aanknopen. Deugddoend. Ook de gastvrijheid is terug.

De dag eindigt in Acqui Terme daar waar het water zomaar aan 70° uit de grond komt en ruikt naar…
Ik overnacht bij een zuster. Voor het slapen gaan delen we de avond. Een fijne babbel over haar land vanwaar ze komt, de Filippijnen. Wanneer ik mijn kloosterkamer in ga, een kamer van 2 op 3, hoor ik de zuster praten tegen haar kanaries. Verder in de gang een repeterend koor…. Ik val in slaap.

Ps. Al eens geprobeerd om het verschil te voelen tussen een gefronsd voorhoofd en ontspannen voorhoofd, wat dit met je doet?

Woorden

Posted on 18 september 2018 by Jasmine Marie José

Een kort en krachtige nacht. Midden de nacht een vermoedelijke liefdesverklaring van een kater. Nadien de regen, gelukkig had ik een behoorlijk afdak. En dan de kou… het was kou aan de poep. Ik had dan wel een wollen muts en wollen kousen aan die zorgde voor een thermoregulerende werking, een dons jas en regenvest… Maar de poep, taratata.

Om 5u30 kwam een wagen aangereden-gedempt praten was niet aan de orde naast de hotelkamers- nadien om 6 uur was het vollenbak. De ene wagen na de ander. Reden…na de regen komt… paddestoelen. Wel een dertigtal auto’s…. paddestoelenkermis. Okey… tijd om op te staan. Ik neem mijn spullen mee en ga naar binnen voor een opwarmende koffie.
Ik blijf er nog een uurtje tot mijn lichaam er klaar voor is om in beweging te komen.
Ik praat wat met de mensen over Italië en in alle openheid en eerlijkheid deel ik mijn gevoelens rond de mens. De mensen delen in mijn ervaringen. Ik vind het altijd wel fijn te horen dat het gedeeld wordt, niet dat ik opzoek ben naar bevestiging of twijfel over mezelf. Wel vind ik het vooral belangrijk in mijn verhaal en ervaring die ik deel met anderen dat deze ook klopt en niet enkel gekleurd is door mijn eigen bril.
Bij het verlaten van de zaak deelt de man, “Vous êtes extraordinaire” terwijl we de hand schudden.
Met volle moed stap ik een nieuwe dag in.

Traag en zeker dwarrelen de bladeren van de bomen en zo gaat mijn stappen… traag en zeker…
Liguria en piedmonte hebben schitterende GR paden, onderhouden en duidelijk.
Ik wandel in bossen, langs kleine dorpen in een immense stilte. Het afdalen gebeurt langzaam van de ene steen naar de andere… al dansend op de stenen.

Stilte… woorden… We hebben taal gecreëerd om ons te kunnen uitdrukken….en zoveel verschillende dan nog. Hoeveel woorden zouden er eigenlijk wel bestaan! Hoeveel woorden gebruiken we om ons uit te drukken. Aan hoeveel woorden verspillen we soms ontzettend veel energie om iets te duiden. Kunnen we bewust omgaan met woorden. De taal heeft naar mijn idee de uitdrukking net bemoeilijkt. Voor mij toch. Hoe verder ik op mijn pad ben, hoe meer voor mij de stilte een taal opzich is. Woorden zijn er overbodig. De stilte een taal die voller is dan gelijk welke andere taal, een universele taal.

Ik herinner me dat ik als kleinkind op school heel stil was. Dat ik liever ergens in een hoek stond en alles op afstand bekeek. Ik zat liever in het kartonnen huisje dan in de drukte van de klas. Ik droomde liever weg om in stilte te kunnen zijn, dan in de drukte van de klas. Ik zit liever in rust in een hoek van een feestzaal en te genieten van het zien wat rond me gebeurt… daar kan ik evenveel vreugde uithalen.
Als kind leerde ik mee doen met de rest… Jah… wie wil er niet ergens bijhoren! … Woorden… woorden…
Geboren onder een luchtteken tweeling en dan nog eens ascendent tweeling en deel van een tweeling (wat dit laatste betreft zijn we niet allen ontstaan vanuit twee!?)… woorden zijn net mijn valkuil en daar ben ik me meer en meer bewust van. Hoe meer woorden, hoe meer ik voel dat ik weg van mijn kern ga, hoe meer ik uit de rust ga.

