Van Sarzana naar Spezia. .. ik was vergeten hoe druk het hier in deze buurt was. Het lukt me meer en meer om afstand te doen van frustraties en wat niet van mij is bij de ander te laten zaliggg.
Deze morgen kreeg ik van een vriendin wat vragen omtrent mijn weg. Ik vind dit eigenlijk heel fijn deze te krijgen en heb ze dan ook met plezier beantwoord. Ik deel ze graag met jullie.

Hoe gaat je met je diep vanbinnen?
het gaat heel goed. Hoe verder op het pad, hoe verder ik naar bevrijding.
Hoe ver wil je gaan om volledig bevredigd te zijn met leven van nu op aarde?
Ik ben heel tevreden met dit leven,
Wat is je doel?
Naar huis komen
Wat wil ik bereiken in mezelf?
Wanneer je op het Goddelijk pad bent heb je eigenlijk niets te willen. Het wordt je gebracht. Daarin kan ik alleen maar vertrouwen en diep vanbinnen weet ik dat dit de enige weg is. Daardoor weet ik heel duidelijk wat me te doen staat het ‘pelgrimshuis’ en daar zullen de vruchten aanwezig zijn en voor mezelf en de ander, de vruchten van deze weg.
Vind ik op deze weg de antwoorden ?
Ja zeker, de antwoorden op wat zich in het nu aanbied.

Heb jij ook vragen… Laat maar komen!

In Spezia neem ik de boot en vaar ik les CinqTerres af. Ik neem achteraan plaats. Ik blijf rechtstaan en geniet van de wind in mijn haren. Terwijl een en al gebabbel is rond mij geniet ik van wat de zee me brengt. Haar kleur, haar immensheid, haar stilte, haar zachtheid en terzelfde tijd haar kracht. Zelf ben ik geen zeemens, en zeker niet wanneer ik geen bodem zie… Maar nu… Wat kan ik genieten van haar, na vijf maanden op de aarde te bewegen…gewiegd. Ik sluit mijn ogen en voel de beweging in me… gedragen…haar voelen op mijn huid zou het compleet maken.

Wanneer ik een beeld op FB plaats lees ik vaak… ‘mooi, het is er mooi’… Dan kijk ik naar wat ik rondom me zie en probeer het woord eraan toe te voegen of er verbinding mee te maken. Dit lukt me niet meer. Het lukt me niet meer om te zeggen dit is mooi omdat dit zo beperkend voelt voor me… Ik kan genieten van naar een landschap te kijken, het is echter meer dan dat, het is ook gewaarworden… wat doet het met me… Ook al kijk ik ernaar, ik maak deel uit van dit landschap… En kan ik het landschap niet meer zien als toeschouwer. In verbondenheid met alles wat zichtbaar en onzichtbaar is.

Aankomen in Monterosso, de laatste halte van les Cinq Terres stap ik van de boot, opzoek naar het infotourisme. Het is al heel snel duidelijk dat ik niet aan de kust een overnachting zal vinden. Eten, winkels, drank, gekleurde parasollen, de ene terras tegen de andere… Grote rollende valiezen … Hoewel ik vroeger – hierbij het gevoel had in een vreemde wereld te zijn, een wereld waar ik me niet 100% thuis voelde. Alsof ik van een andere planeet kwam en waar ik me dan vaak heel diep vanbinnen alleen voelde. Voel ik me vandaag, ook met wat rond mij gebeurt, net als een vreemde eend, wel een vreemde eend die zich niet meer alleen voelt en het buiten zichzelf gaat zoeken om te compenseren, ik kan er gemakkelijk in blijven staan zonder een leegte te voelen.

Ik wandel terug het binnenland in richting het Santuario di Sovorio.
De zon gaat onder. Een rode gloed is te zien aan de horizon… De maan… een lijntje… rood… De sterren… een uil…