Ontwaken… een droom. In mijn droom kreeg ik van een Oosterse leraar een dik boek in mijn handen, zonder iets te zeggen…. Dit was de opdracht…het boek… ik stond voor een grote groep mensen. Allen waren aan het wachten. De leraar bleef er rustig bij en vol vertrouwen. Hij had me eerder gemeld dat hij iets had voor me dat hij zekers wist dat het me zou lukken. Maar wat moest ik ermee? Wat werd van mij verwacht? Moest ik dit voorlezen? Neen, in mijn droom voelde ik duidelijk dat het niet om het boek zelf hing. Maar het gebaar, zijn woorden… Door niets te zeggen gaf hij me de mogelijkheid uit mezelf iets te laten ontstaan, te groeien. Hij verwoorde ‘dat het me zou lukken’… dit gaf me de kracht. Hij vertrouwde me… Ik kon creatief zijn, mijn eigen… EN TOEN…. De wekker.

rommelmarkt. De mensen zetten hun tafels klaar. Anderen zijn al opzoek naar schatten.
In een dorp… op straat, een cursus deegwaren maken. Zeven Engelstalige vrouwen staan naast elkaar. Een man draait met een zachtgebaar, met zijn vingertoppen over de deegwaren heen en weer. Ik sta te kijken en geniet van het samenspel tussen leerling en meester. “Leuk om jullie bezig te zien. Het doet me denken aan ‘eat, pray and love’, zeg ik hen.” En het was fijn te zien hoe zacht je de materie behandelde”, vertel ik tegen de man. ” Ohhh”… gaat er unaniem. De man bedankt op een wat gegeneerd, en ook geflatteerde manier.

Ik breng mijn aandacht naar mijn lichaam. Ik word gewaar. Er is niet iets op een bepaalde plaats… Het is… een volledige gewaarwording. een leegte… neen, dit is niet het juiste woord…ik kan niet echt een woord vinden. Het is… breder, ruimer, een vol-heid … Ja, een vol-heid aan rust en vrede. Dit ben ik gewaar.

De voorbije dagen wandel ik bewust langs autowegen. Dit om mijn krachten wat te sparen om straks de Alpen over te gaan en om mijn lichaam wat te laten rusten. De auto’s opzich zijn geen last meer, ook al stinken ze, vergassen ze de lucht, zijn het luidruchtige machines. Ik geef geen blijvende aandacht aan mijn ruikorgaan en dit maakt het gemakkelijker, want gedachten zijn krachten. Ik blijf genieten van de klank van de zee en de rust die ze met zich meebrengt.
Ik stap en stap ontspannen, alsmaar verder… trager… trouw aan mezelf en…

Af en toe sta ik stil. De wind speelt op mijn huid. Met mijn handen leunend op mijn wandelstokken… Ik sluit mijn ogen. Het is stil vanbinnen.

Het wordt drukker en drukker.
Chique restaurants hebben de ramen geopend. Tafels zijn gedekt. Het venster kijkt uit op de straat en is op hetzelfde niveau van de uitlaatgassen. Smakelijk!
Links van me de zee, gebouwen… Sommige vernieuwd, andere in een erbarmelijke staat. De straat. Rechts van me gebouwen. Iedere vierkante meter is hier benut. Ieder plat stukje grond is ingenomen door beton. Aan het strand, lange rij betonnen strandhokjes, het dak… asbest… De strandhokjes zijn afgebakend met riet en zijn amper 3m breed en daartussen nemen mensen hun verlof. Het zijn bijna kooien, neen, het zijn kooien. Ik sta soms verbaasd te kijken naar wat ik zie… Te veel om op te sommen… en eigenlijk wens ik er geen aandacht aan te geven. Het is anders heel gemakkelijk om aan iets negatiefs aandacht te geven hier. .. Verzuring verzekerd dan. Ik heb dit genoeg gezien en gehoord in mijn leven. Is dit dan mijn hoofd in het zand steken, neen, dit gaat over het maken van een bewuste keuze. En mij keuze is dan bv. niet met de wagen te rijden, bewust omgaan met al wat is en door mijn eigen handelingen en zijn anderen bewust maken.
Een iets is zeker de mensheid heeft er een behoorlijk zootje van gemaakt.

Genua.. .. Ik heb de indruk in een andere wereld terecht te zijn gekomen. Rechts lopen ze met z’n allen in één zelfde richting, Links idem maar dan in tegenovergestelde richting. Armen gevuld met zakken. Aan het rode licht… Groen… De tweewielers houden koers voor wie de snelste vertrekt. Massa’s hoge betonnen gebouwen, allen dezelfde vorm en kleur. Het ziet er bijna als een militaire kazerne uit maar dan 100 maal uitvergroot.
Ik stap binnen in een voedingszaak. Het meisje bestelt mij met een open blik en een grote glimlach. Wat aangenaam. Op het einde stap ik naar haar toe, “Grazie mille per il tuo sorriso”. “Grazie, grazie” haar glimlach wordt zo groot dat het de volledige ruimte vult. Ik verlaat de zaak. Een man hielp me naar een slaapplaats en kon er nog eentje vinden in een convento. Dankbaar.