In stilte en vertrekkend daaruit, vanuit stilte in beweging komen zijn minder woorden nodig en spreekt men vanuit de essentie.

Monte Reixa

Posted on 16 september 2018 by Jasmine Marie José

Kort na de middag verlaat ik de kust, ik verlaat de voor mij niet reëel wereld. Een klim van meer dan 1000 meter staat me op te wachten. Geen pardon onmiddellijk te beginnen met trappen… Iedere halte is een beloning en verwijderd me meer en meer van Genua en de kustlijn. Aan mijn rechterkant in de verte is de kustlijn van Frankrijk al zichtbaar. Het is nog niet voor nu… eerst naar Sacra Michael bij Turijn.

Wat een verschil. Deze morgen stond ik tussen toren hoge betonnen gebouwen, razendsnelle wagens, geluid en onaangename geuren. Nu sta ik op ongeveer 800 m hoog omgeven door bergen, groen-bruin grassen, uitgebloeide hebe, een frisse lucht, openheid.
Ik probeer me terug de situatie van deze morgen in te beelden en hoe het voor me voelt als mens en wat het bij me oproept. Een brainstorm…

In de wereld van beton willen we allemaal iemand zijn… Zoeken… Zoeken… Zoeken… Vechten tegen zichzelf… er willen bijhoren… Idealen zoeken… Vergelijken… op zoek naar geluk… naar liefde… opzoek naar iemand die ons dit kan geven… iemand die de tekorten aanvult. .. de gaatjes van verdriet… pijn… gémis opvullen of invullen… Tal van prikkels… Overweldigend

In de natuur…. Ben je iemand… Hoef je niet te zoeken… Je hebt al alles in je… Je ontdekt jezelf… Je gaat naar je kern waar alles al is… waar liefde is… de natuur ontvangt de mens met open armen als je ze respecteert. Je bent één met de natuur…je bent…

Wat geniet ik van mijn tocht met alles wat is. Zelfs van een stevige klim. Op de top Monte Reixa, 1184 m stap ik nog verder, ten minste nog tot aan de baan. Van zodra het donker wordt zoek ik een rots waar ik mijn nacht kan doorbrengen… Tot… tot ik een gekleurd huis zie staan. Oh… En dit terwijl de kaart geen woonsten aangaf… Zaliggg. In ‘La Nuvola sul Mare’ krijg ik een onderdak aangeboden in de tuin… Een log zetel wordt mijn bed. Het is een waar plezier hier te mogen zijn…. De vriendelijkheid, gastvrijheid, openheid, bereidwilligheid en de warme hartelijke sfeer die hier heerst is een rariteit en raakt mijn hart… Dankbaar… Nu ga ik mijn nachtrust in na hun heerlijke keuken te hebben geproefd met plaatselijke specialiteiten. En ik maak niet zoveel reklame omdat ik zo neutraal mogelijk wens te zijn tijdens mijn tochten. Deze kan ik niet laten… En maak ik graag een uitzondering.

Genua

Posted on 15 september 2018 by Jasmine Marie José

Ontwaken… een droom. In mijn droom kreeg ik van een Oosterse leraar een dik boek in mijn handen, zonder iets te zeggen…. Dit was de opdracht…het boek… ik stond voor een grote groep mensen. Allen waren aan het wachten. De leraar bleef er rustig bij en vol vertrouwen. Hij had me eerder gemeld dat hij iets had voor me dat hij zekers wist dat het me zou lukken. Maar wat moest ik ermee? Wat werd van mij verwacht? Moest ik dit voorlezen? Neen, in mijn droom voelde ik duidelijk dat het niet om het boek zelf hing. Maar het gebaar, zijn woorden… Door niets te zeggen gaf hij me de mogelijkheid uit mezelf iets te laten ontstaan, te groeien. Hij verwoorde ‘dat het me zou lukken’… dit gaf me de kracht. Hij vertrouwde me… Ik kon creatief zijn, mijn eigen… EN TOEN…. De wekker.

