In de verte hoge bergen, een ervan herken ik de hoge berg van Carrara. Daar waar ik weken geleden was. Niet enkel de bergen! Het is vroeg in de morgen, de vele mensen die terug werken, de teveel aan wagens waar enkel de bestuurder te zien is, zorgen voor een fikse laag polutie. Zo dik dat de bergen aan de horizon van circa 1200 meter hoog voor de helft worden bedekt door een bruine laag die over het land hangt… En daarin, daarin leven we. Dezelfde bruine laag die tijdens de spitsuren hangt rond Gent en te zien vanop het vierde verdiep, toen in mijn woonst in het centrum van Gent. Deze laag en nog zovele andere dingen zorgen voor huidproblemen en andere kleine kwalen.

Ik wandel vandaag verder door een heuvelend landschap richting Gambasi Terme, op de Via Francigena richting Rome. Neen neen ik ga niet richting Rome terug, mijn weg is richting huis… nog beter bij iedere stap dichter bij mezelf daar waar mijn thuis is.

Gisteren ontvangde ik fijne woorden die het hart verwarmen ‘Het was fijn om u op ons pad te kruisen. Brené Brown heeft het over bezield leven…volgens mij ben jij op en top iemand dat bezield leeft’, Nathalie.
Ik denk ook terug aan de woorden van Jean-Paul ‘tu est ma pierre blanche sur mon chemin’ of ‘je bent een witte raaf’, Jeanette. Dit mogen zijn voor de ander zonder het werkelijk te willen, gewoon door te zijn, is een wederzijds geschenk van het leven.

Een paar kilometers voor Gambassi Terme neem ik de trein richting Spezia en ga ik overnachten in
Massa waar ik eerder langs kwam. Ik neem de weg verder na Massa daar waar de weg kruist zo kan ik de Alpen (hopelijk) nog te voet oversteken richting de Franse grens. Daarvoor heb ik eerst een belangrijk plaats nl. Sacra Michele bij Turino.