Ik laat het sanctuarium achter me, een plaats waar in de jaren 1225 de pelgrims hier al langs kwamen.
Af en toe sta ik stil en neem ik de geluiden rond me gewaar. Een kniptang… ergens te midden de boomgaarden…olijven… De netten worden klaargemaakt om de olijven binnenkort op te vangen. Geklop. Een boom zaag… hout…seizoensverandering. Het ochtendlicht speelt in de bladeren en vormt en zorgt voor speelse schaduwen.

La rosée du matin… Wat klinkt dit warm in mijn oren… De haan… Een vogel zingt zijn ochtendlied… Een festijn…
Na les Cinq Terres is het behoorlijk wat rustiger en een gevoel van meer ruimte. De volgende dorpen die ik doorkruis… geen massa toerisme, die hollen tegen de tijd en souvenir winkels aflopen… Je vind er enkel het broodnodige, euh.. Foccacia… een supermarkt, bar…Gelukkig dat er meer is dan les Cinq terres. Ongerepte natuur, kobaltblauw, azuur blauwe zee.

In Levanto heb ik een fijne babbel met mensen uit Goes. Via een oude spoorweg die nu een fietspad en voetpad is geworden, ga ik eerst eens tot aan de zee.
Via een plastieken loper bereik ik het strand. Hier en daar staan er ligzetels. Ik sta voor deze immense wateroppervlakte. Ze spoelt zacht, rustig aan en af… Het is stil. Mensen liggen te dobberen. Ik zet mijn rugzak af en verlaat mijn schoenen. Een man komt aan. Ik mag mijn rugzak niet op het strand zetten… privé… En wijst me een strand een paar honderd meter verder. Ik wens gewoon even in en uit het water, meld ik hem en vraag of het water ook privé is. Het blijft een neen… Ik doe terug mijn rugzak op en ga ermee in het water staan. Ik laat de situatie wat rusten en geniet van de frisheid en stilte van het water. Ik draai me om en stap naar een koppel op het privé strand. Ik vraag hen of ze even op mijn rugzak willen passen en deze tussen hen mag plaatsen. ‘Wat is even’ vraagt de man. De tijd van gewoon in het water te gaan en deze op mijn huid te voelen. ‘Okey, maar geen drie uur’. ‘Neen, even gewoon het water op mijn huid mogen voelen’. Ze zijn akkoord. Oef…
Ik stap het water in… neen, ik duik erin… Het moment dat ik in het water terecht kom voelt aan als een bevrijding… Tranen komen in mijn ogen… Wat voelt dit goed… Water… Volle adem… Omhulling… Gedragen…
Ik dank de mensen. Spoel mijn voeten af kan er weer tegenaan.

Van Levanto tot Framura wandel ik op de oude spoorweg, kilometers door tunnels. Verfrissend.
Nadien een stuk in de natuur, langs rotsen, zicht op zee… niemand te bespeuren… Mezelf en… een diepe verbondenheid. Laat in de namiddag kom ik aan in Deiva Marina, een overnachting in een kinderopvang.