rommelmarkt. De mensen zetten hun tafels klaar. Anderen zijn al opzoek naar schatten.
In een dorp… op straat, een cursus deegwaren maken. Zeven Engelstalige vrouwen staan naast elkaar. Een man draait met een zachtgebaar, met zijn vingertoppen over de deegwaren heen en weer. Ik sta te kijken en geniet van het samenspel tussen leerling en meester. “Leuk om jullie bezig te zien. Het doet me denken aan ‘eat, pray and love’, zeg ik hen.” En het was fijn te zien hoe zacht je de materie behandelde”, vertel ik tegen de man. ” Ohhh”… gaat er unaniem. De man bedankt op een wat gegeneerd, en ook geflatteerde manier.

Ik breng mijn aandacht naar mijn lichaam. Ik word gewaar. Er is niet iets op een bepaalde plaats… Het is… een volledige gewaarwording. een leegte… neen, dit is niet het juiste woord…ik kan niet echt een woord vinden. Het is… breder, ruimer, een vol-heid … Ja, een vol-heid aan rust en vrede. Dit ben ik gewaar.

De voorbije dagen wandel ik bewust langs autowegen. Dit om mijn krachten wat te sparen om straks de Alpen over te gaan en om mijn lichaam wat te laten rusten. De auto’s opzich zijn geen last meer, ook al stinken ze, vergassen ze de lucht, zijn het luidruchtige machines. Ik geef geen blijvende aandacht aan mijn ruikorgaan en dit maakt het gemakkelijker, want gedachten zijn krachten. Ik blijf genieten van de klank van de zee en de rust die ze met zich meebrengt.
Ik stap en stap ontspannen, alsmaar verder… trager… trouw aan mezelf en…

Af en toe sta ik stil. De wind speelt op mijn huid. Met mijn handen leunend op mijn wandelstokken… Ik sluit mijn ogen. Het is stil vanbinnen.

Het wordt drukker en drukker.
Chique restaurants hebben de ramen geopend. Tafels zijn gedekt. Het venster kijkt uit op de straat en is op hetzelfde niveau van de uitlaatgassen. Smakelijk!
Links van me de zee, gebouwen… Sommige vernieuwd, andere in een erbarmelijke staat. De straat. Rechts van me gebouwen. Iedere vierkante meter is hier benut. Ieder plat stukje grond is ingenomen door beton. Aan het strand, lange rij betonnen strandhokjes, het dak… asbest… De strandhokjes zijn afgebakend met riet en zijn amper 3m breed en daartussen nemen mensen hun verlof. Het zijn bijna kooien, neen, het zijn kooien. Ik sta soms verbaasd te kijken naar wat ik zie… Te veel om op te sommen… en eigenlijk wens ik er geen aandacht aan te geven. Het is anders heel gemakkelijk om aan iets negatiefs aandacht te geven hier. .. Verzuring verzekerd dan. Ik heb dit genoeg gezien en gehoord in mijn leven. Is dit dan mijn hoofd in het zand steken, neen, dit gaat over het maken van een bewuste keuze. En mij keuze is dan bv. niet met de wagen te rijden, bewust omgaan met al wat is en door mijn eigen handelingen en zijn anderen bewust maken.
Een iets is zeker de mensheid heeft er een behoorlijk zootje van gemaakt.

Genua.. .. Ik heb de indruk in een andere wereld terecht te zijn gekomen. Rechts lopen ze met z’n allen in één zelfde richting, Links idem maar dan in tegenovergestelde richting. Armen gevuld met zakken. Aan het rode licht… Groen… De tweewielers houden koers voor wie de snelste vertrekt. Massa’s hoge betonnen gebouwen, allen dezelfde vorm en kleur. Het ziet er bijna als een militaire kazerne uit maar dan 100 maal uitvergroot.
Ik stap binnen in een voedingszaak. Het meisje bestelt mij met een open blik en een grote glimlach. Wat aangenaam. Op het einde stap ik naar haar toe, “Grazie mille per il tuo sorriso”. “Grazie, grazie” haar glimlach wordt zo groot dat het de volledige ruimte vult. Ik verlaat de zaak. Een man hielp me naar een slaapplaats en kon er nog eentje vinden in een convento. Dankbaar.

Pruimen

Posted on 14 september 2018 by Jasmine Marie José

Gisterenavond moest ik eventjes mijn frustratie kwijt. Het was me even teveel omtrent de onvriendelijkheid, het zuchten, het niet antwoorden, negeren enzovoort enzovoort in Italië. Ik heb al veel landen doorkruist. Zelf ben ik een open persoon en ga met iedereen aan de praat. Maar dit!!! Dit is wel het eerste land waar dit zo extreem is. Ik had er even genoeg van en plaatste ik op FB ‘ik denk dat ik geen pruimen niet meer zal eten in Italië… Ze zijn te zuur’. En ik vind het eigenlijk nog zacht en best kunnen. (Italiaanse vrienden… Gelukkig heb ik waardevolle uitzonderlijke mensen ontmoet en dat zijn jullie).

Opzich is daar niets mis mee en is er niets verkeerd aan het uiten van frustratie. Of even pissig te doen.
En dan was er iemand die schreef ‘ga voor de vijgen’.
En ja die zijn inderdaad zoeter en zachter, en zo werd mijn frustratie getransformeerd in vreugde. Het was voorbij. Meer dan dit had ik niet nodig. Thx Marc.

In het uiten van de frustratie vind ik het belangrijk om dan te gaan kijken bij mezelf van het waarom. Wat maakt het dat ik me eraan ergerde aan het gedrag van andere. Waarom wordt ik pissig.

Had ik verwachtingen, verlangens?
Ja… die had ik… op ten minste elementaire beleefdheid. Is dat nu zo moeilijk en veel gevraagd, het maakt alvast de wereld aangenamer ipv bot en onbeleefd te zijn. Maar ja… een Italiaanse vriend antwoordde daarop “c’est gents la ne parle pas l’Italien”. Voilà, duidelijk.

Even terug bij mezelf 😉. Ik vind het belangrijk naar mijn eigen kern te gaan ipv het bij de ander te leggen ook al is de behoefte het ook bij de ander te mogen zien en het verlangen naar een vredige wereld. De vredige wereld begint echter in onszelf.
Telkens weer en weer en weer…. Telkens naar het evenwicht tussen donker en licht. Telkens terug naar mezelf. Telkens zich bevrijden van oude patronen of ballast. Uiteindelijk besefte ik dat door mijn frustratie te uiten ik zelf een zure pruim was.
Hoe meer ik naar mezelf reflecteer hoe gemakkelijker het wordt en hoe korter en minder de frustraties worden.

De weg is afwisselend klimmen, plat, bomen, zee.
In zoglia blijf ik even staan op de Via della Costa de weg naar Santiago. Onder mij blauwe ligzetels. Mensen die liggen te dobberen op het water van de rustige baai… Mensen die zitten te lezen en waarvan de hoeken van de krant af en toe bewegen en hun lektuur laat onderbreken. Een frisse wind is voelbaar. Ik dwaal af naar de horizon… Een filter hangt over het landschap. Een cruise schip ligt aangemeerd. De kleine bootjes beginnen wat meer te balanceren. Mijn gehoor verdwaalt in de lichte golven die telkens komen zich komen neerleggen en terug wegtrekken… Als een hand die heen en weer over de huid streelt.

Een korte onweersbui zorgt ervoor dat de luchtvochtigheid sterk gestegen is. Aangekomen in Recco ga ik binnen in de eerste kerk die ik tegen kom. Ik vraag de hulp aan een priester. In alle rust, vriendelijkheid en hulpvaardig krijg ik een adres van een monasterium in de buurt.
Daar waar ik nu zit… voor mij een raam… Met uitkijk op de zee… de maan… de golven… Nacht

Tunnel

Posted on 14 september 2018 by Jasmine Marie José

Vroeg uit de veren. De Frans sprekende priester afkomstig uit Cameroun neemt me plechtig mee naar de keuken van de crèche. Terwijl hij deze morgen in pyjama de slaapruimte voorbij stak op weg naar de badkamer. Hoe is de uitdrukking weer ‘De kleren maken de man’ . Op een bord, een banaan, een broodje in plastiek… ‘Que buvez vous le matin’, vraagt de priester. ‘Un Café’. ‘On a pas, que du thé’. Hij neemt de pan van het vuur. Giet een tas vol voor de thee. Zin of niet… het zal thee zijn. Nadien volgt er nog, “dans dix minutes je suis de retour”. Ik laat het ontbijt onaangeroerd aan. Maak mijn rugzak verder klaar, de speelmatrassen en kinderstoelen terug op zijn plaats. De voordeur gaat open. “Vous êtes prêt !”Ik dank de priester en vraag hem of ik een offerte mag aanbieden.” Oh, mes c’est tout normale que je vous est ouvert la porte. C’était avec plaisir de vous avoir u à la maison”, de plechtigheid gaat door en hij neemt de offerte aan. Gisteren zocht de priester met tegenzin een slaapruimte. Ik schud hem de hand en dank hem.

Richting de zee. Ik zal een paar dagen de kustlijn volgen. Benieuwd naar mijn gevoel.
Bepaalde stukken langs de kust blijven doorheen tunnels gaan. De eerste volgende tunnel… rood licht… Ik vraag een man of we totaal niet door kunnen. Hij antwoord van neen. Later hoor ik hen zeggen tegen een landgenoot dat ze de tunnel hebben gesloten omwille van angst na het ongeval met de brug in Genua. OK, ik laat de angst (hier wel soms terecht) bij de ander en overweeg toch de tunnel te nemen. Een lange tunnel in het pekkedonker… Een diepe zucht… daar ga ik dan… in volle overgave niet wetend waar ik zal uitkomen. Geen angst aanwezig. Ontspannen wandel ik er doorheen. Af en toe hoor ik getik van water druppels… Pas na drie kilometer zie ik terug licht.

Deze tunnel doet me wat denken aan de ups en downs in mijn leven. In begin waren de downs lang en zag ik het einde niet, toen onvoorstelbaar dat ik het licht zou zien. Hoe verder in de levensloop hoe korter de downs werden, wel heviger. Het licht kon ik al zien en sedertdien is het licht nooit meer van mijn zijde gegaan. De laatste down is nu reeds al drie jaar geleden het was als één donder en bliksem samen.
Wat ik wel had, ook al zag ik het licht vroeger niet, is dat diep vanbinnen er altijd een kracht was en is, vuur… mijn licht…. die mij telkens eruit hielp. Ik bleef erin geloven, ook al kon ik toen niet bij het woord. De pieken werden golven, werden stille zee. Evenwicht tussen donker en licht… beiden zullen altijd bestaan en kunnen niet zonder elkaar. Het evenwicht zorgt ervoor dat ik uit de duale stap.

Het is duidelijk dat het vakantieseizoen voorbij is… De meeste toeristen zijn mensen die het werkveld vaarwel hebben gezegd. Af en toe zijn nog kleine kinderen te zien die staan te kijken en te draaien aan een kauwgombak. Zo eentje uit de ouwe tijd.
Uitgedoste dames zitten naast elkaar op de banken hun leven te vertellen. De wandelstok als steun voor de armen.
Op een andere bank een man. Een donkerbruin gekleurd lichaam getekend door de tijd, aan de hals een goudkleurige ketting, een groot onevenwichtig kruis hangt aan de ketting te blinken.
De strandparasol kleuren van groen, blauw, geel naar rood met een witte lijn.

Chiavari

In vergelijking met gisteren is de kuststreek terug wat verloren van zijn ongerepte natuur.
Ik kom stilletjes aan dichter tegen Genua. De voorsteden zijn voelbaar en doet me wat denken aan het stuk rond Terracina.
Nog een 15 à 20 dagen en ik mag de Franse grens oversteken en daar zal ik niet ontevreden over zijn…

Zee

Posted on 13 september 2018 by Jasmine Marie José

Ik laat het sanctuarium achter me, een plaats waar in de jaren 1225 de pelgrims hier al langs kwamen.
Af en toe sta ik stil en neem ik de geluiden rond me gewaar. Een kniptang… ergens te midden de boomgaarden…olijven… De netten worden klaargemaakt om de olijven binnenkort op te vangen. Geklop. Een boom zaag… hout…seizoensverandering. Het ochtendlicht speelt in de bladeren en vormt en zorgt voor speelse schaduwen.

La rosée du matin… Wat klinkt dit warm in mijn oren… De haan… Een vogel zingt zijn ochtendlied… Een festijn…
Na les Cinq Terres is het behoorlijk wat rustiger en een gevoel van meer ruimte. De volgende dorpen die ik doorkruis… geen massa toerisme, die hollen tegen de tijd en souvenir winkels aflopen… Je vind er enkel het broodnodige, euh.. Foccacia… een supermarkt, bar…Gelukkig dat er meer is dan les Cinq terres. Ongerepte natuur, kobaltblauw, azuur blauwe zee.

In Levanto heb ik een fijne babbel met mensen uit Goes. Via een oude spoorweg die nu een fietspad en voetpad is geworden, ga ik eerst eens tot aan de zee.
Via een plastieken loper bereik ik het strand. Hier en daar staan er ligzetels. Ik sta voor deze immense wateroppervlakte. Ze spoelt zacht, rustig aan en af… Het is stil. Mensen liggen te dobberen. Ik zet mijn rugzak af en verlaat mijn schoenen. Een man komt aan. Ik mag mijn rugzak niet op het strand zetten… privé… En wijst me een strand een paar honderd meter verder. Ik wens gewoon even in en uit het water, meld ik hem en vraag of het water ook privé is. Het blijft een neen… Ik doe terug mijn rugzak op en ga ermee in het water staan. Ik laat de situatie wat rusten en geniet van de frisheid en stilte van het water. Ik draai me om en stap naar een koppel op het privé strand. Ik vraag hen of ze even op mijn rugzak willen passen en deze tussen hen mag plaatsen. ‘Wat is even’ vraagt de man. De tijd van gewoon in het water te gaan en deze op mijn huid te voelen. ‘Okey, maar geen drie uur’. ‘Neen, even gewoon het water op mijn huid mogen voelen’. Ze zijn akkoord. Oef…
Ik stap het water in… neen, ik duik erin… Het moment dat ik in het water terecht kom voelt aan als een bevrijding… Tranen komen in mijn ogen… Wat voelt dit goed… Water… Volle adem… Omhulling… Gedragen…
Ik dank de mensen. Spoel mijn voeten af kan er weer tegenaan.

Van Levanto tot Framura wandel ik op de oude spoorweg, kilometers door tunnels. Verfrissend.
Nadien een stuk in de natuur, langs rotsen, zicht op zee… niemand te bespeuren… Mezelf en… een diepe verbondenheid. Laat in de namiddag kom ik aan in Deiva Marina, een overnachting in een kinderopvang.

Les cinq terres

Posted on 12 september 2018 by Jasmine Marie José

Van Sarzana naar Spezia. .. ik was vergeten hoe druk het hier in deze buurt was. Het lukt me meer en meer om afstand te doen van frustraties en wat niet van mij is bij de ander te laten zaliggg.
Deze morgen kreeg ik van een vriendin wat vragen omtrent mijn weg. Ik vind dit eigenlijk heel fijn deze te krijgen en heb ze dan ook met plezier beantwoord. Ik deel ze graag met jullie.

Hoe gaat je met je diep vanbinnen?
het gaat heel goed. Hoe verder op het pad, hoe verder ik naar bevrijding.
Hoe ver wil je gaan om volledig bevredigd te zijn met leven van nu op aarde?
Ik ben heel tevreden met dit leven,
Wat is je doel?
Naar huis komen
Wat wil ik bereiken in mezelf?
Wanneer je op het Goddelijk pad bent heb je eigenlijk niets te willen. Het wordt je gebracht. Daarin kan ik alleen maar vertrouwen en diep vanbinnen weet ik dat dit de enige weg is. Daardoor weet ik heel duidelijk wat me te doen staat het ‘pelgrimshuis’ en daar zullen de vruchten aanwezig zijn en voor mezelf en de ander, de vruchten van deze weg.
Vind ik op deze weg de antwoorden ?
Ja zeker, de antwoorden op wat zich in het nu aanbied.

Heb jij ook vragen… Laat maar komen!

In Spezia neem ik de boot en vaar ik les CinqTerres af. Ik neem achteraan plaats. Ik blijf rechtstaan en geniet van de wind in mijn haren. Terwijl een en al gebabbel is rond mij geniet ik van wat de zee me brengt. Haar kleur, haar immensheid, haar stilte, haar zachtheid en terzelfde tijd haar kracht. Zelf ben ik geen zeemens, en zeker niet wanneer ik geen bodem zie… Maar nu… Wat kan ik genieten van haar, na vijf maanden op de aarde te bewegen…gewiegd. Ik sluit mijn ogen en voel de beweging in me… gedragen…haar voelen op mijn huid zou het compleet maken.

Wanneer ik een beeld op FB plaats lees ik vaak… ‘mooi, het is er mooi’… Dan kijk ik naar wat ik rondom me zie en probeer het woord eraan toe te voegen of er verbinding mee te maken. Dit lukt me niet meer. Het lukt me niet meer om te zeggen dit is mooi omdat dit zo beperkend voelt voor me… Ik kan genieten van naar een landschap te kijken, het is echter meer dan dat, het is ook gewaarworden… wat doet het met me… Ook al kijk ik ernaar, ik maak deel uit van dit landschap… En kan ik het landschap niet meer zien als toeschouwer. In verbondenheid met alles wat zichtbaar en onzichtbaar is.

Aankomen in Monterosso, de laatste halte van les Cinq Terres stap ik van de boot, opzoek naar het infotourisme. Het is al heel snel duidelijk dat ik niet aan de kust een overnachting zal vinden. Eten, winkels, drank, gekleurde parasollen, de ene terras tegen de andere… Grote rollende valiezen … Hoewel ik vroeger – hierbij het gevoel had in een vreemde wereld te zijn, een wereld waar ik me niet 100% thuis voelde. Alsof ik van een andere planeet kwam en waar ik me dan vaak heel diep vanbinnen alleen voelde. Voel ik me vandaag, ook met wat rond mij gebeurt, net als een vreemde eend, wel een vreemde eend die zich niet meer alleen voelt en het buiten zichzelf gaat zoeken om te compenseren, ik kan er gemakkelijk in blijven staan zonder een leegte te voelen.

Ik wandel terug het binnenland in richting het Santuario di Sovorio.
De zon gaat onder. Een rode gloed is te zien aan de horizon… De maan… een lijntje… rood… De sterren… een uil…

Witte raaf

Posted on 11 september 2018 by Jasmine Marie José

In de verte hoge bergen, een ervan herken ik de hoge berg van Carrara. Daar waar ik weken geleden was. Niet enkel de bergen! Het is vroeg in de morgen, de vele mensen die terug werken, de teveel aan wagens waar enkel de bestuurder te zien is, zorgen voor een fikse laag polutie. Zo dik dat de bergen aan de horizon van circa 1200 meter hoog voor de helft worden bedekt door een bruine laag die over het land hangt… En daarin, daarin leven we. Dezelfde bruine laag die tijdens de spitsuren hangt rond Gent en te zien vanop het vierde verdiep, toen in mijn woonst in het centrum van Gent. Deze laag en nog zovele andere dingen zorgen voor huidproblemen en andere kleine kwalen.

Ik wandel vandaag verder door een heuvelend landschap richting Gambasi Terme, op de Via Francigena richting Rome. Neen neen ik ga niet richting Rome terug, mijn weg is richting huis… nog beter bij iedere stap dichter bij mezelf daar waar mijn thuis is.

Gisteren ontvangde ik fijne woorden die het hart verwarmen ‘Het was fijn om u op ons pad te kruisen. Brené Brown heeft het over bezield leven…volgens mij ben jij op en top iemand dat bezield leeft’, Nathalie.
Ik denk ook terug aan de woorden van Jean-Paul ‘tu est ma pierre blanche sur mon chemin’ of ‘je bent een witte raaf’, Jeanette. Dit mogen zijn voor de ander zonder het werkelijk te willen, gewoon door te zijn, is een wederzijds geschenk van het leven.

Een paar kilometers voor Gambassi Terme neem ik de trein richting Spezia en ga ik overnachten in
Massa waar ik eerder langs kwam. Ik neem de weg verder na Massa daar waar de weg kruist zo kan ik de Alpen (hopelijk) nog te voet oversteken richting de Franse grens. Daarvoor heb ik eerst een belangrijk plaats nl. Sacra Michele bij Turino.

Galluzo

Posted on 10 september 2018 by Jasmine Marie José

Firenze

David

De twee voorbije nachten waren echt deugddoend. Niet wakker geworden door pijn in onderrug of heup, een volledig nacht doorslapen. Mijn lijf voelt zich na lange tijd nog eens volledig uitgerust.

Ik verlaat het huis van Loretta na een knuffel, richting het plein van Michelangelo…met een replica van een van de bekendste beeldhouwwerken van de kunstenaar… ‘David’. Van hieruit heb ik een overzicht op Firenze. Ik twijfel even of ik het centrum in ga omwille van de drukte. Ik waag mijn kans en ben benieuwd hoe het zal voelen. Van de tuinen naar de brug Ponte Vecchio. Het ene juwelierswinkel na de andere… Een overvolle brug. Nederlands, Duits, Oostenrijks, Frans, Japans… een verscheidenheid aan talen is hoorbaar… Om in rust te blijven, blijf ik af en toe staan en laat ik de menigte aan mij voorbij gaan. Ik voel me bijna een levendstandbeeld midden de brug. Richting de Duomo. Een groot plein met immense beelden… De ene al wat meer gespierd dan de ander…mythologische en bijbelse figuren.
Met onder ander Neptunus.
Uit een smalle straat stappend…een kolossaal gebouw. De Duomo.
Er rechterover de kerk ‘la confraternita della mesiricordia’. Aan de voorgevel hiervan een olieverfschilderij op doek ‘La carita’… Een broeder die een zieke op zijn schouder draagt…
Ik draai me om… steden en pelgrimeren zijn voor mij echt niet iets die samenhoren.

Binnen de 10 minuten verlaat ik de luidruchtige binnenstad en massa toerisme en bevind ik me tussen drie meter hoge muren met prikkeldraad die villa’s afschermen.

Even een paar meter om langs het klooster van Galluzo. Een huwelijk…een ceremoniemeester.

Ik wordt vriendelijk gevraagd niet binnen te gaan… het huwelijk zou bezig zijn… Ze fotograferen… Er wordt mij van alles gemeld omdat ik de kerk niet zou binnengaan. Ik bedank haar voor de info en maak de keuze om verder te gaan richting de kerk. Haast je haast je, wordt nog na geroepen.
In het voorportaal van de kerk staan mensen onrustig hun kleren in de plooi te leggen, sigaretten worden aangestoken, het laatste tikkeltje rood kleurt de lippen… Ik stap binnen. De mensen zijn op hun opperste best. Het ziet er voor mij bijna uit als een galabal. Mensen staren me aan… Hi, niet vreemd met mijn rugzak en mijn T-shirt afgetrokken van de zon. Ik bewonder de prachtige muurschilderingen vanop een afstand…. Ik verlaat de kerk. Terwijl iedereen druk in de weer is en me zelf gewoon niet ziet langs wandelen stap ik het museum binnen… geen kat te zien. Pas een half uur later komt de bruid aan.

Ik geniet verder van een lange dag wandelen langs de heuvels van Toscanië. ’s Avonds stap ik een zaal binnen… Een oven, pizzadozen, een parochiezaal waar tweemaal per week mensen kunnen komen eten. Ik vraag of iemand me kan helpen met een bed. Twee mannen kijken elkander aan en fluisteren iets naar elkaar.’ Ja we hebben een plaats’. Ik wordt meegenomen. Een parochiehuis. Twee priester lopen nog even naar boven en brengen me een matras. Een lange aangename babbel volgt.

De weg naar…

SamenZijnInAllEenheid

Maandelijks archief: september 2018